Πέμπτη, Ιουλίου 27, 2006

Περί της επιμόρφωσης κλπ κλπ των εκπαιδευτικών και άλλων συναφών ...

Επειδή έχω κουραστεί να ακούω την δικαιολογία-καραμέλα πολλών εκπαιδευτικών, ότι τους λείπει η επιμόρφωση,

αναρωτιέμαι:

Μια από τις πλέον σημαντικές λειτουργίες που επιτελεί ο εκπαιδευτικός, δεν είναι να "μαθαίνει το μαθητή πώς να μαθαίνει";
Απαντώ μόνος, Ναι και μάλιστα είναι η κυριότερη!!!!

Και ο δάσκαλος, που έχει βασική υποχρέωση "να μάθει το μαθητή να μαθαίνει", δεν οφείλει να εφαρμόσει τις διαδικασίες επί εαυτού και να αυτοεκπαιδευτεί;

Ποιος αλήθεια και σε τι θα επιμορφώσει τον εκπαιδευτικό;
Τον εκπαιδευτικό εν ενεργεία, όχι τον μέλλοντα εκπαιδευτικό..

Υποχρέωσή του, τού εκπαιδευτικού δεν είναι να μελετάει καθημερινά; (Όχι μόνον το μάθημα, που θα παραδώσει την επομένη)
Υποχρέωσή του δεν είναι να ενημερώνεται συνεχώς και αδιάλειπτα; Επί παντός του επιστητού. Προσωπικότητες διαμορφώνει, δεν βγάζει κομμάτια παραγωγής ...
Υποχρέωσή του δεν είναι να ερευνά, να πειραματίζεται να βελτιώνεται συνεχώς;
Υποχρέωσή του δεν είναι να επικοινωνεί, να ανταλλάσσει απόψεις με τους συναδέλφους του;

Ποιος θα τον επιμορφώσει καλύτερα από τον ίδιο του τον εαυτό;
Ποιος ξέρει τα προβλήματα που αυτός αντιμετωπίζει στην τάξη και τα οποία προέρχονται τόσο από τη σύνθεση και τη δυναμική της τάξης όσο και από τον εαυτό του;
Από ποιον περιμένει να ενημερωθεί για τις εξελίξεις στην επιστήμη του; Ο ίδιος δεν είναι επιστήμων;

Μα μπορεί να τα κάνει όλα αυτά μόνος του;
Φυσικά.
Αυτό είναι ο εκπαιδευτικός.

Διαφορετικά γίνεται ένας "επαγγελματίας διαβιβαστής πληροφοριών".
Αυτό θέλει να είναι;

Μήπως και οι εκπαιδευτικοί, όπως και οι μαθητές τους, θεωρούν ότι το πιο παραγωγικό κομμάτι της εργασίας τους είναι το σχολικό διάλειμμα;


Και μην ρωτήσει κανείς
ην νέα τεχνολογία πού θα την μάθουν,
γιατί θα αντιρωτήσω
-και με την επιμόρφωση που τους έγινε, σε όσους έγινε, πόσοι μπορούν να τη χρησιμοποιήσουν για τη διεξαγωγή του μαθήματος; Και αυτή η δυσκολία είναι μόνο θέμα της επιμόρφωσης;

Φυσικά, δεν θεωρώ άχρηστη την επιμόρφωση.
Ταυτόχρονα όμως δεν θεωρώ ότι αυτό είναι και το πρωτεύον, που λείπει.

Τετάρτη, Ιουλίου 26, 2006

Άγνοια νόμου ...

Ισχυρίζομαι, και μπορώ να επιχειρηματολογήσω επάνω σ' αυτόν τον ισχυρισμό, ότι για τα δεινά της εκπαίδευσης φταίνε κυρίως οι εκπαιδευτικοί.
Πιο σωστά φταίνε εκπαιδευτικοί και όχι όλοι οι εκπαιδευτικοί.

Το σεβαστόν Υπουργείο όμως φαίνεται ότι με άκουσε.
Και βάλθηκε να με διαψεύσει.

