Δευτέρα, Ιουνίου 26, 2006

«Φροντιστηριακή επίδραση»

Πολλά λέγονται για την παιδεία και επικεντρώνονται στην παροχή πτυχίων και την δημιουργία επαγγελματιών. Ας δούμε ένα κρίκο της αλυσίδας της παιδείας που μπορεί να την βοηθήσει αλλά και να την βλάψει. Ας δούμε τελικά ποιο ήταν το αποτέλεσμά του στην σημερινή κατάσταση όπως διαμορφώθηκε μετά από 30 περίπου έτη.

Στην αρχή αποφάσισε ο κόσμος να σπουδάσει. Λογικό. Σωστό. Κανείς δεν είπε όχι σε ανθρώπους με παιδεία και ακόμα περισσότερο με υψηλή παιδεία που θα βοηθούσαν έτσι την ανάπτυξη της κοινωνίας μας. Στα χωριά μας λοιπόν η εξέχουσα προσωπικότητα ήταν ο δάσκαλος. Η φιλοδοξία όσων ήθελαν να γίνουν κάτι σημαντικό ήταν να γίνουν δάσκαλοι (και γιατροί). Όσοι λοιπόν πήγαιναν και σπούδαζαν βρήκαν αμέσως δουλειά. Και ο δόλιος ο πατέρας βλέποντας ότι οι φίλοι του βρήκαν άμεσα δουλειά έλεγε στο παιδί του, αλλά και το έβαζε στόχο ο ίδιος για το παιδί του, χωρίς να το ρωτήσει: Γίνε δάσκαλος. Γίνε μεγάλος και τρανός. Θα έχεις και δουλειά τι άλλο θες.

Έτσι λοιπόν πολλοί νέοι, είτε γιατί το ήθελαν, είτε γιατί τους ώθησαν, είτε γιατί τους έκαναν πλύση εγκεφάλου, είτε γιατί τους ανάγκασαν, έγιναν δάσκαλοι και καθηγητές. Στην μάχη αυτή κάποιοι γονείς είπαν να βοηθήσουν λίγο παραπάνω τα παιδιά τους. Έτσι πρότειναν σε μερικούς από τους δάσκαλους να τους κάνουν και φροντιστήριο σπίτι. Σωστό ή λάθος; Δεν είναι κανείς σε θέση να κρίνει. Σε αυτό το επίπεδο δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Παρόλο που είναι εναντίων της ιδεολογίας των ίσων ευκαιριών (μόνο το παιδάκι του γαιοκτήμονα μπορούσε να έχει και προσωπικό φροντιστή) δεν μπορείς να πεις σε έναν γονιό να μην προσπαθήσει το καλύτερο για το παιδί του.

