Ψηφοφορία...

Το αποτέλασμα δεν έχει αποδεικτική
ισχύ, σίγουρα είναι όμως ενδεικτικό...

Η αποκέντρωση της εκπαίδευσης

Η άχαρη συζήτηση για τη χωροταξία της εκπαίδευσης συνεχίζεται μετά τις πιέσεις δημάρχων και συλλόγων ιδιοκτητών διαμερισμάτων και τώρα εισέρχεται σε ένα νέο κύκλο. Η κυβέρνηση αποφάσισε ότι θα μειώσει τον αριθμό των εισακτέων σε σχολές των μεγάλων αστικών κέντρων προς όφελος των μικρών πόλεων στις οποίες έσπειρε ΤΕΙ η προηγούμενη κυβέρνηση. Ετσι σε μια χώρα που ο μισός πληθυσμός ζει σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, θα υπάρξουν μέτρα για να επιβιώσουν κάποια εκπαιδευτικά ιδρύματα με αναγκαστική μαζική μεταφορά σπουδαστών στην επαρχία.

Με άλλα λόγια, θα συνεχιστεί η χωρίς σχεδιασμό χωροταξική διασπορά των τμημάτων φορώντας πλέον νέο μανδύα. Κι όλα αυτά έχοντας για μια ακόμη φορά ως βάση εξωεκπαιδευτικά κριτήρια. Θα γίνει για να ωφεληθούν οι ιδιοκτήτες διαμερισμάτων και καφετεριών της περιφέρειας.

Το στοίχημα, όμως, είναι ότι ο χωροταξικός ανασχεδιασμός του εκπαιδευτικού χάρτη πρέπει να έχει ως πρώτο μέλημα του τις ανάγκες της παιδείας και όχι την οικονομική δυσπραγία κάποιων κωμοπόλεων. Δεν πρέπει να συνεχίσουν τα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας να λειτουργούν ως υποκατάστατα των στρατοπέδων και φυλακών, που κάποτε ενίσχυαν οικονομικά διάφορες πόλεις. Δεν πρέπει να θυσιαστεί η ποιότητα της ανώτατης εκπαίδευσης για να ικανοποιηθούν μικροσυμφέροντα και η στρεβλή περιφερειακή ανάπτυξη.

Γι’ αυτό η κυβέρνηση οφείλει να παρουσιάσει ένα συνεκτικό σχέδιο με αυστηρά εκπαιδευτικά κριτήρια. Να βρεθούν οι ειδικότητες που θα έχει ανάγκη η χώρα, έτσι ώστε να δημιουργηθούν ή να συγχωνευτούν τμήματα με βάση αυτές τις ανάγκες και όχι με τον αριθμό των ανοίκιαστων διαμερισμάτων σε διάφορες πόλεις.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 30/8/2006

Για την Παιδεία

Μεταφέρω απλώς το εύστοχο σχόλιο του κ. Κόκορμαν:

Τα ατυχήματα με τα αυτοκίνητα στους ελληνικούς δρόμους δεν είναι ούτε αποτέλεσμα του κακού μάρκετινγκ,ούτε αποτέλεσμα της έλλειψης παιδείας από μέρους των Ελλήνων οδηγών.

Τα ατυχήματα στους δρόμους συμβαίνουν διότι δεν αγιάζουμε τα οχήματά μας!

Ιδού λοιπόν η θεραπεία:

Αγιασμός νέου οχήματος: "ο Γιαννάκης και ο πατέρας του καμαρώνουν το καινούργιο αυτοκίνητο. Μια μικρή εικόνα δίπλα στο τιμόνι κάνει στον Γιαννάκη εντύπωση και ρωτάει να μάθει ποιος άγιος είναι. Είναι ο άγιος Χριστόφορος απαντάει ο πατέρας....
Κύριε Ιησού Χριστέ, Θεέ μας που έχεις τον θρόνο σου στον ουρανό και περπάτησες στη γη σε πολιτείες και χωριά, εσύ που μπήκες στην αγία πόλη (Ιεροσόλυμα) καθισμένος πάνω σε γαιδουράκι, Κύριε ευλόγησε και τούτο το αμάξι και δώσε την χάρη σου στον δούλο σου τάδε..."

(Από το βιβλίο της Δ' Δημοτικού "ο δρόμος του Χριστού", έκδοση ΥΠΕΠΘ και Παιδαγωγικό Ινστιντούτο, 2002)

Για αυτό παιδιά μη σας νοιάζει τίποτα, ούτε στίκερς με "μπαμπά μη τρέχεις", ούτε εκπαίδευση, ούτε αγωγή, ούτε αντιμάρκετινγκ, ούτε τίποτα. Ας είναι καλά ο άγιος Χριστόφορος μπροστά στο τιμόνι και όποιον πάρει ο χάρος.

