Σάββατο, Σεπτεμβρίου 30, 2006

τηλεοπτικά..

Μια εκπομπή της ιδιωτικής τηλεόρασης και μάλιστα ψυχαγωγικού χαρακτήρα, όπως το Dream Show, λογικά δεν έχει άμεση σχέση με την εκπαίδευση.
Έμμεση όμως σίγουρα έχει.

Τουλάχιστον στο μυαλό του υπογράφοντος.

Μερικές σκέψεις τις κατέγραψα εδώ.
Νομίζω ότι έχουν ένα ενδιαφέρον, όχι εντασσόμενες στις κατηγορίες "εκπαίδευση" και "Παιδεία", αλλά στα "συναφή".

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 28, 2006

Ιστορικοί, μην αφηγείστε παραμύθια

του Francois Marie Arouet-Voltaire (1694-1778)

Ζούμε σε έναν αιώνα στον οποίο έχουν ανασκευαστεί όλα σχεδόν τα λάθη της Φυσικής. Δεν είναι πλέον θεμιτό να μιλάμε για το ουράνιο στερέωμα ούτε για τους κρυστάλλινους ουράνιους θόλους ούτε για τη σφαίρα της φωτιάς που περιβάλλει τη Σελήνη. Γιατί να είναι όμως θεμιτό στον Ρολέν, που κατά τα άλλα είναι τόσο αξιότιμος, να μας αποκοιμίζει με όλες τις αφηγήσεις του Ηρόδοτου και να παρουσιάζει σαν αληθινή ιστορία ένα αφήγημα που ο Ξενοφώντας αναφέρει ως φανταστικό; 'Η να επικαλείται και να μας επαναλαμβάνει τη μυθική παιδική ηλικία του Κύρου και τις μικρές του πονηριές και τη χάρη με την οποία κερνούσε ποτό τον πατέρα του Αστυάγη, πράγμα που ποτέ δεν έγινε;

Voltaire

Σε όλους διδάσκεται ήδη από τα πρώτα μας χρόνια μια χρονολόγηση των γεγονότων που έχει αποδειχθεί εσφαλμένη. Μας προσφέρονται δάσκαλοι κάθε είδους, εκτός από δασκάλους που μας διδάσκουν να σκεφτόμαστε. Ακόμη και οι πιο καλλιεργημένοι άνθρωποι, οι πιο ευφραδείς έχουν χρησιμέψει μόνο για να καλλωπίζουν το θρόνο του λάθους αντί για να τον ανατρέψουν. Ο Μποσιέ είναι ένα τέτοιο μεγάλο παράδειγμα με την υποτιθέμενη «Οικουμενική Ιστορία» του («Histoire universelle»), η οποία είναι μόνον η ιστορία τεσσάρων ή πέντε λαών και κυρίως του μικρού ιουδαϊκού έθνους, το οποίο αγνοήθηκε ή ορθά περιφρονήθηκε από τον υπόλοιπο κόσμο και στο οποίο ωστόσο αυτός ανάγει όλα τα γεγονότα και για το οποίο αυτός λέει ότι έγιναν όλα, ωσάν ένας συγγραφέας της Κορνουάλης να έλεγε ότι τίποτα δεν συνέβη στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία παρά μόνον ό,τι είναι σχετικό με αυτήν την επαρχία των Ουαλών. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος παρουσιάζει συνεχώς άχρηστες πέτρες σαν χρυσό (συνέχεια>>>>).

από την Ελευθεροτυπία

Μια και είμαστε πλούσιοι πια ...

Και αφού γίναμε πλουσιότεροι κατά 25%, έχουμε πια λεφτά να φαν' κ' οι κότες!

Σου λέει λοιπόν ο ΟΑΣΑ, ξέρετε ο Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών Αθηνών κρατικών συμφερόντων:
Λεφτά υπάρχουν. Ας κάνω μια αυξησούλα κομψή, να μην την πάρουν και πολλοί είδηση.

Πόσο ζητούσα πέρυσι για να διαθέσω το δελτίο μειωμένου εισιτηρίου (τη γνωστή μαθητική ταυτότητα) στους μαθητές; 70 λεπτά.
Λίγα δεν είναι; Ας το στρογγυλέψω. Ας το κάνω 1 ευρώ. Σιγά ποιος θα το πάρει είδηση.

Μάλιστα, 1 €.
Δηλαδή 340,75 δραχμές για ένα καρτελάκι!!!

Αύξηση 42,86%

ε;;;

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 27, 2006

Λεφτά για την Παιδεία ή για την Ολυμπιακή?

Είναι μεγάλος ο μισθός των 1.400 ευρώ μηνιαίως που ζητούν οι δάσκαλοι; Σε άλλες συνθήκες θα λέγαμε ότι είναι λίγα. Αν θέλουμε να έχουμε σοβαρή Παιδεία πρέπει να έχουμε καλοπληρωμένους δασκάλους, καλά σχολεία και διαρκή αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου - αξιολόγηση που επίσης απαιτεί χρήματα. Ετσι γίνεται και στις προηγμένες χώρες της Δύσης, όπου το ποσοστό δαπανών για την Παιδεία φτάνει μέχρι και 7% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος. Αντιθέτως, στην Ελλάδα αυτό το ποσοστό φτάνει στο μισό. Οσο, δε, για τις δαπάνες σε απόλυτους αριθμούς ας μην τις συγκρίνουμε: υπολείπονται κατά πολύ, διότι και το μέγεθος του παραγόμενου προϊόντος είναι διαφορετικό.

Από την άλλη πλευρά, έχει ένα δίκιο η υπουργός Παιδείας όταν ισχυρίζεται ότι αν δοθούν οι πρέπουσες αυξήσεις στους δασκάλους, θα ξεσηκωθούν οι υπόλοιποι κλάδοι (και είναι πολλοί!) ζητώντας τα ανάλογα, με αποτέλεσμα να τιναχτούν στον αέρα τα ισχνά οικονομικά του Δημοσίου. Υπάρχει το προηγούμενο του επιδόματος των 176 ευρώ, το οποίο δόθηκε για να καλυφθούν μισθολογικές ανισότητες στο Δημόσιο, αλλά τελικά με δικαστικές αποφάσεις θα το πάρουν όλοι.

Από πού όμως θα βρεθούν χρήματα για να πάρουν οι δάσκαλοι τα 450 ευρώ επιπλέον; Βλέπετε, αυτό το κράτος εκτός από την Παιδεία πρέπει να φροντίζει να μην κλείσει η «Ολυμπιακή», πρέπει να καλύπτει τα ελλείμματα του ΟΣΕ, να πληρώνει ελλείμματα στα ασφαλιστικά ταμεία ώστε να γίνονται κάποιοι συνταξιούχοι σε ηλικία 50 ετών, να πληρώνει τους περισσότερους εξοπλισμούς στην Ε.Ε. κ.λπ. Το αποτέλεσμα είναι να περικόπτεται κάτι από όλους τους τομείς. Ετσι, μπορεί κανείς να μη μένει ευχαριστημένος, αλλά από την άλλη μεριά δεν θα φουντώσει κάπου η κοινωνική δυσαρέσκεια. Η διακυβέρνηση της χώρας δεν γίνεται με στόχους που αφορούν το μέλλον. Είναι μια άσκηση διαχείρισης των επιμέρους δυσαρεσκειών. Κάθε κυβέρνηση φροντίζει απλώς μη φουντώσει κάποιο μέτωπο. Ετσι καλούμαστε υπερηφάνως να πληρώνουμε τον εθνικό μας αερομεταφορέα, και αναγκαζόμαστε να κόψουμε λεφτά από την Παιδεία. (συνέχεια>>>)

Από την Καθημερινή, 27/9/2006

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 26, 2006

o tempora o mores ή αλλιώς "και τώρα τι κάνουμε;"

Ο προβληματισμός θεωρώ ότι είναι βάσιμος.

Μεγαλώνω.
Η ματιά στα τεκταινόμενα είναι σίγουρο ότι περνάει μέσα από τα φίλτρα της ηλικίας.
Η θέση που κατέχω απαιτεί ανοιχτό μυαλό και ελεύθερη σκέψη.
Η αμφιβολία όμως είναι έτοιμη να ξεπροβάλει ανά πάσα στιγμή .

