Ψηφίστε!

για το άρθρο 16 του Συντάγματος από το www.in.gr:

ΕΜΠ: ασχήμιες από καταληψίες

Tεταμένο είναι το κλίμα στο ΕΜΠ μεταξύ πρυτανικών αρχών και φοιτητών της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Η επιχείρηση της πρυτανείας να αποκατασταθεί η τάξη στη φοιτητική εστία προκαλεί την αντίδραση των φοιτητών, οι οποίοι χθες προχώρησαν σε διήμερη κατάληψη της πρυτανείας. «Δεν απαντώ σε τίποτε. Θα το συζητήσω με τους συντρόφους εάν μιλήσουμε στον Τύπο» ήταν η απάντηση στην «Κ» ενός εκ των καταληψιών της πρυτανείας. Παράλληλα, για σήμερα το απόγευμα (6 μ.μ.) έχουν προγραμματίσει πορεία από τα Προπύλαια «ενάντια στην κρατική καταστολή» όπως αναφέρει η ανακοίνωση που υπογράφει το «Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου».

«Ως εδώ»!, ήταν η απάντηση των πρυτανικών αρχών αλλά και της πλειονότητας των πανεπιστημιακών του ΕΜΠ στα συνεχή έκτροπα που προκαλούν φοιτητές, οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται πολιτικά στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. «Πρέπει να λήξει αυτό το τροπάρι» ήταν τα λόγια στην «Κ» πανεπιστημιακού του ιδρύματος.

Το τελευταίο διάστημα οξύνθηκε η κατάσταση ενώ γίνονται καταστροφές σε εργαστήρια και χώρους εστίασης, κλοπές, χρήση και διακίνηση ναρκωτικών ουσιών σε χώρους του ιδρύματος. Μάλιστα, οι πρυτανικές αρχές απηύθυναν έκκληση προς το σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας να δεσμευτεί για την εξάλειψη τέτοιων φαινομένων (Το θέμα είχε αναδείξει η «Κ» στο φύλλο της Πέμπτης 23 Νοεμβρίου).

Η αντιπαράθεση ξεκίνησε όταν ασκήθηκαν οι πρώτες πιέσεις να εκδιωχθούν οι φοιτητές που, από τις αρχές Ιουνίου, έκαναν κατάληψη σε νέα πτέρυγα της φοιτητικής εστίας του ιδρύματος στην Πολυτεχνειούπολη. Η επιτυχής προσπάθεια των πρυτανικών αρχών, που έβγαλαν με το... ζόρι τους καταληψίες από το χώρο, δημιούργησε νέα ένταση, η οποία οδήγησε και σε επεισόδια - ξημερώματα της περασμένης Κυριακής. Υστερα από συναυλία εντός της Πολυτεχνειούπολης, περί τα 100 άτομα βγήκαν από το ίδρυμα και επιτέθηκαν σε αστυνομικές δυνάμεις επί της οδού Κοκκινοπούλου στου Ζωγράφου. Κατεστράφησαν ένα αστυνομικό όχημα, φωτεινοί σηματοδότες, κάδοι απορριμμάτων και το φυλάκειο στην είσοδο της Πολυτεχνειούπολης, ενώ αναρχικοί πέταξαν βόμβες μολότοφ στο Α.Τ. Ζωγράφου.

(Καθημερινή, 28/11/2006)

