Προσπαθώ ανεπιτυχώς να καταλάβω. Το σύστημα, τον τρόπο που λειτουργεί, την λογική -αν έχει λογική ... Και την διάθεση. Αυτό προσπαθώ να καταλάβω κυρίως. Αν και ποιος έχει διάθεση.
"Όχι αξιολόγηση" φαίνεται να είναι το σύνθημα-καραμέλα της εποχής. Η ερώτηση ... ΓΙΑΤΙ ;
"Όχι αξιολόγηση" φαίνεται να είναι το σύνθημα-καραμέλα της εποχής. Η ερώτηση ... ΓΙΑΤΙ ;
12 σχόλια:
Δεν θεωρώ ότι είμαι ο αρμόδιος να εκφράσω το γιατί όχι στην αξιολόγηση ή γιατί ναι. (Σαφώς και το Ναι είναι λογικό)
Εννοώ ότι θα ήταν προτιμότερο να το τοποθετηθούν εκείνοι, και δεν είναι λίγοι, που προβάλλουν τις αντίστοιχες απόψεις.
Εκείνο που προσωπικά έχω αντιληφθεί όμως είναι ότι υπάρχουν δύο ειδών κατηγορίες που υπεραμύνονται του ΟΧΙ.
Η μια επιχειρηματολογεί, εναντίον των προτεινομένων διαδικασιών αξιολόγησης, συνεπώς δεν απορρίπτει, αλλά διατηρεί ισχυρότατες επιφυλάξεις, διότι διακρίνει ιδιοτέλεια στις προθέσεις αυτών που θέλουν να την καθιερώσουν!!
Η δεύτερη κατηγορία βέβαια προβάλει το ΟΧΙ, απολύτως ιδιοτελώς, θέλοντας να καλύψει ανεπάρκειες και ίδια συμφέροντα.
Το ακόμα πιο ενδιαφέρον όμως κατά την γνώμη μου είναι ότι η δεύτερη κατηγορία "κρύβεται" πίσω από την πρώτη, ενώ, η κοινή γνώμη (η οποία δεν γνωρίζει) και κυρίως εκείνοι που θέλουν ιδιοτελώς την αξιολόγηση (για την οποία η πρώτη κατηγορία έχει εντονότατες ενστάσεις), προβάλλουν αντί να απαντήσουν στα επιχειρήματα με επιχειρήματα, προβάλλουν τη δεύτερη κατηγορία ως μοναδική που έχει αντίρρηση για την αξιολόγηση.
Οι ψύχραιμες φωνές δεν πολυακούγονται γιατί ο θόρυβος των άλλων τις υπερκαλύπτει...
Η πρώτη μου αντίδραση είναι το ΝΑΙ ... Με εξέπληξε το ΌΧΙ από μάχιμους, "ανιδιοτελείς" εκπροσώπους της ακαδημαϊκής κοινότητας. Το πρόβλημα είναι ότι -ενώ καταλαβαίνω το πρώτο επιχείρημα σαν επιχείρημα- αν αυτή είναι μια κάποια λύση ή αν υπάρχει περίπτωση να οδηγήσει σε κάποια εξέλιση -και κάθε εξέλιξη είναι πλέον θετική- είναι πολύ ασθενές επιχείρημα ...
Ο θόρυβος και η εκμετάλλευση του φοιτητικού κινήματος που το πιπιλίζει σαν καραμέλα βουτύρου, είναι απλά θλιβερά.