Και γέμισαν οι θέσεις των σχολείων. Αλλά οι καθηγητές συνέχισαν να παράγονται με μεγάλους ρυθμούς. Και δημιουργήθηκε η ανεργία στον κλάδο. Και τότε είπαν, αφού έχει πέραση, γιατί δεν δημιουργούμε τα φροντιστήρια; Και εγέννηθησαν τα φροντιστήρια. Και οι μαθητές που οι γονείς τους είχαν χρήματα πήγαιναν για μία επιπλέον βοήθεια. Και οι καθηγητές συνέχισαν να παράγονται με μεγαλύτερους ρυθμούς. Και έγιναν όσα φροντιστήρια χρειάζονταν για να γεμίσουν με τα παιδιά όσων είχαν την οικονομική ευχέρεια. Μέχρι εδώ όλα καλά. Όμως υπήρχαν πολλοί καθηγητές που δεν είχαν ακόμα δουλειά. Και το σύστημα παρήγαγε ακόμα περισσότερους. Και φυσικά, με τόσες γνώσεις και την ευχή του μπαμπά να γίνουν «πεφωτισμένοι εκπαιδευτικοί» (ανεξάρτητα από το αν ήξεραν καν την έννοια της λέξεως «πεφωτισμένοι») θα γυρνούσαν στο χωράφι; Μήπως θα έπιαναν το μυστρί και το πηλοφόρι; Ή μήπως θα γινόταν υδραυλικοί; Οικονομικοί διευθυντές; Λογιστές; Για τα πρώτα, ο πατέρας τους τούς έδωσε την ευχή του και το υστέρημά του για να σπουδάσουν, ώστε να μην γίνουν ποτέ κάτι τέτοιο. Τα δεύτερα χρειαζόταν να έχουν πάρει άλλη κατεύθυνση. Άσε που από τα θρανία μέχρι τα 24, το σώμα τους δεν μπορεί πλέον να χώνεται κάτω από νεροχύτες και να κόβει σωλήνες. Ούτε ήξεραν να σφίγγουν φερούλια. Και δηλαδή μετά από 6 χρόνια προσπαθειών, θα γίνουν σουβλατζήδες; Ή θα κάνουν άλλα 4 χρόνια για να πάρουν πτυχίο λογιστικής; Και αν κάνουν όλοι το ίδιο, πάλι και οι λογιστές θα κορεσθούν. Οπότε πάλι θα πρέπει να ψάχνουν. Αλλά και πάλι τι χαζομάρες είναι αυτές; Το πήραν το πτυχίο, τώρα πρέπει να βγουν στην εργασία και συνεπώς θα ψάξουν ένα ρουσφετάκι.

Αλλά; Γιατί όχι; Αφού ούτως ή άλλως τελικά μόνο στα φροντιστήρια είναι τα λεφτά. Εκεί ο απλός κοσμάκης θα τα δώσει όλα για τους κανακάρηδες του. Τα φροντιστήρια βγάζουν περισσότερα. Οι ίδιοι οι δάσκαλοι των σχολείων συμπληρώνουν εισοδήματα από αυτά γιατί το κράτος δεν τους δίνει πολλά χρήματα. Άρα; Ε άρα απλά γιατί να ενδιαφερθούμε μωρέ για το σχολείο; Θα ψιλοαδιαφορήσουμε γι’ αυτό και θα τα δώσουμε όλα στο φροντιστήριο. Έτσι θα αναγκαστούν όλοι οι μαθητές να έρθουν και συνεπώς περισσότεροι από εμάς θα έχουν ψωμί. Στο ενδιάμεσο να καταργήσουμε και τους επιθεωρητές, να έχουμε το κεφαλάκι μας ήσυχο. Εδώ να σημειώσω ότι κανένας καθηγητής από μόνος του και αυτοβούλως δεν έκανε αυτή την σκέψη. Η «συλλογική συνείδηση» των καθηγητών όμως τους ώθησε στην πραγματοποίησή της. Αυτή, σε συνδυασμό και υποκινούμενη από το γεγονός ότι δεν είχαν να φάνε. Κάθε ένας από αυτούς ανεξάρτητα θεωρεί ότι δεν είναι σωστή σκέψη αλλά επίσης ο καθένας τους μιλώντας ανεπίσημα, αποδέχεται την ευθύνη της αδιαφορίας τους στα σχολεία, ώστε να ενισχυθεί η φροντιστηριακή διδασκαλία ως το νούμερο 1 πρόβλημα της παιδείας σήμερα. Κανείς τους όμως δεν μπορεί να το αλλάξει, παρότι εύχονται να μπορούσε να αλλάξει, γιατί θα πεινάσουν λόγω πληθώρας εκπαιδευτικών.

