Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων

Μιας και είμαι ανάμεσα στους συγγραφείς αυτού του μπλογκ, θα ήθελα να θίξω ένα θέμα. Πιθανώς να είναι και επίκαιρο λόγω της καινούργιας κυβέρνησης. Το θέμα είναι το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων και ο ρόλος του. Αναρωτιέμαι ποιός είναι ο λόγος τα θρησκεύματα να ανήκουν στο ίδιο υπουργείο με την παιδεία. Είναι δυο θέματα μάλλον άσχετα. Σε μια δημοκρατία (η οποία δεν είναι θεοκρατία), το να εξαρτώνται και οι δυο τομείς από τον ίδιο υπουργό είναι άσχημο. Το λογικό θα ήταν (αν θέλουμε να κρατήσουμε τα θρησκεύματα σαν έναν από τους τομείς της κυβέρνησης--αλλά κι αυτό ακόμα το αμφισβητώ) να υπήρχε ξεχωριστό υπουργείο. Άλλο η παιδεία και άλλο η εκκλησία. Απ΄ότι γνωρίζω, η Ελλάδα είναι η μοναδική Ευρωπαΐκή χώρα που ανακατεύει και τα δυο. Και απ΄ότι διαπιστώνω είναι ότι κανείς ποτέ δε ρωτάει την παραπάνω ερώτηση στην Ελλάδα. Κατά κάποιον τρόπο, όλοι, ανεξάρτητα πολιτικής τοποθέτησης, δέχονται έμμεσα το status quo: παιδεία και θρησκεία στο ίδιο καλάθι. Γιατί;

-Τάκης Κωνσταντόπουλος,
Καθηγητής
www.math.uu.se/~takis

Φοίτηση, απουσίες και, κυρίως, Επικίνδυνες παρανοήσεις

Αγαπητό troktiko.
Με αφορμή την ανάρτησή σου Δίνουν bonus απουσίες στους μαθητές αν βγάλουν μεγάλο μέσο όρο, θα μου επιτρέψεις μερικές γενικότερες σκέψεις.
Το γεγονός της τόσο μεγάλης αναγνωσιμότητας των κειμένων σου, σου δημιουργεί, θεωρώ, μια μεγάλη ευθύνη, μεγαλύτερη από όσο άλλων, απέναντι στους αναγνώστες σου όσον αφορά στην εγκυρότητα αυτών που παρουσιάζεις.
Θα είναι πάρα πολλοί, μπορώ να υποθέσω, που, διαβάζοντας αυτό το κείμενο, όχι μόνον θα κούνησαν το κεφάλι τους, αλλά θα έμειναν με την εντύπωση ότι η καταγγελία για την αυθαιρεσία των κάποιων καθηγητών, είναι αληθινή και αποτελεί άλλο ένα δείγμα της ηθικής κατάπτωσης της κοινωνίας.

Ένα κείμενο που έχει καταγγελτικό χαρακτήρα, είναι σίγουρο ότι αποτυπώνεται πολύ πιο ισχυρά στο μυαλό, από χίλιες εξηγήσεις που μπορεί να είναι -και στην προκειμένη περίπτωση είναι- βάσιμες. Αποτέλεσμα.
Ενισχύεται η διαμόρφωση της πεποίθησης πως όλα είναι μπάχαλο, και αμβλύνονται οι αντιστάσεις απέναντι σε πειρασμούς, που ενδεχομένως θα εμφανιστούν στο διάβα μας.

Η παρουσίαση της ενέργειας των καθηγητών του ΕΠΑΛ της Κέρκυρας, είναι τουλάχιστον ατυχής.
Οι καθηγητές, δεν έκαναν τίποτα άλλο, παρά να ΕΝΗΜΕΡΩΣΟΥΝ τους γονείς, για αυτά που προβλέπουν οι Νόμοι του Κράτους. (Αυτά που γράφουν στην Υπεύθυνη Δήλωση, είναι μέρος των διατάξεων του Προεδρικού Διατάγματος που ισχύει για ΟΛΑ τα σχολεία).
Επομένως, όχι μόνον δεν είναι καταγγελτέοι, αλλά πρέπει να τους αναγνωρίσουμε ότι κάνουν καλά τη δουλειά τους, ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΝΤΑΣ τους γονείς.
Αντί όμως της σιωπηρής έστω επιβράβευσης, έρχεται μια ΑΒΑΣΙΜΗ καταγγελία, και το χειρότερο, γεννιέται η πεποίθηση ότι άλλος ένας θεσμός αυθαιρετεί. (και επομένως μας δίνει και εμάς άλλοθι να αυθαιρετούμε)
Και κάτι ακόμα.
Ο αναγνώστης σας, που θέλησε να δικαιολογήσει την κατάσταση, ως πρώην μαθητής, τα έκανε μάλλον χειρότερα! Δεν θέλω να πω περισσότερα.
Απλώς θέλω να τον διαβεβαιώσω και αυτόν και κάθε άλλον, ότι οι καθηγητές του Λυκείου, ΝΑΙ μπορούν να χειριστούν οποιοδήποτε θέμα, από εκείνα των πανελληνίων εξετάσεων.

