Στην τελευταία διεθνή έρευνα, μεταξύ 125 χωρών, η Ελλάδα κατετάγη 60ή με βάση την ποιότητα των πανεπιστημιακών της σπουδών, στην ίδια θέση με τη Ζάμπια και είκοσι θέσεις πίσω στον κατάλογο από την Ζιμπάμπουε. Η βαθμολογία αυτή, η οποία δεν είναι φυσικά καθόλου κολακευτική για την Ελλάδα, καταδεικνύει παράλληλα και τη σκοτεινή προοπτική που μπορεί να έχει η χώρα στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης, της κοινωνίας της γνώσης, της έρευνας και των νέων τεχνολογιών.
Αυτή λοιπόν η κατάσταση στην παιδεία και η προδιαγραφόμενη εξ αυτού του λόγου δυσμενής πορεία θα πρέπει να ανατραπούν. Θα πρέπει το σκηνικό να αλλάξει άμεσα, για να υπάρξουν οι απαιτούμενες υψηλές σήμερα οικονομικές και κοινωνικές επιδόσεις. Αυτό είναι το ζητούμενο. Και τη βασική αυτή μεταβολή, όπως συμβαίνει και στις περισσότερες άλλες ευρωπαϊκές χώρες -για να μη μιλήσουμε για το τι συμβαίνει με τα αμερικανικά πανεπιστήμια- δεν μπορείς να την επιτύχεις αφήνοντας έξω από τη χρηματοδότηση τον ιδιωτικό τομέα. Τον πιο ανήσυχο και δημιουργικό, εξάλλου. Τι στο καλό ανοικτή κοινωνία μπορείς να θεωρείσαι άλλωστε, όταν λειτουργείς κάτω από τέτοια φοβικά σύνδρομα; Μήπως ζημιώθηκε η μέση εκπαίδευση στην Ελλάδα, από τη δημιουργία ισχυρών ιδιωτικών σχολείων; (πλήρες κείμενο>>>)
Αυτή λοιπόν η κατάσταση στην παιδεία και η προδιαγραφόμενη εξ αυτού του λόγου δυσμενής πορεία θα πρέπει να ανατραπούν. Θα πρέπει το σκηνικό να αλλάξει άμεσα, για να υπάρξουν οι απαιτούμενες υψηλές σήμερα οικονομικές και κοινωνικές επιδόσεις. Αυτό είναι το ζητούμενο. Και τη βασική αυτή μεταβολή, όπως συμβαίνει και στις περισσότερες άλλες ευρωπαϊκές χώρες -για να μη μιλήσουμε για το τι συμβαίνει με τα αμερικανικά πανεπιστήμια- δεν μπορείς να την επιτύχεις αφήνοντας έξω από τη χρηματοδότηση τον ιδιωτικό τομέα. Τον πιο ανήσυχο και δημιουργικό, εξάλλου. Τι στο καλό ανοικτή κοινωνία μπορείς να θεωρείσαι άλλωστε, όταν λειτουργείς κάτω από τέτοια φοβικά σύνδρομα; Μήπως ζημιώθηκε η μέση εκπαίδευση στην Ελλάδα, από τη δημιουργία ισχυρών ιδιωτικών σχολείων; (πλήρες κείμενο>>>)
11 σχόλια:
Είναι παράξενο το πόσο έωλα είναι τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν, όσοι τάσσονται υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16 του Συντάγματος.
Διαβάζοντας αυτό το άρθρο της "Κ" βλέπω και πάλι να επισημαίνεται η "αιμορραγία" των νοικοκυριών. Πάλι καλά που ο αρθρογράφος δεν μιλάει για εξαγωγή συναλλάγματος.
Αλλά για ένα λεπτό.
Αν ο υποψήφιος περάσει σε ένα πανεπιστήμιο της περιφέρειας, πάλι δεν θα έχουμε οικονομική αιμορραγία της οικογένειας;
Και ποιος είπε ότι με τη δημιουργία ιδιωτικών Πανεπιστημίων θα εισάγονται ΟΛΟΙ οι ενδιαφερόμενοι;
Αν είναι να εισάγονται όλοι οι ενδιαφερόμενοι, γιατί οι υποστηρικτές των αναθεωρήσεων δεν εισηγούνται την αύξηση των υπαρχόντων Πανεπιστημίων;
Πώς είναι δυνατόν, αναφερόμενοι οι ίδιο στα Α-ΤΕΙ να λένε περίπου "κάθε χωριό και ... γυμναστήριο" ειρωνικά βέβαια, αλλά να εισηγούνται τι τελικά;
Να περνούν όλοι οι μαθητές κάπου;
Μα και ΤΩΡΑ εισάγονται.