Ιδεολογία και σχολείο

Να, λοιπόν, πώς μια επιστολή, επιχειρώντας να αναστρέψει την εικόνα των εκπαιδευτικών ως «εκ προοιμίου απορριπτικών» των νέων σχολικών βιβλίων, εν τέλει την επιβεβαιώνει. Πριν από λίγες μέρες πήρα στα χέρια μου μια επιστολή του κ. Γιάννη Π. Τζήκα, σχολικού συμβούλου πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης του Νομού Λάρισας, όπου, πολύ ευγενικά, διατυπώνει τις ενστάσεις του. Παραθέτω μερικές, αφού η μακροσκελέστατη επιστολή του είναι αδύνατον να δημοσιευτεί ολόκληρη: «Τα κείμενα δεν είναι αθώα και πρέπει να δούμε γιατί επιλέχτηκαν τα συγκεκριμένα: ποιους σκοπούς εξυπηρετούν, ποια είναι τα νοήματα που περιέχουν και ποια τα μηνύματα που εκφέρουν και, τελικά, τι "αποκρύπτουν" και τι "σερβίρουν" στους μαθητές». «Δεν υπάρχει κανένα κείμενο που να αναφέρεται στις εργασιακές σχέσεις, στην ανεργία, στην απεργία, στους αγώνες των εργαζομένων. Τι λέτε, δεν θα μπορούσε ο απεργιακός αγώνας των δασκάλων να αποτελέσει μια καλή διδασκαλία για τους μαθητές; Ποικίλα αυθεντικά κείμενα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν: προκηρύξεις, ενημερωτικά φυλλάδια, άρθρα, αφίσες». «Αναφορά στο πρόβλημα του ρατσισμού (...) με τη φωτογραφία ενός μαύρου κοριτσιού που κλαίει. Συνεχίζεται έτσι η αναπαραγωγή ενός ρατσιστικού στερεότυπου που τείνει να ταυτίσει το ρατσισμό με την καταπίεση των μαύρων, ενώ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί υλικό που θα αναδείκνυε άλλες μορφές του σύγχρονου ρατσισμού και της ξενοφοβίας, όπως φυλετικές, θρησκευτικές, κοινωνικές». «... μια μικρή Τσιγγάνα, η οποία, αφού χαρίσει στο μπαλαμό φιλαράκι της μια φυσαρμόνικα κι εκείνο ανταποδώσει με ένα ζωγραφισμένο βότσαλο, φεύγει τρέχοντας προς το λιμάνι και ο μικρός φίλος της τη βλέπει να τον χαιρετά από το πλοίο που σαλπάρει. Εδώ η μικρή Τσιγγάνα μπορεί και να εκληφθεί ως ανύπαρκτη, κάτι σαν ξωτικό, ενώ δίπλα μας τα προβλήματα των Τσιγγάνων βοούν».

Νομίζω πως είναι εμφανής η ιδεολογική διαφωνία του κ. Τζήκα προς ορισμένα από τα κείμενα των βιβλίων. Σεβαστή. Ωστόσο ας υπενθυμίσω ότι η ευαισθητοποίηση των παιδιών σε κοινωνικά ζητήματα μάλλον τελεσφορεί όταν γίνεται ήπια, σταδιακά, μέσα από οικεία και αναγνωρίσιμα παραδείγματα, παρά με κορόνες του τύπου «Οχι στον ρατσισμό!» ή μέσω της ανάλυσης προκηρύξεων. Στερεότυπα και μανιχαϊσμοί δεν ανιχνεύονται μονάχα στην πλευρά των «αντιδραστικών», αλλά και στην πλευρά των «προοδευτικών» -καμιά φορά μάλιστα ακλόνητα στερεότυπα. Η συνωμοσιολογία, π.χ., η οποία δυστυχώς επανέρχεται κάθε τόσο στην επιστολή του κ. Τζήκα. Ερώτηση: «Γιατί είστε τόσο σίγουρη ότι ο διαγωνισμός ήταν αδιάβλητος και αξιολογικός;» Απάντηση: «Γιατί δεν έχω (ούτε εγώ ούτε κανένας άλλος απ' ό,τι φαίνεται) στοιχεία που οδηγούν σε αντίθετο συμπέρασμα». Ερώτηση: «Μπορείτε να μας εξηγήσετε πώς τρεις μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι και ό,τι κρύβεται πίσω τους μοιράστηκαν την "πίτα" και πήραν πάνω από το 90% του έργου;» Απάντηση: «Προφανώς γιατί διαθέτουν τεχνογνωσία και ειδικές εκπαιδευτικές ομάδες, αφού επί χρόνια ασχολούνται με το εκπαιδευτικό βιβλίο (αλήθεια, τι κρύβεται πίσω τους; ας μας διαφωτίσει ο κ. Τζήκας που φαίνεται να γνωρίζει)». Ερώτηση: «Γιατί γίνεται υπέρμετρη προβολή του ένθετου παιδικού περιοδικού "Ερευνητές" της Καθημερινής;» Απάντηση: «Μήπως γιατί απλούστατα είναι ένα από τα ελάχιστα παιδικά περιοδικά, επιτυχημένο, έξυπνο και κυρίως δημοφιλές στα παιδιά;» -και πάει λέγοντας· η αλυσίδα των αδιέξοδων ερωταποκρίσεων δεν έχει τέλος, αφού, όπως ξέρουμε, δεν υπάρχει ικανοποιητική απάντηση σε ένα λανθασμένο ερώτημα.