Το ότι το εκπαιδευτικό σύστημα δεν καλύπτει πλήρως τις απαιτήσεις που μπορεί να έχουν οι μαθητές προκειμένου να εισαχθούν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, είναι αλήθεια, αλλά οφείλεται σε κάτι πολύ απλό.
Σκοπός του Λυκείου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ να περάσουν όλοι οι μαθητές στα Πανεπιστήμια.
Αυτός είναι στόχος ορισμένων μαθητών. (Όχι όλων απαραίτητα).
Οι σκοποί του Λυκείου έχουν καθοριστεί από τους Νόμους του Κράτους (Ν.1566/85) και είναι πολύ ευρύτεροι από τον στόχο των μαθητών.
Κατά συνέπεια, όταν θέλουμε να αξιολογήσουμε ένα θεσμό, σωστό είναι να παίρνουμε υπόψη μας, τους σκοπούς που από τους Νόμους έχει οριστεί να υπηρετεί ο θεσμός, και όχι αυτούς που εμείς νομίζουμε ότι υπηρετεί..

Εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις.

Άντε πάλι στην τηλεόραση (MEGA) να κάνουν αυτή την ώρα, κριτική στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Και ο καλός δημοσιογράφος, ο Παύλος Τσίμας, να θέλει να συγκρίνει το ελληνικό με το φινλανδικό πρότυπο.
Αλλά, καλέ μου κύριε, και καλοί κύριοι και κυρίες που υπήρξατε και Υπουργοί και σας βλέπω να παρουσιάζεστε στο "γυαλί" και να λέτε γνώμες και να κριτικάρετε, για σταθείτε λίγο.
Πώς είναι δυνατόν να κρίνεις την αποτελεσματικότητα ενός συστήματος, αν δεν έχεις ορίσει τι θέλεις να κάνεις με αυτό το σύστημα;

Είμαστε σίγουροι δηλαδή ότι οι δυο κοινωνίες, η Ελληνική και η Φινλανδική, επιθυμούν το ίδια πράγματα, έχουν το ίδιο πρότυπο για τα δεκαπεντάχρονα παιδιά τους;

Είμαστε σίγουροι ότι το εργαλείο αξιολόγησης που χρησιμοποιείται για να κριθουύν τα δυο συστήματα, είναι "σταθμισμένο" και παίρνει υπόψη του τους ειδικότερους σκοπούς και τους στόχους των δύο συστημάτων;

Τι είναι αυτό που θέλει πραγματικά να πετύχει -όχι τι δηλώνει ότι θέλει- η ελληνική κοινωνία και δεν το πετυχαίνει με το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα;
(Μια παράμετρος , που πρέπει να ληφθεί εξαιρετικά σοβαρά υπόψη, ώστε να αναδειχθεί αυτό που θέλει να πετύχει η κοινωνία, είναι οι πόροι που είναι διατεθειμένη να διαθέσει!)

Και γιατί δεν ξεκινάτε μια ανάλυση του σκοπού και των επιμέρους στόχων που υπηρετεί το ελληνικό σχολείο, για να δείτε την αποτελεσματικότητά του σε σχέση με αυτά, και μετά να κάνετε τις αλλαγές που χρειάζονται;

Από όσο φαίνεται, βρισκόμαστε και πάλι προ των θυρών κάποιας εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, και αυτό που είναι σίγουρο, είναι πως ουδείς ενδιαφέρεται να μάθει σε τι θέλει, πραγματικά, η κοινωνία να εκπαιδεύσει τους νέους ανθρώπους.

Από όσο φαίνεται είναι τόσο εγωιστές οι άρχοντες, ώστε προκειμένου να γραφτεί το όνομά τους στις χρυσές δέλτους των μεγάλων αναμορφωτών της παιδείας (!) , μπερδεύουν τα δικά τους θέλω, με τις κοινωνικές ανάγκες.

Άντε να δούμε, πού θα μας οδηγήσουν πάλι...

Φύλο και Εκπαίδευση .

[Μελέτη περίπτωσης ]

Το σχολείο είναι ένας από τους μηχανισμούς που διαθέτει το κάθε κοινωνικό σύστημα για να καθοδηγήσει και να εντάξει τα μέλη του στις λειτουργίες του. Σαν τέτοιο λοιπόν, δεν μπορεί παρά να διαπνέεται από τις επιλογές και τις επιπτώσεις αυτών στον κοινωνικό ιστό. Έτσι, θα ήταν άστοχο να ειδωθεί το θέμα ‘φύλο κι εκπαίδευση’ έξω από αυτό το πρίσμα. Η Πολιτεία στην οποία έχει ωριμάσει ο σεβασμός προς τον πολίτη, θα εκφραστεί ανάλογα και στο γυναικείο ζήτημα σε όλους τους τομείς και στην εκπαίδευση.