Είναι γνωστό σε όλους(;) ότι στα τέλη Ιουνίου, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε νέο νόμο που αφορά στη δευτεροβάθμια επαγγελματική εκπαίδευση(Ν.3475/ΦΕΚ 146τ.Α 13.7.2006).
Ο νόμος δημοσιεύτηκε και ως γνωστόν η άγνοια νόμου δεν επιτρέπεται.
Ήδη έχουν ξεκινήσει (;) προετοιμασίες για τη λειτουργία του νέου σχολείου που θα λέγεται ΕΠΑΛ (Επαγγελματικό Λύκειο) και θα αντικαταστήσει τα ΤΕΕ.
Α, και άλλαξε η ονομασία του Ενιαίου Λυκείου και θα λέγεται πλέον Γενικό Λύκειο.

Ναι όλα αυτά έγιναν και είναι ή μπορεί να γίνουν, πολύ πιο σημαντικά από όσο φαίνονται.

Η κα Υπουργός και οι επιτελείς της όμως, τα γνωρίζουν άραγε;


Ιδού τι έδειχνε το site του ΥΠΕΠΘ προ ολίγου:















Να το πω κι αυτό.

Στα "αίματα" να το ψάξω, με έβαλε τηλεφώνημα συγγενούς, που μου μετέφερε ότι γνωστός του εκπαιδευτικός σε ΤΕΕ, του είπε πως αυτός ο Νόμος δεν ψηφίστηκε.
Έτσι τους είπε, λέει, η Διευθύντριά τους (ωραίος κι αυτός. Η "κυρία έφα" και αυτός σιγά μη το ψάξει.. Να γιατί λέω για τους εκπαιδευτικούς....)

Φαίνεται όμως ότι και το ΥΠΕΠΘ την ίδια Διευθύντρια ακούει...

Σσσσσσσστ το Κράτος κοιμάται ...

Τρίτη, Ιουλίου 25, 2006

Περί των δωρεάν παροχών ...

Η συζυγική πληροφορία.

Της διπλανής μας τα ανίψια, πηγαίνουν δημοτικό στη Λεόντειο, πρόκειται να πάνε, τώρα για το καλοκαίρι, στο Λονδίνο και στο Παρίσι, μέσω του σχολείου τους .
Το σχολείο, τούς βρήκε καταλύματα και θα τους παρέξει και εκπαίδευση.
Το κόστος είναι περίπου 1000 € για κάθε προορισμό, και το κάθε πρόγραμμα διαρκεί 20 ημέρες.

Ανασήκωμα ώμων.
Απάντηση
Ε και;
Πού είναι το παράξενο; Άλλο παράξενο δηλαδή από το ότι τα παιδιά θα πάνε, αν και αυτό αναμενόμενο είναι εν πολλοίς.
Το ξέρεις.
Η Δευτεροβάθμια Τεχνική Εκπαίδευση παρέχει δωρεάν 15νθήμερα θερινά σχολεία στους μαθητές των ΤΕΕ (πριν δυο χρόνια ήταν 21ήμερα), στην Ελλάδα βέβαια, σε μέρη που ταυτόχρονα κάνουν και διακοπές, ενώ στο πρόγραμμα έχουν σειρά από εκδηλώσεις δημιουργικής απασχόλησης.
Μόνο που οι μαθητές, δεν δείχνουν ιδιαίτερη προθυμία να συμμετάσχουν.

Οι λόγοι πολλοί.
Ο κυριότερος ίσως, η εκτεταμένη μιζέρια μέσα στην οποία μεγαλώνει το παιδί και την κάνει στάση ζωής ο έφηβος.
Ο έφηβος συγκεκρικένων κοινωνικοοικονομικών στρωμάτων.
Αυτών που κατά κύριο λόγο τα παιδιά τους στέλνονται στη δευτεροβάθμια τεχνική εκπαίδευση, την οποία οι "τα φαιά φέροντες", θεωρούν "σκουπιδοτενεκέ".