Το αξιακό σύστημα και οι κανόνες επικοινωνίας και κοινωνικής συμπεριφοράς με τα οποία γαλουχήθηκα, αλλά και μετέδωσα μέχρι τώρα σε νεότερες γενιές, δεν μπορεί να είναι στατικό.
Μεταβάλλεται.
Ποιες όμως είναι οι αξίες, που έρχονται να αντικαταστήσουν τις περιθωριοποιούμενες;

Η χρήση λέξεων όπως μαλάκας, κώλος, σκατά, είναι επιτρεπτή μεταξύ των μαθητών ενός σχολείου ή ενός φροντιστηρίου;
Δείχνουν έλλειψη σεβασμού όταν εκφέρονται μέσα σε χώρους του σχολείουή του φροντιστηρίου, όπου πιθανόν να βρίσκονται και εκπαιδευτικοί ή γονείς;
-Κυρία να πάω να αλλάξω σερβιέτα;
Το φώναξε μέσα στην τάξη της, δεκαεξάχρονη.
Αγόρια και κορίτσια φυσικά γέλασαν.
Ήταν πλάκα. Ναι, αλλά μέχρι ποιο όριο μπορεί να γίνει αυτή ανεκτή; Ποιος διαμορφώνει τα όρια; Μέσα από ποιους μηχανισμούς γίνεται επιτρεπτή η υπέρβαση των ορίων;

Το προκλητικό ντύσιμο πώς ορίζεται;
Τι είναι προκλητικό ντύσιμο;

Η γλώσσα του σώματος, αλλά και η σημειολογία των κινήσεων είναι το ίδιο εύγλωττες όσο και ο προφορικός λόγος.

Μερικά χρόνια πριν, η αποκάλυψη το κεφαλιού, το "σου βγάζω το καπέλο" δηλαδή, αποτελούσε ένδειξη αναγνώρισης και σεβασμού.
Τώρα; Ζητάς από το μαθητή να βγάλει το καπέλο του μέσα στην τάξη;
Κι αν το ζητάς, τι λες στον πατέρα του μαθητή, που μπαίνει στην αίθουσα συγκέντρωσης των κηδεμόνων φορώντας καπέλο ή στον παππού του, που επίσης δεν βγάζει το καπέλο όταν μπαίνει μέσα στην εκκλησία;

Τι λες στην δεκαεξάχρονη κοπέλα που κάθεται στο πάτωμα με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο και τα πόδια ανοιχτά;
Το ότι φοράει παντελόνι, δεν μεταβάλει και πολύ το μήνυμα της πρόκλησης.
Το "βλέπεις" και επεμβαίνεις ή το αντιπαρέρχεσαι κάνοντας ότι δεν το πρόσεξες;

Και η καταγραφή ετούτη των σκέψεων και παρατηρήσεων, είναι περισσότερο από σίγουρο πως αν γίνει σε ένα δημόσιο χώρο, θα τύχει ποικίλων αντιδράσεων και σχολίων.
Θα ακουστούν τόσο σχόλια πλήρους συναίνεσης όσο και σχόλια απολύτως ειρωνικά.
Και είναι κατανοητό αυτό.

Ζούμε σε μια κοινωνία, που μεταβάλλει τις δομές, τις λειτουργίες, αλλά και τους στόχους της, με ταχύτατους ρυθμούς.
Είναι πολύ δύσκολο να διαμορφωθούν σταθεροί κανόνες συμπεριφοράς και ακόμα πιο δύσκολο να αναπτυχθούν μηχανισμοί και τεχνικές αφομοίωσής τους.
Οι μετέχοντες στις διαδικασίες παράγουν, απορρίπτουν, αντικαθιστούν.

Αναπτύσσουν άλλους κώδικες επικοινωνίας.

Είναι λογικό λοιπόν να αναρωτιέται κάθε καλοπροαίρετος και "ex oficcio" διαμορφωτής των αντιλήψεων της νέας γενιάς,
-Και τώρα τι κάνουμε;

Ή δεν είναι λογικό αυτό;

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 24, 2006

Είναι στα 16 τους οι άνθρωποι, παιδιά ακόμα;

Σήμερα στο "Ε" της "Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας" υπάρχει μια συνέντευξη του Καθηγητή Φυσικής του Πανεπιστημίου της Κρήτης, Γιώργου Γραμματικάκη.

Σημειώνει κάπου εμφατικά, αναφερόμενος στις εργασιακές και εκπαιδευτικές επιλογές τους: "Διαφωνώ με την τάση να οδηγούνται τα παιδιά σε μια κατεύθυνση από τα 16 τους χρόνια. Είναι εγκληματικό ..."

Θα μπορούσα να το συνυπογράψω.
Υποθέτω και οι περισσότεροι από τους αναγνώστες της εφημερίδας.

Έχω όμως ένα ερώτημα.
Ο άνθρωπος στα 16 του, είναι παιδί;

Βιολογικά όχι.
Συνταγματικά επίσης όχι.
Πολιτικά, δεν έχει πλήρη δικαιώματα, αν και γίνεται συζήτηση να μετέχει των τοπικών εκλογών.
Οικογενειακά βέβαια παιδιά είμαστε για τους γονείς μας ανεξάρτητα από ηλικία.


Δεν θέλω προς το παρόν να θέσω άλλα ερωτήματα, του είδους:
-Ποια "παιδιά" είχε στο μυαλό του ο καλός καθηγητής.
Συμπεριλαμβάνονται στην θέση του και τα "παιδιά", που δεν οδηγούνται αλλά έχουν κάνει τις επιλογές τους, γιατί το κοινωνικό στρώμα (για να μην πω η κοινωνική τάξη) στο οποίο βρίσκονται, θεωρεί αυτονόητο το να έχουν πάρει τέτοιες αποφάσεις, από αρκετά νωρίτερα;

Ή, ποια ηλικία κρίνεται σαν κατάλληλη να επιχειρηθεί (και από ποιόν;) αυτή η στροφή του "παιδιού"; Η ηλικία των δεκαοχτώ, όταν θα έχει τελειώσει και τον ανώτερο κύκλο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και θα ασκεί και το πολιτικό δικαίωμα του εκλέγειν;

Δεν προχωράω όμως παρακάτω.
Μένω στο αρχικό αρχικό ερώτημα το οποίο ΔΕΝ είναι θεωρητικό.

Είναι απολύτως ρεαλιστικό και έχει να κάνει με το σχεδιασμό και την στοχοθέτηση της εκπαιδευτικής πολιτικής στο σύνολό της, αλλά και γενικότερα της κοινωνικής οργάνωσης.

Σημαντική διευκρίνηση.
Όταν αναφέρομαι σε εκπαιδευτική πολιτική, δεν μιλάω μόνο για τα θέματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά για τα θέματα όλων των βαθμίδων, όπου συμπεριλαμβάνω ΚΑΙ την τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση και (την ονομαζόμενη) αρχική κατάρτιση

Μεταρρύθμιση, τώρα

του Θάνου Βερέμη

Βρισκόμαστε σε σταυροδρόμι αποφάσεων για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Από τη μια μεριά, οι ευάριθμοι αντίπαλοι των αλλαγών, συσπειρωμένοι και ενθαρρυμένοι από την καλοκαιρινή αναβολή της μεταρρύθμισης, έτοιμοι να υπερασπίσουν τα κεκτημένα τους. Από την άλλη, οι πολυάριθμοι οπαδοί της αλλαγής και από τα δύο μεγάλα κόμματα, ανοργάνωτοι, ελαφρώς περιδεείς και χωρίς ισχυρά κίνητρα συμφέροντος, εκτός από το καλό των επιγενομένων, έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στην κυβέρνηση.

Φοβούμαι ότι οι κυβερνήσεις αφουγκράζονται μάλλον τη βοή που κάνει το πλήθος αντί να μετρούν τα κεφάλια που το αποτελούν. Ηρθε, συνεπώς, η ώρα να ακουστούμε όσοι βρισκόμαστε στην πλευρά των αλλαγών (συνέχεια>>>).