Το ίδιο άστοχο θα ήταν ωστόσο, να παραβλέψει κανείς επί μέρους παράγοντες όπως αυτοί της κοινωνικής προέλευσης, της φυλής με τις ιδιαιτερότητές της –δομή, αξίες, αρχές, πολιτισμό- στην διαμόρφωση της στάσης των φύλων στην επίσημη εκπαίδευση.
Αρκετοί, μετανάστες κυρίως, ή κάτοικοι της επαρχίας, αντιμετωπίζουν ακόμη, την εκπαίδευση ως μέσον καλυτέρευσης της θέσης τους. Άλλοι πάλι, όπως τα φύλα των Τσιγγάνων, έχοντας διαφορετικές προτεραιότητες, δομή και ανάγκες, φέρνουν το σχολείο σε δεύτερη μοίρα πρώτα για τα κορίτσια και κατόπιν για τα αγόρια. Έτσι, ενώ σε πληθυσμούς μεταναστών ή ντόπιων, δες Αρβανίτες, τα παιδιά παρακολουθούν το σχολείο, οι Τσιγγάνοι αποτραβούν τα παιδιά τους, κυρίως τα κορίτσια, στην πρώτη αποτυχία ή δυσκολία, για να ασχοληθούν με το σπίτι ή και να παντρευτούν. Οι ίδιοι πάλι, συχνά φυγοκεντρίζονται, παρά τις προσπάθειες ένταξης τους, από το ίδιο το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα.

Ιεραρχώντας τα πράγματα, στα προαναφερθέντα σύνολα θα ενέτασσα και τις υπόλοιπες παραμέτρους: οικογενειακή κατάσταση, βιολογικό φύλο κι αντιλήψεις, στάση και φύλο εκπαιδευτικού, παραπρόγραμμα κ.ά.

Στη συνέχεια, μέσα από στιγμιότυπα της σχολικής μου ζωής και παράλληλο σχολιασμό, επιχειρώ να καταδείξω πτυχές του ζητήματος και να προβληματίσω με γνώμονα τα παραπάνω.