Ταυτόχρονα ο γονιός πληρώνει το φροντιστήριο και επιβάλλει στο παιδί του να γίνει καλό σε αυτό. Αυτό άλλωστε το πληρώνει. Το άλλο όχι (για κάποιο λόγο, δεν ξέρω ποιος είναι αυτός, όλοι μας ξεχνούμε ότι με τους φόρους μας στηρίζουμε ότι παρέχεται δημόσια). Το παιδί δεν έχει ούτε κρίση ούτε συνείδηση, αλλά αντιλαμβάνεται την ψιλο-(έως και χοντρο-) αδιαφορία των καθηγητών του, η οποία όπως οι ίδιοι έχουν παραδεχθεί οφείλεται στην πληθώρα πτυχίων. Και σου λέει. Γιατί να ενδιαφερθώ; Άσε θα μου τα μάθουν στο φροντιστήριο. Τον βολεύει κι όλας γιατί παιδί είναι, θέλει να παίξει, δεν ξέρει τι σημαίνουν ευθύνες. Ας χαβαλεδιάσω εδώ λοιπόν. Φαύλος κύκλος. Ο ένας βολεύει και ενισχύει την θέση του άλλου με αποτέλεσμα την απαξίωση των σχολείων. Κάπου εκεί μέσα υπάρχουν και παιδιά που οι γονείς τους δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν τα έξοδα του φροντιστηρίου. Οι μεγάλοι χαμένοι του παιχνιδιού. Αλλά ο μεγαλύτερος όπως αποδείχθηκε είναι η παιδεία και η τσέπη του λαού.

Κάπου στην μέση ξεπήδησαν και τα ιδιωτικά σχολεία. Στην αρχή δεν είχαν σκοπό να αντικαταστήσουν το δημόσιο, αλλά απλά να προσφέρουν άλλου είδους υπηρεσίες και παιδεία. Ήταν εντελώς «κλειστού τύπου» σχολεία. Στην πορεία όμως είδαν που βρίσκεται το ψωμί. Και αποφάσισαν να διεκδικήσουν μερίδιο από την τσέπη του λαού. Γεγονός ότι η προαναφερθείσα διαδικασία τους βόλεψε ιδιαίτερα και απουσία της δεν είναι σίγουρο ότι θα γνώριζαν την άνθιση που γνώρισαν. Γεγονός είναι επίσης ότι και πάλι οι διδάσκαλοι αυτού του φορέα ανήκουν στην γενικότερη συντεχνία των καθηγητών και ασπάστηκαν και προώθησαν την ιδέα της απαξίωσης του δημόσιου σχολείου. Άλλωστε από την αρχή, από την ευχή του μπαμπά, τα λεφτά ήταν πάντα το θέμα. Και σήμερα που έχουμε και απαξίωση των ιδεών και των ινδαλμάτων και η ανθρωπότητα πεινάει το ίδιο, ή μάλλον ακόμα περισσότερο λόγω των οικονομικών αλληλεξαρτήσεων και των επιβεβλημένων «τεχνητών αναγκών», χάθηκε το «να γίνεις μεγάλος και τρανός». Έμεινε μόνο το «να βγάλεις χρήματα». Κακό; Όχι. Όλοι μας αυτό θέλουμε τελικά, να βγάλουμε χρήματα για να ζήσουμε. Να τα βγάλουμε γιατί τα αξίζουμε όμως, όχι σε βάρος των άλλων.

Το κράτος στην όλη ιστορία τι θέση κρατάει; Ο λαός ζητάει μόρφωση (σωστότατο) και πτυχία (σωστότατο μέχρι να φτάσω στο σημείο να μην μπορώ να απορροφήσω το μεγαλύτερο ποσοστό από τους πτυχιούχους, επιλέγοντας και το ποιοτικότερο ποσοστό φυσικά). Δώστε πτυχία στον λαό να μας ξαναψηφίσει λοιπόν. Το γεγονός ότι ο (κάθε) επαγγελματικός κλάδος θα απαξιωθεί είναι δευτερεύον. Μάλιστα θα μπορώ να εκμεταλλευτώ το πρόβλημα «ρουσφετολογικά» και να κερδίσω και από την απαξίωση του πτυχίου και του κλάδου!

Όλοι οι καθηγητές συμφωνούν ανεπίσημα ότι αυτή ήταν και είναι η μεγάλη πληγή της μέσης εκπαίδευσης. Επίσημα όμως, την επόμενη που γίνεται ο διάλογος το ξεχνούν. Το υπουργείο πάλι το ξέρει. Γιατί δεν κάνει κάτι; Μα γιατί παρόλο που ο κάθε καθηγητής συμφωνεί, η συντεχνία δεν συμφωνεί και είναι επικίνδυνο να θιγούν τα συμφέροντά της.