Όσοι αποτυγχάνουν δεν εισάγονται. Και μάλιστα αν η πολιτεία ήθελε να σοβαρευτεί λιγάκι, αντί να αφήνει να ανοίγονται τέτοιες συζητήσεις, πολύ απλά ΔΕΝ ΘΑ ΕΔΙΝΕ ΑΠΟΛΥΤΗΡΙΑ ME BAΘΜΟΥΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ 10.
Γράφοντας έχοντας μπροστά μου την πρόταση που φαίνεται τελευταία.
"Μήπως ζημιώθηκε η μέση εκπαίδευση στην Ελλάδα, από τη δημιουργία ισχυρών ιδιωτικών σχολείων"
Ε, ναι. Η απάντηση είναι πως ΝΑΙ ζημιώθηκε.
Πρώτον γιατί η δουλειά των λεγόμενων "καλών" σχολείων δεν είναι καλύτερη από τη δουλειά που γίνεται σε ΟΛΑ τα δημόσια σχολεία που δρουν και λειτουργούν ή δέχονται παιδιά από τις μεγαλοαστικές περιοχές της χώρας, και δεύτερον η παρουσία τους, δημιουργεί το άλλοθι να λειτουργούν και άλλα σχολεία που μόνο κατ' όνομα είναι σχολεία.
Έχετε κοιτάξει τις στατιστικές επιτυχίας μαθητών από τα σχολεία αυτά, σε σχέση με τα αντίστοιχα δημόσια;
Αλήθεια έχετε δει τις στατιστικές για τις επιτυχίες που έχουν οι καταρτιζόμενοι στα ιδιωτικά ΙΕΚ σε σχέση με εκείνους των δημοσίων ΙΕΚ, κατά τις εξετάσεις πιστοποίησης;
Θα μπορούσα να ανατρέψω γραμμή γραμμή, σχεδόν όλα τα προβαλλόμενα επιχειρήματα.
Προτιμώ να μείνω στην αρχική μου παρατήρηση.
Είναι έωλα τα περισσότερα από τα επιχειρήματα, όσων εισηγούνται την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος.
Το όλο ζήτηγμα συμφωνώντας με τον προγράψαντα εντάσσεται στη λόγική του ποιοι τελικά φεύγουν από την Ελλάδα για σπουδές; Ποιοι στοχεύετασι -ως επιχείρημα και όχι ως ουσία- να μείνουν στην Ελλάδα για σπουδές; Μα είναι όλοι εκείνοι που απέτυχαν να εισαχθούν στις Πανελλαδικές εξετάσεις και θέλουν ένα πτυχίο. Αυτοί, όπως αποδεικνύει η Κοινωνιολογία της Εκπαίδευσης (όρα http://chldimos.blogspot.com/2006/11/blog-post_23.html ή http://chldimos.blogspot.com/2006/12/blog-post_03.html ή http://dimosmeletes.blogspot.com/2006/10/blog-post_25.html) είναι άτομα κατώτερων κοινωνικών τάξεων -μικροαστικών και εργατικών. Αυτοί θα έχουν την οικονομική δυνατότητα να σπουδάσουν σε ένα ιδιωτικό ευρωπαϊκό πανεπιστήμιο; Εκείνοι που σπουδάζουν στην ανατολική ΕΡυρώπη θα μπορούν να μείνουν εδώ;
Από την άλλη, έξω σπουδάζει η αστική τάξη. Ήδη από το 1950 και μετά η αστική τάξη πήγαινε για σπουδές στην Αγγλία, Ελβετία, Αμερική κλπ. Αυτούς μ΄ληπως θέλουμε να κρατήσουμε στην Ελλάδα; Μάλλον όχι, αφού δεν είναι δυνατόν να ιδρυθούν βιβλιοθήκες κλπ αντάξιες των ξένων παλαιότατων πανεπιστημίων εν μία νυκτί.