Η Άννα, στα 50 της, Φυσικός από συνειδητή επιλογή της, κάτι στο οποίο βρήκε συμπαραστάτη την, αριστερής ιδεολογίας, μητέρα της, με μια αίσθηση ευθύνης απέναντι στα παιδιά της περιοχής, δυτικά προάστια Αττικής (άλλωστε κι αυτή είχε μεγαλώσει σε μια λαϊκή συνοικία), όσο και τον ίδιο τον θεσμό του σχολείου, «ξεχνιόταν» στη προσπάθειά της να λύσει τις απορίες του Φερίκ ο οποίος ερχόταν στο σχολείο διαβασμένος σα νάταν δάσκαλος! (καταγωγή, πρότυπα, ιδεολογία)
Ο Φερίκ, αλβανικής καταγωγής, ένα χρόνο μεγαλύτερος των συμμαθητών του, ξεσήκωνε γκρίνιες στην τάξη γιατί με τις απορίες του στο μάθημα, μονοπωλούσε την ώρα και την προσοχή της καθηγήτριας. «Αν δεν τα μάθω εδώ στο σχολείο, που θα τα μάθω; στο φροντιστήριο;» «ο πατέρας μου, με έμαθε να διαβάζω έτσι αν θέλω να γίνω άλλος άνθρωπος. Κι εγώ τους γονείς μου, τους σέβομαι! Αγωνίζονται δουλεύοντας πρωί βράδυ. Θέλω να τους ικανοποιήσω. Αν εσείς όμως πείτε πως είναι λάθος, εγώ θα αλλάξω.» Συμφώνησαν να συνεχίσει έτσι και να ρυθμίσει η ίδια το μάθημά της διαφορετικά. (πατριαρχική οικογένεια, κοινωνική καταξίωση)
Στο διάλειμμα, πλησίασε ο Βαγγέλης, μαθητής της Γ΄και μέλος του 15μελους, τσιγγάνος που έμενε μόνος εξ αιτίας της μεταφοράς των γονιών. Της ανακοινώνει πως ο Διευθυντής του ανάθεσε να φτιάξει τα πόμολα στις τάξεις και θα έμενε έξω στην ώρα της. Το θέμα αυτό, της κατηγοριοποίησης των μαθητών, την απασχολούσε έντονα. Εύρισκε την συναλλαγή αντιεκπαιδευτική αφού απασχολούσε τον μαθητή εκτός γνωστικής διαδικασίας και αντιπαιδαγωγική αφού τον «δίδασκε» άλλες αξίες από εκείνες που προάγουν την ευθύνη, αξιοπρέπεια, ανεξαρτησία του ατόμου. «Σε περιμένω στο μάθημα», είπε παίρνοντας την ευθύνη. (παραπρόγραμμα, στάση εκπαιδευτικού)
«Συνάδελφοι! «Η Ελένη διέκοψε. Φοβήθηκαν οι γονείς της πως θα την ‘κλέψουν’. Σας ενημερώνω να το γνωρίζετε και να δούμε τι θα κάνουμε!» «Θα αναλάβω να βρω τους γονείς και την ίδια.», η Αιμιλία, Φιλόλογος του τμήματος. «Δε θα είναι εύκολο! θα πρέπει να είμαστε ικανοί να της προσφέρουμε μεγαλύτερη προστασία στον χώρο.»
«Με τον Χρήστο τι θα κάνουμε;» έβαλε στον σύλλογο το θέμα η Νέλλυ, γύρω στα 40, φιλόλογος Αγγλικής αυστηρή κι ανυποχώρητη σε στόχους και πρόγραμμα. «Αυθαδιάζει. Δεν κάνει τίποτα στο μάθημα. Ειρωνεύεται : κυρία τώρα αυτά να τα γράψουμε;» συνηγόρησε η Κέλλυ, φιλόλογος Γαλλικής. «Στο μάθημά μου πάντως κάθεται Παναγία. Γράφει από τον πίνακα τις ασκήσεις. Σηκώνει χέρι.», ο Γιάννης Μαθηματικός της τάξης. «Θέλω να ξέρετε πως και σε μένα έχει ανάλογη συμπεριφορά», ενημέρωσε η Άννα συμφωνώντας με τον μαθηματικό. «Πάντως, θα είχε ενδιαφέρον να κάνουμε ένα σύλλογο με θέμα αποκλειστικά να συζητήσουμε την διαφορετική στάση του ίδιου ατόμου στα διάφορα μαθήματα», πρότεινε ο Βασίλης νεότερος φιλόλογος στον σύλλογο με Μεταπτυχιακό σε θέματα διδασκαλίας. «Μη βάζεις τέτοια θέματα», η απάντηση!!!
«Είναι και ο Εφραίμ. Τον θέλουμε τελικά στο σχολείο;» πρόσθεσε η Νέλλυ.
«Γιατί να μην θέλουμε ένα παιδί στο σχολείο;», η Άννα. «Μα! κάνει φασαρία στο μάθημα! Πετάγεται! άσε που διακόπτει το σχολείο όποτε του έρθει!», η Κέλλυ. «Είναι 16 χρονών σε τάξη 13ρηδων! επιπλέον η φωνή του είναι αρκετά μπάσα και δημιουργεί ‘θόρυβο’ σε σχέση με άλλους! Ο Εφραίμ είναι έξυπνος! στη Φυσική τα καταφέρνει και χωρίς να διαβάζει σπίτι του, πράγμα που άλλωστε κάνει η πλειοψηφία των μαθητών σήμερα! Δεν σας άκουσα να διαμαρτύρεστε το ίδιο για τον Λεωνίδα που φέτος ζωήρεψε! μήπως γιατί ο Λεωνίδας δεν είναι τσιγγάνος κι επιπλέον είναι άριστος μαθητής; Έχει την ίδια ακριβώς συμπεριφορά με τον Παναγιώτη τον τσιγγάνο, που κι αυτός πέρυσι, ήταν ήσυχος, σχεδόν τζέντλεμαν! Για να σκεφτούμε! Γιατί αυτή η διαφοροποίηση της συμπεριφοράς μας απέναντι στα παιδιά; Μήπως θα έπρεπε να χαιρόμαστε αντί να γκρινιάζουμε, γιατί σε φυσιολογικό χρόνο, εντάχθηκαν στο Γυμνάσιο και κοινωνικοποιήθηκαν; Μήπως θα πρέπει να λαβαίνουμε υπόψη μας ακόμη και το ότι οι τσιγγάνοι έχουν διαφορετική κουλτούρα και προσαρμοστικότητα σε άλλους τύπους δράσης;»
«Άλλωστε, τα αγόρια είναι έτσι κι αλλιώς πιο ζωηρά από τα κορίτσια, λόγω γονιδιακών καταγραφών», συμπλήρωσε ο Στάθης, Βιολόγος γύρω στα 40, που μελετούσε Εξελικτική Βιολογία.
«Η Μαριάντζελα! Αγόρι είναι; Η Ιωάννα;» «Ο Παντελής; αγόρι δεν είναι; ο Λευτέρης;» (παραπρόγραμμα, κοινωνικές διακρίσεις, ανισότητες, φύλο-στάση εκπαιδευτικού, στερεότυπα, επιμόρφωση, βιολογία φύλου, αντιλήψεις)