(από εδώ:)

Πρέπει να περιμένουμε να φτάσουνε τα παιδιά στο Λύκειο για να μάθουν γράμματα;

Για το δέκα (10) σαν "κατώφλι" εισαγωγής στα ΑΕΙ ...

Ο φίλος μας Padrazo, ανέβασε κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες σκέψεις για το θέμα της ύπαρξης του "κατωφλίου" του 10, που έχει τεθεί, προκειμένου να εισαχθεί ένας απόφοιτος Λυκείου στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Το σχόλιο που σκέφτηκα να κάνω, έτυχε (;) να βγει μεγάλο.
Έτσι, αφού έχω το μαχαίρι και το πεπόνι, :) είπα να εμφανίσω τις σκέψεις μου με τη μορφή αυτόνομου σημειώματος.
Ελπίζω να τις ανεχτείτε.

Κατ' αρχήν το επιχείρημα ότι αφού δίνεις απολυτήριο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, το οποίο σχεδόν σε όλο τον κόσμο θεωρείται προϋπόθεση (τις πιο πολλές φορές μοναδική) για την παρακολούθηση των μαθημάτων των ΑΕΙ και έχεις θέσεις στα Ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τότε είναι ανόητο να αποκλείεις κάποιους από τους κατόχους του, το βρίσκω σωστό.

Εκτός και αν ...

Εκτός και αν δεν πιστεύεις ούτε και εσύ ότι, αυτοί που κατέχουν το απολυτήριο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, το κατέχουν δίκαια!!!

Το έχω σημειώσει και αλλού, αλλά ας το επαναλάβω.

Οι εισαγωγικές εξετάσεις για τα ΑΕΙ, έχουν ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ.

Δεν υπάρχουν εισαγωγικές εξετάσεις.

Απολυτήριες εξετάσεις έχουμε και γι αυτές θα πρέπει να γίνεται η όποια συζήτηση και να απαντηθούν ουσιασιαστικά ερωτήματα.

Για παράδειγμα, αφού είναι απολυτήριες οι εξετάσεις, γιατί δεν γίνονται σε όλα τα μαθήματα;
Προφανώς λόγω λαϊκισμού είναι η απάντηση. Η μεταρρύθμιση που επεχείρησε ο Αρσένης (με όλα τα στρεβλά της) έγινε ένα μπάχαλο από τον Ευθυμίου και τώρα μετατράπηκε σε παιδική χαρά από την Γιαννάκου.

Επίσης μια άλλη σκέψη και ουσιαστικότερη ίσως είναι ότι οι εξετάσεις, κάθε είδους εξετάσεις, πραγματοποιούνται για κάποιο ΣΚΟΠΟ.
Ποιος είναι ο σκοπός των εξετάσεων που διενεργούνται με τη λήξη των μαθημάτων της Γ' Λυκείου;

Ομολογώ ότι δεν μου είναι απολύτως σαφής ο σκοπόςαυτός. Εκείνο που ξέρω όμως, είναι πως, αν δεν είναι απόλυτα σαφείς ο σκοπός και οι στόχοι μιας εξέτασης, (και όλων των διαδικασιών που έχουν προηγηθεί) τότε μόνον κατά τύχη οι εξετάσεις μπορεί να είναι ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΕΣ και ΧΡΗΣΙΜΕΣ.

Η χρησιμοποίηση της βαθμολογίας και μάλιστα σταθμισμένης, ορισμένων μαθημάτων, για την επιλογή αυτών που θα παρακολουθήσουν τα μαθήματα των ΑΕΙ, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας μηχανισμός κατανομής, όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Padrazo.

Και ίσως, αν η επιλογή των μαθημάτων, η ύλη και ο τρόπος εξέτασής της, καθώς και η στάθμισή τους, είχαν γίνει με επιστημονικό τρόπο, ίσως, θα μπορούσε να είναι και αποτελεσματική και να αποτελούσε κριτήριο περί της ικανότητας παρακολούθησης μαθημάτων ΑΕΙ.

Φυσικά, κάτι τέτοιο θα προϋπόθετε ότι έχεις δηλώσει εξ αρχής, ότι δεν είναι επαρκές κριτήριο το απολυτήριο του Λυκείου, αλλά χρειάζεσαι και κάτι άλλο.

Τότε όμως θα έπρεπε επίσης να απαντήσεις στο ερώτημα, γιατί το απολυτήριο των ελληνικών Λυκείων είναι ανεπαρκές κριτήριο για τα ελληνικά δημόσια Πανεπιστήμια και όχι για Πανεπιστήμια του εξωτερικού.