Γιατί όχι? χμ! επειδή όπως φαίνεται η αξιολόγηση στο μόνο που θα χρησιμεύσει είναι να φορτώσει στους εκπαιδευτικούς όλες τις δυσνανεξίες και αποτυχίες ενός εκπαιδευτικού συστήματος που αντί να παρέχει πραγματικά ίσες ευκαιρίες (πράγμα που δε σημαίνει κάνω το ίδιο μάθημα σε όλους, αλλά εξατομικεύω ανάλογα με τις ανάγκες τους), στην πραγματικότητα αναπαράγει κοινωνικές ανισότητες π.χ. ένα παιδί οικονομικών μεταναστών ή και προλεταριακών στρωμάτων (που έχουν αρχίσει να λουμπενοποιούνται και στην Ελλάδα, όπως και στις άλλες κοινωνίες των δυο τρίτων) δεν απολαμβάνει των ιδίων ευκαιριών με το παιδί των μεσοαστικών (για να μην παμε πιο πάνω) οικογενειών, επειδή διδάσκονται το ίδιο μάθημα. Θα είχαν ίση μεταχείριση, αν το κράτος φρόντιζε για τάξεις υποδοχής και μαθήματα (πραγματικής) ενισχυτικής διδασκαλίας. Υπο αυτές τις συνθήκες (και παρ' ότι πιστεύω ότι ο εκπαιδευτικός μπορεί να κάνει κάποια, δυστυχώς περιορισμένη και πάντα μέσα στα πλαίσια του συστήματος διαφορά) η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών μέσω του εκπαιδευτικού τους έργου (σε αξιολογώ από την επίδοση των μαθητών σου (με στατιστικά δεδομένα όπως οι επιτυχίες στην τριτοβάθμια εκπ/ση, το ποσοστό των μαθητών σου που αριστεύουν, το ποσοστό των μαθητών σου που επαναλαμβάνουν την τάξη), είτε είσαι καθηγητής/δάσκαλος στο Παλαιό Ψυχικό, των απείρων φροντιστηρίων και των οικογενειών με υψηλότατο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτισμικό κεφάλαιο, είτε διδάσκεις στη Ναυπηγοεπισκευαστική στο Πέραμα, όπου ο άνεργος πατέρας σου και η (ακόμη πιο καταπιεσμένη, προσπαθώντας να στηρίξει την οικονομικά παραπαίουσα οικογένειά της) μητέρας σου, δεν είναι σε θέση ούτε να σου εξηγήσουν οι ίδιοι τα στοιχειώδη, όχι να σε στείλουν σε φροντιστήριο. Η αξιολόγηση, χωρίς να είναι εξ' όρισμού απορριπτέα, είναι ανεφάρμοστη όσο δε γίνεται αντιληπτή η πραγματικότητα που πρώτος (το 'χω ξαναγράψει νομίζω σε άλλο σχόλιο) ο σοφός δάσκαλος Bernstein επισήμανε: Το σχολείο δε μπορεί να λειτουργήσει αντισταθμιστικά για την κοινωνία...
Το σχολείο -όντως- δε μπορεί να λειτουργήσει αντισταθμιστικά για την κοινωνία. Σοφό και επίκαιρο.
Κάποιος όμως φαίνεται ότι θα πρέπει να ξαναεκπαιδεύσει μια ολόκληρη κοινωνία πριν αναλάβει τον ρόλο της. Και πριν το κάνει αυτό, ένα προβληματικό εκπαιδευτικό σύστημα θα έπρεπε να κριθεί.
Δεν ξέρω αν διαφωνώ με κανένα από τα επιχειρήματά σου. Ίσως όχι ΑΛΛΑ ... ΑΝ για μία στιγμή θεωρήσουμε ότι η αξιολόγηση της εκπαίδευσης (και αναφερόμουν στην τριτοβάθμια αλλά μάλλον ισχύει για όλες) γίνεται επειδή υπάρχει ανάγκη. ΑΝ θεωρήσουμε ότι τα κριτήρια θα τεθούν έτσι ώστε να δείξουν τα πραγματικά προβλήματα και όχι να καλύψουμε τα κενά της πολιτείας. ΤΌΤΕ ;;; Δεν είναι ένας -ίσως ο μοναδικός- τρόπος να ξεκινήσει κανείς;;;
Μήπως εκεί θα έπρεπε να επικεντρωνόμαστε; Στο πως θα γίνει σωστά. Πως θα μας δείξει ΠΟΥ και ΠΩΣ να ξαναξεκινήσουμε;;; Και όχι στο ποια ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ θα απειλήσει;;;
@Kv Μήπως λοιπόν, πριν από όλα, είναι απαραίτητο να οριστούν τα κριτήρια και να αξιολογηθούν αυτά τα ίδια, πριν εφαρμοστούν;
(Ξέρω ότι με αυτή την πρόταση εισάγω απροσδιοριστία.