Το κουδούνι διέκοψε την συζήτηση.
«Κυρία ελάτε! τα αγόρια πλακώνονται!» Έντρομη πλησίασε την τάξη. Χτύπησε το χέρι στην έδρα να επιβάλει την παρουσία της. Ξεκίνησε το κήρυγμα. «Κυρία πως κάνετε έτσι; Εμείς εδώ, έτσι μεγαλώνουμε. Με το να πλακωνόμαστε!», ο Δ.Π. Α΄ γυμνασίου…

-Τσαμπίκο, που είναι η Ανθούλα;
- Έμεινε σπίτι να βοηθήσει τη μάνα που αρρώστησε κυρία..!
- Αν… η μάνα… πες της την περιμένω πίσω! Σκεφτόμενη ότι η Ανθούλα όπως κι η Ελένη, θα πέρναγε τη δική της ανεπίσημη εκπαίδευση για να παίξει σωστά τον δύσκολο ρόλο της μάνας που συνεχίζει τον πολιτισμό, την παράδοση της φυλής!
Με τα πολλά άρχισε η δεύτερη ώρα. Γεωγραφία.
«Ποιος θέλει να διαβάσει το μάθημα;», ρώτησε η καθηγήτρια παίρνοντας υπόψη της το έλλειμμα στη γλώσσα από το δημοτικό στα βιβλία του γυμνασίου καθώς και το γεγονός πως όλο και πιο σπάνια τα παιδιά διαβάζουν σπίτι ειδικά μαθήματα όπως η Γεωγραφία.
Ο Παντελής σήκωσε χέρι. Διάβασε κομπιαστά, σα παιδί της Β Δημοτικού! Κανείς δεν τον κορόιδεψε!
- Μήπως δε βλέπεις καλά Παντελή;
- Όχι κυρία! Έχω πρόβλημα στην ανάγνωση και τη γραφή. Ένεκα που βαριόμουν στο δημοτικό
- Σπίτι; Το ξέρουν; Ο πατέρας; Η μητέρα;
- Ο πατέρας έχει φύγει κυρία… (μονογονεϊκή οικογένεια – πρότυπο – γλώσσα βιβλίου – φυλή – πολιτισμός - επιλογές)

Χτύπησε διάλλειμα. Η μητέρα της Μαριάντζελλα περίμενε.
- Καλημέρα! Ήθελα να δικαιολογήσω τις απουσίες.
- Κάνατε καλά που ήρθατε! Ξέρετε, η Μαριάντζελλα δεν πάει πολύ καλά στα μαθήματα κι επιπλέον οι καθηγητές της παραπονιούνται ότι κάνει φασαρία στην τάξη. Δεν είναι συγκεντρωμένη και πετάγεται διακόπτοντας το μάθημα!
- Θα της μιλήσω. Κι εσείς να της μιλήσετε! Τι να την κάνω; Της ήρθε η περίοδος πολύ νωρίς…. (διαφοροποίηση συμπεριφοράς λόγω ορμονικών παραγόντων)




Με τα παραπάνω, θέλησα να δείξω την πολυπαραμετρικότητα του σχολείου. Ενός θεσμού, που, λειτουργώντας μαζικά (ενιαία-σταθερή δομή, ενιαία αξιολόγηση, περιεχόμενο σπουδών, περιεχόμενο και γλώσσα γραφής βιβλίων), καλείται να υπηρετήσει μια Κοινωνία που, εκ των πραγμάτων, αναπτύσσεται Πολυπολιτισμικά και οφείλει να μας χωρέσει όλους!!!..

Μήπως επομένως, το θέμα της συμπεριφοράς των δύο φύλων, δεν είναι αποτέλεσμα πολιτικής διακρίσεων αλλά οι διακρίσεις των φύλων, είναι οι ίδιες αποτελέσματα με βαθύτερες αιτίες στον τύπο της κοινωνίας, τη κουλτούρα και τον τρόπο παραγωγής;

Μήπως ίσως είναι αποτέλεσμα μιας κατάστασης όπου η Κοινωνία αρνείται να δει και να προσεγγίσει την πραγματικότητα της Πολυπολιτισμικότητας και να διαμορφώσει τους θεσμούς για να υπηρετήσει το γεγονός εντάσσοντας ομαλά τα μέλη της στο σύνολο;

Μήπως αυτή η μορφή του μαζικού σχολείου, έφτασε στα όρια του μη δυνάμενο να καλύψει τις πολυσύνθετες ανάγκες μιας τέτοιας κοινωνίας κι ένα σχολείο, άλλου μοντέλου, στηριγμένο σε Καινοτόμες δράσεις, Πολυπαραμετρικά ΔΕΠΣ και ΑΠΣ, εξατομικευμένη διδασκαλία και αξιολόγηση θα ήταν μια λύση και για το θέμα ‘φύλο κι εκπαίδευση’; Ένα σχολείο το οποίο, προάγοντας το ανθρωποκεντρικό πρόσωπο της Παιδείας ως λειτουργία του θεσμού, κι απομακρυνόμενο από λογικές άμεσης οικονομικής ανταποδοτικότητας, θα αναδείκνυε τον σεβασμό στον άνθρωπο, επομένως και την γυναίκα;;;….

