μια σκεψη μου παραθετω...

Παρακολουθω με θλιψη οργη και πονο την τραγωδια των συνανθρωπων μας στην Ηλεια.Ειμαι στη Θεσσαλονικη κι ομως νιωθω εγω εγκλωβισμενη,ορφανη και ξεσπιτωμενη.Βλεπω την απραγια ,την εγκληματικη αδιαφορια και θελω να τρεξω να βοηθησω,να σφιξω το χερι του ηρωα πυροσβεστη.του εθελοντη,να ανταμειψω την προσφορα τους με ενα απλο ευχαριστω.Ενας κομπος σκαλωνει στο λαιμο μου.Να κλεισω τα ματια αλλο να μη δω αυτες τις εικονες...μα απο την αλλη δεν πρεπει να ξεχασω και να αφησω να ξεχαστει αυτο το μεγαλο κακο.