Γιατί, λοιπόν; Ένα μειονέκτημα του άρθρου: Ποια είναι τα κριτίρια αξιολόγησης και κατάταξης των κρατών; Πώς μπορούμε να εξετάζουμε κράτη που ισοδυναμούν με ηπείρους (ΗΠΑ, Βραζιλία, Αυστραλία κλπ) με μικρότατα κράτη (Ελλάδα κλπ);
Δύο σημειώσεις:
α) Στις κάτω χώρες (κάτω μεν, Ευρωπαϊκές, δε) δεν υφίσταται η έννοια των ιδιωτικών πανεπιστημίων και δεν είμαι βέβαιος για τη Γερμανία (είμαι βέβαιος πως ούτε εκεί ούτε πουθενά αλλού στην Ευρώπη δεν υπάρχει τμήμα Φυσικής που να είναι ιδιωτικό, με την έννοια των μετόχων).
β) δεν ξέρω τα σημερινά νούμερα, αλλά οι επιτυχόντες σε ορισμένα ιδιωτικά σχολεία είναι ποσοστιαία περισσότεροι από ότι θα ήταν φυσιολογικά, διότι η διεύθυνση έχει την ευχέρεια να διώξει, απλώς, τους κακούς μαθητές. Αυτό ίσως δεν ισχύει για τα μεγάλα, βιομηχανικού τύπου ιδιωτικά. Αλλά το ουσιώδες που προσφέρουν τα ιδιωτικά σχολεία (και που δν προσφέρουν τα δημόσια) είναι προστασία: οι γονείς έχουν το κεφάλι τους ύσηχο και τον κανακάρη τους καλά μαντρωμένο.
Όλα αυτά είναι καλά και ίσως σωστά. Η ουσία είναι όμως αυτή:
Στην τελευταία διεθνή έρευνα, μεταξύ 125 χωρών, η Ελλάδα κατετάγη 60ή με βάση την ποιότητα των πανεπιστημιακών της σπουδών, στην ίδια θέση με τη Ζάμπια και είκοσι θέσεις πίσω στον κατάλογο από την Ζιμπάμπουε.
Το υπάρχον σύστημα μας έφερε στο επίπεδο της Ζάμπιας και της Ζιμπάμπουε... Ίσως το καινούργιο, με όλες τις αλλαγές που προαναγγέλονται, είναι καλύτερο. Πιο χαμηλά δεν είναι δυνατόν να πέσουμε...
@δείμος του πολίτη:
Ρωτάς "Ποια είναι τα κριτίρια αξιολόγησης και κατάταξης των κρατών;"
Επειδή εγώ ανέβασα το άρθρο της Καθημερινής, σου λέω ότι δεν ξέρω τα κριτήρια. Αν υποθέσω όμως ότι ελήφθη υπόψη πόσες φορές επιτρέπεται να δίνεις εξετάσεις για ένα μάθημα (εδώ άπειρες, στην Γαλλο-Αγγλο-Γερμανία μόνο 2 και σε μερικά ιδρύματα μόνο 1), αν σου πω ότι ελήφθη υπόψη η ύπαρξη μηχανισμού προαπαιτούμενων μαθημάτων, όπου στις προαναφερόμενες χώρες λειτουργεί αυτός ο μηχανισμός (ενώ εδώ μπορείς να μπαίνεις στο χειρουργείο και να μην έχεις περάσει ανατομία, να δίνεις εξετάσεις για κεραίες, ραντάρ κλπ. και να μην έχεις περάσει διάδοση κυμάτων), αν σου πω ότι οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι των "εκπαιδευτικών ΑΕΙ" στην Ελλάδα που δέχονται να τους προσφωνούν ως "καθηγητές" και είναι απλά λέκτορες, θα σου αρκούσαν αυτά τα κριτήρια σύγκρισης?
Και μόνο για το τελευταίο: Ξέρεις τί ντροπή σημαίνει στη Γερμανία ή στην Αγγλία να επικαλεστείς ή να αποδεχτείς ψευδή ακαδημαϊκό τίτλο?