Ποιος θα τα ορίσει τα κριτήρια και ποιος θα τα αξιολογήσει και με ποια... κριτήρια!!
Είναι το ίδιο ουσιαστικά θέμα που θέτει και η meniek.)
Ναι συμφωνώ καθόλου ...
ΚΑΙ να οριστούν κριτήρια, ΚΑΙ να οριστούν -υπερκομματικά- και αυτοί που θα τα ορίσουν, ΚΑΙ ας οριστεί -ευρωπαϊκά ή παγκόσμια- και αυτός που θα ελέγξει τα προτεινόμενα κριτήρια (με βάση τα ανάλογα κριτήρια που υπάρχουν σχεδόν σε ΌΛΕΣ τις άλλες χώρες) και που θα ελέγξει και αυτούς που τα θέτουν για τα δικά μας δεδομένα ... ΚΑΙ ας οριστεί και μια επιτροπή (γραφειοκρατών και νομικών, δικαστών ;;;) για να ελέγχει την διαδικασία.
Σαφώς να μπουν όλες οι δικλείδες ασφαλείας, δεν διαφωνώ. ΑΛΛΆ και αυτό φαίνεται να μην το θέλει κανείς τελικά ...
Έχω την εντύπωση ότι έχουμε μια ομιχλώδη εικόνα για την αποδοχή της αξιολόγησης στις άλλες χώρες. Παντού η συζήτηση είναι έντονη και τα επιχειρήματα ένθεν και ένθεν ισχυρά. Δεν απορρίπτω την αξιολόγηση ως σύλληψη, ούτε καν ως πρακτική (εξ' άλλου δεν κατάλαβα? ποιος λέει ότι δεν αξιολογούμαστε? Μας αξιολογούν και τυπικά οι διευθυντές μας, οι σύμβουλοι, οι προϊστάμενοι, και άτυπα οι μαθητές μας, οι γονείς τους και ένα ολόκληρο κοινωνικό πλαίσιο, που θεωρεί ότι επειδή πέρασε κάποτε από το σχολείο, είναι αρκούντως ειδικο ώστε να κρίνει το έργο και την απόδοσή μας). Εμένα το πρόβλημά μου είναι πολύ συγκεκριμένα ιδεολογικό. Είναι ο τύπος της αξιολόγησης, που δε στοχεύει στη βελτίωση αλλά στη δυνατότητα των γονιών (κατά δήλωση των εμπνευστών της) να μαθαίνουν ποια είναι τα καλύτερα σχολεία (και πιθανά να επιδιώκουν την εγγραφή των παιδιών τους σε αυτά). Μια τέτοια νεοφιλελεύθερη νοηματοδότηση της αξιολόγησης, ανάγει την εκπαίδευση σε καταναλωτικό προϊόν και όχι σε κοινωνικό αγαθό. Στην πορεία, τα καλύτερα σχολεία, (πιθανά μέσα στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης λογικής της ελεύθερης αγοράς) θα χρηματοδοτούνται περισσότερο (δημιουργώντας ακόμη μεγαλύτερες κοινωνικές ανισότητες στην εκπαιδευτική διαδικασία) θα επιδιώκεται η εγγραφή σε αυτά των γόνων οικογενειών που έχουν τα μέσα να την επιδιώξουν (αναπαράγωντας έτσι νομοτελειακά κοινωνικοοικονομικούς διαχωρισμούς και διαφοροποιήσεις). Και μη βιαστείται να πείτε ότι το παώ πολύ μακριά. Σκεφτείτε τη συζήτηση για τα ιδιωτικά Παν/μια, πόσο αδιανόητη φάνταζε κάποια χρόνια πριν και υπολογείστε πόσο ξεπερασμένη θα φαίνεται κάποια χρόνια αργότερα....