Αλλά αν όλα αυτά τα δηλώσεις τότε θα πρέπει να ξανασκεφτείς "τι σκοπό έχει εν τέλει η φοίτηση σε ένα ελληνικό λύκειο".

«Υλοποιούνται οι σκοποί που έχουν τεθεί από τους ιδρυτικούς Νόμους για τα Λύκεια;»

«Αν όχι, ποιος παρανομεί;» (ως γνωστόν όποιος δεν εφαρμόζει του Νόμους, παρανομεί)

Όλα ετούτα ίσως ακούγονται, και είναι, λίγο θεωρητικά.

Υπάρχει η πραγματικότητα που είναι δίπλα μας και ας δούμε τι λέει.

Λέει λοιπόν ότι, έχοντας ένα σχετικά υψηλό επίπεδο κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης στην χώρα μας, έχουμε διαμορφώσει και πρότυπα ζωής ανάλογα, ανεξάρτητα από το αν είναι εφικτή η λειτουργία της κοινωνίας, στην περίπτωση που αυτά τα πρότυπα πάρουν καθολική διάσταση.

Έχουμε αποδεχτεί ότι είναι αδιανόητο να μην αποκτήσεις πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, είτε έχεις τις ικανότητες γι αυτό είτε όχι.

Παρένθεση, το ότι δεν έχεις την ικανότητα να αποκτήσεις ένα πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, καθόλου δεν σημαίνει στην πραγματικότητα ότι υστερείς διανοητικά, και ότι δεν έχεις άλλες ικανότητες εξίσου σημαντικές. Ας μην το ανοίξω τώρα αυτό το θέμα.

Η ανάγκη για απόκτηση πτυχίου τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, δημιούργησε και τις προϋποθέσεις διεκδίκησης αυτού του "αγαθού" και έφερε την άσκηση κοινωνικών πιέσεων.

Έντονων κοινωνικών πιέσεων που είχαν σαν αποτέλεσμα την άμβλυνση των αυστηρών κριτηρίων επιλογής αυτών που θα είχαν πρόσβαση στα ΑΕΙ. Εδώ που τα λέμε δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά, αφού η άνοδος του οικονομικού επιπέδου, επέτρεψε την εύκολη μετανάστευση των απορριπτομένων, προς άλλες χώρες όπου γίνονταν και γίνονται δεκτοί.

Αυτές οι κοινωνικές πιέσεις, είχαν σαν αποτέλεσμα και τις ισχυρές "εκπτώσεις" στις διαδικασίες επιλογής φοιτητών για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τα τελευταία χρόνια, είχαμε μια ικανή μετατόπιση μαθητών από τα σχολεία της δευτεροβάθμιας ΤΕΧΝΙΚΗΣ εκπαίδευσης, προς τα σχολεία της ΓΕΝΙΚΗΣ, γιατί από τα Ενιαία Λύκεια ήταν ΕΥΚΟΛΟΤΕΡΗ η πρόσβαση στα ΑΕΙ.

Αυτή η μετακίνηση ενισχύθηκε και από το ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ κίνημα των εκπαιδευτικών, που έβλεπαν ότι η "διαρροή" των μαθητών προς τα τεχνικά επαγγέλματα, μείωνε σημαντικά τις θέσεις εργασίας, κυρίως των εκπαιδευτικών των λεγομένων "Γενικών μαθημάτων", καθώς και τα συμπληρωματικά μαθήματα (λέγε με φροντιστήρια), που αποτελούν ισχυρή ενίσχυση του εισοδήματός τους. Όλα αυτά και με την ανοχή του κράτους που αρνείται να καταβάλει αξιοπρεπείς μισθούς στους εκπαιδευτικούς και γι αυτό κάνει ότι δεν αντιλαμβάνεται ότι τα φροντιστηριακά μαθήματα "οργιάζουν"(πάρα το ότι ο νόμος ορίζει ότι τα ιδιαίτερα μαθήματα και η διδασκαλία σε φροντιστήρια, είναι για τους εκπαιδευτικούς του δημοσίου[μόνιμους, αναπληρωτές και ωρομίσθιους], ποινικό αδίκημα)

Αυτή η σχεδόν μαζική μετατόπιση μαθητικού δυναμικού προς τη γενική εκπαίδευση, η μείωση του μαθητικού πληθυσμού λόγω της υπογεννητικότητας, ο τρόπος διεξαγωγής των μαθημάτων, ο τρόπος διεξαγωγής των πανελληνίων εξετάσεων (ναι πρέπει να το πούμε κι αυτό, δεν εξασφαλίζεται πάντα η αντικειμεινκότητά τους), είχε σαν αποτέλεσμα να γίνονται κάτοχοι απολυτηρίου του Λυκείου και ουσιαστικά να αποκτούν το εισιτήριο πρόσβασης στα ΑΕΙ και μαθητές με πολύ μεγάλα ελλείμματα γνώσης.