Κοίτα σχετικά με τους τίτλους που φέρουν οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι είναι ένα άλλο ζήτημα άσχετο με την αξιολόγηση. Είναι ένα ψώνιο, είναι μία προσφώνηση (τιμητική αν θες) και το ίδιο κάναμε και στη Γαλλία. Σαφώς ο ψευδής τίτλος είναι παντού ντροπιαστικός, και μάλιστα σήμερα στην Ελλάδα (από το μικρόκοσμό μου) όσοι συστήνονται δε λένε "είμαι καθηγητής", αλλά επίκουρος ή πανεπιστημιακός κ.ο.κ.
Επιπλέον, να πούμε ότι το πόσες φορές δώσαμε ένα μάθημα δεν καθιστά ανίκανη την εκπαίδευση. Το ΑΕΙ είναι κακό αξιολογικά όταν δεν παράγει έρευνα ή όταν οι φοιτητές του δεν έχουν επαρκή ακαδημαϊκή γνώση. Στην Ελλάδα ξεχνάμε τι σημαίνει ακαδημαϊκή γνώση και οι επιχειρήσεις-βιομηχανίες απαιτούν άμεσα εξειδικευμένο προσωπικό με πανεπιστημιακή μόρφωση. Ούτε καν θέλουν να επενδύσουν στο προσωπικό τους και να τους διδάξουν -μέσω εργασίας βέβαια- τη χρήση των εργαλείων τους ή τη μέθοδο οργάνωσης κι εργασίας της επιχείρησης. Αυτό δεν ισχύει πουθενά. Ουσιαστικά τα νέα ιδρύματα θα βγάλουν ημι-ειδικευμένο προσωπικό χωρίς ακαδημαϊκή μόρφωση.
Μου κάνει εντύπωση και κάνω λόγο για κριτήρια επειδή γράφεται η χώρα και όχι τα ιδρύματα (επιπλέον ας θυμόμαστε ότι οι πηγές και τα στοιχεία διαφοροποιούν το δημοσιογράφο -δεν το λέω επαγγελματικά- από τον επιστήμονα -και δεν περνιέμαι για ψώνιο). Εξάλλου, όπως επεσήμανα ήδη ορισμένες κράτη έχουν την οικονομική δύναμη πανεπιστημίων και πολλές γνωριμίες προκειμένου να διατηρούνται στην επικαιρότητα και την κορυφή της αξιολόγησης (δες π.χ. τα ανθρωπολογικά του Χάρβαρντ που είναι σαφώς υποδεέστερα της Σορβόνης ή του Οξφόρδης), αλλά το αμερικάνικο πανεπιστήμιο φιγουράρει πρώτο.
vevaia an paroume tis diafores axiologiseis pou exoun kykloforisei kata kairous:
http://ed.sjtu.edu.cn/rank/2006/ARWU2006TOP500list.htm
http://www.timesonline.co.uk/article/0,,3561-2389106,00.html
kai exaireseis ta amerikanika idiotika panepistimia ta ypoloipa eyropaika panepistimia (stin pleiopsifia tous agglika) pou kyriarxoun stis protes theseis einai kratika.
me ayto vevaia den thelo na nomiseis oti tassomai kata ton idiotikon panepistimion aplos pisteyo oti i dimosia panepistimiaki ekpaideysi prepei prota na katharistei apo tin vroma kai tin dysodia, sti synexeia na endynamothei me prosopiko, egatastaseis kai xrimatodotiseis kai epeita na proothithei kai idrysi idiotikon panepistimion.
s.frag, φοβάμαι ότι και μεταξύ μας ως συνομιλητών, υπάρχει παρανόηση.
Δεν ανήκω σε εκείνους που χαίρονται και θαυμάζουν τα (ανύπαρκτα έτσι κι αλλιώς) εκπαιδευτικά μας επιτεύγματα και τις δομές της ελληνικής εκπαίδευσης.
Το αντίθετο.
Ούτε υποστηρίζω ότι με δεδομένες τις τεράστιες αλλαγές που γίνονται στην κοινωνική και οικονομική οργάνωση σε παγκόσμιο επίπεδο, εμείς ως χώρα πρέπει να μείνουμε αμέτοχοι ή ουραγοί και να παρακολουθούμε.
Ναι χρειάζονται, λέω, ΚΑΙ συνταγματικές αλλαγές.
