Τρίτη, Νοεμβρίου 13, 2007

Εκπαιδευτικό Μανιφέστο.

Στο συλλογικό ιστολόγιο "φάκελοι προτάσεων ", άφησα αυτό το κείμενο για την παιδεία, νομίζω έχει νόημα να το αφήσω κι εδώ:




Θα ξεκινήσω έτσι:

Μιλώντας για τις δικές μου «νεφέλες».

Γιατί, όπως δίχως γη «δεν γίνεται δουλειά», «δεν γίνεται δουλειά» και χωρίς ουρανό.

Και το Παιδευτικό μας σύστημα σήμερα θέλει ουρανό για να αναπνεύσει.

ΜΙΛΑΩ ΑΠ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΑΔΥΝΑΜΟΥ ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ δεν μπορεί να αγοράζει εκπαίδευση, ξεκινώντας από τον καλό ιδιωτικό παιδικό σταθμό με τον παιδοψυχολόγο και καταλήγοντας στο ονομαστό πανεπιστήμιο του εξωτερικού.

Και τι ζητώ;

Ένα σχολείο που να μαθαίνει στον νέο άνθρωπο πώς να μαθαίνει.

Που να του αφήνει καιρό για παιγνίδι και ανακάλυψη της κοινωνικής ζωής.

Ένα σχολείο το οποίο δεν φορτώνει τον μαθητή με επιπρόσθετο άγχος εξαιτίας της σύγχυσης για τους στόχους του και το ανεπεξέργαστο πρεσάρισμα για «επαγγελματικά προσόντα».

Αντίθετα προσδοκώ ένα σχολείο που θα δίνει νοητικά και ψυχο-κοινωνικά "εργαλεία" στους νέους για να επεξεργάζονται τις πολλές μελλοντικές δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν καθώς φεύγουν από το ασφυκτικό «καβούκι» της νεοελληνικής οικογένειας και θα ανοίγονται στην πολυσύνθετη και ραγδαία μεταβαλλόμενη σύγχρονη κοινωνία.Δεν φαίνεται να γίνεται αποδεκτό ότι η «υπερφόρτωση προσόντων» για κάθε παιδί από τον καιρό του Δημοτικού μέχρι και την έξοδό του από τα ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, λίγο θα το βοηθήσει στον ταχύτατα μεταβαλλόμενο σημερινό κι αυριανό κόσμο μας.Ο νέος χρειάζεται σήμερα να μπορεί να σκέφτεται μέσα σε ένα περιβάλλον ύπουλης χειραγώγησης των πολιτών από τους κατέχοντες χρήμα και δύναμη.

Να παίρνει πρωτοβουλίες..Να μην τα βάζει κάτω με την πρώτη αναποδιά…Να μπορεί να αξιολογεί σωστά το περιβάλλον του….Να μπορεί να φαντάζεται κάτι διαφορετικό από αυτό που βλέπει…Να μπορεί να χαίρεται τις μικροχαρές της ζωής, για να έχει ψυχική δύναμη, μέσα σε ένα πολιτισμικό περιβάλλον όπου η επικοινωνία ταυτίζεται με την κατανάλωση.Να μπορεί να αλλάζει, παρόλο που η ανασφάλεια γύρω του τον πιέζει σε νηπιακή προσκόλληση στο γνωστό μα κουραστικό.



Ένα εκπαιδευτικό σύστημα με λειτουργούς που θα έχουν κίνητρα ηθικά και υλικά, ώστε να δίνουν το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειάς τους στην δουλειά τους.

Δασκάλους που θα επιλέγουν αυτήν την δουλειά γιατί τους αρέσει και όχι γιατί θα λύσουν το εργασιακό τους θέμα. (Δείτε τι γίνεται με τις βάσεις των Παιδαγωγικών τμημάτων Δημοτικής Εκπαίδευσης, επειδή προσωρινά οι απόφοιτοί τους διορίζονται γρήγορα.)

Εκπαιδευτικούς που θα στηρίζονται στην ψυχοφθόρα εργασία τους και θα έχουν συνεχή επαγγελματική εκπαίδευση με βάση τις ανάγκες που οι ίδιοι θα εκφράζουν.

Εκπαιδευτικούς που θα συμμετέχουν περιφερειακά στο σχεδιασμό των αναλυτικών προγραμμάτων διδασκαλίας για κάθε τάξη..