Ποιος φταίει; Ο γονιός που νοιάζεται για το παιδί του; Όχι. Αυτός πάντα θα νοιάζεται, το αίμα νερό δεν γίνεται. Ο εκπαιδευτικός που πεινάει; Μα τον έφεραν προ τετελεσμένου οι λάθος επιλογές του κράτους του. Το παιδί που δεν έχει συνείδηση και κρίση, αλλά αυτή ακριβώς προσπαθούν να του διαμορφώσουν και αυτή είναι που στην ουσία την πληρώνει; Δεν γίνεται αυτό. Είπαμε, δεν έχει συνείδηση και κρίση, άρα δεν φταίει! Τότε ποιος; Αν οι εμπλεκόμενοι δεν φταίνε, κάτι πρέπει να φταίει.

Λαμπρό παράδειγμα ότι τελικά η αθρόα παροχή πτυχίων βλάπτει τα συμφέροντα της κοινωνίας αλλά και τον ίδιων των ανθρώπων που την αποτελούν σαν ανεξάρτητες μονάδες. Και όχι μόνο αυτό, αλλά το συγκεκριμένο παράδειγμα βλάπτει ακριβώς την ίδια την παιδεία, που είναι κοινό συμφέρον των ανθρώπων και της κοινωνίας.

Ο μηχανισμός είναι δεδομένος. Οι αντιλήψεις δεν άλλαξαν. Σε όποια αλλαγή και να κάνουμε ας τον λάβουμε υπ’ όψη μας.

Η μόρφωση και η παιδεία δεν συνεπάγεται πτυχίο

σκεψεις μιας contributor !!!

ειμαι λοιπον μια contributor(!!!) σε ενα συνεργατικο blog!!

τι μπορω εγω να κανω εδω δεν πολυξερω!
καθ' οτι, μπορει σε μια συζητηση προσωπο με προσωπο (ή αφτι με αφτι, εστω!) να λεω τη γνωμη μου, αλλά σαν αποψη γραμμενη σε κειμενο, κινδυνευει..
ασε που κινδυνευετε κι υπολοιποι, να δειτε το προβλημα στην ερωτικη του διασταση με τους (υπονοουμενους) στιχους μου.. :))
ενταξει! θα κρατηθω! (οσο μια τσιγγανα ε; :)) )

στο προηγουμενο ποστ σου, θα σου απαντουσα (αν σε προλαβαινα!), θελουμε να αλλαξουμε (εμεις;) το σχολειο, το εκπαιδευτικο συστημα, για να καθρεφτισουμε σε αυτο, το καινουργιο, το μοντελο της κοινωνιας (ελληνικης) που σχεδιαζουμε(εμεις;)
ή
να φιαξουμε τον μηχανισμο εκεινο που θα μας βοηθησει να φιαξουμε, να οδηγησουμε την υπαρχουσα κοινωνικοοικονομικη δομη σε εκεινην, τη δομη που επιθυμουμε(εμεις;)

το σχολειο ως μηχανισμος προετοιμασιας ή παραγωγης εργατων του μελλοντος, ανθρωπους που να ειναι ικανοι να εργαστουν στις και για τις νεες συνθηκες μιας νεου τυπου κοινωνιας και τις δομες της

ομως...
με μπερδεψες! μονη δηλαδη μπερδευτηκα, παιζοντας και απο τις δυο πλευρες: εκεινων που φιαχνουν τη πολιτικη κι εκεινων που την υφιστανται..!

ετσι, η υπογραμμισμενη φραση σου-σκεψη: "Διαφορετικες κοινωνιες δεν μπορει να εχουν εκπαιδευτικο συστημα με το ιδιο περιεχομενο" μπορω να το δω διπλά!!!!...

