Τετάρτη, Δεκεμβρίου 19, 2007

λίγη "κακόπιστη" κριτική στα όνειρα, δεν βλάφτει ή μήπως ...

άμποτε το πνεύμα που θέλουμε να φέρουμε στα σχολειά, να μην εξαντλείται στις λίγες σειρές ενός μπλογκοσχολίου.
Οπωσδήποτε η απόσταση που χώριζε, χωρίζει και θα χωρίζει (για λίγο κατ'εμέ) τις δυνατότητες της επαρχιακής δομής, της αστικής δημόσιας και της αστικής εκπαίδευσης 8α μετριέται με παρασάγγες. Ακριβώς επειδή δεν μπορούμε συλλογικά να κάνουμε τπτ για αυτό, όσο είμαστε απ' έξω και όσο οι δυνατότητες είναι κομμένες στα μέτρα και τα σταθμά της πυραμίδας που θέλει να αναπαράγεται αυτή η μιζέρια, να βαλτώνει κάθε θετική προσπάθεια, εξόν και μπει το χέρι στην τσέπη, κάτι δύσκολο σε τέτοιους καιρούς.
Αυτό βέβαια δεν εξηγεί γιατί όποιος μπορεί να κάνει μια προσπάθεια παραπάνω, να μην την κάνει. Εξηγούμαι : υπάρχει λόγος να σαπίζουν σε αποθήκες μηχανήματα με κάποιο κόστος πχ προβολής διαφανειών κλπ με δικαιολογία ότι οι λάμπες κοστίζουν κλπ. Δεν κοστίζουν οι λάμπες, η σπατάλη της λάμπας κοστίζει. και αυτό ο εκπαιδευτικός το μαθαίνει σε 5 ώρες εξάσκηση σαν θεατρικό συγχρονισμό.
Οπωσδήποτε ένα λάπτοπ κοστίζει, όσο και αν υπάρχουν προσφορές τύπου ε-σοπ, όσο και αν οι εταιρείες χειραγωγούν τα λειτουργικά συστήματα, όσο και αν τοανοιχτό λογισμικό είναι μακριά από τα σχολειά, όσο και αν αν τα λύσουμε αυτά για το μέσο καθηγητή (χμ σε ποσοστό 15% έξω από τους πληροφορικούς και τους φυσικομαθηματικούς) πάλι θα ζοριστούμε να βάλαουμε τα παιδιά σε τάξη, όπου κάποιος πιτσιρίκος χακεράς θα μας αφήσει κρεμασμένους και (σεσε)σέκους ή κάποιος πρήχτης θα κοιτάξει να πετάξει το βαρίδι του (πάντα τυχαία) πάνω στο μηχάνημα που χρεωθήκαμε ή αγοράσαμε.
Σαν γονιοί, ας μην το συζητήσω. Οι επιτροπές και οι σύλλογοι κατά κανόνα ζουν σε άλλο χώρο. τα παιδιά καλύπτονται στο φροντιστήριο και τα λόγια φουσκώνουν τα στομάχια, εκνευρίζουν τα μυαλά και γεμίζουν σελίδες. για να προστατευτούμε σκεφτόμαστε το μισθό, τα εξτρά, τις διακοπές , την όλη κατάσταση και φυσικά τι κάνουμε (ή τι μπορούμε να κάνουμε).
όσο αναπαράγεται η μιζέρια, το θέμα κολλάει και βαλτώνει. εννοείται ότι όπου υπάρχει ελπίδα διαφυγής το άτομο ξεχωρίζει (στο δημόσιο) γιατί στο ιδιωτικό τάχα μου μπάινουν άλλες νόρμες. Φυσικά μετά τα τεστ του ΟΟΣΑ και της πίτσας όλοι κόβονται ότι για 1002 λόγους δεν παράγουμε σοφούς ή ότι η παλιά γενιά που έβγαζε επιστ'ήμονες που κατείχαν τη γνώση οριζόντια και κάθετα υπερισχύει της νέας που θέλει δυναμικό εξειδικευμένο και κλεισμένο σε ένα καλούπι να "αυτο-αναπαράγεται" μηχανικά.
Εύλογα όποιος συνεχίζει να ξεχωρίζει παίρνει ταμπογαλάκια του και φεύγει για έξω για να διδάξει, να δουλέψει, να κάνει έρευνα, να καταξιωθεί. βέβαια και κει μια από τα ίδια περίπου. η κοινωνική ψαλίδα μεγάλη, αλλά τα μιστά 3-5 φορές πάνω από το επίσημο δικό μας.
το επίπεδο του μέσου ιδιιωτικού παν/μίου με τα τρία έτη και από τα 3 το μακρύτερο στο τέλος (πχ στην πρακτική που οδηγεί άμεσα στο πελατειακό και το ξεσκάρτισμα του ξένου) δε μας λένε γιατί αυτή η έλλειψη. μπας και είναι ελλειπείς στο μυαλό ή γνωστικά άχρηστοι ή απλά κονομάνε οι επιχειρήσεις τον άμπακο και παίρνουν όποιον θέλουν και απ' όπου θέλουν και απλά θέλουν να τον ελέγχουν ναμη τους φύγει αν βρει τα καλύτερα κάπου αλλού.
και αν για τους γιατρούς έχει νόημα, για εκπαιδευτικούς ΔΕΝ ΕΧΕΙ. μήπως πιά όλοι αυτοί γίνανε πολλοί και απειλούν το σύστημα που ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ νοιάζεται όσο δουλεύει έτσι μηχανικά μονότονα.
Ναι, σαν αδελφές του ελέους, ας κράξουμε, βοήθεια χριστιανοί, με αποπροσανατολίζουν, γιατί ΘΕΛΩ ΝΑ ΧΑΘΩ,εμπιστευόμενος το σύστημα σαν την Αμαλία. και θα με δικαιώσει η ρημάδα η ιστορία που παράγουν οι συνάδελφοι ή οι σοφοί του μέλλοντος που θα λύσουν τη γραφειοκρατία με τα άπειρα αποθηκευτικά μέσα και τις γιγάντιαιες ταχύτητες και την τεχνητή νοημοσύνη που θα πιάνει τις σκέψεις μας και θα τις μεταφέρει στο άγραφο ... για να τις συνδέσει με όσων σκέφτονται μια από τα ίδια (και τους πεσιμμιστές, και τους κουλάντζες, κα ιτους βολεμένους, τους καιρσκόπους, και τους κερδοσκόπους, κτλ)
Οι γενιές των μαθητών μας που ΒΑΡΙΟΥΝΤΑΙ εμάς και τα αντικείμενα που διδάσκουμε (γιατί ?? επειδή ... στο σπίτι υπάρχει το χάος, παντού κάλπικες υποσχέσεις και απαίτηση για φοβερό αγώνα, επειδή ο διπλανός.. μού'ρχεται να τον σαπίσω να του βουτήξω το κασκόλ, επειδή το κανε η άλλη με τον άλλο και γώ μπάφιασα, επειδή όλοι φαίνονται τρελλαμένοι - επιθετικοί, μίζεροι, πάνε στον β'άζελο ή στην χανούμισα ή στο διάβολο ακ ιακόμα παραπέρα, επειδή ακούμε μέταλλα, σκυλάδικα, ή επειδή κόβει αλλιώς το μυαλό τους).

ΜΑΣ (δείχνουν ότι ) ΒΑΡΙΟΥΝΤΑΙ το σύστημα που μεταφέρουμε και απλά το παίρνουν στην πλάκα. φυσικά όταν παίρνουν κάπως το πάνω χέρι (πχ στις καταλήψεις), το απωθημένο βγαίνει (αλλά η ζημιά έχει γίνει ήδη). ΜΙΣΟΣ και αγωνία και κανένας μας δεν ξέρει που θα βγει (μήπως σε καμιά 5ήμερη, ή καμιά αυτοκτονία ααπό ένα μαλάκιο έμο, σε καμιά πρέζα του -βρήκε, ρίξανε, κτλ- στο πανκιό που πρωτο-επαναστάτησε, στη διαρκή αποβολή του κνίτη που μίλησε ή ΄σηκωσε μια αφίσα, στο μαχαίρωμα, στην διαρή απειλή του φασίστα που σωτήρια επεμβαίνει με την ανοχή της τοπικής κοινωνίας να δικάσει "τον αλβανό", "την αμάρυνθο", "το σημαιοφόρο", τα @@ μου τελικά.
Ξεκολλάτε ρε ... ΜΟΝΟ ΟΣΟ ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ (δε φτάνει αλλά αλλάζει το συσχετισμό και τη νωθρότητα).