(Δεν είναι τυχαίο που τόσοι πολλοί, δεν γνωρίζουν να γράφουν σωστά τη μητρική τους γλώσσα, τα ελληνικά. Δεν είναι τυχαίο που τόσοι πολλοί [και κυρίως πολλές] δεν γνωρίζουν καλά-καλά τις τέσσερις πράξεις της αριθμητικής)

Η εισαγωγή του «κατωφλίου» του δέκα, έστω και όπως εισήχθηκε, ανέδειξε μερικά από αυτά τα προβλήματα και μας κάνει όλους (;) να λέμε: Και τώρα;

Τώρα βρισκόμαστε μπροστά στα προβλήματα που όλοι μαζί δημιουργήσαμε και ζητάμε να λυθούν, χωρίς να πειραχτούν τα δικά μας «δίκαια». Γι αυτό άλλωστε αναφωνούμε και τόσο συχνά, «Πού είναι το κράτος»

Και τώρα βρισκόμαστε μπροστά στο «δέκα» και τι σημαίνει αυτό.

Τώρα βρισκόμαστε, για άλλη μια φορά, μπροστά στο δάσος και εμείς ασχολούμαστε, θα μου επιτρέψετε, με το δέντρο.

Στοιχειώδη πράγματα κ. Κουτσίκου. Προσπαθείστε να καταλάβετε.

Η λεγόμενη βαθμολογική (λογική;;;;) "βάση" των πανελλαδικών εξετάσεων είναι ένα λανθασμένο επινόημα. Δεν θα μπορούσα να το πω ατυχές αφού είναι ικανό να ανακατανείμει στην ελληνική οικονομία το τεράστιο ποσό των 250.000.000 euro (θυμηθείτε, πλησιάζει το 1 τρις δραχμές).

Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να μας έδειχναν οι αρμόδιοι την στατιστική καμπύλη κατανομής των βαθμολογιών των υποψηφίων τα τελευταία είκοσι χρόνια καθώς και τις αντίστοιχες καμπύλες από άλλα κράτη γι να μπορέσει κάποιος να συγκρίνει και να βγάλει συμπεράσματα.

Οι πανελλαδικές εξετάσεις όπως έχουν εξελιχτεί είναι ένας διαγωνισμός εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και όχι μηχανισμός ελέγχου επάρκειας. Η επάρκεια για την είσοδο στην επόμενη βαθμίδα στην ελληνική εκπαίδευση, κρίνεται όχι από την βαθμίδα που έχει φοιτήσει ο υποψήφιος και μόνο.

Η βαθμολογία των πανελλαδικών εξετάσεων είναι ο τρόπος που ταξινομεί τους υποψηφίους , ταξινομώντας στην ουσία τον βαθμό «ικανοποίησης των επιλογών τους. «Πρώτα θα ικανοποιήσω την επιλογή του πρώτου , μετά του δεύτερου κ.ο.κ».

Σε μια τέτοια διαδικασία δεν έχει νόημα η «βάση», γιατί θα μπορούσαν σε μια ακραία περίπτωση οι εισηγητές να βάλουν τέτοια θέματα ώστε όλοι να γράψουν κάτω από δέκα και να μην εισαχθεί κανείς.

Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα κυρία Κουτσίκου

Από την στιγμή που δίνεις σε κάποιον απολυτήριο Λυκείου σημαίνει ότι τον κρίνεις ικανό να προχωρήσει στην επόμενη βαθμίδα. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να βρείς τους ικανότερους για το επόμενο βήμα και για αυτό το λόγο και μόνο χρειάζεται ένα αδιάβλητο σύστημα εξετάσεων.

Powered by Qumana

Το μεγάλο "κόλπο"

Θα μπορούσε να είναι ένας διάλογος επιτροπής "ειδικών" του Υπουργείου Παιδείας.

Πως θα προσελκύσουμε ξένα ιδιωτικά πανεπιστήμια;

Είναι απλό. Παρέχοντας διευκολύνσεις

Τι διευκολύνσεις;

Ας πούμε πουλώντας φτηνά έτοιμη υλικοτεχνική υποδομή.

Που θα την βρούμε;

Και αυτό απλό. Πουλάμε μερικές σχολές επειδή είναι ζημιογόνες για το δημόσιο.