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στα επίμαχα βιβλία. Είναι φανερό ότι τα κριτήρια της επιλογής των κειμένων αντιστοιχούν στις σύγχρονες θεωρίες της διδακτικής, τις οποίες ούτε ο κ. Τζήκας αμφισβητεί στην επιστολή του. Σκοπός των συγγραφέων τους ήταν να αντιπροσωπευτούν όλα τα είδη λόγου -και αυτό το κατόρθωσαν. Αν αναγνώρισα την αξία των βιβλίων (δεν διετέλεσα ποτέ «εκ προοιμίου θαυμάστρια» κανενός) είναι γιατί θεωρώ ότι αυτή απορρέει από τη διαφορετική μέθοδο διδασκαλίας, από τη διαφορετική αντιμετώπιση του γλωσσικού μαθήματος την οποία εισηγούνται τα νέα βιβλία. Ο κ. Τζήκας υποδεικνύει στην επιστολή του ότι «προηγείται το "τι;" θα διδάξουμε από το "πώς;" θα το διδάξουμε». Εχω εντελώς διαφορετική γνώμη. Σημασία έχει το «πώς» -το πόσο ενεργητικά, κριτικά, ουσιαστικά, ακόμη και αποδομητικά (αν έχουμε τα κότσια) θα προσεγγίσουμε τα κείμενα- και σ' αυτό το «πώς» τα καινούρια βιβλία είναι οι πιο χρήσιμοι οδηγοί. Και μια τελευταία παρατήρηση, μια και μιλάμε για αξίες: χρειαζόμαστε επειγόντως, όπως θα 'λεγε και ο Νίτσε, μια επαναξιολόγηση των αξιών στην εκπαίδευση. Αλλιώς αυταπατώμαστε με ιδέες περί προόδου, ενώ στην πραγματικότητα υπερασπιζόμαστε τη στασιμότητα και την ακινησία.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΧΙΝΑ, ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Ελευθεροτυπίας - 24/11/2006

Για τις εισαγωγικές εξετάσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση

Είναι αρκετές ημέρες που την είδα τη συνέντευξη του Μπαμπινιώτη, και ιδιαίτερα το τμήμα που αφορά στις εισαγωγικές εξετάσεις για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Εν ολίγοις, η πρόταση λέει να διεξάγονται οι εξετάσεις αυτές από τα Πανεπιστήμια και τα Ιδρύματα της Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Το ερώτημά μου, είναι γιατί;
Αν είναι γιατί, ε, να αλλάξουμε λίγο βρε παιδί μου, μας έφαγε η ρουτίνα, να συμφωνήσω.
Ή αν υποκρύπτεται η "πονηρά" σκέψη πλήρους ελέγχου όλου του εκπαιδευτικού συστήματος από τους πανεπιστημιακούς, διαφωνώ μεν, έχει όμως λογική βάση.

Αν όμως δεν είναι τίποτα από αυτά, ομολογώ ότι δε την καταλαβαίνω.

Θα ήθελα ειλικρινά, να ακούσω τα επιχειρήματα, που θα αποδεικνύουν ή έστω θα με βοηθήσουν να κατανοήσω το πώς με μια τέτοια κίνηση, έστω σε συνδυασμό με ορισμένες άλλες δευτερεύουσες διορθωτικές κινήσεις, θα βγει από το τέλμα το εκπαιδευτικό σύστημα.

Να θυμίσω μόνον μερικά από τα ουσιώδη προβλήματα, που φαίνονται να βρίσκονται στην ρίζα όσων ταλανίζουν το εκπαιδευτικό μας σύστημα, κυρίως στην πρακτική τους εφαρμογή.

Το κοινωνικό σύνολο, στρέφει τα παιδιά του στην με οποιοδήποτε τρόπο απόκτηση τίτλου ή τίτλων ιδρυμάτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Οι μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, εστιάζουν την εκπαιδευτική τους προσπάθεια, κυρίως στις διαδικασίες εισαγωγής τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Οι μαθητές, έχουν αποθέσει τις προσπάθειές τους και τη φροντίδα για την εισαγωγή τους στα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ, στα χέρια της λεγόμενης παραπαιδείας. Αυτό με την ανοχή και των εκπαιδευτικών της δευτεροβάθμιας, δημόσιας και ιδιωτικής.
Οι εξετάσεις -απολυτήριες μέχρι τώρα, που τα αποτελέσματά τους χρησιμοποιούνται σταθμισμένα για την επιλογή των εισακτέων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση- θεωρούνται αντικειμενικές ως προς το μονοσήμαντο τουλάχιστον των απαντήσεων των θεμάτων, και συνεπώς αδιαμφισβήτητες ως προς την τυπική τους αμεροληψία, αλλά σε κάθε περίπτωση οδηγούν τους μαθητές σε ανάπτυξη ικανοτήτων, που δεν βοηθούν, ή βοηθούν ελάχιστα, στην προαγωγή της επιστημονικής σκέψης (παπαγαλία κλπ )