Θέτοντας αυτά τα ερωτήματα, δε θέλω να αποποιηθώ τις ατομικές καθενός ευθύνες. Κάθε άλλο! Θέλω να τονίσω πως, μεγαλώνοντας σε συγκεκριμένα κοινωνικά συστήματα, ανάλογη θάναι κι η συμπεριφορά μας, διανθισμένη βεβαίως και από τις προσωπικές εμπειρίες, μόρφωση, ιδεολογία, κουλτούρα, στερεότυπα. Αν δεν αλλάξει ο προσανατολισμός κι οι προτεραιότητες του ίδιου του θεσμού, φοβάμαι πως τα πράγματα θα συνεχίζουν να είναι έτσι. Αυτό τουλάχιστον μου δείχνει η εμπειρία από τον σχολικό μου χώρο όπου φαινόμενα όπως λαϊκισμός, ρατσισμός, ξενοφοβία, απαξίωση του διαφορετικού σε όλες τις μορφές του…, κυκλώνουν ανησυχητικά τα τελευταία χρόνια!!!.. ._

Αν είναι δυνατόν!

Τον ρώτησαν:

-Εσύ, που καταγίνεσαι με δαύτα, και τα ψάχνεις. Πες μας. Βλέπεις καμιά σχέση, καμιά αναλογία βρε αδερφέ, ανάμεσα στο ντοπάρισμα των αθλητών και στο θεσμό του φροντιστηρίου;

Και εκείνος, λογικά έκπληκτος -και ενοχλημένος μπορώ να σου πω-, απάντησε:

-Όχι βέβαια!!! Πώς σας ήρθε αυτό πάλι;

Τι θέλει εδώ ένα τέτοιο παραμύθι;

Αρχές του 20ου Αιώνα.
Για να φανταστείς, εκεί, κατά το 1900.
Έρχεται που λες, από το χωριό ο αγράμματος αδελφός, για να συναντήσει στην Πρωτεύουσα το μεγάλο και τρανό αδελφό του.
-Αδελφέ του λέει, όπως θυμάσαι τότενες που πήρες την απόφαση να φύγεις και να πάρεις των οματιών σου να 'ρθεις εδώ, η μάνα μας, σε όρκισε να με προσέχεις. Στο χωριό τα πράγματα δεν πάνε καλά. Ήρθα εδώ στην Πρωτεύουσα να μου βρεις μια δουλειά να κάνω κι εγώ χαΐρι!

-Μικρέ μου αδελφέ, το λόγο που έδωσα στη μάνα μας, εγώ δεν τον πατάω! Με την ευχή της έγινα τρανός, -άρχοντας της πόλης τούτης και πολλών ακόμα-, με την ευχή της θε να πορευτώ! Τράβα μια βόλτα εδώ στην περιοχή, διάλεξε μια δουλειά που σου αρέσει και έλα να μου πεις να σε στείλω αμέσως να δουλέψεις εκεί.

Περιχαρής ο ήρωας της ιστορίας μας, βγαίνει στο σεριάνι.
Πού να σου περιγράφω τώρα τι είδε, πόσες φορές γλίστρησε πατώντας στις καβαλίνες, πόσο πολύ θαύμαξε τα συντριβάνια, πόσο τρόμαξε με κειό το θηρίο πού θύμωνε και έβγαζε καπνούς γιατί τόχανε να γλιστράει πάνω στα σίδερα, πόσο χάρηκε τον αέρα της Πρωτεύουσας ...
Γιομάτος θαυμασμό και απορίες, και με την απόφαση εδώ θα μείνω να τα χαρώ ούλα αυτούνα, γύρισε στον αδελφό του.

-Τι έγινε, τον ρώτησε εκείνος. Βρήκες του δουλειά που θέλεις να κάνεις;
-Βρήκα τού απαντάει. Δηλαδής, βρήκα πολλές. Αλλά μια μου άρεσε πιο πολύ!

-Και ποια είναι αυτή;

-Να, αδελφέ, καθώς περπατούσα εκιά στη μεγάλη πλατεία που τη λέτε του συντάματος, είδα κάποιους που παίζανε μουσικές. Είχανε ο καθένας από ένα όργανο και κάτι τις κάνανε. Εγώ βέβαια δεν ξέρω να παίζω μουσικές, και δε θα σούλεγα τίποτα. Είδα όμως ότι ενώ όλοι τους είχανε κάτι τις και το τυραγνούσανε, ήτανε κι ένας ανεβασμένος πάνω σε ένα κουτί ξύλινο και κουνούσε τα χέρια του. Φορούσε και μια όμορφη στολή. Μια χαρά ήταν.
Αυτός κουνούσε τα χέρια του και οι άλλοι παίζανε ο καθένας το σκοπό του. Όπως σου είπα εγώ μουσική δεν ξέρω, να κουνάω τα χέρια μου όμως μπορώ.
Αυτούνη τη δουλειά θέλω...