Έχουμε;

Κοίτα οι πιο πολλές είναι. Αλλά μπορούμε να φτιάξουμε τέτοιες που να μη μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει.

Πώς θα γίνει αυτό;

Εμποδίζουμε την εισαγωγή σπουδαστών. Ο αριθμός τους μειώνεται δραματικά. Τμήματα με μονοψήφιο αριθμό σπουδαστών δε μπορεί να λειτουργήσουν.

Και δεν θα υπάρχουν αντιδράσεις;
Όχι. Θα το φέρουμε ωραία. Θα βάλουμε το 10 σαν βάση εισαγωγής. Το 35% γράφει κάτω από 10 οπότε με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια. Εμείς φαινόμαστε ότι ανεβάζουμε τον πύχη της ποιότητας και ταυτόχρονα μειώνουμε τον αριθμό των εισακτέων. Ποιος θα μας κατηγορήσει ότι αφήσαμε κόσμο απ’ έξω ; Μόνοι τους κόπηκαν. Ας πρόσεχαν.

Powered by Qumana

Προχειρότητες ... (γιατί θέλω να είμαι επιεικής)

Με την υπουργική απόφαση της 1ης Αυγούστου 2006, που υπέγραψε η Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων, καθορίζεται το ωρολόγιο πρόγραμμα των ΕΠΑ.Λ, των Επαγγελματικών Λυκείων δηλαδή, που μόλις ιδρύθηκαν και πρόκειται να λειτουργήσουν από το σχολικό έτος το οποίο ξεκινάει την 1η Σεπτεμβρίου.

Είναι πολύ λογικό να υπάρχει αυτό το ωρολόγιο πρόγραμμα, για να δείχνει ποια μαθήματα και πόσες ώρες την εβδομάδα, θα διδάσκονται οι μαθητές, ανάλογα με τον τομέα που θα θελήσουν να παρακολουθήσουν.

Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα.
Όταν φτιάχνεις ένα τέτοιο ωρολόγιο πρόγραμμα και μάλιστα όταν αυτό το πρόγραμμα αφορά στην τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση, οφείλεις να έχεις σχεδιάσει την εικόνα του αποφοίτου της κάθε ειδικότητας, αυτό που ονομάζεται επαγγελματικό προφίλ, μετά να επιχειρήσεις να φτιάξεις το πρόγραμμα σπουδών και ακολούθως να το οργανώσεις σε ωρολόγιο πρόγραμμα, κατανέμοντας σε κάθε τάξη τα μαθήματα που απαιτούνται.
Απλά αυτονόητα και πασίγνωστα πράγματα είναι αυτά.

Το να δίνεις στην δημοσιότητα ένα ωρολόγιο πρόγραμμα, χωρίς τη στοιχειώδη προεργασία που αναφέρθηκε, είναι σαν να επιχειρείς να χτίσεις ένα οικοδόμημα ξεκινώντας από την οροφή.
Δύσκολο να το πετύχεις.
Εκτός κι αν φτιάχνεις τέντα για να καλύψεις αυτά που έχεις από κάτω.

αναβάθμιση, απαξίωση ή επικίνδυνη άγνοια;

Δημοσιεύτηκε στις 4/8/2006 η απόφαση της Υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων με θέμα: «Καθορισμός των κύκλων μαθημάτων, των τομέων και ειδικοτήτων των Επαγγελματικών Λυκείων και της αντιστοιχίας μεταξύ τους» .
Η πρώτη ανάγνωσή της δημιουργεί απορίες.
Η δεύτερη συναισθήματα που ποικίλουν από θυμό έως απαγοήτευση.

Κατ’ αρχήν περί τίνος πρόκειται.
Η απόφαση αυτή εκδόθηκε κατά τα προβλεπόμενα από το Νόμο 3475/2006 που πολύ πρόσφατα ψηφίστηκε στη Βουλή και δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.
Με αυτό το Νόμο επιχειρείται η αναμόρφωση της Τεχνικής και Επαγγελματικής Εκπαίδευσης, στην Ελλάδα, αφού όπως εκτιμούσε η πολιτική ηγεσία, η δομή που προϋπήρχε δεν έκανε την τεχνική εκπαίδευση ελκυστική στους νέους, δεν ήταν αξιόπιστη στα μάτια των επαγγελματιών δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις συνεχώς μεταβαλλόμενες απαιτήσεις της οργάνωσης των επαγγελμάτων.