Τι μου ΄ρθε στο μυαλό τώρα? Αυτό που είχε πει ο Χάξλεϋ: Η καινοτομία του σήμερα είναι τα μάγια του χθές και η προκατάληψη του αύριο :)
Άσχετο με το post, σχετικό με την 15-10-07.
Τό βρήκα, μού άρεσε, τό μεταφέρω "διά πάσαν νόμιμον χρήσιν":
««««
“Εμείς” οι μπλογκαδόροι/-ισσες/-άκια δεν θα ξεκινήσουμε καμμιά διαμαρτυρία για τον Νομάρχη Αρκαδίας που δεν έχει ακόμα απαγορεύσει το κυνήγι στο (άκαφτο-ακόμα πράσινο) Μαίναλο, όπου έχουν καταφύγει όλα τα πουλιά, αλλά και άλλα ζώα, από την γειτονική καμμένη Ηλεία;
Περιμένω δράση απ’ τους παλιούς, για να στιχηθούμε κι οι φρεσκότεροι.
αγάπη - αφοπλισμός - ειρήνη
Ναπολέων
»»»»
Ας εφαρμόσουμε το:
«Σκέψου οικουμενικά, δράσε τοπικά.»
Πιάνει.
@meniek (16-10)
Συμφωνώ σχεδόν απολύτως.
Δύο σημεία για την κουβέντα:
- Η αξιολόγηση του "εκπαιδευτικού έργου" είναι εξαιρετικά σύνθετη και δύσκολη να γίνει, από τη στιγμή που εξαρτάται από ΠΛΗΘΟΣ παραγόντων (γι' αυτό και η - θετικιστική - προσέγγιση της "ποσοτικοποίησης" των αποτελεσμάτων με την κατασκευή πολλών δεικτών και τη μετατροπή τους σε "μετρήσιμα" μεγέθη)
- Πέρα από τα (σοβαρά) θεωρητικά και μεθοδολογικά προβλήματα, υπάρχουν και τα αναφερθέντα από άλλους "πρακτικά": ΠΟΙΟΣ και ΠΩΣ θα αξιολογεί. Να θυμίσω, ότι το ΥΠΕΠΘ ΔΕΝ έχει αξιολογήσει ΚΑΜΜΙΑ από τις μεταρρυθμλίσεις που έχει κάνει από τη μεταπολίτευση και μετά. Επιχειρούνται αλλαγές, ΧΩΡΙΣ να διακιολογείται το γιατί εγκαταλείπονται τα μέχρι τότε ισχύοντα...μόνο η επιστημονική έρευνα εντοπίζει και μελετά τα αποτελέσματα των κάθε είδους μεταρρυθμίσεων.
Ομως το θέμα είναι τεράστιο και συνδέεται με γενικότερα ερωτήματα, όπως "Τι είδους σχολείο/πανεπιστήμιο θέλουμε". Μόνο αν απαντηθούν αυτά, μπορούν να τεθούν και τα κριτήρια για "αξιολογήσεις" κα΄θε είδους...και τότε ξαναζσυζητάμε...
Υπάρχει και η εξής παράμετρος.
Αν υπήρχε αξιολόγηση, ίσως δεν θα μπορούσαν να συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν σήμερα.
Εξηγούμε.
Δεν υπάρχει καμιά αξιολόγηση για έναν Εκπαιδευτικό.
Κάνουν αίτηση για να γίνουν Διευθυντές. Πηγαίνουν σε συνέντευξη, όπου αφού έχουν γίνει εκ των προτέρων οι τοποθετήσεις, ο καθένας παίρνει τόσα μόρια, όσα απαιτούνται για να γίνει κάπου Διευθυντής ή να μην γίνει καθόλου.