Το πρωτοάκουσα, πιτσιρικάς από τον πατέρα μου.
Θάμουνα δε θάμουνα 5 χρονών.
Έκτοτε δεν το ξανάκουσα.
Ίσως, γιατί το βλέπω καθημερινά!!!

λίγη "κακόπιστη" κριτική στα όνειρα, δεν βλάφτει ή μήπως ...

άμποτε το πνεύμα που θέλουμε να φέρουμε στα σχολειά, να μην εξαντλείται στις λίγες σειρές ενός μπλογκοσχολίου.
Οπωσδήποτε η απόσταση που χώριζε, χωρίζει και θα χωρίζει (για λίγο κατ'εμέ) τις δυνατότητες της επαρχιακής δομής, της αστικής δημόσιας και της αστικής εκπαίδευσης 8α μετριέται με παρασάγγες. Ακριβώς επειδή δεν μπορούμε συλλογικά να κάνουμε τπτ για αυτό, όσο είμαστε απ' έξω και όσο οι δυνατότητες είναι κομμένες στα μέτρα και τα σταθμά της πυραμίδας που θέλει να αναπαράγεται αυτή η μιζέρια, να βαλτώνει κάθε θετική προσπάθεια, εξόν και μπει το χέρι στην τσέπη, κάτι δύσκολο σε τέτοιους καιρούς.
Αυτό βέβαια δεν εξηγεί γιατί όποιος μπορεί να κάνει μια προσπάθεια παραπάνω, να μην την κάνει. Εξηγούμαι : υπάρχει λόγος να σαπίζουν σε αποθήκες μηχανήματα με κάποιο κόστος πχ προβολής διαφανειών κλπ με δικαιολογία ότι οι λάμπες κοστίζουν κλπ. Δεν κοστίζουν οι λάμπες, η σπατάλη της λάμπας κοστίζει. και αυτό ο εκπαιδευτικός το μαθαίνει σε 5 ώρες εξάσκηση σαν θεατρικό συγχρονισμό.
Οπωσδήποτε ένα λάπτοπ κοστίζει, όσο και αν υπάρχουν προσφορές τύπου ε-σοπ, όσο και αν οι εταιρείες χειραγωγούν τα λειτουργικά συστήματα, όσο και αν τοανοιχτό λογισμικό είναι μακριά από τα σχολειά, όσο και αν αν τα λύσουμε αυτά για το μέσο καθηγητή (χμ σε ποσοστό 15% έξω από τους πληροφορικούς και τους φυσικομαθηματικούς) πάλι θα ζοριστούμε να βάλαουμε τα παιδιά σε τάξη, όπου κάποιος πιτσιρίκος χακεράς θα μας αφήσει κρεμασμένους και (σεσε)σέκους ή κάποιος πρήχτης θα κοιτάξει να πετάξει το βαρίδι του (πάντα τυχαία) πάνω στο μηχάνημα που χρεωθήκαμε ή αγοράσαμε.
Σαν γονιοί, ας μην το συζητήσω. Οι επιτροπές και οι σύλλογοι κατά κανόνα ζουν σε άλλο χώρο. τα παιδιά καλύπτονται στο φροντιστήριο και τα λόγια φουσκώνουν τα στομάχια, εκνευρίζουν τα μυαλά και γεμίζουν σελίδες. για να προστατευτούμε σκεφτόμαστε το μισθό, τα εξτρά, τις διακοπές , την όλη κατάσταση και φυσικά τι κάνουμε (ή τι μπορούμε να κάνουμε).
όσο αναπαράγεται η μιζέρια, το θέμα κολλάει και βαλτώνει. εννοείται ότι όπου υπάρχει ελπίδα διαφυγής το άτομο ξεχωρίζει (στο δημόσιο) γιατί στο ιδιωτικό τάχα μου μπάινουν άλλες νόρμες. Φυσικά μετά τα τεστ του ΟΟΣΑ και της πίτσας όλοι κόβονται ότι για 1002 λόγους δεν παράγουμε σοφούς ή ότι η παλιά γενιά που έβγαζε επιστ'ήμονες που κατείχαν τη γνώση οριζόντια και κάθετα υπερισχύει της νέας που θέλει δυναμικό εξειδικευμένο και κλεισμένο σε ένα καλούπι να "αυτο-αναπαράγεται" μηχανικά.
Εύλογα όποιος συνεχίζει να ξεχωρίζει παίρνει ταμπογαλάκια του και φεύγει για έξω για να διδάξει, να δουλέψει, να κάνει έρευνα, να καταξιωθεί. βέβαια και κει μια από τα ίδια περίπου. η κοινωνική ψαλίδα μεγάλη, αλλά τα μιστά 3-5 φορές πάνω από το επίσημο δικό μας.
το επίπεδο του μέσου ιδιιωτικού παν/μίου με τα τρία έτη και από τα 3 το μακρύτερο στο τέλος (πχ στην πρακτική που οδηγεί άμεσα στο πελατειακό και το ξεσκάρτισμα του ξένου) δε μας λένε γιατί αυτή η έλλειψη. μπας και είναι ελλειπείς στο μυαλό ή γνωστικά άχρηστοι ή απλά κονομάνε οι επιχειρήσεις τον άμπακο και παίρνουν όποιον θέλουν και απ' όπου θέλουν και απλά θέλουν να τον ελέγχουν ναμη τους φύγει αν βρει τα καλύτερα κάπου αλλού.
και αν για τους γιατρούς έχει νόημα, για εκπαιδευτικούς ΔΕΝ ΕΧΕΙ. μήπως πιά όλοι αυτοί γίνανε πολλοί και απειλούν το σύστημα που ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ νοιάζεται όσο δουλεύει έτσι μηχανικά μονότονα.
Ναι, σαν αδελφές του ελέους, ας κράξουμε, βοήθεια χριστιανοί, με αποπροσανατολίζουν, γιατί ΘΕΛΩ ΝΑ ΧΑΘΩ,εμπιστευόμενος το σύστημα σαν την Αμαλία. και θα με δικαιώσει η ρημάδα η ιστορία που παράγουν οι συνάδελφοι ή οι σοφοί του μέλλοντος που θα λύσουν τη γραφειοκρατία με τα άπειρα αποθηκευτικά μέσα και τις γιγάντιαιες ταχύτητες και την τεχνητή νοημοσύνη που θα πιάνει τις σκέψεις μας και θα τις μεταφέρει στο άγραφο ... για να τις συνδέσει με όσων σκέφτονται μια από τα ίδια (και τους πεσιμμιστές, και τους κουλάντζες, κα ιτους βολεμένους, τους καιρσκόπους, και τους κερδοσκόπους, κτλ)
Οι γενιές των μαθητών μας που ΒΑΡΙΟΥΝΤΑΙ εμάς και τα αντικείμενα που διδάσκουμε (γιατί ?? επειδή ... στο σπίτι υπάρχει το χάος, παντού κάλπικες υποσχέσεις και απαίτηση για φοβερό αγώνα, επειδή ο διπλανός.. μού'ρχεται να τον σαπίσω να του βουτήξω το κασκόλ, επειδή το κανε η άλλη με τον άλλο και γώ μπάφιασα, επειδή όλοι φαίνονται τρελλαμένοι - επιθετικοί, μίζεροι, πάνε στον β'άζελο ή στην χανούμισα ή στο διάβολο ακ ιακόμα παραπέρα, επειδή ακούμε μέταλλα, σκυλάδικα, ή επειδή κόβει αλλιώς το μυαλό τους).