νεο εκπαιδευτικο συστημα - παλιο κοινωνικο μοντελο = αποτυχια
νεο εκπαιδευτικο συστημα - νεο κοινωνικο μοντελο = (πιθανη) επιτυχια (εξαρταται απο τον συνδιασμο ποιων δυο)
ελληνικο κοινωνικο μοντελο + ξενου τυπου εκπαιδευτικο μοντελο = αποτυχια
....

κι εδω σταματω προς το παρον (δεν ξερω τι θαγινει στο μελλον!!! αν θα αντεξω εννοω να συνεχισω..!), κουραστηκα..!

:))

Αλλαγές.

Επίκεινται άμεσες αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα στο επίπεδο της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και ειδικότερα της Τεχνικοεπαγγελματικής, που θα επηρεάσουν και πολλά άλλα..

Αύριο Δευτέρα, πρόκειται να πραγματοποιηθεί συνέντευξη παρουσίασης των αλλαγών αυτών (που οι περισσότερες μου είναι ήδη γνωστές).

Ό,τι μάθω παραπάνω θα το μοιραστούμε.

άτακτες σκέψεις.

Οι όροι Εκπαίδευση, Καλλιέργεια, Κατάρτιση, Παιδεία, χρησιμοποιούνται πολλές φορές σαν να είναι ισοδύναμοι.
Αυτό δεν είναι αλήθεια, αλλά ούτε και είναι εύκολο να γίνουν απολύτως διακριτές οι διαφορές τους.
Το ίδιο συμβαίνει και για τους όρους Μάθηση και Μόρφωση.
Οι διαφοροποιήσεις τους ποικίλουν.

Κάθε κοινωνία έχει ανάγκη ενός συστήματος που αφενός θα βοηθάει τα νέα μέλη της να εντάσσονται σ' αυτή, αλλά θα βοηθάει και την κοινωνία να "συντηρείται", δηλαδή να συνεχίσει να υπάρχει. Αυτό το σύστημα που συντηρεί την οργάνωση της κοινωνίας συνήθως είναι το εκπαιδευτικό σύστημα.

Ένα εκπαιδευτικό σύστημα σχεδιάζεται για να καλύψει τις ανάγκες όσων θέλουν να μάθουν τις λειτουργίες και τις δομές τηςσυγκεκριμένης Κοινωνίας. Δεν θα έπρεπε να σχεδιάζεται για να λύσει τα προβλήματα αυτών που θα αναλάβουν να εκπαιδεύσουν, δηλαδή των εκπαιδευτικών και των εν δυνάμει εκπαιδευτικών.

Διαφορετικές κοινωνίες δεν μπορεί να έχουν εκπαιδευτικό σύστημα με το ίδιο περιεχόμενο!!!

Κάθε εκπαιδευτικό σύστημα, έχει συγκεκριμένους σκοπούς.
Οι σκοποί του εκπαιδευτικού συστήματος δεν είναι δυνατόν να είναι γνωστοί σε όλα τα μέλη της κοινωνίας.
Υπάρχουν άδηλοι σκοποί, όπως και άδηλοι στόχοι σε κάθε εκπαιδευτικό σύστημα, που είναι υποκειμενικοί και διαμορφώνονται κατά τις φάσεις εφαρμογής των εκπαιδευτικών συστημάτων.
Οι επιπτώσεις τους είναι το ίδιο σημαντικές με εκείνες των ρητών σκοπών.

Σάββατο, Ιουνίου 24, 2006

Μια μικρή συμβολή στο διάλογο για την Ανώτατη Εκπαίδευση...

Για τα ειδικότερα προβλήματα της Ανώτατης Εκπαίδευσης, δεν ξέρω και πολλά πράγματα.

Βρήκα όμως αυτό το άρθρο του Κ. Βεργόπουλου στην "Ελευθεροτυπία" της Παρασκευής 23/6 ενδιαφέρον.

Ας... χαλαρώσουμε λίγο ...

Αναρωτιέμαι τι είναι "καλό";

Μια απάντηση είναι ό,τι καλύπτει το σύνολο των αναγκών μου. Ή έστω κάποιες από αυτές που τις αξιολογώ ως σημαντικές.

Και θα άλλαζα κάτι που είναι καλό;
Απάντηση όχι βέβαια.
Για κάτι καλύτερο ίσως, αλλά και αυτό συζητιέται. Πηγαίνεις σε καλύτερο αν δεν είσαι καλά.
(Μη ξεχνάμε, το καλύτερο δεν είναι απαραίτητα καλό).

Και τότε γιατί να αλλάξουμε το εκπαιδευτικό μας σύστημα; (!!!)

Μια περίεργη σκέψη.
Η λύση ή οι λύσεις που δίνονται σε κάθε κοινωνικό πρόβλημα, συμπυκνώνουν μέσα τους μια αλληλουχία λύσεων που έχουν δοθεί σε άλλα προβλήματα που είναι αλληλένδετα με το εξεταζόμενο πρόβλημα, το οποίο και αυτό, είναι μέρος της αλληλουχίας λύσεων που έχει διαμορφωθεί για τη λύση ενός προβλήματος. Και φυσικά οι σχέσεις των λύσεων δεν είναι γραμμική, ούτε οι σχέσεις μεταξύ των προβλημάτων ισοδύναμες.
Πρόκειται κατά κάποιο τρόπο για αλυσίδες λύσεων, που αν μεταβληθεί ένας κρίκος σε μια από αυτές, κινδυνεύει να λυθεί η συνέχεια που αποτυπώνουν αυτές οι αλυσίδες.
Εστιάζοντας την προσοχή μας, σε ένα πρόβλημα και απομονώνοντας το από τα υπόλοιπα, είναι δυνατόν θεωρητικά να βρούμε την άριστη λύση γι αυτό.
Με τα άλλα προβλήματα όμως; Τα αλληλένδετα;
Και εν τέλει με το Σύστημα, που αποτελούν οι αλυσίδες, τι θα συμβεί;

Παρασκευή, Ιουνίου 23, 2006

Περί εκπαίδευσης ο λόγος... (Με αφορμή ένα κείμενο ... )

Βρήκα τα ποστ του Jason (και εδώ το δεύτερο ) για τα θέματα εκπαίδευσης, να έχουν πολύ ενδιαφέρον.

Ένα νέο παιδί, μόλις που έχει απεμπλακεί από τα γρανάζια της βασικής εκπαίδευσης (σύστημα πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης) καταγράφει σκέψεις και καταθέτει προτάσεις για τα θέματα που αφορούν κυρίως στο σύστημα που μόλις άφησε.

Έχει ενδιαφέρον γιατί ό,τι καταγράφει είναι από καρδιάς και από βίωμα. Έτσι τα βίωσε έτσι τα αντελήφθη.
Και έχω την αίσθηση ότι απηχεί το τρόπο που αντιλαμβάνεται τα θέματα αυτά ο μέσος πολίτης αυτού του τόπου.

Έχει ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον το κείμενό του, γιατί πολλά από αυτά που έχει αντιληφθεί, όπως τα έχει αντιληφθεί ΔΕΝ ανταποκρίνονται στην αλήθεια!!!

Λέει για παράδειγμα ότι Σκοπός του Γυμνασίου είναι να προετοιμάζει το μαθητή για το Ενιαίο Λύκειο.
Λάθος!
Μια απλή ανάγνωση του Νόμου που περιέχει τους σκοπούς του Γυμνασίου, θα αποδείξει ότι αυτό ΔΕΝ είναι σκοπός του Γυμνασίου!!!
Και μάλιστα ως σκοποί του Γυμνασίου, επίσημα διατυπωμένοι, είναι αυτά ακριβώς που ζητά και προτείνει ο καλός μας φίλος.