Βέβαια παίρνουν 20 στη συνέντευξη οι συνδικαλιστές, ανεξάρτητα παράταξης, μοιράζουμε και κάποιες θέσεις σε στελέχη των άλλων παρατάξεων (για να δείξουμε ότι κάνουμε υπερκομματικές κρίσεις) και δίνουμε ΟΛΕΣ τις υπόλοιπες θέσεις σε δικά μας παιδιά. Η αξιοκρατία σε πλήρη δόξα.
Φανταζόμαστε αν υπήρχε αξιολόγηση τι θα γινόταν;
Αυτοί που θα την έκαναν μπορεί να αξιολογούσαν μεροληπτικά. Σύμφωνοι. Αλλά στα 20-30 χρόνια ένας εκπαιδευτικός δεν θα έπεφτε πάντα σε ανθρώπους που θα ήθελαν να τον υποτιμήσουν. Τώρα μια και έξω τον θάβουν και τέλειωσε.
Και εμείς περί άλλων προβιβάζουμε. Μπράβο μας.
Και μια ερώτηση:
Οι κυβερνήσεις όσα μέτρα θέλουν να επιβάλουν, τα επιβάλουν. Με το έτσι θέλω.
Την αξιολόγηση γιατί δεν την επιβάλουν (αφού υποτίθεται την θέλουν;) Μήπως τις βολεύει; Όπως βολεύει και τους εκπροσώπους τους;
οχι αξιολόγηση από εξωτερικούς παράγοντες.
αυτο-αξιολόγηση από τον καθέναν από εμάς ξεχωριστά. Δες εδώ:
http://didaskw.blogspot.com/2008/03/blog-post_13.html
Έπεσα στα χέρια ειδικών που με απροσανατόλισαν και με ξεπουπούλιασαν οικονομικά.
Έχω μια κόρη 14 ετών που έχει μαθησιακές δυσκολίες. Δεν γράφει στραβά ή ανάποδα, διαβάζει κανονικά, δεν μπορεί να μάθει/ αποστηθίσει/ συλλέξει σημαντικά στοιχεία/ συνοψίσει/ επιλέξει κυριότερά του (ο,τιδήποτε φανταστείτε) μπροστά σε μια σελίδα βιβλίου του σχολείου, κυρίως ιστορίας ή γεωγραφίας.
Λόγω της δυσκολίας της σε κάθε σχολείο επιλέγει να κάνει παρέα μόνο με προβληματικά/ παραβατικά παιδιά και μας φέρνει πάντα μπροστά σε τετελεσμένα γεγονότα που μας σπρώχνουν σε απελπισμένες πράξεις (αλλαγή σχολείου, αλλαγή "ειδικών" κλπ). Ότι χαρίσματα έχει φροντίζει με κάθε τρόπο να τα εξαφανίσει, προκειμένου να μη διαφέρει στην προβληματική φίλη της (φρόντισε να ξεχάσει τα πορτογαλικά της, αποπειράται να κάνει το ίδιο στα γαλλικά της, στράβωσε τα μπροστινά της δόντια για να βάλει σιδεράκια όπως η φίλη της, καθόταν με τα γόνατα να συγκλίνουν προς τα μέσα και να ενώνονται ώστε να στραβώσουν ενώ η ίδια παλιάέτρεχε με τα δυνατά πόδια της σαν δρομέας, προσπαθεί σε πάρτυ να τρώει τούρτα ενώ τη σιχαίνεται κλπ).
Έχει μεγάλη κλιση στο μπαλέτο και στο πιάνο (όπου μαθαίνει και προετοιμάζει περισσότερα από ότι της δίνεται κλπ) Μακάρι να υπήρχε ένας κόσμος που να μπορούσε να αξιοποιήσει αυτά τα ταλέντα χωρίς να χρειάζονται και οι λοιπές γνώσεις. Δυστυχώς έχω παρακολουθήσει προφορικές εξετάσεις του ΑΣΕΠ για πρόσληψη καθαριστριών από το δημόσιο και για λόγους συναγωνισμού τις ρώταγαν τι γνωρίζουν για τη Συνθήκη της Λωζάνης.