α, να ευνουχίσουμε και κανένα παιδεραστή, τι να πρωτοκάνει η δικαιοσύνη. ΔΕΝ μπορεί να κάνει τπτ (και πιθανά δε θέλει) και απλά καλύπτεται πίσω από τον τύπο και σου λέει, ά η προοδευτική ολλανδία επιτρέπει τους παιδερες (και χωρίς δλδ οικονομικό στοιχείο της ανταλλαγής με χρήμα άρα και μεις αντίς να απαιτήσουμε η δικαστική αστυνομία να παίρνει μέτρα ριζικά ΑΜΕΣΗΣ απονομής δικαιοσύνης, να μας πρήζουν με τις βλακο-αναλύσεις τους και αν αλέμε και φχαριστώ που μας σκοτίζουν.
ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ..

Τρίτη, Νοεμβρίου 13, 2007

Εκπαιδευτικό Μανιφέστο.

Στο συλλογικό ιστολόγιο "φάκελοι προτάσεων ", άφησα αυτό το κείμενο για την παιδεία, νομίζω έχει νόημα να το αφήσω κι εδώ:




Θα ξεκινήσω έτσι:

Μιλώντας για τις δικές μου «νεφέλες».

Γιατί, όπως δίχως γη «δεν γίνεται δουλειά», «δεν γίνεται δουλειά» και χωρίς ουρανό.

Και το Παιδευτικό μας σύστημα σήμερα θέλει ουρανό για να αναπνεύσει.

ΜΙΛΑΩ ΑΠ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΑΔΥΝΑΜΟΥ ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ δεν μπορεί να αγοράζει εκπαίδευση, ξεκινώντας από τον καλό ιδιωτικό παιδικό σταθμό με τον παιδοψυχολόγο και καταλήγοντας στο ονομαστό πανεπιστήμιο του εξωτερικού.

Και τι ζητώ;

Ένα σχολείο που να μαθαίνει στον νέο άνθρωπο πώς να μαθαίνει.

Που να του αφήνει καιρό για παιγνίδι και ανακάλυψη της κοινωνικής ζωής.

Ένα σχολείο το οποίο δεν φορτώνει τον μαθητή με επιπρόσθετο άγχος εξαιτίας της σύγχυσης για τους στόχους του και το ανεπεξέργαστο πρεσάρισμα για «επαγγελματικά προσόντα».

Αντίθετα προσδοκώ ένα σχολείο που θα δίνει νοητικά και ψυχο-κοινωνικά "εργαλεία" στους νέους για να επεξεργάζονται τις πολλές μελλοντικές δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν καθώς φεύγουν από το ασφυκτικό «καβούκι» της νεοελληνικής οικογένειας και θα ανοίγονται στην πολυσύνθετη και ραγδαία μεταβαλλόμενη σύγχρονη κοινωνία.Δεν φαίνεται να γίνεται αποδεκτό ότι η «υπερφόρτωση προσόντων» για κάθε παιδί από τον καιρό του Δημοτικού μέχρι και την έξοδό του από τα ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, λίγο θα το βοηθήσει στον ταχύτατα μεταβαλλόμενο σημερινό κι αυριανό κόσμο μας.Ο νέος χρειάζεται σήμερα να μπορεί να σκέφτεται μέσα σε ένα περιβάλλον ύπουλης χειραγώγησης των πολιτών από τους κατέχοντες χρήμα και δύναμη.

Να παίρνει πρωτοβουλίες..Να μην τα βάζει κάτω με την πρώτη αναποδιά…Να μπορεί να αξιολογεί σωστά το περιβάλλον του….Να μπορεί να φαντάζεται κάτι διαφορετικό από αυτό που βλέπει…Να μπορεί να χαίρεται τις μικροχαρές της ζωής, για να έχει ψυχική δύναμη, μέσα σε ένα πολιτισμικό περιβάλλον όπου η επικοινωνία ταυτίζεται με την κατανάλωση.Να μπορεί να αλλάζει, παρόλο που η ανασφάλεια γύρω του τον πιέζει σε νηπιακή προσκόλληση στο γνωστό μα κουραστικό.



Ένα εκπαιδευτικό σύστημα με λειτουργούς που θα έχουν κίνητρα ηθικά και υλικά, ώστε να δίνουν το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειάς τους στην δουλειά τους.

Δασκάλους που θα επιλέγουν αυτήν την δουλειά γιατί τους αρέσει και όχι γιατί θα λύσουν το εργασιακό τους θέμα. (Δείτε τι γίνεται με τις βάσεις των Παιδαγωγικών τμημάτων Δημοτικής Εκπαίδευσης, επειδή προσωρινά οι απόφοιτοί τους διορίζονται γρήγορα.)

Εκπαιδευτικούς που θα στηρίζονται στην ψυχοφθόρα εργασία τους και θα έχουν συνεχή επαγγελματική εκπαίδευση με βάση τις ανάγκες που οι ίδιοι θα εκφράζουν.

Εκπαιδευτικούς που θα συμμετέχουν περιφερειακά στο σχεδιασμό των αναλυτικών προγραμμάτων διδασκαλίας για κάθε τάξη..

Δασκάλους, που δεν θα χρειάζονται εγχειρίδια, θα δημιουργούν με την βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας τα δικά τους , λαμβάνοντας υπόψη το ιδιαίτερο πολιτισμικό, γνωστικό και κοινωνικό δυναμικό των μαθητών τους.

Θα υποστηρίζονται βεβαίως σε αυτό από κατά τόπους από εξειδικευμένους συναδέλφους τους!

Δασκάλους, που η δουλειά τους θα έχει νόημα και ενδιαφέρον, παρά τις αναμενόμενες και πολύ φυσιολογικές ματαιώσεις.



Σχολεία, αυτοδιοίκητες μονάδες με βάση εσωτερικούς κανονισμούς οι οποίοι θα καταρτίζονται και θα αναθεωρούνται δημοκρατικά με την συμμετοχή όλων των εργαζομένων (δασκάλων και μη), των γονέων, της τοπικής αυτοδιοίκησης και σταδιακά των μαθητών (στο Λύκειο μάλιστα ισότιμα).

Ονειρεύομαι την κατάργηση των γενικών εξετάσεων και την ελεύθερη πρόσβαση στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Ελεύθερη δεν σημαίνει βέβαια ανεξέλεγκτη.

Θα μπορεί στα Πανεπιστήμια (η διάκριση ΑΕΙ και ΤΕΙ θα αποτελέσει παρελθόν) να λειτουργεί ένας πρώτος κύκλος ομοειδών επιστημών (π.χ. ανθρωπιστικές, βιολογικές, φυσικές, τεχνολογικές κτλ)

Εκεί ο φοιτητής θα αξιολογείται καθημερινά και πιο έτοιμος και πιο γνώστης της κατάστασης θα περνά στο ειδικότερο αντικείμενο που θέλει, αν μπορεί.

Τον καιρό που ακόμα και για τους αποφοίτους των πολυπόθητων Ιατρικών σχολών υπάρχει ανεργία και οι σχολές των υπαξιωματικών του στρατού είναι πιο πάνω στις «βάσεις» από πανεπιστημιακά τμήματα, δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για αυτό, παρά μόνο ότι το κράτος δεν θέλει να χρηματοδοτήσει την μεταρρύθμιση αυτή.



Ονειρεύομαι ένα Δημόσιο Πανεπιστήμιο, Αυτοδιοίκητο, Ερευνητική κυψέλη, με μεταπτυχιακές σπουδές για πολύ περισσότερα άτομα.

Ένα πανεπιστήμιο, ευέλικτο ανοιχτό στην κοινωνία, εξοικειωμένο με την συνεχιζόμενη δια βίου εκπαίδευση.

Μια Ακαδημαϊκή Εκπαίδευση, κλασσικού τύπου , αλλά και "από απόσταση", που θα δημιουργεί την αίσθηση στον πολίτη, ότι δεν πρέπει να διαλέξει το μέλλον του στα 18, αλλά, αν οποιαδήποτε στιγμή της ζωής του αποφασίσει να σπουδάσει, θα μπορέσει να το επιτύχει!



Αρχικά να σας δηλώσω ότι μέχρι πριν από λίγα χρόνια, δεν κακοέβλεπα τα "μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά Α.Ε.Ι."Δεν κακοέβλεπα -εναλλακτικά και μεταβατικά μέχρι να πάρουμε το 15% "προίκα για την Παιδεία" και να χρηματοδοτήσουμε την εκπαιδευτική επανάσταση- την δυνατότητα να έχει ένα Πανεπιστημιακό Ίδρυμα η ΓΣΣΕ, ή ο Δήμος της Αθήνας για παράδειγμα και με απείρως πιο χαμηλά δίδακτρα από αυτά που τώρα δίνουν οι γονείς σε φροντιστήρια και Φαουντέϊσον, να μπορεί να λειτουργεί.