Δασκάλους, που δεν θα χρειάζονται εγχειρίδια, θα δημιουργούν με την βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας τα δικά τους , λαμβάνοντας υπόψη το ιδιαίτερο πολιτισμικό, γνωστικό και κοινωνικό δυναμικό των μαθητών τους.

Θα υποστηρίζονται βεβαίως σε αυτό από κατά τόπους από εξειδικευμένους συναδέλφους τους!

Δασκάλους, που η δουλειά τους θα έχει νόημα και ενδιαφέρον, παρά τις αναμενόμενες και πολύ φυσιολογικές ματαιώσεις.



Σχολεία, αυτοδιοίκητες μονάδες με βάση εσωτερικούς κανονισμούς οι οποίοι θα καταρτίζονται και θα αναθεωρούνται δημοκρατικά με την συμμετοχή όλων των εργαζομένων (δασκάλων και μη), των γονέων, της τοπικής αυτοδιοίκησης και σταδιακά των μαθητών (στο Λύκειο μάλιστα ισότιμα).

Ονειρεύομαι την κατάργηση των γενικών εξετάσεων και την ελεύθερη πρόσβαση στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Ελεύθερη δεν σημαίνει βέβαια ανεξέλεγκτη.

Θα μπορεί στα Πανεπιστήμια (η διάκριση ΑΕΙ και ΤΕΙ θα αποτελέσει παρελθόν) να λειτουργεί ένας πρώτος κύκλος ομοειδών επιστημών (π.χ. ανθρωπιστικές, βιολογικές, φυσικές, τεχνολογικές κτλ)

Εκεί ο φοιτητής θα αξιολογείται καθημερινά και πιο έτοιμος και πιο γνώστης της κατάστασης θα περνά στο ειδικότερο αντικείμενο που θέλει, αν μπορεί.

Τον καιρό που ακόμα και για τους αποφοίτους των πολυπόθητων Ιατρικών σχολών υπάρχει ανεργία και οι σχολές των υπαξιωματικών του στρατού είναι πιο πάνω στις «βάσεις» από πανεπιστημιακά τμήματα, δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για αυτό, παρά μόνο ότι το κράτος δεν θέλει να χρηματοδοτήσει την μεταρρύθμιση αυτή.



Ονειρεύομαι ένα Δημόσιο Πανεπιστήμιο, Αυτοδιοίκητο, Ερευνητική κυψέλη, με μεταπτυχιακές σπουδές για πολύ περισσότερα άτομα.

Ένα πανεπιστήμιο, ευέλικτο ανοιχτό στην κοινωνία, εξοικειωμένο με την συνεχιζόμενη δια βίου εκπαίδευση.

Μια Ακαδημαϊκή Εκπαίδευση, κλασσικού τύπου , αλλά και "από απόσταση", που θα δημιουργεί την αίσθηση στον πολίτη, ότι δεν πρέπει να διαλέξει το μέλλον του στα 18, αλλά, αν οποιαδήποτε στιγμή της ζωής του αποφασίσει να σπουδάσει, θα μπορέσει να το επιτύχει!



Αρχικά να σας δηλώσω ότι μέχρι πριν από λίγα χρόνια, δεν κακοέβλεπα τα "μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά Α.Ε.Ι."Δεν κακοέβλεπα -εναλλακτικά και μεταβατικά μέχρι να πάρουμε το 15% "προίκα για την Παιδεία" και να χρηματοδοτήσουμε την εκπαιδευτική επανάσταση- την δυνατότητα να έχει ένα Πανεπιστημιακό Ίδρυμα η ΓΣΣΕ, ή ο Δήμος της Αθήνας για παράδειγμα και με απείρως πιο χαμηλά δίδακτρα από αυτά που τώρα δίνουν οι γονείς σε φροντιστήρια και Φαουντέϊσον, να μπορεί να λειτουργεί.

Ταυτόχρονα τέτοια Ιδρύματα θα μπορούσαν να υποστηρίξουν την "δια Βίου Εκπαίδευση", την οποία μέχρι τώρα έχουν ξεχάσει τα περισσότερα ΑΕΙ, ή την έχουν εκχωρήσει σε καθαρά κερδοσκοπικά σχήματα.

Πίστευα βέβαια ότι τέτοια Ιδρύματα θα έχουν τουλάχιστον την ίδια ακαδημαϊκή αυτοτέλεια και τουλάχιστον την ίδια δημοκρατική λειτουργία και δικαιώματα για φοιτητές, Δ.Ε.Π. και λοιπό προσωπικό που έχουν τα σημερινά "κρατικά Α.Ε.Ι."