Πιθανόν κάποια από αυτά να ήταν σωστά, κάποια να ήταν προϊόντα της επικρατούσας άποψης χωρίς να βασίζονται στα πραγματικά δεδομένα. Συμβαίνει συχνά και συμβαίνει και από πρόσωπα που καθ’ ύλην είναι αρμόδια και υποχρεωμένα να γνωρίζουν να διαμορφώνεται μια άποψη περί του τι ισχύει, χωρίς αυτό να είναι η αλήθεια.

Η Υπουργική Απόφαση αυτή (80044/Γ2/04-08-06), θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι είναι μια τυπική πράξη, που ρυθμίζει θέματα τα οποία αφορούν σε συγκεκριμένες ομάδες του πληθυσμού, δηλαδή στους μαθητές, στους γονείς τους, στους εκπαιδευτικούς και στα συνδικάτα τους, και συνεπώς ας τα βρουν αυτοί μεταξύ τους.
Δεν είναι όμως έτσι.

Με τη συγκεκριμένη Υπουργική Απόφαση, διαρθρώνονται οι σπουδές στα επαγγέλματα που δεν είναι ανώτατου επιπέδου.

Δηλαδή επιχειρείται η διάρθρωση των μεγαλύτερου όγκου των επαγγελμάτων που ασκούνται αυτή τη στιγμή στη χώρα μας.
Δεν ξέρω αν έχουν πλήρη συνείδηση του γεγονότος οι εκπρόσωποι της Πολιτείας, αλλά η συγκεκριμένη απόφαση πρόκειται να επηρεάσει όλον τον επαγγελματικό χάρτη. Πιθανότατα βέβαια, εξ αιτίας ακριβώς αυτής της έκτασης την οποία έχει, αλλά και του τρόπου που αντιμετωπίζει τα θέματα, να την απορρίψει η ίδια η ζωή, καθιστώντας για άλλη μια φορά το σύστημα της δευτεροβάθμιας τεχνικής εκπαίδευσης, αναξιόπιστο.

Με την απόφαση αυτή, διαμορφώνονται εννέα επαγγελματικοί τομείς, οι οποίοι αναπτύσσονται σε δεκαεπτά ειδικότητες.
Εκτός του ότι από μια απλή ανάγνωση φαίνεται να απουσιάζουν τομείς και ειδικότητες που έχουν ιδιαίτερη σημασία για την ελληνική οικονομία με πιο κραυγαλέα την απουσία ολόκληρου του τομέα των Γραφικών τεχνών, οι συντάκτες της απόφασης αυτής έχουν αποφασίσει για το ποιοι επαγγελματικοί τομείς και ειδικότητες είναι οι "εκλεκτοί "και χαίρουν εκτίμησης, ώστε οι απόφοιτοί τους να μπορούν να προσεγγίζουν στην Ανώτατη εκπαίδευση.

Έτσι ένας μαθητής που σκέπτεται να γίνει μηχανικός αυτοκινήτων, μπορεί να συμμετάσχει στη διαδικασία επιλογής για την ανώτατη εκπαίδευση, ένας μαθητής όμως που θα θελήσει να ασχοληθεί με τη διακόσμηση εσωτερικών χώρων γνωρίζει ότι δεν θα έχει αυτή τη δυνατότητα.
Ένας μαθητής που θα θελήσει να γίνει βοηθός φαρμακείου (αλήθεια από πού «ξεθάψανε» αυτή την ειδικότητα, τι συμφέροντα να εξυπηρετεί ; ) μπορεί να σκέπτεται μετά το πέρας των σπουδών του και την πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο, ενώ κάποιος που θα θελήσει να γίνει αισθητικός, ξέρει ότι αποκλείεται.
Ο κατάλογος που μπορεί να συνταχθεί είναι τεράστιος.

Οι απορίες που γεννάει αυτή η Υπουργική απόφαση πολύ περισσότερες από τα προβλήματα που υποτίθεται ότι ρυθμίζει.

Ανεξάρτητα από τα επιμέρους θέματα τα οποία θα αναδείξουν οι θεωρούμενοι ως ειδικότερα ενδιαφερόμενοι (μαθητές, καθηγητές), κατά την γνώμη μου υπάρχει μια κραυγαλέα απουσία η οποία όταν θα γίνει αντιληπτή φοβάμαι ότι θα οδηγήσει το σύστημα σε κατάρρευση.

Απουσιάζει η γνώμη των εκπροσώπων των εργαζομένων και των επαγγελματιών.
Είναι γνωστό ότι αυτοί θα κληθούν στις αρμόδιες επιτροπές να διαμορφώσουν τον κατάλογο των επαγγελματικών δικαιωμάτων των ειδικοτήτων, αλλά ακόμα περισσότερο είναι αυτοί που θα δουν τα επαγγέλματα που τώρα ασκούν, να απαξιώνονται εκπαιδευτικά.