Ταυτόχρονα τέτοια Ιδρύματα θα μπορούσαν να υποστηρίξουν την "δια Βίου Εκπαίδευση", την οποία μέχρι τώρα έχουν ξεχάσει τα περισσότερα ΑΕΙ, ή την έχουν εκχωρήσει σε καθαρά κερδοσκοπικά σχήματα.

Πίστευα βέβαια ότι τέτοια Ιδρύματα θα έχουν τουλάχιστον την ίδια ακαδημαϊκή αυτοτέλεια και τουλάχιστον την ίδια δημοκρατική λειτουργία και δικαιώματα για φοιτητές, Δ.Ε.Π. και λοιπό προσωπικό που έχουν τα σημερινά "κρατικά Α.Ε.Ι."

Σήμερα είμαι εναντίον της πιθανότητας αυτής.

Λέω δηλαδή," πιο καλά, ας παραμείνουν έτσι τα πράγματα στο Πανεπιστήμιο, για να μην έρθουν τα χειρότερα.."

Γιατί κατανόησα ότι όλα αυτά τα ωραία λέγονται ως προφάσεις για το ξεπούλημα και του τελευταίου δημόσιου πράγματος..



Επειδή άμεσα πρέπει να ξανοιχτεί η παιδεία στο μέλλον, πιοάμεσα από τι στιγμή που οι ντόπιοι και ξένοι πάτρωνες της ανάπτυξης της πατρίδας μας μπορούν να νικηθούν

και να γίνουν έτσι επιτέλους επαρκείς δημόσιες επενδύσεις, έχω να προτείνω ένα άλλο σχέδιο:



Εντατική ανάπτυξη του μοντέλου του "Ανοιχτού Πανεπιστημίου" και συνεργασία αυτών των ιδρυμάτων με δομές της αυτοδιοίκησης (ή άλλων δημοκρατικών και μη κερδοσκοπικών δομών που θα το επιδιώξουν) για να τα εξυπηρετούν στο γραμματειακό, διαχειριστικό κομμάτι και σε άλλους είδους υποδομές και όχι στο επιστημονικό- διδακτικό έργο, που θα είναι ευθύνη του συνεργαζόμενου ΑΕΙ.

Πιστοποίηση αυτής της συνεργασίας από ανεξάρτητη αρχή της Πολιτείας. Έτσι ο καθένας που θα θέλει να σπουδάσει θα μπορεί να εξυπηρετηθεί.

Τέλος όσοι εργάζονται μπορούν να πληρώνουν κάποια δίδακτρα για να υποβοηθείται το σύστημα.

Οι άνεργοι και οι αμειβόμενοι κάτω από το όριο φτώχειας, όχι μόνο θα φοιτούν δωρεάν, αλλά και θα δικαιούνται και άτοκου φοιτητικού δανείου για το πρώτο πτυχίο και το πρώτο μεταπτυχιακό.

Τότε τα κολέγια και τα φαουντέϊσον και σιγά - σιγά ακόμα και τα φροντιστήρια θα κλείσουν από μόνα τους, λόγω ελλείψεως πελατών. Δεν χρειάζεται να απαγορευτούν!Μέριμνα για όσους εργάζονται σε αυτές τις ιδιωτικές δομές, ώστε να περάσουν στην δημόσια εκπαίδευση.

Κυριακή, Νοεμβρίου 11, 2007

Άρθρο του Αντ. Καρκαγιάννη στη σημερινή "Καθημερινή"

"....Το δημόσιο σχολείο, αυτή η μεγάλη δημοκρατική κατάκτηση, είναι πια αναξιόπιστο,
κανείς δεν πιστεύει ότι εκεί θα μάθει γράμματα και ότι από κει θα αρχίσει την πορεία του στη ζωή με οποιαδήποτε εχέγγυα επιτυχίας.

Ένας μαθητής Λυκείου των τελευταίων καταλήψεων το είπε καθαρά και ειλικρινά: «Το πρωί είμαστε στην κατάληψη και το βράδυ στο φροντιστήριο». Αυτό σημαίνει ότι το πρωί στο δημόσιο σχολείο για την απαραίτητη, ισχυρίζονται μερικοί, σε αυτήν την ηλικία εξέγερση «κατά του κατεστημένου» ή για τον «χαβαλέ», και

το βράδυ πλήρη υποταγή στο κατεστημένο, στη χειρότερη και πλέον ανελεύθερη μορφή του.
Στην κονσερβαρισμένη και κωδικοποιημένη γνώση, την πλήρως προσαρμοσμένη στις απαιτήσεις ενός συστήματος όπου η αποτίμησή της και η αποπληρωμή της αυτομάτως σε βάζει στον ιδιωτικό χώρο και στα συστήματα της αγοράς όπου αενάως διαμορφώνονται τα κατεστημένα........"

>>>>

Ολόκληρο το άρθρο του Αντώνη Καρκαγιάννη στη σημερινή Καθημερινή.

Αξίζει να σκύψει κανείς με προσοχή επάνω στο κείμενο αυτό!

Τετάρτη, Οκτωβρίου 24, 2007

Και όμως μεταρρύθμιση έγινε!!! Γιατί την κρύβουν;

Μήπως είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ένα δυο πράγματα που έχουν αλλάξει στις δομές της εκπαίδευσης και να θέσουμε σε άλλη βάση την συζήτηση για την εκπαίδευση στη χώρα μας;

Ενδιαφέρουσα η συζήτηση για τα θέματα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης (αν και μονομερής και αλληθορίζουσα μόνον στα των ΑΕΙ), αλλά ας έχουμε κατά νου, ότι οι πολλοί, δεν θα προσεγγίσουν αυτήν τη βαθμίδα εκπαίδευσης.

Μήπως είναι καιρό να μάθουμε ότι η εντεκάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση είναι γεγονός;
Πόσοι το έχουμε αντιληφθεί;
Το κακό είναι ότι σχεδόν ουδείς!!!!

Γιατί αυτό που έχει συμβεί είναι ότι στα έντεκα αυτά χρόνια της καθιερωθείσης πλέον υποχρεωτικής φοίτησης στο σχολείο, φαίνεται ότι παρέχεται αποσπασματικά η εκπαίδευση.
Καμιά υπόνοια, έστω, συνέχειας των εκπαιδευτικών διαδικασιών και της γνώσης!!!!

(Για την περίπτωση που δεν έχει γίνει αντιληπτό αυτό το "εντεκάχρονη υποχρεωτική", να το αναλύσω.
1 χρόνος προσχολικής αγωγής
6 χρόνια πρωτοβάθμιας (Δημοτικό Σχολείο)
3 χρόνια πρώτος κύκλος Δευτεροβάθμιας (Γυμνάσιο)
1 χρόνος στο δεύτερο κύκλο Δευτεροβάθμιας (1η Λυκείου)

Φαντάζομαι οι καλοπροαίρετοι θα αναρωτηθείτε, γιατί συμπεριλαμβάνω την πρώτη τάξη Λυκείου (χωρίς να δηλώνω αν πρόκειται για πρώτη Επαγγελματικού Λυκείου ή πρώτη Γενικού Λυκείου) στα χρόνια υποχρεωτικής εκπαίδευσης.
Η απάντηση είναι απλή.
Ίσως δεν έχει γίνει κατανοητό (και αυτό), αλλά στη χώρα μας έχουν πάψει με το Νόμο 3475/2006, να υπάρχουν σχολεία αμιγώς επαγγελματικής εκπαίδευσης, που να δέχονται ανθρώπους μόνον με Απολυτήριο Γυμνασίου.
Απαιτείται πλέον υποχρεωτικά η φοίτηση τουλάχιστον στην πρώτη τάξη ενός από τους δύο υπάρχοντες τύπους Λυκείου, προκειμένου ο ενδιαφερόμενος να μπορεί να εκπαιδευτεί ή να καταρτισθεί σε κάποιο επάγγελμα ή επαγγελματικό κλάδο!

Κανείς δεν μπορεί να στραφεί, με άλλα λόγια, στην αμιγώς επαγγελματική εκπαίδευση, αν δεν έχει φοιτήσει υποχρεωτικά και στην πρώτη τάξη, ενός από τους δύο τύπους Λυκείου.
Επισήμανση δεύτερη.

Στις γενικές και ειδικές συζητήσεις, επισημαίνεται από ειδικούς και μη η ανάγκη αυτονόμησης (;) του Λυκείου από το Πανεπιστήμιο (και τα Α.ΤΕΙ προσθέτω, γιατί όχι τυχαία τα παραλείπουμε)
Διατυπώνεται δε η ανάγκη να προσφέρεται στα παιδιά που φοιτούν στο Λύκειο, και χρήσιμη γνώση, έτσι ώστε να είναι δυνατόν, εάν δεν θελήσουν να συνεχίσουν τις σπουδές τους, να έχουν μια αξιοπρεπή επαγγελματική απασχόληση.