Σήμερα είμαι εναντίον της πιθανότητας αυτής.

Λέω δηλαδή," πιο καλά, ας παραμείνουν έτσι τα πράγματα στο Πανεπιστήμιο, για να μην έρθουν τα χειρότερα.."

Γιατί κατανόησα ότι όλα αυτά τα ωραία λέγονται ως προφάσεις για το ξεπούλημα και του τελευταίου δημόσιου πράγματος..



Επειδή άμεσα πρέπει να ξανοιχτεί η παιδεία στο μέλλον, πιοάμεσα από τι στιγμή που οι ντόπιοι και ξένοι πάτρωνες της ανάπτυξης της πατρίδας μας μπορούν να νικηθούν

και να γίνουν έτσι επιτέλους επαρκείς δημόσιες επενδύσεις, έχω να προτείνω ένα άλλο σχέδιο:



Εντατική ανάπτυξη του μοντέλου του "Ανοιχτού Πανεπιστημίου" και συνεργασία αυτών των ιδρυμάτων με δομές της αυτοδιοίκησης (ή άλλων δημοκρατικών και μη κερδοσκοπικών δομών που θα το επιδιώξουν) για να τα εξυπηρετούν στο γραμματειακό, διαχειριστικό κομμάτι και σε άλλους είδους υποδομές και όχι στο επιστημονικό- διδακτικό έργο, που θα είναι ευθύνη του συνεργαζόμενου ΑΕΙ.

Πιστοποίηση αυτής της συνεργασίας από ανεξάρτητη αρχή της Πολιτείας. Έτσι ο καθένας που θα θέλει να σπουδάσει θα μπορεί να εξυπηρετηθεί.

Τέλος όσοι εργάζονται μπορούν να πληρώνουν κάποια δίδακτρα για να υποβοηθείται το σύστημα.

Οι άνεργοι και οι αμειβόμενοι κάτω από το όριο φτώχειας, όχι μόνο θα φοιτούν δωρεάν, αλλά και θα δικαιούνται και άτοκου φοιτητικού δανείου για το πρώτο πτυχίο και το πρώτο μεταπτυχιακό.

Τότε τα κολέγια και τα φαουντέϊσον και σιγά - σιγά ακόμα και τα φροντιστήρια θα κλείσουν από μόνα τους, λόγω ελλείψεως πελατών. Δεν χρειάζεται να απαγορευτούν!Μέριμνα για όσους εργάζονται σε αυτές τις ιδιωτικές δομές, ώστε να περάσουν στην δημόσια εκπαίδευση.

Κυριακή, Νοεμβρίου 11, 2007

Άρθρο του Αντ. Καρκαγιάννη στη σημερινή "Καθημερινή"

"....Το δημόσιο σχολείο, αυτή η μεγάλη δημοκρατική κατάκτηση, είναι πια αναξιόπιστο,
κανείς δεν πιστεύει ότι εκεί θα μάθει γράμματα και ότι από κει θα αρχίσει την πορεία του στη ζωή με οποιαδήποτε εχέγγυα επιτυχίας.

Ένας μαθητής Λυκείου των τελευταίων καταλήψεων το είπε καθαρά και ειλικρινά: «Το πρωί είμαστε στην κατάληψη και το βράδυ στο φροντιστήριο». Αυτό σημαίνει ότι το πρωί στο δημόσιο σχολείο για την απαραίτητη, ισχυρίζονται μερικοί, σε αυτήν την ηλικία εξέγερση «κατά του κατεστημένου» ή για τον «χαβαλέ», και

το βράδυ πλήρη υποταγή στο κατεστημένο, στη χειρότερη και πλέον ανελεύθερη μορφή του.
Στην κονσερβαρισμένη και κωδικοποιημένη γνώση, την πλήρως προσαρμοσμένη στις απαιτήσεις ενός συστήματος όπου η αποτίμησή της και η αποπληρωμή της αυτομάτως σε βάζει στον ιδιωτικό χώρο και στα συστήματα της αγοράς όπου αενάως διαμορφώνονται τα κατεστημένα........"

>>>>

Ολόκληρο το άρθρο του Αντώνη Καρκαγιάννη στη σημερινή Καθημερινή.

Αξίζει να σκύψει κανείς με προσοχή επάνω στο κείμενο αυτό!