Παρασκευή, Ιουλίου 21, 2006

Μια παλιά αιρετική (και εξαιρετικά προκλητική) δική μου σκέψη

Η φυλακή και το σχολείο είναι θεσμοί με το ίδιο ακριβώς περιεχόμενο.
Ικανοποιούν την ίδια ανάγκη της κοινωνίας, αλλά με διαφορετικούς πληθυσμούς-στόχους !!!
Βασικός στόχος τους, η προσαρμογή του ανθρώπου στις κυρίαρχες αντιλήψεις.
Βασικό εργαλείο λειτουργίας και στους δυο θεσμούς ο εγκλεισμός.

Παρασκευή, Ιουλίου 14, 2006

Διάλογος

Πολλά έχουν ειπωθεί για τον προσβλεπόμενο διάλογο του υπουργείου με τους πανεπιστημιακούς. Αφού πρώτα φυσικά μετατρέψαμε την παιδεία σε πτυχίο και την εκπαίδευση σε αραλίκι προτιμάμε να αράζουμε στο σχολείο και να φωνάζουμε να μην υπάρχει το αραλίκι. Αλλά ας είναι. Αλήθεια τι σημαίνει διάλογος;

Ο διάλογος πρέπει να είναι χωρίς αποκλεισμούς, προαποφασισμένα και στεγανά. Στην αντίθετη περίπτωση δεν είναι διάλογος. Και φυσικά η αντίθετη είναι η περίπτωση των κυβερνώντων. Ήδη το προσχέδιο κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση και αποκλείει από τον διάλογο ζητήματα καίριας σημασίας για την παιδεία, περιγράφει προαποφασισμένα και θέτει εμμέσως – πλην σαφώς – στεγανά για όσους θα συμμετάσχουν.

Αποκλείεται από τον διάλογο του ΥΠΕΠΘ το ζήτημα της διατήρησης του άρθρου 16 και μάλιστα με υπόμνηση ότι το ζήτημα θα συζητηθεί ανεξάρτητα στο πλαίσιο της αναθεώρησης του συντάγματος. Με τον τρόπο αυτό ναρκοθετείται εξαρχής ο διάλογος (ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα που θα μπορούσε να έχει η συζήτηση), καθώς στην Ελλάδα ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού απαιτεί την διατήρηση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της. Η τελευταία δημοσκόπηση έδωσε για το θέμα ποσοστό μεγαλύτερο του 60%.
Αποκλείεται από τον διάλογο το ζήτημα της χρηματοδότησης της παιδείας από τον κρατικό προϋπολογισμό. Μάλιστα προβλέπει μόνο κατεύθυνση των ΑΕΙ και ΤΕΙ σε επιχειρηματικές δραστηριότητες για πλήρη υποκατάσταση της χρηματοδότησης. Σε μια κοινωνία που ζητείται μόνο η ελάχιστη χρηματοδότηση για την εκπαίδευση και την βασική έρευνα και ζητείται να συζητηθεί αυτή η ελάχιστη χρηματοδότηση το υπουργείο κατευθύνει την χρηματοδότηση από πλήρεις ιδιωτικές πηγές, παραβλέποντας το γεγονός ότι δεν υπάρχει ούτε καν ιδιωτικό πανεπιστήμιο χωρίς κρατική υποστήριξη, πόσο μάλιστα το δημόσιο, το οποίο διατείνεται ότι θέλει να διατηρήσει, και αρνείται κάθε διάλογο επάνω στο θέμα.
Η ποιοτική αναβάθμιση που απαιτούμε από την παιδεία πρέπει να επέλθει σε όλες τις βαθμίδες της. Είναι ανόητο και ανεπιτυχές το να αναβαθμίσουμε μία από τις βαθμίδες της παιδείας, αφήνοντας τις υπόλοιπες, απόλυτα βασικές και υπεύθυνες για την ποιότητα των εισακτέων στα πανεπιστήμια, εντελώς ανέπαφες. Οφείλουμε να αποβλέπουμε να καταστούν όλες οι βαθμίδες της παιδείας ανταγωνιστικές και συγκρίσιμες με των άλλων χωρών, αλλά όχι απαραίτητα σύμφωνες με τις αντιλήψεις που απαιτούν ή καταλήγουν σε γραφειοκρατική διεκπεραίωση των προϋποθέσεων, των όρων και της διαδικασίας πιστοποίησης των εκπαιδευτικών μονάδων.
Οφείλουμε να προσανατολισθούμε στην κατεύθυνση εξασφάλισης παιδείας και όχι διαδικασιών για την παραγωγή φθηνών εργατικών χεριών, κατόχων κάποιου απαξιωμένου πλέων πτυχίου.