Οι θεραπευτικές εισηγήσεις των ειδικών στα χέρια των οποίων έπεσα και με αφαίμαξαν ήσαν (δεν είναι όλες οι απόψεις του ίδιου ατόμου):
- Δεν έχει δυσλεξία (Λες και υπάρχει ένας διαχρονικά ισχύων ορισμός της δυσλεξίας.Και εγώ είχα δυσλεξία τα χρόνια μου και την αντιμετώπισαν με το ξύλο και τον εξευτελισμό).
- Θα ασχοληθούμε με την προσωπικότητά της μόνο. (Δεν μου απαντάνε όμως στο ερώτημά μου "Δέστε δημοσίευμα της Καθημερινής υπάρχουν ορισμένες μέθοδοι για να μαθαίνουν τα δυσλεκτικά παιδιά. Γιατί αυτές τις μεθόδους να τις ανακαλύψουμε εμείς -μαζί με τους κατάλληλους ειδικούς - όταν η κόρη μου θα είναι 26 ετών και όχι τώρα;
- Αφήστε τη να μείνει στην ίδια τάξη. Καλό θα της κάνει( Όμως εγώ έχει διαβάσει διάφορα βιβλία και άρθρα για τη δυσλεξία, και πουθενά δεν λέει ότι θεραπεύεται με το να μείνει το παιδί στην ίδια τάξη).
- Πηγαίνετε στον τάδε που είναι ειδικός στο να προετοιμάζει δυσλεκτικά παιδιά στο σχολείο και στο τέλος τους περνάει η δυσλεξία. Πήγα και πέρασα τη χρονιά με άθλιες συνθήκες. Ο ειδικός κάθε φορά απήύδηζε προσπαθώντας να της μάθει κάτι, δεν τα κατάφερνε, έλεγε ότι η κόρη μου κουράστηκε και "έχει κατεβάσει τα ρολλά" και μου έδινε μερικές σελίδες γεμάτες με κείμενο το οποίο εγώ ο μή ειδικός θα αναλάμβανα να της τα περάσω στο μυαλό -σαν να ήταν ένα φάξ - προτού κοιμηθεί το βράδυ.
- Να κάνετε οικογενειακή θεραπεία. Εσείς η κόρη σας και η γυναίκα σας. Θα είμαι εγώ και ένας άλλος συντονιστής. Γιατί ο άλλος (ο μπακαλόγατος); Γιατί έτσι γίνεται η ομαδική θεραπεία. Μπορείτε κυρία μου να μου δείξετε σε ένα από τα βιβλία της ομαδικής θεραπείας που έχετε στη βιβλιοθήκη σας να αναφέρει ότι θα υπάρχει και δεύτερος θεραπευτής; Έτσι γίνεται στην Ελλάδα. Και τι με αυτό; Και στη Βραζιλία σε ορισμένες περιοχές κάνουν βουντού. Πόσο θα κοστίσει; 140 η συνεδρία (70 αυτή και 70 ο ειδικευόμενος μπακαλόγατος). Τι λέτε κυρία μου;(Και η θεραπεύτρια καπνίζει σαν φουγάρο μπροστά στην κόρη μου χωρίς να ζητάει συγγνώμη ή άδεια, παρόλο που απαγορεύεται από το Υπουργείο Υγείας. Σκέψου να προστεθεί και ο μπακαλόγατος που να καπνίζει τσιμπούκι!)
- (στη γυναίκα μου) Να μετάσχετε σε ομαδική θεραπεία (σε ένα κατερειπωμένο σπίτι). Θα είναι γονείς παιδιών; Όχι αποκλειστικά, μπορεί μερικοί να είναι γονείς αλλά μπορεί και να μην είναι. Θα το σκεφτώ. Προτού φύγετε, παρακαλώ να με πληρώσετε. 150 Ευρώ. Θα σας ετοιμάσουμε την απόδειξη την επόμενη βδομάδα, να τη ζητήσετε από την κυρία Βάνα.