Ανλοιπόν τα παραπάνω ισχύουν, που το γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά ότι ισχύουν τι τι νέο μπορεί να φέρει η πρόταση για εξετάσεις από την τριτοβάθμια εκπαίδευση, που θα επιλύσει τα προβλήματα αυτά και όσα προκύπτουν από αυτά.;

Γιατί μπάζει το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο;

Ο θεσμός του Ανοιχτού Πανεπιστημίου είναι μια δημοκρατική κατάκτηση. Υπακούοντας στην απαίτηση για μια διά βίου εκπαίδευση, το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο προσφέρει οργανωμένα και συστηματικά προγράμματα επιστημονικών σπουδών σε ανθρώπους κάθε ηλικίας, που για λόγους ποικίλους, αλλά κυρίως οικονομικούς (και ταξικούς) δεν μπόρεσαν εγκαίρως να μορφωθούν πανεπιστημιακά, επειδή μπήκαν νωρίς στη βιοπάλη ή ξενιτεύτηκαν ως μετανάστες ή μπαρκάρισαν ή, ακόμη, απογοητεύτηκαν από αποτυχίες και αργότερα, ωριμότεροι, αποφάσισαν να ξαναδοκιμάσουν.

Πρωτίστως πάντως λόγω οικονομικής δυσπραγίας και για τους παλιότερους ακόμη και οι πολιτικοί διωγμοί γονέων, τα φακελώματα, οι αποκλεισμοί, τα πιστοποιητικά φρονημάτων και μια αρκετά σημαντική ομάδα με έλλειψη τυπικών προσόντων. Ιδιαίτερα την εποχή του Εμφυλίου και αργότερα σε υποβαθμισμένες περιοχές της χώρας, η αβελτηρία των εξουσιαζόντων άφησε χωρίς σχολεία και δασκάλους ορεινά χωριά ή απομονωμένα νησιά της άγονης γραμμής, με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλοί Έλληνες ­ περισσότερες γυναίκες ­ χωρίς απολυτήριο καν Δημοτικού.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 νέος φιλόλογος εργάστηκα ωρομίσθιος στο Νυχτερινό επταετούς φοιτήσεως Γυμνάσιο των εμποροϋπαλλήλων, στην Πλατεία Κουμουνδούρου, όπου, στο σπίτι παλιού πολιτικού στεγαζόταν την ημέρα το διαβόητο 9ο Γυμνάσιο Αθηνών (τώρα αλάνα, υπαίθριο πάρκινγκ). Το ηλικιακό φάσμα των μαθητών μου π.χ. στην Α' Γυμνασίου ήταν παιδιά, αγόρια και κορίτσια, δώδεκα ετών και νέοι/νέες και άνδρες/γυναίκες έως σαράντα ετών. Ανάμεσά τους παπάδες με παιδιά, χωροφύλακες, κλητήρες υπουργείων και πωλητές, γκαρσόνια. Οι μεγαλύτεροι έφταναν στο Γυμνάσιο ως λειτουργικώς αναλφάβητοι. Παιδιά της επαρχίας και του Εμφυλίου είχαν τυπικά προσόντα, απολυτήριο Δημοτικού, αλλά δεν γνώριζαν γραφή και μόλις υποτυπωδώς διάβαζαν κείμενο.