Το έχουν πάρει υπόψη τους αυτό οι κκ συντάκτες της Υπουργικής Απόφασης και η κα Υπουργός, που την υπέγραψε;

Ε και επειδή δεν μπορώ να το "καταπιώ", μήπως κάποιος πρέπει να μάθει γράμματα στους συντάκτες Υπουργικών Αποφάσεων;

Οι αραβικοί αριθμοί είναι 1, 2, 3, 4,5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, κλπ

Οι αντίστοιχοι λατινικοί Ι, ΙΙ, ΙΙΙ, IV, ,V, VI, VII, VIII,, IX, X, XI, XII... κλπ

και οι ελληνικοί:

α', β', γ', δ' , ε', στ', ζ', η', θ', ι', ια', ιβ', ιγ', ιδ', ιε', ιστ' ....

Καλά βρε αδέρφια, πώς σας ήρθε το: α, β, γ, δ, ε, στ, ζ, η, θ, ι, κ, λ, μ, ν, .... που βάλατε στην υπουργική απόφαση;

Την αλφάβητο γράφατε; Κι αν ναι, εκείνο το στ, πού στο καλό κολλάει; Δεν σας έκανε εντύπωση;

αποριών συνέχεια ... αναλόγου ύφους ...

Μια παρατήρηση, που συχνά πυκνά ακούω ή διαβάζω, είναι ότι οι βαθμίδες της εκπαίδευσης θα πρέπει να αποκτήσουν μεταξύ τους ανεξαρτησία. Να μπορεί, λένε οι υποστηρικτές της άποψης ο απόφοιτος Λυκείου (και εννοούν του Γενικού Λυκείου), να απασχοληθεί σε κάποια εργασία, να κάνει κάτι χρήσιμο.

Καλό ακούγεται κατ' αρχήν.

Αυτό βέβαια το κάποια, με την αοριστία που εμπεριέχει, είναι ... κάπως κακόηχο. Άσε που η διατύπωση "να μπορεί να απασχοληθεί" παραπέμπει σε ένα όρο που μετά βδελυγμίας απορρίπτει ο πάσα ένας διανοούμενος. Καταλαβαίνετε. Τον όρο απασχολήσιμος.

Ωραία λοιπόν.

Να μπορεί να απασχοληθεί κάπου και να ζήσει αξιοπρεπώς. Για να γίνει όμως αυτό, οφείλει να έχει εκπαιδευτεί (ή να έχει καταρτισθεί; ) και να έχει αποκτήσει τις απαιτούμενες δεξιότητες ώστε να ασκήσει αυτήν την κάποια εργασία.

Πώς, Πότε, και Πού άραγε θα γίνει αυτό;

Εξυπακούεται ότι η εργασία δεν είναι μια έννοια ουδέτερη (νομικά, οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά). Κατά την άσκησή της διαμορφώνονται σχέσεις. Θα τις έλεγα με το όνομά τους, παραγωγικές και από εκεί απορρέουν μια σειρά άλλων θεμάτων, αλλά φοβάμαι ότι θα ξεστρατίσω πολύ την απορία μου, παρόλο που δεν είναι ανεξάρτητα από τον όλο προβληματισμό.

Ας επανέλθω στα υποερωτήματα της απορίας μου.

Για το πώς, θα αποκτήσει τις δεξιότητες ο μαθητής του Γενικού Λυκείου, πρέπει να παραδεχτούμε ότι χρειάζεται να υπάρξουν κατάλληλοι εκπαιδευτικοί και υποδομές. Υπάρχουν;

Μπορεί άραγε ένα πτυχιούχος του Πολυτεχνείου, που έχει διοριστεί ως καθηγητής στο Λύκειο, να εκπαιδεύσει ένα μαθητή στη χρήση της ηλεκτροκόλλησης ώστε να συγκολληθεί ένας αγωγός μέσα στη θάλασσα;

Μπορεί ένας απόφοιτος Ανώτατης Σχολής (ποιας άραγε;) να δείξει τις τεχνικές βαφής των μαλλιών; (Και η κομμωτική ένα επάγγελμα είναι, ή δεν περιλαμβάνεται στις κάποιες εργασίες;)

Αυτές είναι ειδικές δεξιότητες θα επισημάνει κάποιος, να τις αποκτήσει ο ενδιαφερόμενος σε ειδικό σχολείο.

Πέρα από το ότι αν τον ακούσουμε, θα ανοίξουμε μια νέα συζήτηση (και θα την ανοίξουμε) γι αυτά τα "ειδικά" σχολεία, τα τεχνικά, η πρώτη επισήμανση που χρειάζεται να γίνει είναι ότι εν τέλει δεν υπάρχουν δεξιότητες που να μην απαιτούν συστηματική εκπαίδευση.