Πανεπιστημιακό άσυλο ή άλλοθι;

Τριάντα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση η έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου είναι παρεξηγημένη: από τη μία πλευρά εμφανίζεται ως δημοκρατική κατάκτηση που προστατεύει τα πανεπιστήμια από την αυθαιρεσία του κράτους και των αστυνομικών Αρχών. Από την άλλη τα αφήνει όμως ανυπεράσπιστα στην αυθαιρεσία των πολιτών, ειδικά όταν πρόκειται για πολίτες που διαπράττουν αυτεπαγγέλτως διωκόμενα εγκλήματα.

Οπως λένε σήμερα πολιτικοί αλλά και πανεπιστημιακοί, η θεσμοθέτηση του πανεπιστημιακού ασύλου αποτέλεσε μια αναγκαία και δημοκρατική κατάκτηση τα πρώτα χρόνια που ακολούθησαν την τραυματική εμπειρία της επταετούς δικτατορίας στην Ελλάδα. Σήμερα λειτουργεί όμως ως ένα αντιδημοκρατικό εμπόδιο στη λειτουργία των ΑΕΙ. Αγριοι βανδαλισμοί, καταστροφή ανεκτίμητης πανεπιστημιακής περιουσίας, εμπόριο παράνομων ειδών, σοβαροί τραυματισμοί φοιτητών μέσα σε πανεπιστημιακά ιδρύματα. Τα ελληνικά ΑΕΙ λειτουργούν σήμερα χωρίς - ιδιωτική ή κρατική - φύλαξη ή στην καλύτερη περίπτωση με πολύ λιγότερους φύλακες από όσους πραγματικά χρειάζονται.

Σύμφωνα με τον νόμο-πλαίσιο για τα ΑΕΙ που είναι σε ισχύ, «το πανεπιστημιακό άσυλο καλύπτει όλους τους χώρους των ΑΕΙ και συνίσταται στην απαγόρευση της επέμβασης της δημόσιας δύναμης στους χώρους αυτούς χωρίς την πρόσκληση ή άδεια του αρμόδιου οργάνου του ΑΕΙ». Το όργανο αυτό είναι τριμελές και αποτελείται από τον πρύτανη, έναν εκπρόσωπο των διδασκόντων και έναν εκπρόσωπο των φοιτητών. Για τη λήψη απόφασης απαιτείται ομοφωνία. Η επιτροπή αυτή μπορεί να συσταθεί σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις, καθώς απουσιάζει πάντα ο εκπρόσωπος των φοιτητών. Και οι φοιτητές θεωρούν την προστασία της περιουσίας του πανεπιστημίου ή της ζωής των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας ως... αμφισβήτηση του ασύλου! Ετσι οι πρυτανικές αρχές ενός πανεπιστημίου δεν μπορούν να καλέσουν την αστυνομία αν κάποιος μπει μέσα στο ίδρυμα και διαπράξει αδικήματα, όπως γίνεται στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Με τις αλλαγές που προτείνει πάντως το υπουργείο Παιδείας στον νέο νόμο-πλαίσιο, η απόφαση αυτή θα λαμβάνεται κατά πλειοψηφία από το αρμόδιο όργανο και όχι ομόφωνα.

Να θυμίσουμε βεβαίως ότι επέμβαση δημόσιας δύναμης χωρίς την άδεια του αρμοδίου οργάνου του ΑΕΙ επιτρέπεται εφόσον διαπράττονται σε πανεπιστημιακό χώρο αυτόφωρα κακουργήματα ή αυτόφωρα εγκλήματα κατά της ζωής. Και βεβαίως εφόσον αυτά γίνουν αντιληπτά έγκαιρα και καταγγελθούν. Πανεπιστημιακοί ωστόσο επικαλούνται το αυτοδιοίκητο του πανεπιστημίου και δεν επιτρέπουν την επέμβαση αστυνομικής δύναμης ούτε σε αυτές τις περιπτώσεις.

Τα σοβαρά επεισόδια της περασμένης εβδομάδας στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης φέρνουν ξανά το θέμα του ασύλου στην επικαιρότητα. Αλλωστε τις προηγούμενες ημέρες κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση συμφώνησαν σε ένα μόνον συμπέρασμα: τα πανεπιστήμια σήμερα στη χώρα μας είναι ανοχύρωτα άσυλα!

Από ΤΟ ΒΗΜΑ, 17/9/2006

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 23, 2006

Ο ηλεκτρονικός αναλφαβητισμός

Είναι θετικό το γεγονός ότι η κυβέρνηση ασχολείται με το πρόβλημα της μικρής διείσδυσης των υπολογιστών στα νοικοκυριά. Η Ελλάδα, ως γνωστόν, έχει το χαμηλότερο ποσοστό κατοχής των σύγχρονων αυτών γνωστικών εργαλείων στην Ευρώπη. Αυτή η έλλειψη δημιουργεί πολλά δευτερογενή ελλείμματα: γνώσεων και δεξιοτήτων, εξειδίκευσης και επανεκπαίδευσης των εργαζομένων κλ.π.

Τα κίνητρα που δόθηκαν στις προηγμένες χώρες της Δύσης πήραν πολλές μορφές: από φοροαπαλλαγές και κουπόνια ενίσχυσης έως τις διαφημιστικές καμπάνιες για να πεισθούν οι καταναλωτές. Το τελευταίο μπορεί να είναι χρήσιμο, αλλά δεν θα είναι τόσο αποδοτικό όσο μια ευθεία κρατική ενίσχυση, είτε διά των φοροαπαλλαγών, είτε διά άμεσης ενίσχυσης της αγοράς με κουπόνια.

Δυστυχώς για πολλά νοικοκυριά το κόστος των 1.500 ευρώ άπαξ είναι μεγάλο για να το σηκώσουν. Γι’ αυτό διαρκώς αναβάλλουν την αγορά ενός εργαλείου, που είναι χρήσιμο και στους εργαζόμενους αλλά και στα παιδιά τους. Μεγαλύτερο δυστύχημα είναι ότι τα νοικοκυριά που δεν αντέχουν την αγορά ενός υπολογιστή, είναι εκείνα που τον χρειάζονται περισσότερο. Ενα τέτοιο εργαλείο μπορεί να γίνει διαβατήριο για την έξοδο από τον φαύλο κύκλο της ανέχειας. Αν και δεν θα χρησιμοποιηθεί σε όλες τις περιπτώσεις όσο δημιουργικά πρέπει, η ελληνική πολιτεία οφείλει να δώσει στους πολίτες της όλες τις ευκαιρίες να επιτύχουν στη νέα κοινωνία της γνώσης που ανέτειλε.

Κάποιος είπε ότι αυτοί που δεν χρησιμοποιούν υπολογιστή, είναι οι αναλφάβητοι του 21ου αιώνα. Η χώρα μας κέρδισε τη μάχη του παραδοσιακού αναλφαβητισμού. Πρέπει να εξαλείψει και τον ηλεκτρονικό αναλφαβητισμό.

Καθημερινή, 23-09-06

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 21, 2006

Η Ακαδημία Αθηνών προσυπογράφει κοινή δήλωση για την Διδασκαλία της Εξέλιξης

Δελτίο Τύπου, 23/06/2006


Η Ακαδημία Αθηνών και άλλες 66 Εθνικές Ακαδημίες Επιστημών συνυπέγραψαν δήλωση στις 21 Ιουνίου 2006, παροτρύνοντας γονείς και διδασκάλους να παρουσιάζουν στα παιδιά τα πραγματικά γεγονότα για την δημιουργία και την εξέλιξη της ζωής στη Γη.

Η δήλωση, την οποία συνέταξαν μέλη της Διακαδημαϊκής Κοινότητας (InterAcademy Panel), τονίζει ότι "στα μαθήματα φυσικών επιστημών που διδάσκονται σε ορισμένα δημόσια εκπαιδευτικά συστήματα, αποκρύπτονται, διαψεύδονται ή συγχέονται επιστημονικά γεγονότα, δεδομένα και επιβεβαιωμένες θεωρίες, οι οποίες αφορούν την αρχή της δημιουργίας και την εξέλιξη της ζωής στη Γη, με θεωρίες μη επιστημονικά τεκμηριωμένες".