Σ' αυτά τα ημιιδιωτικά σχολεία (πλήρωναν δίδακτρα!) φοίτησαν χιλιάδες αξιόλογα και διψασμένα για γνώση παιδιά που ο κοινωνικός αποκλεισμός, η ανέχεια, οι διωγμοί, τα είχαν καταδικάσει σε εκπαιδευτική πενία. Από αυτά τα σχολεία αποφοίτησαν πραγματικά σπουδαίοι Έλληνες που πρόκοψαν και έφτασαν ακόμη και σε ανώτατες δημόσιες θέσεις και σε υπουργικά γραφεία! (πλήρες κείμενο>>>)

(ΤΑ ΝΕΑ, 21/10/2006)

Πανεπιστημιακό άσυλο Ι

Η ΓΣΕΕ υπέρ της αναθεώρησης του ασύλου

«Έχει μετατραπεί σε άσυλο βίας και βανδαλισμών», δήλωσε στη Βουλή ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ κ. Γ. Παναγόπουλος

Την ανάγκη αλλαγής του ισχύοντος πλαισίου για το πανεπιστημιακό άσυλο, το οποίο «έχει μετατραπεί σε άσυλο βίας και βανδαλισμών», επεσήμανε χθες στη Βουλή ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ κ. Ι. Παναγόπουλος, εκθέτοντας τις απόψεις της Συνομοσπονδίας επί του προσχεδίου του υπουργείου Παιδείας για τις αλλαγές στην ανώτατη εκπαίδευση. Δύο μόλις ημέρες πριν από την κορύφωση του εορτασμού του Πολυτεχνείου και λίγες ώρες μετά την κατάληψη του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, ο πρόεδρος της Συνομοσπονδίας έκανε λόγο για «στοχοποίηση ανθρώπων, που ελεύθερα διατυπώνουν τις απόψεις τους για όλα τα ζητήματα».

Ο κ. Παναγόπουλος τόνισε ότι το άσυλο πρέπει να επανακτήσει την έννοια που είχε στην αρχαία Ελλάδα, όπου, όπως είπε, ο μεν Παυσανίας μπήκε στον ναό διωκόμενος, αλλά οι διώκτες του έκτισαν τους τοίχους. Είπε ότι όντας ο ίδιος στα γεγονότα του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του '73 βλέπει σήμερα με πόνο ψυχής έναν από τους ναούς της Δημοκρατίας, του ελεύθερου λόγου και της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών να κινδυνεύει να καεί και πάλι: «Δεν μπορεί να απαγορεύεται σε καθηγητές και φοιτητές να μπουν στις σχολές τους. Αντί για ένα άσυλο ελεύθερης διακίνησης ιδεών βλέπουμε σε ορισμένες περιπτώσεις ένα άσυλο ανεξέλεγκτης βίας. Αυτό είναι η μεγαλύτερη στέρηση ελευθερίας. Το πρυτανικό συμβούλιο με τη συμμετοχή των φοιτητών θα πρέπει με πιο ευέλικτο και οργανωμένο τρόπο να αποφασίζουν για την προστασία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων από τους βανδαλισμούς. Δεν γίνονται αυτά σε καμία άλλη χώρα».

(του Φ. Καλλιαγκoπουλου, Καθημερινή, 16/10/2006)

---

Υπεύθυνη στάση

Πολλοί εξεπλάγησαν από το γεγονός ότι ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ δεν υπερασπίστηκε τα ιδεολογήματα του παρελθόντος και δεν νομιμοποίησε την ανομία περιθωριακών ομάδων, οι οποίες διά των καταλήψεων ακυρώνουν την ελεύθερη διακίνηση ιδεών στα πανεπιστήμια, αγαθό που θέλει να προστατεύσει το πανεπιστημιακό άσυλο.

Εντυπωσιάστηκαν διότι ο κ. Γιάννης Παναγόπουλος υπερασπίστηκε τα συμφέροντα όσων εκπροσωπεί, αφού οι εργαζόμενοι πληρώνουν με τους φόρους τους τις καταστροφές που συνοδεύουν κάθε κατάληψη.

Είναι τελικά η κοινή λογική τόσο σπάνια ώστε προξενεί εντύπωση;

Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ εξέφρασε το κοινό αίσθημα κι αυτό που καιρό τώρα φωνάζει η «Καθημερινή»: η Παιδεία είναι όμηρος έξαλλων μειοψηφιών και συντεχνιών, οι οποίες στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης δημοκρατίας προωθούν είτε τα συμφέροντά τους είτε τον «χαβαλέ» τους. Αυτά τα συμφέροντα κι αυτόν τον «χαβαλέ» πληρώνει ο τόπος, η δημοκρατία και τελικά όλοι μας. Με πρώτους, φυσικά, τους εργαζόμενους.