Χρειάζεται να αναοριοθετήσουμε την κοινωνία μας σε σχέση με την παγκόσμια κοινότητα και συνεπώς είναι απαραίτητες ΚΑΙ συνταγματικές αλλαγές.
Αλλά ποιες;
Τα υπάρχοντα πραγματικά και πολύ σοβαρά προβλήματα, στο σύνολο της εκπαίδευσης, δεν χρειάζονται συνταγματικές αλλαγές για να λυθούν.
Αυτό που λαϊκά ονομάζεται πολιτική βούληση απαιτείται. Πολιτική βούληση που θα ανοίξει μέτωπα σύγκρουσης, τόσο με το ακαδημαϊκό κατεστημένο, όσο και με οικονομικά και εμπορικά συμφέροντα.
Οι προτεινόμενες αλλαγές-και σκέφτομαι πολύ σύντομα να δείξω τις αφορώσες στο άρθρο 16- δεν φαίνεται να έχουν σκοπό άλλο, παρά να παραδώσουν ΚΑΙ το χώρο της Ανώτατης Εκπαίδευσης, σε ένα σχετικά φτωχό κεφάλαιο που το μόνο που θέλει είναι να κερδοσκοπήσει, αξιοποιώντας την τροφοδοτούμενη τάση των νεοελλήνων να αποκτήσουν "χαρτί" από την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Οι χτεσινοί σχολάρχες του χώρου της τεχνικής εκπαίδευσης και της μεταδευτεροβάθμιας κατάρτισης, από ό,τι φαίνεται είναι εκείνοι που πιέζουν με κάθε τρόπο για αλλαγές προς την κατεύθυνση, που κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, με την συνέργεια της αριστεράς που με μεγαλοστομίες απέχει χαρίζοντας το χώρο στους άλλους δύο, προωθούν.
Αν δε, κρίνει κανείς από τα μέχρι τώρα επιτεύγματά τους, δεν θα πρέπει να είναι και ιδιαίτερα αισιόδοξος με ό,τι μέλει να ακολουθήσει.
Όμως αλήθεια, ποια πραγματική ανάγκη θα καλύψει η αύξηση των αποφοίτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που θα προκύψει από τη λειτουργία των ιδιωτικών πανεπιστημίων;
Πόσο θα βελτιωθεί η ποιότητα των αποφοίτων; Αφού τα ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα θα "αλιεύουν" από το χώρο των αποτυχημένων των εισαγωγικών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Και μια τελευταία σκέψη.
Τα κριτήρια με τα οποία κατατάσσονται οι πανεπιστημιακές σχολές είναι πολλά και ποικίλα. Συνήθως θα συναντήσει κανείς κριτήρια που έχουν να κάνουν
-με το βαθμό απορρόφησης των αποφοίτων των σχολών, από την αγορά εργασίας,
-με τις περγαμηνές των διδασκόντων,
-με την έρευνα που αναπτύσσουν τα ιδρύματα αυτά.
Αλήθεια, πιστεύεις ότι η ελληνική αγορά μπορεί να απορροφήσει τους απόφοιτους που θα εμφανιστούν ΚΑΙ από ένα πλήθος κερδοσκοπικά λειτουργούντων σχολών;
Πιστεύεις ότι θα είναι πολλοί οι κάτοχοι βραβείων Νόμπελ που θα σπεύσουν να στελεχώσουν αυτά τα ιδιωτικά ιδρύματα;
Πιστεύεις ότι θα μπορέσουν, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, να προωθήσουν την έρευνα περισσότερο από το ελάχιστο, είναι η αλήθεια, που την αναπτύσσουν τώρα τα κρατικά πανεπιστήμια;
Αγαπητέ s.frag (συγνώμη για την οικειότητα, φαντάζομαι να μην γίνομαι ενοχλητικός) φοβάμαι ότι οι διαδικασίες που ακολουθούνται, αλλά και οι μύχιες σκέψεις αυτών που προωθούν και προτείνουν τις αλλαγές, δεν κινούνται προς την κατεύθυνση που προσδοκάμε και εσύ και εγώ και πολλοί άλλοι.
Φοβάμαι ότι εξυπηρετούν καθαρά ιδιοτελή συμφέροντα.
