Πέμπτη, Αυγούστου 30, 2007

μια σκεψη μου παραθετω...

Παρακολουθω με θλιψη οργη και πονο την τραγωδια των συνανθρωπων μας στην Ηλεια.Ειμαι στη Θεσσαλονικη κι ομως νιωθω εγω εγκλωβισμενη,ορφανη και ξεσπιτωμενη.Βλεπω την απραγια ,την εγκληματικη αδιαφορια και θελω να τρεξω να βοηθησω,να σφιξω το χερι του ηρωα πυροσβεστη.του εθελοντη,να ανταμειψω την προσφορα τους με ενα απλο ευχαριστω.Ενας κομπος σκαλωνει στο λαιμο μου.Να κλεισω τα ματια αλλο να μη δω αυτες τις εικονες...μα απο την αλλη δεν πρεπει να ξεχασω και να αφησω να ξεχαστει αυτο το μεγαλο κακο.

Παρασκευή, Αυγούστου 03, 2007

Άσυλο ...

... αυτό είναι το πρόβλημα;;;

Πέμπτη, Αυγούστου 02, 2007

Μπερδεμένα αισθήματα την ψυχή μου τριβιλίζουν.
Είναι έρωτας ή μοναξιά αυτά που με βασανίζουν?
Λαβύρινθος η σκέψη μου,σκοτάδι στην καρδιά μου.
Είσαι εσύ ή εγώ που μ'έκαναν να δω την ερημιά μου?

Κουρασμένο το χέρι κι όμως γράφει.
Είναι μια ανάγκη ή συνήθεια που του έχουν μάθει?
Θολά,δακρυσμένα μάτια κι όμως αγναντεύουν.
Είναι κι αυτό συνήθεια τον θάνατο να γυρεύουν?