Και η δήλωση συνεχίζει: "παροτρύνουμε τους υπευθύνους για τη λήψη αποφάσεων, τους διδασκάλους και τους γονείς να διδάξουν σε όλα τα παιδιά τις επιστημονικές μεθόδους και ανακαλύψεις και να ενισχύσουν την κατανόηση της επιστήμης της φύσης. Η γνώση του φυσικού κόσμου στον οποίο ζουν, προσφέρει την δυνατότητα να ικανοποιούν τις ανάγκες του ανθρώπινου είδους και να προστατεύουν τον πλανήτη."

Η Ακαδημία Αθηνών αναφέρει: "υπάρχει μια αντιπαράθεση σε μερικά μέρη του κόσμου σχετικά με τη διδασκαλία της εξέλιξης σε μαθητές και φοιτητές και αυτή η επίκαιρη δήλωση αποσαφηνίζει τις απόψεις της επιστημονικής κοινότητας. Ελπίζουμε αυτή η δήλωση να βοηθήσει όσους υποστηρίζουν ότι οι νέοι δικαιούνται να έχουν πρόσβαση στην ακριβή επιστημονική γνώση για την αρχή της δημιουργίας και την εξέλιξη της ζωής στη Γη".

Η δήλωση της Διακαδημαϊκής Κοινότητας (InterAcademy Panel) υπογραμμίζει ότι: "αποδείξεις που στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα σχετικά με την αρχή της δημιουργίας, τις γεωλογικές αλλαγές και την εξέλιξη της ζωής σε αυτόν τον πλανήτη έχουν τεκμηριωθεί βάσει πολυάριθμων παρατηρήσεων και ανεξάρτητων πειραματικών αποτελεσμάτων των θετικών επιστημών" και ότι "ακόμη και αν υπάρχουν πολλά θέματα ανοιχτά σχετικά με τις ακριβείς λεπτομέρειες των εξελικτικών μεταβολών, οι επιστημονικές αποδείξεις ποτέ δεν διέψευσαν αυτά τα αποτελέσματα".

Παραθέτοντας δεδομένα, η δήλωση αναφέρει ότι η Γη σχηματίστηκε πριν από 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια περίπου και ότι η ζωή εμφανίστηκε στον πλανήτη πριν από 2,5 δισεκατομμύρια χρόνια τουλάχιστον.

Αναφορικά με την εξέλιξη, σημειώνει ότι "από την πρώτη της εμφάνιση στη Γη, η ζωή πήρε πολλές μορφές, οι οποίες εξακολουθούν να εξελίσσονται, με τρόπους που η παλαιοντολογία και οι σύγχρονες βιολογικές και βιοχημικές επιστήμες περιγράφουν και επιβεβαιώνουν, ανεξάρτητα η μία από την άλλη, με συνεχώς αυξανόμενη ακρίβεια". Και η δήλωση συνεχίζει: "κοινά στοιχεία στη δομή του γενετικού κώδικα όλων των οργανισμών που ζουν σήμερα, συμπεριλαμβανομένου του ανθρώπου, υποδεικνύουν με σαφήνεια την κοινή αρχική τους καταγωγή".

Η δήλωση αναγνωρίζει ότι "η ανθρώπινη κατανόηση των εννοιών της αξίας και του σκοπού εκφεύγει των ορίων των θετικών επιστημών" και ότι "σε αυτήν συμβάλλουν μια σειρά από παράγοντες -επιστημονικοί, κοινωνικοί, φιλοσοφικοί, θρησκευτικοί, πολιτιστικοί και πολιτικοί-. Και προσθέτει: "αυτοί οι διαφορετικοί τομείς οφείλουν να έχουν αμοιβαίο σεβασμό και ταυτόχρονα να αναγνωρίζουν πλήρως τόσο τους δικούς τους τομείς δράσης όσο και τους περιορισμούς τους".
Από τον ιστότοπο της Ακαδημίας Αθηνών

Οι ορχήστρες και η Ελλάδα της πίστας

Tα χαρακτηριστικά κοινά: Aστεγες, κακοπληρωμένες (ή άπορες), απαξιωμένες. Oι ελληνικές ορχήστρες, μοιάζουν με σύντομο ανέκδοτο. Παραδομένες ή στην κρατική αδιαφορία ή στην πολιτική εκμετάλλευση, εκπέμπουν σήματα κινδύνου, δεκαετίες τώρα, αλλά από τα αιτήματα το μόνο που απομένει είναι ένας ακαθόριστος, ενοχλητικός βόμβος στα ώτα των εκάστοτε υπουργών Πολιτισμού; Tο ασφαλιστικό παραμένει άλυτο, οι μισθοί των μουσικών γλίσχροι (με 500 ευρώ μηνιαίως αμείβονται οι εργαζόμενοι στην Oρχήστρα Xρωμάτων), ενώ ελάχιστα γνωρίζουμε για τη δισκογραφική τους δουλειά ή το ετήσιο ρεπερτόριό τους. Oσο για τον χώρο όπου εμφανίζονται, θα μπορούσε να αποτελέσει μια από τις ερωτήσεις-παγίδα τηλεπαιχνιδιού γνώσεων.

«Πού δίνει τις συναυλίες της η KOA; A. Στο Mέγαρο Mουσικής Aθηνών. B. Στο «Pεξ». Γ. Στο «Παλλάς». Πουθενά και παντού θα ήταν η σωστή απάντηση, αν λάβουμε υπόψη μας ότι και οι τρεις αίθουσες έχουν φιλοξενήσει κατά καιρούς την Kρατική Oρχήστρα Aθηνών. Kαι η Kρατική Oρχήστρα Θεσσαλονίκης; H Oρχήστρα Xρωμάτων; H Oρχήστρα της Eθνικής Λυρικής Σκηνής; H Eθνική Συμφωνική Oρχήστρα της EPT; H (με πολλά ερωτηματικά) Kρατική Oρχήστρα Eλληνικής Mουσικής (KOEM); H (άφαντη) Συμφωνική Oρχήστρα του Δήμου Aθηναίων; Mόνο η Kαμεράτα που εδρεύει στο Mέγαρο Mουσικής και χρηματοδοτείται και από ιδιωτικό φορέα δεν αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα. (συνέχεια>>>)

Tης Mαριας Kατσουνακη, από την Καθημερινή, 21/9/2006

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 19, 2006

Εκπαιδευτικοί σκοποί και Βασικές δεξιότητες ...

Οι συζητήσεις για για την εκπαίδευση και τις σπουδές, είτε αυτές αφορούν στα Πανεπιστήμια είτε αφορούν στα ... Νηπιαγωγεία, συνήθως παραλείπουν να δηλώσουν ρητά τους σκοπούς των σπουδών αυτών.
Αφήνεται να υπάρχει ένα νεφέλωμα, ενώ πρόκειται για κάτι που (οφείλει να) είναι απολύτως ορισμένο ώστε να είναι εφικτός τόσο ο σχεδιασμός των στρατηγικών υλοποίησης των στόχων, όσο και ο έλεγχος των αποτελεσμάτων.
Ο όρος έλεγχος εδώ με τη διαδικαστική του διάσταση, να είναι δηλαδή δυνατόν να ελεγχθούν οι αποκλίσεις ώστε να γίνονται οι κατάλληλες διορθωτικές ρυθμίσεις και αναθεωρήσεις.

Σημείωσα προηγουμένως ότι (οφείλουν να) υπάρχουν σαφώς δηλωμένοι σκοποί, τόσο για το σύνολο της σπουδαστικής πορείας του πολίτη, όσο και για κάθε επίπεδο σπουδών από το οποίο περνάει.