Διατυπώνει την άποψη ότι ο απόφοιτος του Γυμνασίου έχει στις εναλλακτικές του λύσεις μεταξύ των άλλων τις ιδιωτικές σχολές.
Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο!!!!
Εκείνο που υπάρχει είναι ιδιωτικά ΤΕΕ, αλλά αυτά δεν είναι κάτι διαφορετικό από τα δημόσια ΤΕΕ. (ΤΕΕ και όχι Τεχνικά Λύκεια, αν και τώρα επανέρχεται ο θεσμός των Επαγγελματικών Λυκείων[ΕΠΑΛ])
Απλώς οι μαθητές πληρώνουν για υπηρεσίες που θα μπορούσαν να τις έχουν δωρεάν!!!
Και τα ΤΕΕ, δημόσια και ιδιωτικά, είναι επιλογή που μπορεί να κάνει κάθε μαθητής μετά το Γυμνάσιο (μπορούσε πιο σωστά, γιατί από φέτος ΘΑ αλλάξουν πολλά πράγματα) και η οποία επιλογή, οδηγεί στην αγορά εργασίας αλλά ΚΑΙ στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Είναι μια επιλογή που την κάνουν αρκετές χιλιάδες μαθητών.

Παρακάτω σημειώνει ότι "το παρόν σύστημα σε κατευθύνει προς τις πανελλήνιες εξετάσεις".
Μα δεν σε κατευθύνει.
Είναι περίεργο που οι μαθητές οι γονείς αλλά και αρκετοί εκπαιδευτικοί, δεν έχουν συνειδητοποιήσει ένα ουσιαστικό στοιχείο του εκπαιδευτικού συστήματος.

Το εκπαιδευτικό σύστημα δεν σε κατευθύνει σε πανελλήνιες εξετάσεις.
Τις έχει συμπεριλάβει ως θεμελιακό του στοιχείο.
Οι πανελλήνιες εξετάσεις δεν είναι εισαγωγικές για το πανεπιστήμιο.

ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΝΤΑΙ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ.

Οι γνωστές πανελλήνιες εξετάσεις είναι απολυτήριες για το Λύκειο.
Και γι αυτό κατά την άποψή μου, ΚΑΚΩΣ περιλαμβάνουν μερικά μόνον μαθήματα.
Σε ΟΛΑ τα μαθήματα θα έπρεπε να εξετάζονται οι μαθητές.
Αυτή η επιλεκτική εξέταση, παλιότερα σε 9 και τώρα σε 6 μαθήματα είναι μια από τις αιτίες που αποπροσανατολίζει τους νέους ανθρώπους και τους "πειθαναγκάζει" να ασχολούνται μόνο με τα μαθήματα των εξετάσεων, μόνο με την εξεταζόμενη ύλη, μόνο με την επιτυχία σε αυτά.
Αν οι εξετάσεις ήταν καθολικές τότε ενδεχομένως οι μαθητές να αντιμετώπιζαν διαφορετικά τις λειτουργίες του σχολείου.

Θα μπορούσε ίσως, αφού οι μαθητές εξεταζόντουσαν σε όλα τα μαθήματα με πανελλήνιες εξετάσεις, στην συνέχεια, για την επιλογή σε κάθε σχολή τα μαθήματα να σταθμιζόντουσαν.

Εδώ ακριβώς οφείλει να ανοίξει μια άλλη συζήτηση.

Ποιος είναι ο λόγος της αξιολόγησης της επίδοσης του μαθητή στα μαθήματα του Λυκείου,για την επιλογή του στο Πανεπιστήμιο;

-Επιδιώκεται να αξιολογηθεί αν ο μαθητής έχει αποκτήσει ένα ελάχιστο γνώσεων, που θεωρείται προϋπόθεση για να μπορέσει να παρακολουθήσει τα μαθήματα του Πανεπιστημίου;
-Επιδιώκεται να αξιολογηθεί αν ο μαθητής είναι ικανός να προσεγγίσει την επιστημονική γνώση; Αν διαθέτει δηλαδή τις πνευματικές ικανότητες να ενταχθεί σε ένα Πανεπιστημιακό πρόγραμμα σπουδών;