Αυτός δεν είναι διάλογος κυρία Γιαννάκου, είναι show παραπληροφόρησης της μάζας.

Δευτέρα, Ιουλίου 03, 2006

συμβολή για τη διαμόρφωση του τέλειου εκπαιδευτικού συστήματος

Βρήκα μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση στην εφημερίδα "Η ΑΥΓΗ" χτες, Κυριακή.

Αντιπαράθεση επιχειρημάτων μεταξύ της Βάσως Γκιντή και του Γιώργου Σταθάκη.
Το θέμα τους:
Υπάρχουν ιδιωτικά Πανεπιστήμια στην Αμερική;

Η συζήτηση γίνεται ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και πολύ διδακτική και μόνο με το ερώτημα, που τίθεται.

Πώς είναι δυνατόν να αναρωτιούνται δυο άνθρωποι των γραμμάτων και να γεμίζουν τις στήλες μιας εφημερίδας, όχι για κάτι θεωρητικό ή ιδανικό, αλλά για κάτι απολύτως υπαρκτό.
Πώς είναι δυνατόν να αντιπαρατίθενται και το θέμα τους να μην είναι κάτι θεωρητικό και αφηρημένο όπως το δέον γενέσθαι!!!
Πώς είναι δυνατόν να διαφωνούν και το θέμα τους με απλά λόγια να είναι: αυτό που βλέπουμε τι είναι δημόσιο ή ιδιωτικό;

Δεν έχω κανένα λόγο να παραθέσω εδώ τα επιχειρήματά τους. Δεν είναι αυτό που θέλω να επισημάνω.
Άλλο θέλω να τονίσω. Αυτό που έτσι και αλλιώς βρίσκεται στην ουσία κάθε προβληματισμού που αναπτύσσεται.

Την ανάγκη να υπάρξει ορισμός των εννοιών για τις οποίες υπάρχει διαφωνία.

Τι ορίζεται ως δημόσιο και τι ιδιωτικό;
Αυτό είναι το κεντρικό τελικά θέμα της αντιπαράθεσης.
Γιατί τα πανεπιστήμια της Αμερικής, υπάρχουν, λειτουργούν κάνουν δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Είναι εκεί στη θέση τους, μπορεί ο καθένας να μάθει ό,τι θέλει γι αυτά από τις ιστοσελίδες τους στο διαδίκτυο.

Το θέμα λοιπόν, όπως σε όλα τελικά τα θέματα, είναι ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΥΣΙΑ ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ΒΛΕΠΩ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ.

Είναι φανερό. Αυτό που υπάρχει, υπάρχει έτσι γιατί ΕΓΩ θέλω να είναι έτσι.

Και ακριβώς ολη η προβληματική αναδεικνύει την πραγματικότητα.
Δεν μπορεί να οριστεί τίποτα αντικειμενικά.

Δεν υπάρχουν θέματα ΟΥΔΕΤΕΡΑ. Όλα θέματα, όλα τα προβλήματα και όλες οι λύσεις που επιλέγονται είναι πολιτικά και ιδεολογικά φορτισμένες.

Κι ας καμονόμαστε ότι δεν το καταλαβαίνουμε

Και τα θέματα της Παιδείας και της εκπαίδευσης ειδικότερα, είναι τα κατ' εξοχήν πολιτικοιδεολογικά φορτισμένα θέματα.