Σε ό,τι αφορά στο συνολικό πλαίσιο αναφοράς των σπουδών, θεωρώ ότι έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και αξίζει τον κόπο να κρατήσει κανείς-και να επιχειρήσει να ανιχνεύσει κατά πόσον λειτουργούν στο χώρο του- την πρόταση για το ποιες είναι οι βασικές δεξιότητες καθώς και οι γνώσεις και οι συμπεριφορές που θεωρούνται ουσιώδεις, τις οποίες θα πρέπει να διαθέτει κάθε Ευρωπαίος για να επιτύχει σε μια κοινωνία και μια οικονομία που στηρίζονται στη γνώση.

Στις 10 Νοεμβρίου 2005 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενέκρινε πρόταση σύστασης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, στην οποία ορίζονται οι οκτώ βασικές δεξιότητες, που είναι οι εξής:

  • επικοινωνία στη μητρική γλώσσα
  • επικοινωνία σε μια ξένη γλώσσα
  • μαθηματική παιδεία και βασικές ικανότητες στις θετικές επιστήμες και τεχνολογίες
  • ψηφιακή παιδεία
  • ικανότητα εκμάθησης
  • διαπροσωπικές, διαπολιτισμικές ικανότητες καθώς και ικανότητες που συνδέονται με την ιδιότητα του πολίτη
  • επιχειρηματικότητα
  • πολιτιστική έκφραση

Θεωρώ ότι η μελέτη και η αποδοχή ή η απόρριψη των παραπάνω, είναι χρήσιμη για όλους όσους εμπλεκόμαστε με το χώρο της εκπαίδευσης με οποιονδήποτε ρόλο.


Σημείωση
Σε όσους/ες είναι κουραστικό να διαβάσουν ολόκληρη την πρόταση σύστασης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, προτείνουμε να διαβάσουν την παράγραφο 3 και τις υποπαραγράφους της όπου γίνεται αναλυτική παρουσίαση του περιεχομένου κάθε μιας των
βασικών δεξιοτήτων.

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 15, 2006

Γιαννάκου vs Χριστόδουλου

Αιχμές Γιαννάκου για τις παρεμβάσεις Χριστόδουλου

Μπορεί ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος να ετοιμάζεται να στείλει επιστολές με τις οποίες θα εκφράζει τη δυσαρέσκειά του για την κατάργηση της εξομολόγησης στα σχολεία και του περιεχομένου των βιβλίων της Ιστορίας και των Θρησκευτικών, αλλά η υπουργός Παιδείας, Μαριέττα Γιαννάκου, του απάντησε πριν φτάσει στο υπουργείο ο ταχυδρόμος.

«Δεν έχω πάρει επίσημο έγγραφο. Τα βιβλία θα αξιολογηθούν, όπως έχει δεσμευτεί το υπουργείο. Αυτό δεν σημαίνει πως θα αποσυρθούν αν κάτι δεν αρέσει σε κάποιους», είπε η κ. Γιαννάκου, προσθέτοντας μια φράση που ακούστηκε ως μομφή κατά του αρχιεπισκόπου: «Ο καθένας θέλει να γράφει τη δική του Ιστορία». Αναφερόμενη στο θέμα της εξομολόγησης, πρόσθεσε: «Δεν θεώρησε ποτέ το υπουργείο ότι ο χώρος του σχολείου είναι χώρος εξομολόγησης». Η υπουργός έκανε και μία δήλωση που επιδέχεται πολλές ερμηνείες: «Είμαστε υπουργείο που διαλέγεται και συνεννοείται. Αλλά αν κάπου δεν συνεννοηθούμε, κάνουμε αυτό που πρέπει».

Θ.ΤΣΑΤΣΗΣ tsath@enet.gr

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006

Φοιτητές...

Στον εισαγγελέα οδηγούνται εντός της ημέρας τρεις φοιτητές οι οποίοι κατηγορούνται για τον ξυλοδαρμό και το βιασμό 18χρονης φοιτήτριας. Δε δίστασαν, μάλιστα, να βιντεοσκοπήσουν την πράξη τους και να προβάλουν το υλικό στο διαδίκτυο. Η κοπέλα αποκάλυψε το περιστατικό στη μητέρα της, η οποία ενημέρωσε την Αστυνομία, ενώ οι δράστες συνελήφθησαν από αστυνομικούς του τμήματος δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος, οι οποίοι έφτασαν στα ίχνη τους μετά από ψηφιακή ανάλυση του βίντεο.

Από την Καθημερινή

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 11, 2006

Εξομολόγηση στα σχολεία

Ορθότατα λοιπόν το υπουργείο Παιδείας εξέδωσε εγκύκλιο, ζητώντας από τους διευθυντές των σχολείων (δηλαδή από τους υπαλλήλους της Πολιτείας) να σταματήσουν να καλούν ιερείς στο σχολείο για να γίνεται εξομολόγηση σε ώρες μαθημάτων.

Εδώ υπάρχει ένα λεπτό σημείο που πρέπει να ξεκαθαρίσει: Σε αντίθεση με όσα «θρησκεγερτικά» δήλωσε ο πρωτοσύγκελλος της Αρχιεπισκοπής π. Θωμάς Συνοδινός, δεν τίθεται θέμα «εξοστρακισμού της Εκκλησίας από τα σχολεία και την κοινωνία». Απλώς το υπουργείο Παιδείας, ως οφείλει, έδωσε εντολή να διαφυλαχθεί το... ωρολόγιο πρόγραμμα διδασκαλίας.

Το φαινόμενο να σταματούν τα μαθήματα, δήθεν για εξομολόγηση, δεν συνάδει με μια σύγχρονη παιδεία. Γι’ αυτό και απλώς έδωσε εντολή στους διευθυντές των σχολείων να κάνουν τη δουλειά τους. Και δουλειά τους δεν είναι οι εξομολογήσεις ή τα βαφτίσια, αλλά να εξασφαλίζουν ότι τα παιδιά θα μαθαίνουν όσο περισσότερα γράμματα γίνεται. Δεν τίθεται καν ζήτημα ελευθερίας της θρησκευτικής συνείδησης. Είναι ένα απλό ζήτημα εύρυθμης λειτουργίας των σχολείων...

Επρεπε να θεωρείται αυτονόητο ότι οι δημόσιοι λειτουργοί παλεύουν να μεγιστοποιήσουν το εκπαιδευτικό τους έργο και οι θρησκευτικοί λειτουργοί να προσελκύσουν νέους στην Εκκλησία. Με άλλα λόγια, και οι διευθυντές δεν καλούσαν ιερείς στα σχολεία, αλλά ούτε οι ιερείς θα πήγαιναν...


Από την
Καθημερινή


Σε... εξομολόγηση καλεί την υπουργό Παιδείας Μαριέττα Γιαννάκου η Ιερά Σύνοδος μετά την εγκύκλιο του ειδικού γραμματέα του υπουργείου, Κ. Ράμμα, με την οποία σταματάει το μυστήριο της εξομολόγησης που άτυπα γινόταν στα σχολεία.

«Η ανωτέρω απόφαση στρέφεται εναντίον των ίδιων των παιδιών και έρχεται να τους στερήσει τη μοναδική δυνατότητα να "ακουμπήσουν" στον ιερέα τα πολύ δύσκολα και ενίοτε εκρηκτικά προβλήματά τους», αναφέρουν στην ανακοίνωσή τους οι ιεράρχες μέλη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου (ΔΙΣ) που συνεδρίασαν χθες και ασχολήθηκαν με το θέμα.

Οι ίδιοι προσθέτουν ότι «η Ιερά Σύνοδος δι' ειδικού εγγράφου της προς την κ. υπουργόν Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων εκφράζει την ευχή να τεθεί το πραγματικό συμφέρον των παιδιών υπεράνω πάσης άλλης σκοπιμότητος». Τρεις επιστολές του Συνηγόρου του Πολίτη προς το υπουργείο Παιδείας και κάποια παράπονα διευθυντών σχολείων οδήγησαν τον ειδικό γραμματέα του υπουργείου Παιδείας Κώστα Ράμμα στη σύνταξη εγκυκλίου με την οποία ουσιαστικά καταργεί την εξομολόγηση στα σχολεία.