Πώς λοιπόν ο μαθητής του Γενικού Λυκείου θα αποκτήσει τις απαιτούμενες δεξιότητες;

Το πού, είπαμε το έχουμε δεδομένο δεδομένο. Στο Γενικό Λύκειο. Αυτό λέει η αρχική παρατήρηση, αλλά δεν φαίνεται υλοποιήσιμη. Αν μη τι άλλο οι κτηριακές υποδομές δεν το επιτρέπουν. Μπορεί να αναλάβει και ποιος το κόστος της διαμόρφωσης, συντήρησης και συνεχούς ανανέωσης και εκσυγχρονισμού αυτώ των υποδομών, προκειμένου ο χώρος να ανταποκρίνεται στοιχειωδώς στις απαιτήσεις τέτοιων λειτουργιών;

Για το πότε, θα γίνει η εκπαίδευση αυτή, η λογική λέει ότι θα χρειαστεί είτε να επιμηκυνθεί η διάρκεια της ημερήσιας και της εβδομαδιαίας λειτουργίας του Γενικού Λυκείου και να ξεπεράσει τις τριάντα ώρες την εβδομάδα, είτε να αλλάξει η δομή του προγράμματος σπουδών, είτε και τα δυο ταυτόχρονα.(Φυσικά όλα αυτά από μόνα τους είναι νέες συζητήσεις ...)Μπορεί να γίνουν δεκτές αυτές οι αναμορφώσεις;

Είναι επιτεύξιμα όλα αυτά;

Μια ιδέα είναι γίνουν αυτά μετά την αποφοίτηση από το Λύκειο. Μα τότε η ... ευχή να μπορεί ο απόφοιτος του Λυκείου να απασχοληθεί σε κάποια εργασία, είναι εξ αρχής χωρίς αντικείμενο. Για να μην την πω ότι μου φαίνεται και ολίγον υποκριτική ...

Μπορεί άραγε η «ευχή», που φαίνεται να αποδέχονται ασμένως αρκετοί, να υλοποιηθεί;

(Ο όρος Γενικό Λύκειο δεν είναι λάθος. Αυτός είναι ο σωστός πλέον. Με το Νόμο 3475/ΦΕΚ 146 T. A/13.7.2006. ο τίτλος "Ενιαίο Λύκειο" καταργήθηκε).

Powered by Qumana

απορία για να .. τριτώσει το κακό με τα πιπέρια ...

Όταν ανοίγει μια συζήτηση για τα θέματα Παιδείας, κατά κύριο λόγο αναλύονται τα θέματα που αφορούν στην Ανώτατη Παιδεία.

Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού όμως, δεν έχει τύχει Ανώτατης Παιδείας.
Δηλαδή;
Δεν έχουν Παιδεία οι άνθρωποι αυτοί ή αν δεχτούμε ότι έχουν μια κάποια Παιδεία, δεν είναι κάτι άξιο λόγου, ώστε να ασχοληθούμε εμείς οι υψηλοί διανοητές με αυτήν;

μια ακόμα απορία (με λίγο περισσότερο πιπέρι από την προηγούμενη..)

Τι θα πει άραγε αδιόριστος εκπαιδευτικός;

Ο τσαγκάρης της γειτονιάς μου, είναι ένας εν δυνάμει αδιόριστος εκπαιδευτικός;

Απορίες (με λίγο πιπεράκι παραπάνω ...)

Διαβάζω, ακούω, γίνομαι δέκτης διαμαρτυριών με ύφος ενοχλημένο Μα αυτό (αυτή η διαδικασία) δεν είναι εκπαίδευση, είναι κατάρτιση.

Δηλαδή;
Ένας καλά εκπαιδευμένος μηχανικός ας πούμε, δεν είναι και καταρτισμένος; Και τι τον θέλουμε περισσότερο εκπαιδευμένο ή καταρτισμένο;
Ξέρω. Το εκπαιδευμένος ή καταρτισμένος είναι ψευδοδίλλημα. Θέμα ορισμού και εννοιών είναι η παραπάνω απορία.

Όταν όμως, χωρίς να υπάρξει πλήρης αποσαφήνιση των εννοιών, γίνεται προσπάθεια να ταξινομήσει δραστηριότητες, τότε αυτή η προσπάθεια δεν είναι και πολύ καλοπροαίρετη.

Άσε που δεν υπάρχουν και ακριβείς ορισμοί για αυτές τις έννοιες (ήτοι , αυτοί που κυκλοφούν,"μπάζουν" από παντού.

Ή κάνω λάθος;