(Καθημερινή, 16/10/2006)

Τα νέα σχολικά βιβλία

Είναι πολύ σημαντικό το ζήτημα των σχολικών εγχειριδίων για να τύχει της αντιμετώπισης που του επιφυλάχτηκε πρόσφατα από μεγάλη μερίδα των απεργούντων εκπαιδευτικών. Με λύπη μου είδα δασκάλους να ωρύονται δημοσίως και να καταγγέλλουν, με τους βαρύτερους χαρακτηρισμούς, τα καινούρια σχολικά βιβλία που δοκιμάζονται από φέτος στις τάξεις του Δημοτικού και του Γυμνασίου· με λύπη μου διάβασα ενστάσεις για βιβλία που όχι μόνο δεν είναι «εξωτικά», αλλά υλοποιούν αρχές και εφαρμόζουν πρακτικές που κάθε εκπαιδευτικός έχει διδαχτεί στο Πανεπιστήμιο. Και επιμένω να αμφιβάλλω όχι αν τα διάβασαν οι διαμαρτυρόμενοι συνδικαλιστές, αλλά αν, έστω, τα διέτρεξαν, γιατί αλλιώς θα έπρεπε να αρχίσω να ανησυχώ: ο τρόπος με τον οποίο εκδηλώθηκε η δημόσια καταδίκη των νέων εγχειριδίων δεν δίνει εγγυήσεις για την ποιότητα των δασκάλων μας ή για το είδος της εκπαίδευσης που είναι πρόθυμοι να παράσχουν στα παιδιά μας.

Η αντιπολίτευση είναι ολότελα στείρα, όταν οτιδήποτε θέτει σε εφαρμογή μια κυβέρνηση αντιμετωπίζεται εκ προοιμίου απορριπτικά· πολλώ δε μάλλον όταν ο διαγωνισμός (προσοχή: επιτέλους διαγωνισμός και όχι ανάθεση) για τα νέα σχολικά εγχειρίδια έγινε επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ, το εγχείρημα προχώρησε επί υπουργίας Ευθυμίου και η νυν υπουργός απλώς ενέκρινε το έργο. Η απεργία των δασκάλων είχε στόχο -και μάλιστα δίκαιο στόχο· όμως η μαξιμαλιστική αρνητική διάχυση προς όλες τις κατευθύνσεις αυτόν τον στόχο τον θόλωνε και τον αδικούσε. Οι δάσκαλοι ορθότατα διεκδικούν. Πόσο παρήγορο θα ήταν, ωστόσο, να υπογράμμιζαν με τον αγώνα τους πως οραματισμός και δράση δεν βρίσκονται σε διάσταση, πως μπορεί να συμπορεύονται ρεαλισμός και ουτοπία. Πόσο σπουδαίο θα 'τανε να βρεθούν για λίγο και από την απέναντι πλευρά της έδρας τους και να μιλήσουν, όχι για τη δική τους απαξίωση, αλλά για την κριτική, ηθική, πρωτοβουλιακή, εν τέλει, απονεύρωση, στην οποία υποβάλλονται οι μαθητές τους, τόσο από το εκπαιδευτικό σύστημα όσο και από τον ενήλικο κόσμο, που πριν τους υποδεχτεί, φροντίζει, με κάθε τρόπο, να τους εξουδετερώσει ως σκεπτόμενες μοναδικότητες. Και πόσο γόνιμο να διακηρύξουν πως πέρα από τα οικονομικά αιτήματα ζητούν να παραμείνει ανόθευτο εκείνο το άλλο, το μη μετρήσιμο, το μη κοστολογημένο άλλο που συνθέτει την ίδια τους την ιδιότητα: η ουσία της παιδείας.