Η αντίδραση της ΔΙΣ, που συνεδρίασε χθες, δεν θύμιζε σε τίποτα τους υψηλούς τόνους του παρελθόντος, όπως στο θέμα των ταυτοτήτων. Μόνο κάποιοι αρχιερείς δήλωσαν την αντίθεσή τους με δηλώσεις που έκαναν.

Κόντρα με τον Συνήγορο

Ωστόσο, μια άλλη δήλωση που φέρεται να έκανε ο ειδικός γραμματέας του υπουργείου Παιδείας Κώστας Ράμμας στο ραδιοφωνικό σταθμό της Εκκλησίας προκάλεσε την αντίδραση στελεχών του Συνηγόρου του Πολίτη.

Ο κ. Ράμμας φέρεται να είπε ότι υπέγραψε την εγκύκλιο γιατί «στο υπουργείο είχαν έλθει διευθυντές παραπονούμενοι για το ζήτημα. Επίσης γονείς είχαν προσφύγει στον Συνήγορο του Πολίτη, ο οποίος αποφάσισε ότι δεν πρέπει να γίνεται εξομολόγηση στα σχολεία. Η απόφαση του Συνηγόρου του Πολίτη έχει νομικά δεσμευτικό χαρακτήρα. Το υπουργείο συνεκτίμησε τα δεδομένα και κατέληξε ότι δεν πρέπει να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση λόγω ελλείψεως του απαραίτητου κλίματος ηρεμίας και γαλήνης. Η πολιτεία δεν θέλει να εξοβελιστεί η Εκκλησία από την εκπαίδευση. Κανείς δεν το επιδιώκει αυτό από πλευράς κυβερνήσεως και πάνω από όλα το υπ. Παιδείας, το οποίο απέδειξε την έγνοια του για την Εκκλησία με το πρόσφατο νομοσχέδιο για την εκκλησιαστική εκπαίδευση».

Μιλώντας στην «Ε» ο κ. Ράμμας διευκρίνισε ότι δεν αναφέρθηκε σε απόφαση του Συνηγόρου που έχει νομικά δεσμευτικό χαρακτήρα, προσθέτοντας ότι έκανε τις υπόλοιπες δηλώσεις. Στο Συνήγορο του Πολίτη, όταν πληροφορήθηκαν όσα φέρεται να είπε ο κ. Ράμμας αναρωτιόνταν γιατί το υπουργείο Παιδείας δεν εφαρμόζει όλες τις αποφάσεις της Ανεξάρτητης Αρχής εάν έχουν δεσμευτικό χαρακτήρα.

«Εχουμε ζητήσει για παράδειγμα από το υπουργείο να εξαιρούνται από το μάθημα των Θρησκευτικών όσοι μαθητές το ζητούν και όχι μόνο οι ετερόδοξοι. Να απαντούν επίσης -ακόμη και αρνητικά- σε όλες τις αιτήσεις που γίνονται για ευκτήριους οίκους ετεροδόξων, κάτι που δεν κάνουν πολλές φορές», έλεγαν στην «Ε».

Οι ίδιοι πρόσθεταν ότι οι αποφάσεις του Συνηγόρου δεν έχουν δεσμευτικό χαρακτήρα, και αυτό προκύπτει από απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Εκείνο που απομένει να δει κανείς είναι η συνέχεια του θέματος και αν ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος και οι συνοδικοί ιεράρχες είναι διατεθειμένοι να υψώσουν τους τόνους.

Από την
Eλευθεροτυπία

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 10, 2006

Επιστολή στο BHMA, 9/9/2006

... ...
Στη συζήτηση για την εισαγωγή σπουδαστών στα ΤΕΙ κυκλοφορούν πολλές και διάφορους ιδέες και υποβάλλονται προτάσεις για εκπαιδευτικά θέματα, από αρκετά αρμόδιους (εκπαιδευτικούς, πολιτικούς) και λιγότερο αρμόδιους (δημάρχους, δημοσιογράφους). Θα περιοριστώ εδώ να θίξω δύο σημαντικά ζητήματα, τα οποία δεν φαίνεται να έχουν φωτιστεί επαρκώς:

  1. Θα ήταν σφάλμα σημαντικό να εγκριθεί η εισαγωγή υποψηφίων που δεν κατάφεραν να πάρουν στις πανελλήνιες εξετάσεις τουλάχιστον ένα 10. Τα τελευταία χρόνια διαπιστώνεται από έμπειρους καθηγητές σε ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ότι οι σπουδαστές με χαμηλή βαθμολογία, ακόμα και εκείνοι που έχουν λίγο πάνω από 10, έχουν στην πραγματικότητα και σημαντικότατες ελλείψεις γνώσεων από το Λύκειο και είναι αυτοί που, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, μεταφέρουν την αδυναμία τους από τη μία εξεταστική περίοδο στην επομένη.

    Κι αν ακόμα εισαχθούν αυτοί οι σπουδαστές σε κάποιο Τμήμα, με τον αναμενόμενο περιορισμό του επιτρεπόμενου αριθμού εξετάσεων σε κάθε μάθημα, σύντομα θα βρεθούν εκτός εκπαιδευτικής διαδικασίας, οπότε θα αρχίσουν εκ νέου παράπονα και διαμαρτυρίες του τύπου «μα πώς μας διώχνετε τώρα, μετά από 2-3-4 ετών σπουδές?»

    Σίγουρα, δεν θα ήταν δύσκολο να εκπαιδευτούν νέοι σπουδαστές, λαμβάνοντας υπόψη κάποιο χαμηλό αρχικό επίπεδο γνώσεων. Αυτό όμως θα σήμαινε, αφενός ότι σπαταλάται ο καθορισμένος χρόνος σπουδών για αλλότρια θέματα, αφετέρου ότι θα έπρεπε και οι σπουδαστές με επαρκείς λυκιακές γνώσεις να παρακολουθήσουν βελτιωτικά μαθήματα, τα οποία δεν χρειάζονται.

  2. Τα κεντρικά ΤΕΙ (ίσως και τα ΑΕΙ, αλλά ας το δηλώσουν άλλοι αυτό) είναι ήδη υπερκορεσμένα. Το ΤΕΙ Αθήνας έχει περί τους 37.000 σπουδαστές και διαθέτει χώρους διδασκαλίας, στους οποίους (και για λόγους ασφαλείας) δεν θα έπρεπε να βρίσκονται πάνω από 12-14 χιλιάδες άτομα. Καθένα από τα 36 Τμήματα του ΤΕΙ Αθήνας διαθέτει κατά μέσο όρο 3 αίθουσες διδασκαλίας για 8 εξάμηνα σπουδών. Οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί διδάσκουν σε αίθουσες που διαθέτουν το πολύ 60 καθίσματα με ακροατήριο, κατά καιρούς, 80-100 ατόμων. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος τί ανταγωνισμός υπάρχει, ποιος θα προλάβει να πάρει θέση στην αίθουσα ή στο εργαστήριο. Να κλιμακωθεί λοιπόν ο αριθμός εισακτέων κατάλληλα, ώστε ένα σημαντικό ποσοστό των εισαγόμενων τώρα σε κεντρικά ΤΕΙ να παρακολουθήσει μαθήματα σε αντίστοιχα περιφερειακά Τμήματα.

Ελπίζω, κλείνοντας, να καθιερωθεί τελικά ο περιορισμένος αριθμός εξετάσεων σε κάθε μάθημα, ας πούμε 3-4 φορές, όπως περίπου ισχύει σε κάθε ευρωπαϊκό εκπαιδευτικό ίδρυμα (εκεί μέχρι 2 φορές). Επίσης να τεθεί σαφής σκελετός προαπαιτούμενων μαθημάτων, ο οποίος θα τηρείται υποχρεωτικά, χωρίς εξαιρέσεις. Αλλιώς η αναμενόμενη αξιολόγηση θα πρέπει να μηδενίσει εξ υπαρχής όλα τα ιδρύματά μας, αφού είναι αδιανόητο για τριτοβάθμιο εκπαιδευτικό ίδρυμα να συμμετέχει ο σπουδαστής απεριόριστες φορές στην εξέταση ενός και του αυτού μαθήματος ή να δίνει εξετάσεις στη Χειρουργική χωρίς να έχει περάσει Ανατομία, όπως επανειλημμένα έχει γραφτεί.