Εκείνο που δεν συζητιέται είναι ότι αυτός ο τύπος Λυκείου ήδη υπάρχει.
Είναι το Επαγγελματικό Λύκειο!
Οι μαθητές που φοιτούν στο Επαγγελματικό Λύκειο, κατά την αποφοίτησή τους, εκτός από τον απολυτήριο τίτλο που τους οδηγεί σε οποιαδήποτε πανεπιστημιακό ίδρυμα ή άλλο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, θα παίρνουν και ένα πτυχίο επαγγελματικής εκπαίδευσής τους, στην ειδικότητα που έχουν επιλέξει.
Ταυτόχρονα.

Με απλά λόγια,
ο μαθητής του Επαγγελματικού Λυκείου, μπορεί με την αποφοίτησή του από το Λύκειο, να είναι κάτοχος πτυχίου ηλεκτρονικού και ταυτόχρονα να εισαχθεί στην Ιατρική!!

(Επίτηδες επιλέχτηκαν διαφορετικοί επαγγελματικοί κλάδοι στο παράδειγμα, για να δείξουν όμως ότι αυτή η δυνατότητα, είναι υπαρκτή, εφόσον το επιθυμεί ο μαθητής!!!)

Δηλαδή
ο νέος που έχει επιλέξει εφέτος (δεύτερη χρονιά λειτουργίας του Επαγγελματικού Λυκείου) να περάσει από την πρώτη τάξη του Γενικού Λυκείου, που φοιτούσε πέρυσι, στην δευτέρα τάξη κάποιου τομέα του Επαγγελματικού Λυκείου, του χρόνου, του χρόνου -στην επόμενη τάξη- μπορεί να διεκδικήσει επί ίσοις όροις μαζί με τους συμμαθητές του που άφησε στο Γενικό Λύκειο, την είσοδό του σε οποιαδήποτε σχολή ΑΕΙ ή ΤΕΙ και ταυτόχρονα να πάρει και ένα πτυχίο, που οι συμμαθητές του του Γενικού Λυκείου, θα χρειαστούν άλλα δυο χρόνια να το αποκτήσουν!!!! (σπουδάζοντας σε κάποια ΕΠΑ.Σ ή κάποιο ΙΕΚ)


Με αυτά που σημειώνω, μοιάζει να ... διαφημίζω τα Επαγγελματικά Λύκεια!!!
Όχι.

Στην πραγματικότητα αναρωτιέμαι, γιατί το ... σεβαστόν (!) Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, που τα καθιέρωσε αυτά, ουσιαστικά τα κρατάει κρυφά(!!!) από τον ελληνικό λαό;
Ντρέπεται γι αυτά ή συμβαίνει κάτι άλλο;

Η άποψή μου είναι πως, παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα, μεταρρύθμιση έγινε.
Και είναι ουσιαστική.
Το ερώτημα είναι γιατί την κρύβουν;

Παρασκευή, Οκτωβρίου 12, 2007

ΟΧΙ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ;;;

Προσπαθώ ανεπιτυχώς να καταλάβω. Το σύστημα, τον τρόπο που λειτουργεί, την λογική -αν έχει λογική ... Και την διάθεση. Αυτό προσπαθώ να καταλάβω κυρίως. Αν και ποιος έχει διάθεση.
"Όχι αξιολόγηση" φαίνεται να είναι το σύνθημα-καραμέλα της εποχής. Η ερώτηση ... ΓΙΑΤΙ ;

Πέμπτη, Οκτωβρίου 04, 2007

Free Burma

International Bloggers' Day for Burma on the 4th of October


Free Burma!


Spread the Graphics


Σήμερα οι κάτοικοι της Ραγκούν θα ξαναβγούν στους δρόμους για να ψάλλουν την ανυπακοή τους με μια μελωδία που ηχεί ασταμάτητα στα αυτιά διαδηλωτών και στρατιωτών.


«Ας είναι όλοι ελεύθεροι από τον κίνδυνο, ελεύθεροι από την οργή, ελεύθεροι από τα βάσανα»

Πέμπτη, Αυγούστου 30, 2007

μια σκεψη μου παραθετω...

Παρακολουθω με θλιψη οργη και πονο την τραγωδια των συνανθρωπων μας στην Ηλεια.Ειμαι στη Θεσσαλονικη κι ομως νιωθω εγω εγκλωβισμενη,ορφανη και ξεσπιτωμενη.Βλεπω την απραγια ,την εγκληματικη αδιαφορια και θελω να τρεξω να βοηθησω,να σφιξω το χερι του ηρωα πυροσβεστη.του εθελοντη,να ανταμειψω την προσφορα τους με ενα απλο ευχαριστω.Ενας κομπος σκαλωνει στο λαιμο μου.Να κλεισω τα ματια αλλο να μη δω αυτες τις εικονες...μα απο την αλλη δεν πρεπει να ξεχασω και να αφησω να ξεχαστει αυτο το μεγαλο κακο.

Παρασκευή, Αυγούστου 03, 2007

Άσυλο ...

... αυτό είναι το πρόβλημα;;;

Πέμπτη, Αυγούστου 02, 2007

Μπερδεμένα αισθήματα την ψυχή μου τριβιλίζουν.
Είναι έρωτας ή μοναξιά αυτά που με βασανίζουν?
Λαβύρινθος η σκέψη μου,σκοτάδι στην καρδιά μου.
Είσαι εσύ ή εγώ που μ'έκαναν να δω την ερημιά μου?

Κουρασμένο το χέρι κι όμως γράφει.
Είναι μια ανάγκη ή συνήθεια που του έχουν μάθει?
Θολά,δακρυσμένα μάτια κι όμως αγναντεύουν.
Είναι κι αυτό συνήθεια τον θάνατο να γυρεύουν?

Τρίτη, Ιουλίου 03, 2007

Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση για το σχολείο ...

Θα πρότεινα προς μελέτη από κάθε καλοπροαίρετο το κείμενο εδώ.

Θεωρώ ότι το κείμενο δεν αφορά μόνον στους εκπαιδευτικούς κάθε βαθμίδας, αλλά σε όλους τους πολίτες.

Το πιθανότερο είναι να βρισκόμαστε μπροστά σε ένα γενικευμένο φαινόμενο, και να αξίζει να συζητήσουμε διεξοδικότερα, με αφορμή τα προβλήματα του σχολείου, όλο το φάσμα των κοινωνικών σχέσεων που διαμορφώνεται καθώς το ποτάμι της παγκοσμιοποίησης, όπως και να την αντιλαμβάνεται ο καθένας, δεν μοιάζει να μπορεί να γυρίσει πίσω.

Σάββατο, Ιουνίου 02, 2007

Σχετικά με το "αδιάβλητο" των πανελλαδικών εξετάσεων

«Μη χτυπάτε τις πανελλαδικές εξετάσεις. Είναι το μόνο αδιάβλητο σύστημα που έχουμε». Η θέση αυτή ακούγεται συχνά και πολλές φορές εμμέσως πλην σαφώς αφήνεται να εννοηθεί πως κρύβονται συμφέροντα που ευνοούνται από την κατάργηση των πανελλαδικών εξετάσεων κάτι το οποίο δεν ευσταθεί. Πανελλαδικές εξετάσεις (Π.Ε) υπήρχαν , υπάρχουν και θα υπάρχουν αφού είναι προϋπόθεση αντικειμενικού φιλτραρίσματος για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Το να ελέγχει κάποιος διαρκώς το αδιάβλητο του χαρακτήρα δεν το υποδαυλίζει αλλά το προστατεύει και το ισχυροποιεί αν δεν αφήνει απλά υπόνοιες -που δημιουργούν πανικό και ανασφάλεια- αλλά εντοπίζει και υποδεικνύει τα ευάλωτα σημεία του. Από την άλλη πλευρά

Υπάρχει ένα ευάλωτο σημείο στις Πανελλαδικές εξετάσεις. Εχει σχέση όχι με την μετάδοση των θεμάτων και την ενδεχόμενη διάδοση τους –αυτό εύκολα αντιμετωπίζεται- , ούτε με την διόρθωση. Έχει σχέση με την επιτήρηση των μαθητών.

Όταν πριν από χρόνια ο κ. Αρσένης θριαμβολογούσε για την κατάργηση επιτέλους από την αφεντιά του –γιατί ως αφέντης την έκανε- των πανελλαδικών εξετάσεων, στήριζε εκείνη την ανόητη θέση του με το επιχείρημα πως οι μαθητές θα δίνουν εξετάσεις στο σχολείο τους –και όχι σε κάποιο εξεταστικό κέντρο- αλλά .... με κοινά πανελληνίως θέματα. Στην ουσία η «μεταρρύθμιση ΠΑΣΟΚ-Αρσένη» κατάργησε τα εξεταστικά κέντρα μόνο διατηρώντας την υπόλοιπη δομή που αφορούσε την επιτήρηση και την διόρθωση των γραπτών. Κάθε μαθητής εξετάζεται στο σχολείο του αλλά επιτηρείται από καθηγητές άλλων σχολείων. Όταν είχε τεθεί τότε το ερώτημα και με τα ιδιωτικά σχολεία τι θα γίνει; Κανένα πρόβλημα ήταν η απάντηση. Αφού οι μαθητές των ιδιωτικών θα επιτηρούνται από καθηγητές του δημοσίου. Το ερώτημα όμως τίθεται και πάλι και μάλιστα πιεστικό αφού παίρνει διαστάσεις.

Αν η επιτήρηση στα ιδιωτικά σχολεία είναι πλημμελής με ενδεχόμενο δόλο τότε το κύρος των εξετάσεων πλήττεται σοβαρά. Είναι βέβαιο πως αν συμβαίνει δύσκολα θα καταγγελθεί γιατί:Πρώτο οι επωφελούμενοι μαθητές δεν καταγγέλλουν, απλά γελούν πονηρά, ομολογούν και μετά τα «μαζεύουν». Δεύτερο οι προφανώς «επωφελούμενοι με τον γνωστό τρόπο επιτηρητές» -γιατί μόνο οι γιατροί παίρνουν φακελάκια;- θα αλληλοκαλύπτονται. Τρίτο. οι καθηγητές του ιδιωτικού σχολείου δύσκολα θα ρισκάρουν να χάσουν την δουλειά τους αν καταγγείλουν το γεγονός και εμπλακούν σε δικαστικό αγώνα. (Ποιος ιδιοκτήτης ιδιωτικού σχολείου θα τους προσλάβει μετά;)

Έτσι θα μένουν μόνο «φήμες». Γιατί αν κάποιος blogger ας πούμε έχει πληροφορίες για σκανδαλώδη αδιαφορία επιτηρητών σε κάποια ιδιωτικά και γνωρίζει πως ο φόβος θα επικρατήσει της σοβαρότητας και ευαισθησίας των πληροφοριοδοτών πολύ εύκολα θα κατηγορηθεί για μη επιβεβαιωμένες πληροφορίες δηλαδή για διάδοση ψευδών ειδήσεων ή φήμες. Άλλωστε η καταγγελία πως στο τάδε ιδιωτικό σχολείο ας πούμε ο ιδιοκτήτης χρηματίζει τους επιτηρητές για παρέχουν διευκολύνσεις όπως αντιγραφή η επίλυση θεμάτων μάλλον θα λειτουργήσει διαφημιστικά για το ιδιωτικό σχολείο.

Το να εξετάζονται οι μαθητές-πελάτες ενός ιδιοκτήτη ιδιωτικού σχολείου στον χώρο των κοινών τους συμφερόντων πλήττει σαφέστατα το κύρος και το αδιάβλητο των εξετάσεων.

Προτείνονται λοιπόν τα εξής αντιμέτρα για την προστασία του αδιάβλητου.

1. Κατάργηση των ιδιωτικών σχολείων ως εξεταστικών κέντρων. Οι μαθητές να εξετάζονται όχι στο ίδιο τους το σχολείο ώστε οι μαθητές ειδικά των ιδιωτικών σχολείων να μην «επωφελούνται» με οποιοδήποτε τρόπο από τον ενδεχόμενο δόλο των ιδιοκτητών. Όποιοι υποστηρίξουν ότι αυτό είναι δύσκολο, θα τους θυμίσω πως αυτό γινόταν χωρίς πρόβλημα πριν το «ξεχαρβάλωμα Αρσένη»

2. Απαγόρευση διάδοσης των θεμάτων εκτός των εξεταστικών κέντρων προσέξτε, όχι πριν την ώρα επιτρεπόμενης αποχώρησης του πρώτου μαθητή αλλά πριν την αποχώρηση ΚΑΙ του τελευταίου μαθητή.

Τα πράγματα είναι απλά.

Παρασκευή, Ιουνίου 01, 2007

"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"

Μην πάρεις φακελάκι - Μην δώσεις φακελάκι



«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες ινοσάρκωμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Σάββατο, Μαΐου 26, 2007

H Αμαλια μας εφυγε..

Ολοι παρακολουθησαμε το δραμα της ηρωιδας Αμαλιας Καλυβινου. Με τις τελευταιες πνοες ζωης που της ειχαν απομεινει δημιουργησε μια ιστοσελιδα και προσπαθησε να ευαισθητοποιησει την ελληνικη κοινωνια οσο αφορα την κακη ποιοτητα της παροχης υπηρεσιων υγειας, θυμα της οποιας υπηρξε και η ιδια.

Δυστυχως, οπως αναμενοταν λογω της σοβαροτητας και του προκεχωρημενου της νοσου της, απεβιωσε την 25η μαιου 2007 κατα τις πρωτες πρωινες ωρες. Θα ταφει το σαββατο 26/5/07 και ωρα 12:30 στο νεκροταφειο της Αναστασεως στον Πειραια.

Ας ειναι αιωνια της η μνημη. Ας συνεχισει να μας φωτιζει το αστερι μας, να μας εμπνεει και να μας δινει κουραγιο στον αγωνα μας απεναντι στον κακο εαυτο μας.

Συγγνωμη Αμαλια για αυτα που δεν εκανα για σενα..

Τετάρτη, Μαΐου 23, 2007

Συνέδριο για την Επαγγελματική Εκπαίδευση.

Γίνεται ΣΥΝΕΔΡΙΟ, λέει, ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ.

Θέμα του "Η διαχρονική ανάπτυξη της ΤΕΕ στον τόπο μας- Προβλήματα και προοπτικές".
Τόπος το Ευγενίδιο Ίδρυμα απόπ 23-25 Μαΐου.

Τώρα τι ακριβώς θα εξετάσει το συνέδριο αυτό στο οποίο ΔΕΝ μετέχουν εκπρόσωποι των εργαζομένων (όχι των διδασκόντνων, των γενικώς εραζομένων) μήτε των εργοδοτών, μήτε των αυτο- απασχολουμένων, ούτε καλά καλά οι εκπαιδευτικοί της τεχνικής εκπαίδευσης, είναι λίγο αβεβαιο.
Και σε ποιους απευθύνεται άραγε; Με ποιους σκοπούς;

Πάντως, αν και το συνέδριο αυτό το συνδιοργανώνει το Ιδρυμα Ευγενίδου με το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΠΘ το αγνόησε επιδεικτικά την πρώτητου ημέρα.
Όχι ότι είναι απαραίτητα κακό αυτό, αλλά δεν θα το έλεγα και καλό.

Θα προσπαθήσω να το παρακολουθήσω, στο μέτρο του δυνατού, μολονότι οι πρώτες εντυπώσεις, οφείλω να το πω, δεν ήταν καλές.

Κυριακή, Απριλίου 29, 2007

Θα ασχοληθούμε σοβαρά με τα θέματα της εκπαίδευσης;

-Εννιά τρία;
Αφηρημένος ή πιο σωστά συγκεντρωμένος στα δυο περιστέρια που προσπαθώ να φωτογραφήσω, ακούω την ερώτηση από στόματος ενός νεαρού, εικοσάχρονου περίπου, προς κάποιον από την τριμελή τους παρέα.

Το μυαλό μου, ακούγοντας την ερώτηση, πάει στο αποτέλεσμα κάποιου αθλητικού γεγονότος, Κυριακή σήμερα γαρ...

-Είκοσι οχτώ, ακούω τον ερωτώμενο να απαντά και να προκαλεί τα γέλια των άλλων δύο.
-Εικοσιεπτά κάνει ρε, ξαναλέει αυτός που ρώτησε.

Ακολούθησαν και άλλες ανάλογες ερωτήσεις, αλλά τι νόημα είχε να τις παρακολουθήσω;
Άλλωστε δεν με ενδιέφερε αν ο συγκεκριμένος, προφανώς απόφοιτος Λυκείου, γνωρίζει την προπαίδεια γιατί αυτό ήταν το θέμα συζήτησης ενηλίκων Ελλήνων πολιτών το απόγευμα. Η προπαίδεια και το πόσο καλά την ξέρουν. Δυστυχώς.
Και ήταν προφανές πώς ούτε και οι άλλοι την γνωρίζουν καλά, φάνηκε από τον τρόπο που διατύπωναν την ερώτηση, και αν την γνωρίζουν, μάλλον νιώθουν ότι ξέρουν κάτι σπουδαίο.

Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η απάντηση στο ερώτημα "τι μαθαίνουν τελικά οι μαθητές στα σχολεία;"
Στα σχολεία όλων των βαθμίδων εννοώ.

Καλές οι συζητήσεις για το άρθρο 16 του Συντάγματος (που ελάχιστοι έχουν προσέξει τι ακριβώς επιπτώσεις θα έχει στην ελληνική εκπαίδευση και όχι μόνον), καλές οι αντιπαραθέσεις για την αξιολόγηση των Πανεπιστημίων, για την επάρκεια των ακαδημαϊκών δασκάλων και όλα τα σχετικά.

Το περιεχόμενο σπουδών των εκπαιδευτικών δομών, όλων των βαθμίδων, που αποτελούν το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα θα μας απασχολήσει ποτέ;

Αυτό το ερώτημα, το "τι μαθαίνουν τελικά οι μαθητές στα σχολεία;", αφορά στους πολλούς. Στην πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας.
Θα ασχοληθούμε ποτέ σοβαρά με τα θέματα της εκπαίδευσης των πολλών;

Κυριακή, Φεβρουαρίου 18, 2007

H apopsi mou gia tin ekpaideusi

Agapitoi filoi tha thela na sas pw kapoies apopseis mou opws tis exw diamorfwsei mesa apo ta ouk oliga xronia pou ek"paideuomai" stin ellada,stin ameriki kai stin agglia pia kai exontas milisei me arketous filous se alles xwres..
1)oi ellines den exoume swsti ekpaideusi kai sigoura prepei na ginei mia allagi sto yparxwn systima(auto de simainei pws oi ypoloipoi eurwamerikanoi den einai megalutera zwa apo mas alla emeis de tha prepei na vlepoume ta xeirotera)
2)Ta kommata sto xwro tis ekpaideusis den prepei na exoun kamia thesi:40rides kommatoskyla ekmetalleyontai 19 xrona paidia me oramata kai pathos prokeimenou na ekviasoun tin ekastote kyvernisi gia diko tous ofelos,gia na ftiaksoun tin auli tous kai na valoun fresko aima sti mizeri zwi tous..
3)Gia na gineis panepistimiakos stis meres mas prepei na exeis isxyra politika,oikonomika kai allou eidous mesa opote de mporei na paraxthei ergo otan ta lampra miala tis xwras mas vriskontai ypo tin kathodigisi twn proanaferthentwn asxetwn.

Otan ena sistima einai toso dieftharmeno oso to ekpaideutiko stin ellada i lysi einai apla na to katastrepseis kai auto kanei i sygkekrimeni kyvernisi.Euelpistw pws me tin idiwtikopoiisi ta proanaferthenta kathikia-kathigites tha pane ston idiwtiko tomea opou oi apolaves tha einai megalyteres kai tha ksevrwmisoun ta panepistimia mas opote kai tha epanelthw me to ti tha prepei na kanoume tote.Etsi egine kai me ta idiwtika sxoleia,pigan oloi "autoi" sto mwraiti kai sto amerikaniko kollegio kai kati dimosia sxoleia sti kipseli, sto peristeri,sti n smirni ,sto xalandri kai allou kanoun ekpliktiki douleia..ypomoni,gia na gyrisei o ilios thelei douleia poly,
sas filw

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 09, 2007

"Κομμουνιστικές" φαιδρότητες..

Ωραία. Το είδαμε και αυτό.
Εμφανίστηκε προχτές η Γενική Γραμματέας του ΚΚΕ, κα Παπαρήγα, σε ένα από τα πιο μεγάλα τεχνικά σχολεία στην Ελλάδα, τη Σιβιτανίδειο, για να δηλώσει ότι πρέπει να καταργηθεί αυτό το σχολείο και όλη η δευτεροβάθμια τεχνική εκπαίδευση.

Και δεν θα αναρωτηθώ για τις μερικές χιλιάδες εργαζομένων σε αυτά τα σχολεία, που θα πεταχτούν στο δρόμο.
Δεν θα αναρωτηθώ για τα εκατοντάδες χιλιάδες πτυχίων των αποφοίτων της δευτεροβάθμιας τεχνικής και επαγγελματικής εκπαίδευσης που θα ακυρωθούν και συνεπώς θα αλλάξει η ζωή προς το χειρότερο εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων,
θα ρωτήσω απλά, τι είδους μαρξιστική ανάλυση οδήγησε την ίδια και τους επιτελείς της, σε αυτό το συμπέρασμα;

Μήπως έχουν μπλέξει τα μικροσυμφέροντα, με τα συμφέροντα του λαού και της εργατικής τάξης για τα οποία, οι καλοί φίλοι, διατείνονται ότι μάχονται;

Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, η φαιδρότητα εν τέλει περισσεύει ...

Πέμπτη, Ιανουαρίου 25, 2007

η ΔΡΑΣΗ της αστυνομίας ΜΕΣΑ στα ΑΕΙ




Αν αυτό επιθυμούμε, ας το επιδιώξουμε. Με τις ευλογίες του κ. Γρυσπολάκη και εκείνων των οποίων τη γνώμη και τις προθέσεις υποστηρίζει, φυσικά. Το μόνο που μας σώζει (ΑΝ) είναι ότι δεν έχουμε τόσο ωραίες βιβλιοθήκες. Οποιος ενδιαφέρεται περισσότερο, ας ρίξει μια ματιά στα (όμοια) βίντεο που ανέβασαν φοιτητές. Εκεί θα βρει διάφορα και διαφορετικά σχόλια -και περιγραφές.


Community responds to Taser use in Powell

http://dailybruin.com/news/articles.asp?id=38960
http://www.youtube.com/watch?v=5g7zlJx9u2E




By Sara Taylor

DAILY BRUIN SENIOR STAFF

staylor@media.ucla.edu

RAW FOOTAGE



UCLA Student Tasered by Police in Library



http://www.youtube.com/watch?v=5g7zlJx9u2E


Sara's Taylor reportage
(This video requires the
free QuickTime plug-in)




http://www.youtube.com/watch?v=kbPs4rzcwKE

-----------------------
With reports from Jennifer Mishory, Julia Erlandson and Lisa Connolly, Bruin senior staff.
-----------------------



Keith Olbermann on UCLA Tasing
KO's interview with Sara Taylor




http://www.youtube.com/watch?v=4ZiIebst4fc



Τετάρτη, Ιανουαρίου 24, 2007

Άλλα λόγια να...αγωνιζόμαστε

Τα δύο μεγαλύτερα προβλήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα είναι το άσυλο και άρθρο 16 του Συντάγματος που απαγορεύει τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων. Αυτό το συμπέρασμα θα μπορούσε να εξαγάγει οποιοσδήποτε παρακολουθεί από το εξωτερικό όσα διαδραματίζονται τον τελευταίο καιρό στο χώρο της παιδείας. Αλλά και όσα προβάλλονται από τα ΜΜΕ.
Όλη αυτή η συζήτηση, όμως, είναι εντελώς αποπροσανατολιστική, αφού είναι πασιφανές ότι το πρόβλημα βρίσκεται αλλού. Ποιος νοιάζεται πραγματικά αν θα λειτουργήσουν ιδιωτικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα; Και αν συμβεί αυτό σημαίνει ότι θα αποτελέσουν απειλή για τα δημόσια πανεπιστήμια; Αλήθεια, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι η πραγματική απειλή των δημοσίων πανεπιστημίων;
Προφανώς, έχουν βολευτεί όλοι από την εξέλιξη των πραγμάτων, αφού για άλλη μια φορά δε χρειάζεται να γίνει επί της ουσίας συζήτηση για ένα σοβαρό θέμα. Και ίσως το σοβαρότερο όλων.
Προσωπικά δεν έχω πειστεί ότι η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων θα βλάψει την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Δεν έχω πειστεί καν αν θα υπάρξει ενδιαφέρον για ίδρυση ιδιωτικού πανεπιστημίου. Αυτό που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι το απαξιωμένο δημόσιο πανεπιστήμιο, που υποχρηματοδοτείται, που δεν παράγει έρευνα, που κηδεμονεύεται από το κράτος. Το δημόσιο πανεπιστήμιο κινδυνεύει από τον ίδιο του τον εαυτό. Τον κακό του εαυτό που έχει πλέον επικρατήσει. Η κατάσταση πλέον έχει φτάσει στο απροχώρητο και είναι καιρός να ληφθούν σοβαρές αποφάσεις. Πρόβλημα των πανεπιστημίων δεν είναι το άσυλο. Δεν είναι οι κουκουλοφόροι. Δεν είναι η «απειλή» ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση μεταφέρει αλλού το ενδιαφέρον και τη συζήτηση για να αποφύγει τις ευθύνες της. Το δημόσιο πανεπιστήμιο χρειάζεται περισσότερους πόρους. Άρα αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης. Το επισημαίνω γιατί ο Μπλερ πριν μερικά χρόνια στη Βρετανία βρήκε λύση μέσω των διδάκτρων. Εκεί, όμως, δεν απειλήθηκε ποτέ το δημόσιο πανεπιστήμιο από τα ιδιωτικά. Παρότι επιτρέπονται υπάρχουν 2-3 μόνο, αν δεν κάνω λάθος. Διορθώστε με.
Χρειάζεται, λοιπόν, μια γενναία αύξηση της χρηματοδότησης το ελληνικό πανεπιστήμιο, η οποία θα κατευθύνεται στη δημιουργία υποδομών, βιβλιοθηκών και σε ερευνητικά προγράμματα.
Επίσης, το ελληνικό πανεπιστήμιο πρέπει να ξεφύγει από τον ασφυκτικό έλεγχο του κράτους. Πρέπει να αποκτήσει πραγματική διοικητική αυτονομία. Να ορίζει μόνο του τις ανάγκες του και να δημιουργεί όπως θεωρεί καλύτερα τις προϋποθέσεις της ανάπτυξής του. Δεν είναι δυνατόν για την παραμικρή απόφαση να απαιτείται έγκριση από το Υπουργείο Παιδείας. Αυτή είναι μια τριτοκοσμική κατάσταση που πρέπει να εκλείψει. Αν θέλουμε να μιλάμε για πραγματικά ελεύθερο και δημιουργικό πανεπιστήμιο.
Αυτό συνεπάγεται ότι θα μπορεί μόνο του να διαχειρίζεται τους οικονομικούς του πόρους. Τα περισσότερα χρήματα δίνονται στα πανεπιστήμια μέσα από κλειστούς λογαριασμούς, πράγμα που σημαίνει ότι το πανεπιστήμιο είναι υποχρεωμένο να τα ξοδέψει σε συγκεκριμένες ανάγκες που καθορίζονται από το Υπουργείο Παιδείας. Τα πανεπιστήμια έχουν τη δυνατότητα μέσα από τα συλλογικά τους όργανα να γνωρίζουν καλύτερα ποιες είναι οι ανάγκες τους και πως πρέπει να κατανείμουν τους πόρους τους.
Δίπλα στη διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια το ελληνικό πανεπιστήμιο χρειάζεται επιτέλους να αποκτήσει ένα αξιόπιστο σύστημα αξιολόγησης. Όχι μόνο γιατί έτσι επιβάλλεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ούτε επειδή είμαστε η τελευταία χώρα της Ευρώπης (της Ευρώπης, όχι της Ε.Ε.) που έμεινε χωρίς σύστημα αξιολόγησης των πανεπιστημίων. Αλλά επειδή πρέπει να ξέρουμε ακριβώς σε ποια κατάσταση βρίσκονται τα πανεπιστήμιά μας, ποια είναι τα προβλήματά τους και που κατευθύνονται οι πόροι τους. Για να λύσεις ένα πρόβλημα πρέπει πρώτα να το εντοπίσεις. Και πρέπει να αξιολογείς και να ιεραρχείς τις ανάγκες σου. Αυτό μπορεί να γίνει καλύτερα με ένα σύστημα αξιολόγησης. Αλλά πρέπει επιτέλους να μπουν κανόνες διαφάνειας και στην διαχείριση των οικονομικών των πανεπιστημίων. Οφείλει ο πολίτης να γνωρίζει με ποιο τρόπο διαχειρίζονται και που κατευθύνονται τα χρήματά του. Μέχρι το τελευταίο ευρώ. (αυτό πρέπει να ισχύσει και σε άλλους τομείς του δημοσίου, αλλά τώρα το πανεπιστήμιο μας απασχολεί.)
Αυτά είναι που πρέπει να συζητηθούν και να αποφασιστούν. Επιτέλους. Για την αναβάθμιση των ελληνικών πανεπιστημίων. Και για να μην ξυπνήσει ένα πρωί ο κάθε ιδιοκτήτης ΙΕΚ και να πει αυθαίρετα «από σήμερα έχω πανεπιστήμιο ισότιμο με τα δημόσια.». Αν η πολιτεία έχει από πριν θεσπίσει κανόνες λειτουργίας που να ισχύουν για όλους, αλλά και να μπορούν να ελέγχονται από συγκεκριμένο σύστημα αξιολόγησης, το δημόσιο πανεπιστήμιο δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Επομένως, ας μην αποπροσανατολιζόμαστε από θέματα – πυροτεχνήματα. Τα πραγματικά προβλήματα των πανεπιστημίων είναι αλλού και απαιτούν επειγόντως λύσεις…

Δευτέρα, Ιανουαρίου 22, 2007

Απορίες επί των πρωθυπουργικών τοποθετήσεων για την εκπαίδευση

Δια των πρωθυπουργικών χειλέων, δηλώθηκε ότι με την αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης, θα δοθεί τέρμα στις στρατιές των ανέργων πτυχιούχων των πανεπιστημίων.

Μέσα σε μια φράση, ο καλόπιστος παρατηρητής διαπιστώνει δύο ανακρίβειες.
Ή δεν είναι ανακρίβειες;

Πρώτον το Πανεπιστήμιο ΔΕΝ είναι επαγγελματική σχολή.
Ή μήπως θέλουμε να είναι, αν όχι μόνον, κυρίως επαγγελματική σχολή;

Δεύτερον
Η απασχόληση των πτυχιούχων, δεν είναι θέμα που μπορεί να λυθεί από το πανεπιστήμιο, αλλά εξαρτάται από τις συνθήκες παραγωγής και τη μορφή οικονομικής ανάπτυξης που επιχειρείται από τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες.
Δεν είναι ευθύνη των πανεπιστημίων να αυξήσουν τις θέσεις εργασίας. Είναι θέμα των γενικών και ειδικών πολιτικών της κάθε κυβέρνησης.

Βέβαια, η άλλη εναλλακτική λύση θα ήταν να μειωθεί ο αριθμός των πτυχιούχων.
Πώς μπορεί όμως να γίνει αυτό, αν στα υπάρχοντα πανεπιστήμια της χώρας, προστεθούν και ιδιωτικά;
Εκτός και αν η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων σημάνει την κατάργηση των κρατικών!!!!

Τι άραγε να εννοούσε ο πρωθυπουργός με όσα είπε;

Κυριακή, Ιανουαρίου 21, 2007

Tα άσχημα Πανεπιστήμια ...

Τα άσχημα πανεπιστήμια άσχημα καίγονται

Του ΤΑΚΗ ΚΑΦΕΤΖΗ*

Ελάχιστοι θα ήσαν εκείνοι που θα μπορούσαν να αρνηθούν ότι το ελληνικό πανεπιστήμιο βρίσκεται τα τελευταία χρόνια σε κατάσταση πολυδιάστατης κρίσης. Αντίθετα, κοινός τόπος όλων των φορέων της λεγόμενης πανεπιστημιακής κοινότητας είναι ότι σωρεύονται με την πάροδο του χρόνου οι ενδείξεις μιας, οριακής ίσως σε ορισμένες περιπτώσεις, υποβάθμισης της ποιότητας της πανεπιστημιακής παιδείας και μιας προϊούσας αδυναμίας των ΑΕΙ να παράσχουν εκπαίδευση εναρμονισμένη προς τις γοργές μεταβολές των επιστημών και της τεχνολογίας μέσα στα παγκοσμιοποιημένα δίκτυα γνώσης και έρευνας.

Δευτέρα, Ιανουαρίου 08, 2007

Άρχισε η πριμοδότηση των ιδιωτικών ΑΕΙ;

Να λοιπόν που πριν "στεγνώσει" το μελάνι μου που σχολιάζοντας εδώ, αναρωτιόμουν για το πού θα βρεθούν ενδιαφερόμενοι να φοιτήσουν και στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια, η Υπουργός Παιδείας έδωσε την απάντηση. (Ειδήσεις των 8, του Mega, σήμερα 8/1/2007)

Θα μειωθεί, λέει, ο αριθμός των εισακτέων στα δημόσια(!) Πανεπιστήμια ...