Λένε πολλοί εδώ στη χώρα μας, καλοπροαίρετα:
Μα καλά, γιατί δεν γίνεται ένας εθνικός διάλογος και αφού συμφωνήσουμε στο είδος εκπαίδευσης που θέλουμε να παραμείνουμε απαρέγκλητα σε αυτό;

Μα γιατί για να γίνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει προηγουμένως να δεχτούμε όλοι οι άνθρωποι να εγκαταλείψουμε τις κοσμοθεωρίες μας και δεχτούμε την ύπαρξη μιας και μοναδικής.
Δηλαδή να δεχτούμε όλοι ότι υπάρχει μόνο ένας τρόπος ζωής που οδηγεί τον άνθρωπο στην ευτυχία, και είναι αυτός που συμφωνήσαμε και άλλος δεν υπάρχει.

Μάλλον μοιάζει ΟΥΤΟΠΙΚΟ κάτι τέτοιο.
Στον παράδεισο ίσως να μπορούσε να υπάρξει.
Και σε μια πλήρως συνειδητή αταξική κοινωνία ενδεχομένως.
Αλλά στην κοινωνία που ζούμε, δεν νομίζω ότι είναι και πολλοί εκείνοι που θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό.

Θα ξαναφέρω εδώ κάποιες ακραίες θέσεις μου.

Το εκπαιδευτικό σύστημα που έχουμε στην χώρα μας, είναι ένα ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ εκπαιδευτικό σύστημα γιατί εν τέλει, και μέσω αυτού επιτυγχάνουμε να έχουμε την κοινωνία που επιθυμούμε.

Το εκπαιδευτικό σύστημα, κάθε εκπαιδευτικό σύστημα, λειτουργεί υπηρετώντας κάποιους κοινωνικούς σκοπούς.
Οι περισσότεροι από αυτούς τους σκοπούς, έχουν πολιτική χροιά, δεν δηλώνονται ρητά, και δεν έχουν ορατή προέλευση.
Καθορίζουν όμως τις λειτουργίες του

Είναι εύκολο να φτιάξει κανείς το τέλειο εκπαιδευτικό σύστημα, αρκεί να ορίσει επακριβώς και αναλυτικά τους σκοπούς του. (Και το πιο σημαντικό, να πείσει όλους τους άλλους να μη τους αμφισβητούν...)

Κυριακή, Ιουλίου 02, 2006

Αξιοκρατίας πέρι...

Αξιοκρατία: αξία και κράτος. Το κράτος της αξίας; Ή η αξία του κράτους;

Πέρα από τα λογοπαίγνια, η αξιοκρατία είναι, κατά την γνώμη μου, ένα κίβδηλο ιδεολόγημα. Όχι μόνο επειδή δεν εφαρμόζεται σε κανένα επίπεδο, αλλά κυρίως επειδή εμπεριέχει την κρίση και την σύγκριση. Για μια δίκαιη και σωστή κρίση και σύγκριση, χρειάζεται να τεθούν δεδομένα και σταθερές. Ισχύουν όμως τα δεδομένα και οι σταθερές για όλους εξίσου; Είμαστε όλοι ίδιοι; Εν τέλει, είμαστε όλοι ίσοι;

Περιορίζοντας το θέμα στο χώρο της εκπαίδευσης, που μας αφορά εδώ, και ξεκινώντας από το σχολείο, δεν μπορούμε να αποφύγουμε την εξής παρατήρηση. Όλοι οι εμπλεκόμενοι στο χώρο, δεν ξεκινούν από την ίδια αφετηρία, δεν ισχύουν για όλους τα ίδια δεδομένα, και κατά συνέπεια, δεν είναι δίκαιο να συγκρίνονται με βάση αυτά.