Το ακόμα πιο κακό είναι ότι ο αντίλογος δεν είναι αρκούντως ηχηρός και το αποτέλεσμα θα το υποστεί ολόκληρη η ελληνική κοινωνία.
Μακάρι να διαψευστώ.
Εγώ δεν γνωρίζω τις "μύχιες σκέψεις" κανενός και δεν μπορώ να βγάλω εξ αυτών συμπεράσματα. Γνωρίζω όμως ότι τα ελληνικά ΑΕΙ και ΤΕΙ βρίσκονται πολύ χαμηλά και, αντί να ασχολούμεθα με την ουσιαστική αναβάθμιση (που μπορεί να γίνει και με νόμους), ασχολούμεθα για τυπικούς λόγους με το άρθρο 16, το οποίο ειρήσθω εν παρόδω, κι αν δεν αλλάξει θα καταστεί ανενεργό λόγω αποφάσεων της Ε.Ε. η οποία και επιβάλλει τις τελικές απόψεις (ίσως γι' αυτό σπεύδουν να το αλλάξουν).
Φυσικά, οι ίδιοι που φωνάζουν σήμερα κατά της αλλαγής του άρθρου 16, θα φωνάζουν αύριο κατά του περιορισμού των επιτρεπόμενων εξετάσεων (εγώ λέω σε τέσσερις, αλλά στην Ευρώπη ισχύει το 2), θα φωνάζουν κατά της δια ροπάλου τήρησης των προαπαιτούμενων μαθημάτων, θα φωνάζουν κατά της σξιολόγησης Ιδρυμάτων και Εκπαιδευτικών...
Κι επειδή βρίσκομαι επαγγελματικά κι εγώ σ' αυτό το χώρο, μην φαντάζεσαι ότι τα βλέπω αφ' υψηλού... Λέω μόνο ότι δεν λειτουργεί απολύτως τίποτα, οι χρηματοδοτήσεις για κάθε τι καθυστερούν κι έτσι κανένα ερευνητικό πρόγραμμα δεν περπατάει, από το Πάσχα και μετά ζήτημα είναι να έχω κάνει 10-15 μαθήματα, οι σπουδαστές έχουν σκορπήσει γιατί δεν ξέρουν αν και πότε θα γίνει το επόμενο μάθημα (όχι με δική μου ευθύνη, φυσικά) αλλά ο μισθός τρέχει κανονικά. Το ιδανικό επάγγελμα για καμιά δεκαριά χιλιάδες εκπαιδευτικούς...
Με τέτοια κατάσταση διάλυσης έρχονται τα διάφορα "κινήματα" και μιλάνε για "αστικό εκσυγχρονισμό", για "κεκτημένα δικαιώματα", για "ταξική παιδεία", για "μεθοδευμένη υποβάθμιση" κλπ. κλπ. Εδώ ψάχνουμε για φέρετρο να θάψουμε τον μακαρίτη κι αυτοί του παίρνουν μέτρα για καινούργιο κοστούμι...
Πέρασα τα δικά μου blogs στο New Blogger και με απέκλεισε από αυτό που έχει παραμείνει στο παλιό. Έτσι μόνο σχόλια μπορώ πλέον να γράψω, δεν με δέχεται ως συγγραφέα - "έξω οι new bloggers" σαν να μου φώναζε :-)))
ΥΓ: Αν περάσεις στο New Blogger, να ξέρεις ότι πολλά από αυτά που έχουν γραφτεί, ιδίως στη δεξιά στήλη, θα χαθούν. Πρέπει να τα ξαναπεράσεις. :-((
Ομολογώ ότι δεν ξέρω τι να κάνω...
Για κάποιο λόγο, άγνωστο σε εμένα, δεν μου επιτρέπει να μετατρέψω το λογαριασμό μου συνολικά στον New blogger..
Δεν ξέρω τι συμβαίνει...
Αυτό το πρόβλημα, όπως είναι λογικό δεν μου επιτρέπει ούτε και αυτό το blog να αλλάξω.
Λέω να κάνω άλλη μια απόπειρα μπας και... Αλλά δεν το βλέπω.
Προσπαθώ να σκεφτώ λύσεις...
Θα δούμε...
Ευχαριστώ πάντως για τις πληροφορίες...
Δημοσίευση σχολίου