ΜΑΣ (δείχνουν ότι ) ΒΑΡΙΟΥΝΤΑΙ το σύστημα που μεταφέρουμε και απλά το παίρνουν στην πλάκα. φυσικά όταν παίρνουν κάπως το πάνω χέρι (πχ στις καταλήψεις), το απωθημένο βγαίνει (αλλά η ζημιά έχει γίνει ήδη). ΜΙΣΟΣ και αγωνία και κανένας μας δεν ξέρει που θα βγει (μήπως σε καμιά 5ήμερη, ή καμιά αυτοκτονία ααπό ένα μαλάκιο έμο, σε καμιά πρέζα του -βρήκε, ρίξανε, κτλ- στο πανκιό που πρωτο-επαναστάτησε, στη διαρκή αποβολή του κνίτη που μίλησε ή ΄σηκωσε μια αφίσα, στο μαχαίρωμα, στην διαρή απειλή του φασίστα που σωτήρια επεμβαίνει με την ανοχή της τοπικής κοινωνίας να δικάσει "τον αλβανό", "την αμάρυνθο", "το σημαιοφόρο", τα @@ μου τελικά.
Ξεκολλάτε ρε ... ΜΟΝΟ ΟΣΟ ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ (δε φτάνει αλλά αλλάζει το συσχετισμό και τη νωθρότητα).

α, να ευνουχίσουμε και κανένα παιδεραστή, τι να πρωτοκάνει η δικαιοσύνη. ΔΕΝ μπορεί να κάνει τπτ (και πιθανά δε θέλει) και απλά καλύπτεται πίσω από τον τύπο και σου λέει, ά η προοδευτική ολλανδία επιτρέπει τους παιδερες (και χωρίς δλδ οικονομικό στοιχείο της ανταλλαγής με χρήμα άρα και μεις αντίς να απαιτήσουμε η δικαστική αστυνομία να παίρνει μέτρα ριζικά ΑΜΕΣΗΣ απονομής δικαιοσύνης, να μας πρήζουν με τις βλακο-αναλύσεις τους και αν αλέμε και φχαριστώ που μας σκοτίζουν.
ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ..