Πέμπτη, Αυγούστου 30, 2007

μια σκεψη μου παραθετω...

Παρακολουθω με θλιψη οργη και πονο την τραγωδια των συνανθρωπων μας στην Ηλεια.Ειμαι στη Θεσσαλονικη κι ομως νιωθω εγω εγκλωβισμενη,ορφανη και ξεσπιτωμενη.Βλεπω την απραγια ,την εγκληματικη αδιαφορια και θελω να τρεξω να βοηθησω,να σφιξω το χερι του ηρωα πυροσβεστη.του εθελοντη,να ανταμειψω την προσφορα τους με ενα απλο ευχαριστω.Ενας κομπος σκαλωνει στο λαιμο μου.Να κλεισω τα ματια αλλο να μη δω αυτες τις εικονες...μα απο την αλλη δεν πρεπει να ξεχασω και να αφησω να ξεχαστει αυτο το μεγαλο κακο.

3 σχόλια:

MenieK είπε...

Είμαστε όλοι από την Ηλεία...

Ανώνυμος είπε...

Το πιο μεγάλο κακό είναι πως είμαστε όλοι έλληνες.
Έτοιμοι να σχολιάσουμε αυτά που έγιναν, με καμιά διάθεση όμως να εργαστούμε για να τα προλάβουμε!!!
Ακόμα και -ίσως κυρίως -αυτοί που έχουν την υποχρέωση να το κάνουν!

david santos είπε...

Thanks for your posting, very good, and have a good day