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 08, 2006

Δάσκαλε που δίδασκες ...

Είναι αναγκαίο να μάθουμε να μιλάμε καλά τη γλώσσα μας.
Και να την γράφουμε βέβαια.
Δεν νομίζω να υπάρχουν πολλοί, που μπορει να έχουν αντιρρήσεις επ' αυτού.

Όποιον φιλόλογο και να ρωτήσεις, θα σου πει και με μεγάλη έμφαση μάλιστα, ότι για να αρθούν τα προβλήματα που υπάρχουν στη χρήση της γλώσσας, και γιατί είμαστε έλληνες βρε παιδί μου (είναι παράξενο που δεν προβάλλουν αλλα επιχειρήματα), είναι ανάγκη πάσα να διδάσκονται τα ελληνικά στα σχολεία, περισσότερες ώρες.
Λογικό.
Και να το κάνουμε. Γιατί όχι.

Αλλά..
Αλλά όταν ρωτάς τον φιλόλογο να σου πει πού σπούδασε και σου απαντάει έχω τελείωσει "φουπουψου", και δεν αντιλαμβάνεται ότι εκείνος είναι που εξ ορισμού οφείλει να δείξει την αγάπη του για την ορθή χρήση του λόγου, σκέφτεσαι ότι μάλλον κάτι δεν πάει καλά.

Όταν αρχίζει να σου μιλάει γα τα "άτομα" και όχι για ανθρώπους, μαθητές, γονείς, κλπ κλπ, αλλά για άτομα, όταν σου υποβιβάζει τις ανθρώπινες σχέσεις και τον πολύπλοκο και θαυμάσιο κόσμο τους σε "χημεία", λες, δεν μπορεί να ακούω καλά.

Όταν κατασκευάζουν εκπαιδευτικά portals (έτσι για να προκαλέσω) και γράφουν πως είναι ευτυχείς που ανάμεσά τους λεχουν και τον "δόκτωρ" τάδε, λες ρε μπας και έχουν δίκιο οι πιτσιρικάδες που τα έχουν όλα συμπυκνώσει στην προσφώνηση "ρε μαλάκα";

Είναι δυνατόν να κραυγάζεις ότι υπάρχει πρόβλημα με την ελληνική γλώσσα, και ταυτόχρονα ο πρώτος που της μπήγει το μαχαίρι να είσαι εσύ που θέλεις να τη διδάξεις;

Μα καλά τι θέλετε να διδάξετε, αφού δεν γνωρίζετε αυτό που θέλετε να διδάξετε.
Κι αν το γνωρίζετε, τις πιο πολλές φορές, δεν το χρησιμοποιείτε, οι ανθρώποι, σωστά. Άρα δεν το μάθατε!!! (Μαθαίνω σημαίνει αλλάζω συμπεριφορά)
Αφού βρίσκετε "ενδιαφέρων τον άνθρωπο" και ανενδοίαστα το ξεφουρνίζετε.
Αφού οι γνώσεις σας για τις μεθόδους διδασκαλίες, εξαντλούνται στις μνήμες από τα προσωπικά σας βιώματα ως μαθητών και μαθητριών.
Ποιον θέλετε να διδάξετε;

Βρε, μπας και δουλευόμαστε;;;

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 06, 2006

Εύλογη απορία…

Έχοντας ως δεδομένο πως η παιδεία μας χρειάζεται αλλαγές και πως σε όσες συζητήσεις και αν αναλωθούμε, πάντα θα βρίσκουμε ότι φταίει κάτι από την προηγούμενη βαθμίδα, και πάει λέγοντας, γιατί δεν ξεκινάμε από κάτι απλό;

Θέλουμε να αναβαθμίσουμε την ποιότητα των πανεπιστημίων. Ωραία. Όλοι νομίζω ότι είμαστε σύμφωνοι πως χρειάζεται αναβάθμιση και η (μέση) ποιότητα των φοιτητών τους. Ποια τα προβλήματα των φοιτητών; (i) δεν έχουν μάθει να δουλεύουν – διαβάζουν, (ii) δεν χρησιμοποιούν την σκέψη τους, (iii) δεν έχουν τις βασικές γνώσεις που απαιτούνται για να παρακολουθήσουν. Με δεδομένη την αποτυχία λοιπόν των προηγούμενων βαθμιδών, γιατί απλά δε φροντίζουμε να (i) επιτυγχάνει η δευτεροβάθμια εκπαίδευση τουλάχιστον αυτούς τους βασικούς στόχους, αντί να μπλεκόμαστε με ωράρια, μαθήματα κτλ., (ii) απαγορεύσουμε σε όσους δεν διαθέτουν αυτά τα τρία βασικά γνωρίσματα να εισαχθούν σε μία ανώτατη σχολή, αν δεν τα αποκτήσουν;

Είναι άραγε ποτέ δυνατό να επιτευχθούν οι στόχοι της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, που έχει θέσει το ίδιο το υπουργείο, αν οι φοιτητές των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων δεν αποκτήσουν τα τρία αυτά βασικά γνωρίσματα;

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 04, 2006

Διαφημίσεις και προχειρότητες στο χώρο της εκπαίδευσης = εκπαιδευτική πολιτική ..

Η συνέντευξη της Υπουργού Παιδείας στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία.

Δυο σημεία στα οποία στάθηκα γιατί η έκπληξη μου ήταν ιδιαίτερα μεγάλη.
Και οδυνηρή.

Ο δημοσιογράφος ρωτά για το θέμα της αποτυχίας των υποψηφίων στις εξετάσεις για τα ΑΕΙ και η Υπουργός απαντά μεταξύ των άλλων :
"... Οσο για τη θεωρία ότι τα παιδιά που δεν μπήκαν στα ΑΕΙ θα πάνε στα πανεπιστήμια του εξωτερικού, είναι λάθος. Κανένας δεν μπορεί να πάει σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού χωρίς International Baccalaureate ...."
Μάλιστα.
Χωρίς το Ιnternational Baccalaureate (ΙΒ)!!!
Μάλιστα.
Αλλά το ΙΒ, αν δεν κάνω λάθος, είναι προϊόν, του οποίου είναι ιδιοκτήτης και το εμπορεύεται συγκεκριμένος εκπαιδευτικός οίκος του εξωτερικού.

Πέραν του γεγονότος ότι δεν είναι η αλήθεια πως χωρίς το ΙΒ δεν υπάρχει πρόσβαση σε πανεπιστήμια της αλλοδαπής, από πότε η Υπουργός Παιδείας ΔΙΑΦΗΜΙΖΕΙ υπηρεσίες που προσφέρουν οίκοι του εξωτερικού και τις οποίες εκπροσωπούν επιλεγμένα Ιδιωτικά σχολεία στη χώρα μας;
Σε τόσο μεγάλη εκτίμηση έχει τις αντίστοιχες εκπαιδευτικές υπηρεσίες που προσφέρει το Υπουργείο, του οποίου έχει Πολιτικά την ευθύνη;

Το δεύτερο τμήμα της συνέντευξής της, με εντυπωσίασε εξίσου.
Ίσως και περισσότερο.

Η ερώτηση του δημοσιογράφου:
-Αλλαγές στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση θα γίνουν;
και η Υπουργός απαντά:
- Γίνονται διάφορες συζητήσεις που έχουν σχέση με διάφορες προσαρμογές, αναλυτικά προγράμματα κ.λπ. Θα γίνει κουβέντα και στο Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας. Αυτά θα μπουν σε δημόσιο διάλογο. Δεν πρόκειται να γίνει ξαφνική αλλαγή με κάποιο αυθαίρετο τρόπο.