Αυτό το «άλλο» φαίνεται ότι επιχείρησαν να προσεγγίσουν τα καινούρια σχολικά βιβλία ή, έστω, ότι σ' αυτό προσέβλεπαν. Και ας γίνω αναλυτικότερη: Το μάθημα της γλώσσας δεν εστιάζεται πια στην κατανόηση του νοήματος («τι λέει το κείμενο»), αλλά στην αναγνώριση του είδους του κειμένου και στον εντοπισμό του λειτουργικού του ρόλου («γιατί έχει αυτή τη μορφή το περιεχόμενο, για ποιο λόγο έχει παραχθεί»). Στόχος του γλωσσικού μαθήματος είναι να κατανοούν και να παράγουν οι μαθητές όλα τα είδη κειμένων, ώστε να γίνουν ικανοί χειριστές της γλώσσας, γι' αυτό και επιτέλους διδάσκονται (με την κατάλληλη επιλογή, ανάλογα με την ηλικία τους) και άρθρα εφημερίδων και ενημερωτικά φυλλάδια και διαφημίσεις (έδωσαν και πήραν εδώ οι κοντόφθαλμες καταγγελίες περί «εισβολής της αγοράς στα διδακτικά βιβλία» και μετατροπής των δασκάλων «σε πλασιέ εμπορικών προϊόντων). Τα νέα βιβλία κινούνται στο πλαίσιο της κριτικής ανάγνωσης-αποκωδικοποίησης κειμένων και αποσκοπούν στη διαμόρφωση κριτικής στάσης από την πλευρά των μαθητών. Το κείμενο της διαφήμισης δεν είναι εξ ορισμού δαιμονικό (όπως και το κείμενο της λογοτεχνίας δεν είναι καθαγιασμένο): είναι ένα μέσο επικοινωνίας όπως όλα τα άλλα, με ιδιαιτερότητες και ψυχολογικό περιεχόμενο που πρέπει να αναλυθούν και να κατανοηθούν στην τάξη. Οσο για το πολυσυζητημένο βιβλίο της ιστορίας της Στ' Δημοτικού, που ενόχλησε τόσο τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο όσο και την ΚΝΕ (βλ. «Ριζοσπάστης» 8/10), αυτό επιχειρεί, να απομακρυνθεί από την Ιστορία ως μάθημα αποστήθισης γεγονότων και ημερομηνιών, ως μάθημα εθνικής προπαγάνδας και εθνικών μύθων και να γίνει ένα βιβλίο-εργαλείο: να μάθει τα παιδιά να μην εθίζονται στη λογική τού άσπρου - μαύρου, αλλά να διακρίνουν τις αποχρώσεις· να συνδυάζουν την πληροφορία με την πηγή της· να αποφεύγουν τις απλουστεύσεις και τα στερεότυπα και να μη βολεύονται με έτοιμες «αλήθειες». Αν όλα αυτά δεν αποτελούν την ουσία της παιδείας, τότε, πράγματι, το περιεχόμενο αυτής της έννοιας πρέπει, επειγόντως, να αναπροσδιοριστεί.

(ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΧΙΝΑ, ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Ελευθεροτυπίας, 10/11/2006)

Τα χάλια μας ...

Πολύ γέλιο...

« Σαν μητέρα και σαν εκπαιδευτικός εκτιμώ πως οι σημερινοί μαθητές ............
.... Ο γιος μου πηγαίνει στην Δ’ τάξη του Δημοτικού και εκτός από το καθημερινό διάβασμα και τις ώρες του σχολείου, ασχολείται με το καράτε και τη μουσική, μαθαίνει αγγλικά και κάνει παραδοσιακούς χορούς ........
.................................................................................................................
...........................................................................................
Γονείς και Πολιτεία πρέπει να σεβαστούμε την ηλικία των παιδιών και να οργανώσουμε την εκπαίδευση προς όφελός τους»

Ευγενία Κίττα
Καθηγήτρια – Κοινωνιολόγος
Εφημερίδα ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΣ ΠΟΛiTΗΣ
9-15 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2006
Σελίδα 7"

Αλήθεια κα Καθηγήτρια Κοινωνιολόγε, το να αφιερώσετε μερικές ώρες στο παιδί σας και να του χαρίσετε λίγο ελεύθερο χρόνο, σάς πέρασε από το μυαλό, ή αυτό δεν ....;

Αλλά εδώ που τα λέμε, έχετε δίκιο.
Αφού είστε ΣΑΝ μητέρα και ΣΑΝ εκπαιδευτικός (κάτι ΣΑΝ ολίγη από γιουβέτσι δηλαδή ..), τι ζητάω από εσάς;

Καληνύχτα σας . Χαιρετισμούς στο σύζυγο...
Φιλάκια

Αλήθεια όμως, αφού είστε κάτι ΣΑΝ ..., τι διάβολο θέλετε και υπογράφετε και δημοσιεύετε τέτοια κείμενα;
Ή και αυτό το υπογράφετε ΣΑΝ ειδικός;

Ανέτοιμοι για δουλειά οι απόφοιτοι των ΑΕΙ

Δεν προετοιμάζονται επαρκώς για να καλύψουν τις απαιτήσεις της αγοράς εργασίας. Του Αποστολου Λακασα

Οι δύο στις τρεις ελληνικές επιχειρήσεις –συνολικά το 67,3%– θεωρούν ότι οι απόφοιτοι των ελληνικών πανεπιστημίων δεν είναι επαρκώς προετοιμασμένοι για να ενταχθούν στην αγορά εργασίας. Χωρίς να διαγράφεται ο μορφωτικός ρόλος του πανεπιστημίου, η ... δυσφορία των ελληνικών επιχειρήσεων καταδεικνύει για μία ακόμη φορά ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια, στραβά αρμενίζουν. Και οι λόγοι είναι πολλοί, όπως ευθαρσώς καταδεικνύει η έρευνα του Ελληνικού Ιδρύματος Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ): κακοδιαχείριση, κομματικές παρεμβάσεις, καταχρήσεις του αυτοδιοίκητου, ψηφιακό έλλειμμα, απουσία ουσιαστικής έρευνας κ.λπ.

Μήπως λοιπόν χρειάζονται περισσότερα κονδύλια προς την εκπαίδευση, αφού η Ελλάδα σε όλες τις σχετικές κατατάξεις (ΟΟΣΑ, Ε.Ε.) βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις; «Το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι μόνο πόσα χρήματα, αλλά και πώς χρησιμοποιούνται», παρατηρεί η έρευνα, και συμπληρώνει εμφατικά: «Η αρνητική σχέση ποσότητας και ποιότητας συνδέεται άμεσα με τον τρόπο λειτουργίας των πανεπιστημίων, καθώς και με την ανορθολογική χρήση ανεπαρκών οικονομικών πόρων» (πλήρες κείμενο>>>).

(KAΘHMEPINH, 5/11/2006)

Εκπαιδευτήρια Χριστόδουλου Α.Ε.

της ΜΑΡΙΑΣ ΠΑΠΟΥΤΣΑΚΗ

Ενα βήμα πιο κοντά στο... Βατικανό βρίσκεται ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, ο οποίος πρότεινε την ίδρυση σχολείων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στά χνάρια της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

Με τη βοήθεια της κυβέρνησης, ο Χριστόδουλος βλέπει ένα-ένα τα σχέδιά του να αναπτύσσονται. Ετσι, μετά τη δημιουργία πανεπιστημιακού επιπέδου εκκλησιαστικών σχολών, άνοιξε ο δρόμος για να υλοποιήσει μια ιδέα που είχε εδώ και χρόνια στο μυαλό του για τη διαπαιδαγώγηση των νέων, «εισβάλλοντας» στο χώρο της εκπαίδευσης με σχολεία της Εκκλησίας.

Τις τελευταίες ημέρες, στα κηρύγματά του είχε προετοιμάσει την κοινή γνώμη ασκώντας κριτική στα νέα βιβλία θρησκευτικών και ιστορίας, που, όπως έχει πει, «δεν δίδουν το πρέπον βάρος σε γεγονότα που αφορούν το έθνος» (πλήρες κείμενο>>>).

Ο Θ. Βερέμης απειλεί με παραίτηση

Λόγω της καθυστέρησης κατάθεσης του νομοσχεδίου για τις αλλαγές στα ΑΕΙ

Την έντονη αντίδραση του προέδρου του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας, κ. Θάνου Βερέμη, προκαλεί η απόφαση της κυβέρνησης να μεταθέσει για τον ερχόμενο Ιούνιο την κατάθεση του νομοσχεδίου για τις αλλαγές στα πανεπιστήμια. Σε δηλώσεις του στην «Κ», ο κ. Βερέμης έκανε γνωστό ότι θα ζητήσει να συναντηθεί με την υπουργό Παιδείας κ. Μαριέττα Γιαννάκου με θέμα τις προθέσεις του υπουργείου ως προς τις μεταρρυθμίσεις στα ΑΕΙ.

Δεν απέκλεισε μάλιστα το ενδεχόμενο να υποβάλει την παραίτησή του από το Συμβούλιο στην περίπτωση που διαπιστώσει ότι οι συνεχείς αναβολές ακυρώνουν την εκπεφρασμένη βούληση της πανεπιστημιακής κοινότητας να προωθηθούν οι αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Παράλληλα χαρακτήρισε «ταφόπλακα» για τις μεταρρυθμίσεις την πρόταξη της συζήτησης του άρθρου 16 του Συντάγματος για τη θεσμοθέτηση μη κρατικών ΑΕΙ.

(Καθημερινή, 1/11/2006)