- Δεν έχει μαθησιακά προβλήματα. Είναι ιδιοφυϊα η κόρη σας. Εσείς οι γονείς έχετε πρόβλημα. Θα πρέπει να κάνετε ατομικές θεραπείες ο καθένας σας. Και η κόρη μας; Η κόρη σας δεν έχει τίποτα. 120 Ευρώ. Θα μου δώσετε απόδειξη; Όχι, δεν δίνω αποδείξεις, είμαι πανεπιστημιακός. τότε και εγώ δεν πληρώνω. Μα μου φάγατε την ώρα.. Λυπάμαι. Ωραία θα σας δώσω απόδειξη για 30 ευρώ. Τότε και εγώ θα σας πληρώσω 30 ευρώ.
Σας παρακαλώ, μπορείτε να μου δώσετε κάποια κατεύθυνση ως προς το τι να κάνω; Η κόρη μου με τόσες επισκέψεις και τέτοια παραπληροφόρηση δεν ξέρει τι ακριβώς συμβαίνει. Ακόμα και αν είμαστε φοβεροί εγκληματίες η γυναίκα μου και εγώ (φανταστείτε με να είμαι σαν τον Αυστριακό!), πάλι υπάρχει υποχρέωση των ειδικών να τη βοηθήσουν σήμερα και όχι όταν γίνει 26 ετών. Οι ειδικοι της έχουν βάλει στο μυαλό ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στις σχέσεις μας και γι' αυτό εκείνη δεν μπορεί να μάθει τη μετάφραση των Αρχαίων.
Φυσικά (στην Ελλάδα πάντα έχουμε συμβουλές και επιχειρήματα) μπορεί να πεί κανείς «γιατί δεν πάτε σε κάποιο ειδικό κέντρο του δημοσίου για τα παιδιά που έχουν μαθησιακά προβλήματα;» Σε αυτούς τους φορείς αν δοκιμάσετε να τηλεφωνήσετε για να κλείσετε ραντεβού, θα πάρετε την απάντηση ότι έχετε σειρά προτεραιότητας για να σας δουν μετά από ένα χρόνο. Δοκιμάστε!
Αν προσφύγετε στο Συνήγορο του Πολίτη σας απαντούν ότι α) "ναι μεν η ιατρική περίθαλψη είναι συνταγματικό σας δικαίωμα, αλλά εδώ υπάρχει αντικειμενική αδυναμία, όπως δηλώνουν οι συγκεκριμένοι φορείς", β)"μπορείτε να κάνετε αγωγή αποζημίωσης κατά του δημοσίου για παραλείψεις των οργάνων του, με βάση το άρθρο 105 του Εισαγωγικού Νόμου του Αστικού Κώδικα εάν θεμελιώσετε τη βλάβη που υπέστη η κόρη σας από την παράλειψη...
Η αγωγή εκδικάζεται μετά από 3 1/2 με 4 χρόνια και αν υπολογίσουμε ότι στην καλύτερη περίπτωση κερδίσετε, το δημόσιο θα κάνει έφεση και αναίρεση οπότε μπορείτε να έχετε την απόφαση που θα σας δικαιώνει τελεσίδικη μετά από 7-8 περίπου χρόνια.
Βέβαια δεν είναι εύκολο να έκτέλέσετε απόφαση κατά του δημοσίου, οπότε μπορείτε να προσφύγετε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Στρασβούργο), αλλά θα πρέπει να προσέξετε να ασκήσετε την προσφυγή εντός 6 μηνών από την έκδοση της τελεσίδικης απόφασης (μετά από αναίρεση κλπ). Η εκκρεμοδικία κρατάει περίπου 8-10 χρόνια και μάλλον θα κερδίσετε την υπόθεση με μια συμβολική αποζημίωση, εκτός αν στο μεταξύ ο αρμόδιος φορέας αποφασίσει να καλέσει την κόρη σας για εξέταση..".
Δημοσίευση σχολίου