Κάθε άνθρωπος, είτε μαθητής, είτε δάσκαλος (αλλά και κάθε εκπαιδευτικό ίδρυμα, αν επεκτείνουμε την διαδικασία της αξιολόγησης και σε αυτά), χαρακτηρίζονται από ατομικά στοιχεία και δεδομένα. Και δεν αναφέρομαι στο κατά πόσον είμαστε όλοι έξυπνοι (προσωπικά θεωρώ εγκληματικό και ιδιατέρως άδικο, το να πιστέψουμε πως υπάρχουν έξυπνοι και ηλίθιοι -εξαιρόντας βεβαίως τις κλινικές περιπτώσεις).
Αναφέρομαι στο γεγονός ότι καθένας προέρχεται από μια οικογένεια, στα πλαίσια της οποίας έλαβε (ή δεν έλαβε) ορισμένα εφόδια, δέχτηκε (ή δεν δέχτηκε) ερεθίσματα και διαμορφώθηκε ως ένα βαθμό βάσει διαφορετικών συνθηκών. Η οικονομική κατάσταση, η ταξική προέλευση, οι συνθήκες διαβίωσεις, ιδιαιτερότητες στο οικογενειακό περιβάλλον, η γεωγραφική προέλευση, ατομικές ιδιατερότητες χαρακτηρίζουν και επικαθορίζουν όλους. Άρα, εξαρχής δεν είμαστε ίδιοι (σε καμία περίπτωση), αλλά δεν είμαστε καν ίσοι, αφού δεν απολαμβάνουμε όλοι τις ίδιες ευκαιρίες.
Πώς λοιπόν, θα κριθούμε και θα συγκριθούμε, βάσει των ίδιων κριτηρίων;

Για να μην πάμε μακριά, ένας μαθητής από το Κερατσίνι, κι ένας μαθητής από την Πολιτεία, έχουν τις ίδιες ευκαιρίες; Όχι. Κρίνονται όμως, βάσει των ίδιων δεδομένων και διαγωνίζονται στις ίδιες εξετάσεις, βαθμολογούνται ανάλογα και τελικά διαιωνίζονται οι διαφορές τους, αφού το γεγονός αυτό θα καθορίσει και την μελλοντική τους πορεία στο πανεπιστήμιο, στον εργασιακό προσανατολισμό και στη ζωή.

Με την ίδια λογική, ένα σχολείο (ή ένα Πανεπιστήμιο) στα Γρεβενά κι ένα σχολείο στο Κολωνάκι δεν ξεκινούν από την ίδια βάση, δεν έχουν τους ίδιους πόρους, στην ίδια πρόσβαση σε εξελίξεις και δεδομένα, άρα είναι άδικο να συγκρίνονται με τα ίδια κριτήρια. Το πιθανότερο είνια πως το πρώτο θα θεωρηθεί άχρηστο και το δεύτερο κατάτι ανώτερο. Το πρώτο καταδικάζεται να φυτοζωεί μέχρι να εξαφανιστεί, με όσα αυτό θα σημαίνει για την περιοχή στην οποία βρίσκεται.

Με την ίδια λογική, θεωρώ και τον θεσμό των εξετάσεων λανθασμένο και απατηλό.

Βέβαια, προφανώς γεννιέται το ερώτημα: "Και πώς θα λειτουργήσει το εκπαιδευτικό σύστημα;". Και πώς θα λειτουργήσει η κοινωνία, βέβαια, η ερώτηση τούτη τίθεται εκ των πραγμάτων αμέσως μετά.

Στην σημερινή κοινωνία, ως έχουν τα πράγματα, πιθανότατα δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Προσωπικά δεν μπορώ να σκεφτώ, παρά μόνο βελτιωτικά μέτρα που ενδεχομένως θα "μπαλώσουν τρύπες". Και δεν είμαι σε θέση να κρίνω κατά πόσον το προτεινόμενο νομοσχέδιο τις μπαλώνει ή όχι, αφού δεν έχω επαρκή ενημέρωση.

Ας τις μπλαώσουν τα μέτρα αυτά, τουλάχιστον, όσο καλυτερα γίνεται, αλλά όπως και να έχει, οι αδικίες θα συνεχίσουν να υπάρχουν, με λογική εξέλιξη την όξυνση των αντιθέσεων.