Πολύ ωραία. Έξοχα.
Και αυτό που έγινε πρόσφατα, μέσα στο καλοκαίρι, η δημιουργία δηλαδή των ΕΠΑ.Λ. με τον Νόμο 3475/2006, που ψήφισε η Βουλή των Ελλήνων, τι ήταν;
Δεν ήταν αλλαγή στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και μάλιστα θεμελιακή;
Δεν δημιουργήθηκε νέος τύπος Λυκείου, που δίνει αφενός πλήρη πρόσβαση στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση των μαθητών του και ταυτόχρονα τα επαγγελματικά δικαιώματα, που αντιστοιχούν στις ειδικότητες που ιδρύονται;
Δεν είναι αυτή μια τεράστια αλλαγή στην Δευτεροβάθμια εκπαίδευση, η οποία μάλιστα είναι συνεπής και με την άποψη της αυτοτέλειας της βαθμίδας αυτής;

Γιατί άραγε να έκρυψε αυτό το γεγονός η Υπουργός Παιδείας;
Μήπως η όλη διαδικασία έγινε στην τύχη, χωρίς κανένα σχεδιασμό, χωρίς καμιά λογική, χωρίς καμιά γενικότερη προοπτική και έχουμε μπροστά μας μια απροκάλυπτη ομολογία όλων αυτών;
Μήπως έγινε για να χρυσώσει το χάπι, για τη διάλυση της δευτεροβάθμιας τεχνικής εκπαίδευσης;

Επίπεδα κατάρτισης και αναγνώριση επαγγελματικών δικαιωμάτων στην ΕΕ

Δεν είναι λίγες οι φορές που γίνονται συζητήσεις γύρω από τα θέματα επαγγελματικής εκπαίδευσης, κατάρτισης, αναγνώρισης επαγγελματικών προσόντων στο χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ως συμβολή, για την πληρέστερη γνώση αυτών που πραγματικά ισχύουν, παραθέτω την Οδηγία 2005/36/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

Στα άρθρα της, μπορεί να βρει κανείς όλα τα σχετικά, που αφορούν όχι μόνο στους πτυχιούχους της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, αλλά κάθε σε κάτοχο πτυχίου οποιουδήποτε επιπέδου, ακόμα και σε εκείνους που ασκούν ένα επάγγελμα, έχοντας αποκτήσει τις δεξιότητες εμπειρικά.

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 02, 2006

Ανία, μαλθακότητα ή τι άλλο?

Σήμερα πληροφορήθηκα για ένα ακόμα, δεύτερο, κρούσμα αυτοκτονίας νεαρού φοιτητή. Ήταν 28 ετών, είχε κωλοβαρέσει τις σπουδές ελλείψει πίεσης (οι γονείς ευκατάστατοι, χρήμα διαθέσιμο, το πανεπιστήμιο δεν πιέζει, οι γκόμενες πρόθυμες, οι φίλοι μια χαρά...) Πρόβλημα δεν φαινόταν κανένα στον ορίζοντα και ξαφνικά πηδάει από τον 4ο όροφο και αφήνει τους γονείς, τα αδέλφια και τους φίλους του με ένα "γιατί" στο στόμα...

Πριν από μερικούς μήνες, φοιτητής περίπου 25 ετών, με ανάλογες οικογενειακές και σπουδαστικές συνθήκες, πλακατζής, πρώτος στις παρέες και στα γλέντια, χάθηκε για 2-3 μέρες από την κίνηση. Τον αναζήτησε η μητέρα του στο διαμέρισμα που είχε νοικιάσει και τον βρήκε κρεμασμένο... Όλοι ακούμε και διαβάζουμε κι άλλες ανάλογες ιστορίες.

Πριν από 30-50 χρόνια που ήταν ο στρατός μαρτύριο για τα αγόρια, ιδίως αν είχαν πολιτικές αποκλίσεις από τα εθνικοχριστιανικά πρότυπα της αυταρχικής εξουσίας, ακουγόταν ποτέ ότι φαντάροι αυτοκτονούσαν? Τα τελευταία 15-20 χρόνια ακούγεται κάθε τόσο για αυτοκτονίες, στη σκοπιά, στο θάλαμο, στο γραφείο της μονάδας με το στρατιωτικό όπλο! Για ρωτείστε πιο μεγάλους που θυμούνται ή έζησαν συνειδητά εκείνη την εποχή, να σας πουν τί ξέρουν ή τι τράβηξαν οι ίδιοι...

Και να μην ακούω ιστορίες περί φτώχειας, ανεργίας κλπ. Υπάρχουν άνθρωποι που έφτασαν στην Αθήνα στη δεκαετία του '50 ξυπόλητοι και φόρεσαν για πρώτη φορά παπούτσια εδώ στην πόλη, μεταχειρισμένα από το Μοναστηράκι, που φορούσαν το σακκάκι του πατέρα τους για παλτό. Όποιος θέλει, μπορώ να του αναφέρω πριβέ συγκεκριμένα ονόματα γνωστών ανθρώπων της δημόσιας ζωής που είναι σε φωτογραφίες στα 10 χρόνια τους ξυπόλητοι! Η κατάσταση ήταν τότε πολύ χειρότερη αλλά οι άνθρωποι αντιμετώπισαν τις αντίξοες συνθήκες δυναμικά, είτε μόνοι τους, είτε με συγγενείς και φίλους.

Τώρα γιατί καταρρέουν οι νέοι με την παραμικρή πίεση? Γιατί απογοητεύονται επειδή τους άφησε μια φίλη (ή αντίστροφα), γιατί δεν αντέχουν τις καθημερινές μικρο-αποτυχίες, γιατί περιφέρονται με μια μόνιμη απαισιοδοξία και βαρεμάρα? χμ?

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 01, 2006

Το τέλος της ανάγνωσης;

...
Διορθώνοντας τις εκθέσεις που έγραψαν οι μαθητές του με θέμα την παραίνεση του Φλομπέρ «Διάβασε για να ζήσεις!», ο καθηγητής προσυπογράφει με το κόκκινο στυλό τις διαβεβαιώσεις τους ότι η τηλεόραση, αλλά και ο κινηματογράφος, είναι «ο υπ' αριθμόν ένα εχθρός του βιβλίου... γιατί και οι δύο προϋποθέτουν μια παθητικότητα, ενώ το διάβασμα είναι μια υπεύθυνη πράξη». Διαβάζοντας ξανά και ξανά την τελετουργική απαγγελία του εκπαιδευτικού δόγματος «πρέπει να διαβάζουμε», όπου η κάθε φράση των μαθητών «αποδεικνύει ότι δεν διαβάζουν ποτέ!», ο καθηγητής κάποια στιγμή σταματά, «σηκώνει τα μάτια στο ταβάνι, σαν μαθητής που ονειροπολεί, κι αναρωτιέται -ο! εντελώς σιωπηλά- αν μερικά έργα, παρ' όλα αυτά, δεν του θύμισαν βιβλία.

Πόσες φορές δεν "ξαναδιάβασε" τη "Νύχτα του Κυνηγού", το "Αμαρκόρντ", το "Μανχάταν", το "Δωμάτιο με θέα", το "Δείπνο της Μπαμπέτ", το "Φάννυ και Αλέξανδρος"; Του φαινόταν ότι οι εικόνες αυτές περιείχαν το μυστήριο των σημείων. Βέβαια, δεν πρόκειται για ειδικό (δεν έχει ιδέα από κινηματογραφική σύνταξη και δεν καταλαβαίνει τη διάλεκτο των σινεφίλ), αυτά του τα λένε μόνο τα μάτια του, του λένε καθαρά, όμως, ότι υπάρχουν εικόνες που το νόημά τους δεν εξαντλείται και που η μετάφρασή τους ανανεώνει κάθε φορά τη συγκίνηση, κι ακόμα και η τηλεόραση, καμιά φορά... τα πρόσωπα των μεγάλων συγγραφέων στις εκπομπές που τους αφιερώνουν, μερικές πετυχημένες μεταφορές μεγάλων μυθιστορημάτων στη μικρή οθόνη... Αλλά η ώρα περνάει. Γυρίζει στις διορθώσεις». (Ντανιέλ Πενάκ, «Σαν ένα μυθιστόρημα») (>>>>συνέχεια)


του ΓΡΗΓΟΡΗ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