Σάββατο, Απριλίου 12, 2008

Τι θέλει εδώ ένα τέτοιο παραμύθι;

Αρχές του 20ου Αιώνα.
Για να φανταστείς, εκεί, κατά το 1900.
Έρχεται που λες, από το χωριό ο αγράμματος αδελφός, για να συναντήσει στην Πρωτεύουσα το μεγάλο και τρανό αδελφό του.
δελφέ του λέει, όπως θυμάσαι τότενες που πήρες την απόφαση να φύγεις και να πάρεις των οματιών σου να 'ρθεις εδώ, η μάνα μας, σε όρκισε να με προσέχεις. Στο χωριό τα πράγματα δεν πάνε καλά. Ήρθα εδώ στην Πρωτεύουσα να μου βρεις μια δουλειά να κάνω κι εγώ χαΐρι!

-Μικρέ μου αδελφέ, το λόγο που έδωσα στη μάνα μας, εγώ δεν τον πατάω! Με την ευχή της έγινα τρανός, -άρχοντας της πόλης τούτης και πολλών ακόμα-, με την ευχή της θε να πορευτώ! Τράβα μια βόλτα εδώ στην περιοχή, διάλεξε μια δουλειά που σου αρέσει και έλα να μου πεις να σε στείλω αμέσως να δουλέψεις εκεί.

Περιχαρής ο ήρωας της ιστορίας μας, βγαίνει στο σεριάνι.
Πού να σου περιγράφω τώρα τι είδε, πόσες φορές γλίστρησε πατώντας στις καβαλίνες, πόσο πολύ θαύμαξε τα συντριβάνια, πόσο τρόμαξε με κειό το θηρίο πού θύμωνε και έβγαζε καπνούς γιατί τόχανε να γλιστράει πάνω στα σίδερα, πόσο χάρηκε τον αέρα της Πρωτεύουσας ...
Γιομάτος θαυμασμό και απορίες, και με την απόφαση εδώ θα μείνω να τα χαρώ ούλα αυτούνα, γύρισε στον αδελφό του.

-Τι έγινε, τον ρώτησε εκείνος. Βρήκες του δουλειά που θέλεις να κάνεις;
-Βρήκα τού απαντάει. Δηλαδής, βρήκα πολλές. Αλλά μια μου άρεσε πιο πολύ!

-Και ποια είναι αυτή;

-Να, αδελφέ, καθώς περπατούσα εκιά στη μεγάλη πλατεία που τη λέτε του συντάματος, είδα κάποιους που παίζανε μουσικές. Είχανε ο καθένας από ένα όργανο και κάτι τις κάνανε. Εγώ βέβαια δεν ξέρω να παίζω μουσικές, και δε θα σούλεγα τίποτα. Είδα όμως ότι ενώ όλοι τους είχανε κάτι τις και το τυραγνούσανε, ήτανε κι ένας ανεβασμένος πάνω σε ένα κουτί ξύλινο και κουνούσε τα χέρια του. Φορούσε και μια όμορφη στολή. Μια χαρά ήταν.
Αυτός κουνούσε τα χέρια του και οι άλλοι παίζανε ο καθένας το σκοπό του. Όπως σου είπα εγώ μουσική δεν ξέρω, να κουνάω τα χέρια μου όμως μπορώ.
Αυτούνη τη δουλειά θέλω...





Το πρωτοάκουσα, πιτσιρικάς από τον πατέρα μου.
Θάμουνα δε θάμουνα 5 χρονών.
Έκτοτε δεν το ξανάκουσα.
Ίσως, γιατί το βλέπω καθημερινά!!!

5 σχόλια:

Orelia είπε...

πες μου λοιπον να καταλαβω.. τι θελει εδω ενα τετοιο παραμυθι;

Sotirios είπε...

Ωρέλια Μπήκε σαν... παραβολή! :)

Αυτό που θέλω να πω είναι πως δάσκαλος δεν γίνεσαι επειδή μπορείς απλώς να κουνάς τα χέρια σου!!!
(Εν προκειμένω έδωσες γραπτές εξετάσεις στο ΑΣΕΠ)...
Ταύτα και μένω :)

Orelia είπε...

και θα σε ρωτησω τωρα, κατα πως το συνηθιζω και στις κατα προσωπο συζητησεις μου, και πως γινεσαι δασκαλος με, εστω, μικρο το γραμμα το πρωτο;
ερωτησεις διασαφηνισης αλλά και αποριας ενδεχομενως ή τετοιες που να αποδεικνυουν το ορθως κατανοειν των νοηματων του συνομιλιτη
..

χρόνια πολλά κι εδω :)

Sotirios είπε...

Μα μια απλή απάντηση, για το πώς γίνεται κανείς δάσκαλος (με δ μικρό) είναι "το σπουδάζει"!
Το σπουδάζει θεωρητικά και πρακτικά!

Δηλαδή, πώς γίνεται κανείς στρατιωτικός;
Φτάνει να μπορεί να πετάξει μακριά το ... δόρυ, ή να κρατάει γερά την.. ασπίδα;

Γιατί λοιπόν ο δάσκαλος, (ο με δ μικρό) δεν θα πρέπει να εκπαιδευτεί γι' αυτό που θα κάνει;

Και ε, ναι, είναι άλλο πράγμα, γνωρίζω Φυσική και κάνω έρευνα κλπ κλπ και άλλο το διδάσκω Φυσική.

Θυμάμαι, πάνε χρόνια, μια γνωστή μου φιλόλογος, σε ανάλογη κουβέντα, απάντησε "μα είναι εύκολο να διδάσκεις. Θυμάσαι τι έκαναν οι δάσκαλοί σου και κάνεις κι εσύ το ίδιο"!!

Και το εννοούσε αυτό που έλεγε.

Δεν ξέρω πόσο σαφής ήμουν, νομίζω όμως ότι θα είμαι απολύτως σαφής λέγοντας κι από εδώ
Χρόνια Πολλά!!!

:)

Άνεμος είπε...

Καταπληκτική ιστορία! Στους καιρούς που ζούμε βέβαια τα πράγματα είναι λίγο περίεργα. Υπάρχουν μαέστροι με "χαρτί", οι οποίοι μετράνε λανθασμένα, και αυτοδίδακτοι που μετράνε τέλεια. Και όχι μόνο στη μουσική...
Καλημέρα!