Πρώτον. Από πότε τα ελληνικά πανεπιστήμια ονομάζονται δημόσια; Από όσο θυμάμαι ΔΕΝ άλλαξε ακόμα το Σύνταγμα!
Δεύτερον. Αν αυτό δεν είναι προσφορά στους αδημονούντες ιδιώτες (βλέπε σχόλιό μου, ώρα 4:58 μμ, Ιανουάριος 08, 2007 στο αμέσως προηγούμενο κείμενο), τι ακριβώς είναι;
Η μείωση του αριθμού των εισακτέων στα δημόσια (!) Πανεπιστήμια, λογικά θα αυξήσει τη ζήτηση των υπηρεσιών τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, που θα προσφέρεται από τους ιδιώτες.

Θα είμαι πολύ κακός αν αρχίσω και σκέφτομαι ότι ΟΥΔΕΜΙΑ πρόθεση βελτίωσης της Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης υπάρχει, αλλά ότι εξοφλούνται γραμμάτια;

Κυριακή, Ιανουαρίου 07, 2007

Ιδιωτικά πανεπιστήμια, ανοικτή κοινωνία

Στην τελευταία διεθνή έρευνα, μεταξύ 125 χωρών, η Ελλάδα κατετάγη 60ή με βάση την ποιότητα των πανεπιστημιακών της σπουδών, στην ίδια θέση με τη Ζάμπια και είκοσι θέσεις πίσω στον κατάλογο από την Ζιμπάμπουε. Η βαθμολογία αυτή, η οποία δεν είναι φυσικά καθόλου κολακευτική για την Ελλάδα, καταδεικνύει παράλληλα και τη σκοτεινή προοπτική που μπορεί να έχει η χώρα στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης, της κοινωνίας της γνώσης, της έρευνας και των νέων τεχνολογιών.

Αυτή λοιπόν η κατάσταση στην παιδεία και η προδιαγραφόμενη εξ αυτού του λόγου δυσμενής πορεία θα πρέπει να ανατραπούν. Θα πρέπει το σκηνικό να αλλάξει άμεσα, για να υπάρξουν οι απαιτούμενες υψηλές σήμερα οικονομικές και κοινωνικές επιδόσεις. Αυτό είναι το ζητούμενο. Και τη βασική αυτή μεταβολή, όπως συμβαίνει και στις περισσότερες άλλες ευρωπαϊκές χώρες -για να μη μιλήσουμε για το τι συμβαίνει με τα αμερικανικά πανεπιστήμια- δεν μπορείς να την επιτύχεις αφήνοντας έξω από τη χρηματοδότηση τον ιδιωτικό τομέα. Τον πιο ανήσυχο και δημιουργικό, εξάλλου. Τι στο καλό ανοικτή κοινωνία μπορείς να θεωρείσαι άλλωστε, όταν λειτουργείς κάτω από τέτοια φοβικά σύνδρομα; Μήπως ζημιώθηκε η μέση εκπαίδευση στην Ελλάδα, από τη δημιουργία ισχυρών ιδιωτικών σχολείων; (πλήρες κείμενο>>>)

Τετάρτη, Ιανουαρίου 03, 2007

Ποιά θα είναι η νέα διατύπωση του άρθρου 16 του Συντάγματος;

Δεν είναι περίεργο;
Είναι μερικές ημέρες που έχω θέσει ένα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ερώτημα, και απάντηση δεν φαίνεται να έχει κανείς.

Ποια είναι η διατύπωση που προτείνεται για την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος;

Παρόλα αυτά η σχετική συζήτηση συνεχίζεται και οξύνεται και συνεχίζει να φέρνει αναταραχές από το Νηπιαγωγείο, έως τις μεταπτυχιακές σπουδές, στον ελληνικό χώρο.

Όμως, θεματικά το συγκεκριμένο άρθρο αφορά σε τρεις τομείς της οργάνωσης της κοινωνικής ζωής της χώρας.
Τον Πολιτισμό
Την Εκπαίδευση και την Παιδεία
Και τον Αθλητισμό.

Από τους τρεις αυτούς τομείς, η συζήτηση φαίνεται να εστιάζεται στην Εκπαίδευση (το ευρύτερο θέμα της Παιδείας, αντιμετωπίζεται εξ ανακλάσεως) και ειδικότερα της Τριτοβάθμιας και ακόμα πιο ειδικά στο αν θα επιτρέπεται ή όχι σε κάποιους να κερδοσκοπούν από τη μετατροπή του κοινωνικού αγαθού της φοίτησης σε ίδρυμα πανεπιστημιακού επιπέδου, σε οικονομικό προϊόν.

Στην πραγματικότητα όλη η συζήτηση έχει μετατοπιστεί σε μια σύγκρουση δυο αντιλήψεων.

Εκείνης που θέλει όλα τα αγαθά και υπηρεσίες να αποτελούν αντικείμενα διαχείρισης μέσω της αγοράς, και εκείνης που θεωρεί ότι η κοινωνία οφείλει να προσφέρει ορισμένα ή και πολλά αγαθά και υπηρεσίες, έξω από το σύστημα της αγοράς. Κατά κάποιον τρόπο ως ελεύθερα.

Στην πραγματικότητα έχουμε σύγκρουση νεοφιλελεύθερης θέσης με ένα ιδιότυπο "συνασπισμό" σοσιαλιστικής και συντηρητικής άποψης.

Όλα τα παραπάνω προκύπτουν "εκ των συμφραζομένων", γιατί θα επιμείνω ότι η παρουσίαση ρητά της πρότασης για το πώς θα διαμορφωθούν τελικά οι διατάξεις του άρθρου 16, μπορεί να κρύβει και εκπλήξεις.

Είναι πολύ περίεργο το ότι επιχειρείται να γίνει αυτή η μετατροπή με συνταγματική αναθεώρηση, όταν υπάρχουν πλευρές που ισχυρίζονται με επιχειρήματα, πως μπορεί να γίνουν οι όποιες αλλαγές με Νόμο, χωρίς αλλαγή των Συνταγματικών διατάξεων.

Είναι πολύ περίεργο το ότι οι καλοπίστως προτείνοντες την αλλαγή, δεν παρουσιάζουν ένα συνολικό πλαίσιο ενεργειών, ώστε να δοθούν λύσεις και στα άλλα προβλήματα, που τελματώνουν την εκπαίδευση.

Είναι πολύ περίεργο που οι αντιδρώντες, ΔΕΝ προτείνουν αυτοί ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ αλλαγές παρά μένουν να αμύνονται υπερασπιζόμενοι κάτι που πολλές φορές έχουν και έχουν καταδικάσει.

Είναι περίεργο που κανένας δεν λέει στους οπαδούς των κομμάτων, όλων των κομμάτων, ότι είτε μείνει έτσι το άρθρο 16 του Συντάγματος είτε αλλάξει, το όνειρο για πτυχία χαρισμένα ακόπως και μέσω αυτών βόλεμα σε μια θεσούλα στο δημόσιο, θα μείνει όνειρο.

Αν δεν γίνεις δικό μας παιδί, θέση δεν έχει!!!
Και αν είσαι δικό μας παιδί, τη θεσούλα την έχεις εξασφαλίσει και χωρίς πτυχίο.
Αρκεί μια καλή κουμπαριά.


Ναι η τελευταία παράγραφος ρίχνει πολύ το επίπεδο της συζήτησης, αλλά φοβάμαι ότι είναι η καρδιά του προβλήματος.
Υπάρχει μια σειρά ερωτημάτων, που οι απαντήσεις τους, όποιες και να είναι, δείχνουν ότι στην πραγματικότητα για τη θέση στο δημόσιο μιλάμε ή για θέση ελεγχόμενη από το δημόσιο.
Είναι σειρά ερωτημάτων που οι απαντήσεις τους δείχνουν, ότι στο μυαλό της συντριπτικής πλειοψηφίας, το πανεπιστήμιο δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μια επαγγελματική σχολή μέσω της οποίας, μπορούμε να ελέγχουμε τη ροή των απασχολήσιμων προς τις θέσεις παραγωγής με σχετικά υψηλή αμοιβή.

Θα επαναφέρω όμως το ερώτημα.
Ποιά είναι η διατύπωση που προτείνεται για την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος;

Και θα το "εμπλουτίσω".
Έχει ιδέα κανείς για το πώς προτείνεται να διαμορφωθεί το πλαίσιο των Νόμων που θα ακολουθήσουν, προκειμένου να γίνει η εφαρμογή των διατάξεων που θα έχουν αναθεωρηθεί;
Οι άλλοι τομείς στους οποίους αφορά το άρθρο 16, δεν χρειάζεται να εκσυγχρονιστούν;


Στην διεύθυνση αυτή θα βρείτε πώς έχουν κωδικοποιηθεί οι προτάσεις των δυο μεγάλων κομμάτων για την συγκεκριμένη αναθεώρηση, αλλά ...
Όπως και να έχει, καλό θα είναι να διαβαστούν ...