Υπάρχει μια τεκμηριωμένη μελέτη, που να προσδιορίζει τις ελάχιστες ικανότητες και δεξιότητες που οφείλει να έχει κάποιος για να γίνει επιστήμονας;
Γιατί για παράδειγμα λείπουν οι εξετάσεις σε χειρονακτικές δεξιότητες; Μπορεί να γίνει για παράδειγμα κάποιος χειρουργός, αν έχει μυοσκελετικές δυσκολίες;
(Οι αλήθεια είναι ότι δεν απουσιάζουν εντελώς. Υπάρχουν. Για παράδειγμα στις εξετάσεις για την Αρχιτεκτονική, για τη Σχολή Καλών Τεχνών κλπ)
Μπορεί κάποιος να "θεραπεύει τις επιστήμες" αν δεν έχει αντίληψη της Κοινωνικής εργασίας και της κοινωνικής προσφοράς;
Μπορεί να γίνει επιστήμονας αν δεν έχει μάθει να μαθαίνει και απλώς έχει αποθηκεύεσει στο μυαλό του πληροφορίες;
Μπορούν να διαπιστωθούν όλα τα παραπάνω, αξιολογώντας την επίδοση του μαθητή στις ΑΠΟΛΥΤΗΡΙΕΣ εξετάσεις του Λυκείου;

Αυτά είναι κατά την γνώμη μου, μερικά περισσότερο ουσιαστικά ερωτήματα, από όσα επισημαίνει ο φίλος.

Λέει σε κάποιο άλλο σημείο ότι "Το παρόν εκπαιδευτικό σύστημα είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να εκπαιδεύει".
Μα το εκπαιδευτικό σύστημα εξ ορισμού ΕΚΠΑΙΔΕΥΕΙ. Τι άλλο να κάνει;
Το θέμα δεν είναι αν εκπαιδεύει ή απλά κρατάει ασκόπως έγκλειστους νέους ανθρώπους σε τέσσερα ντουβάρια.
Το θέμα είναι ποιοι είναι οι ΣΚΟΠΟΙ.
Και εδώ είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε ότι το να ψάξουμε και να αναδείξουμε το τι λένε οι Νόμοι και το Σύνταγμα για την εκπαίδευση δεν είναι ένας περιττός σχολαστικισμός!!!
Είναι ουσία.
Και εδώ βρίσκεται ένας από τους "κόμπους" της στρεβλής λειτουργίας του εκπαιδευτικού συστήματος.
Σύνταγμα υπάρχει.
Νόμοι με σκοπούς για τα Γυμνάσια και τα Λύκεια και τα ΤΕΕ και ό,τι άλλο υπάρχουν.
Ποιοί τα γνωρίζουν;

Οι εκπαιδευτικοί πολλές φορές κάτι έχουν ακούσει γι αυτά, από θεωρούμενα "σημαντικά πρόσωπα" όπως είναι συνδικαλιστές, παλαιότεροι εκπαιδευτικοί, σχολικοί σύμβουλοι κλπ, αλλά δεν έχουν εμβαθύνει οι ίδιοι στα συγκεκριμένα θέματα.
Και αυτή η έλλειψη γνώσης γεννάει προβλήματα.
Αν λοιπόν οι μεταξύ των "τεχνικών" της εκπαίδευσης που κατά τεκμήριο οφείλουν να είναι γνώστες, επικρατεί σύγχυση, τι να υποθέσει κανείς για το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο;
Εδώ ο ρόλος των ΜΜΕ είναι καταλυτικός.
Και εδώ μπορεί κανείς να δει τα προβλήματα να σχετίζονται με εντελώς διαφορετικά θέματα που έχουν να κάνουν με τα ειδικότερα συμφέροντα όσων διαχειρίζονται αυτά τα μέσα.

Όμως ο αγαπητός jason θίγει και πολλά άλλα θέματα και η προσέγγισή τους παρουσιάζει σημαντικό ενδιαφέρον.

Σκέφτομαι να επανέλθω σύντομα με ένα άλλο κείμενο.