Βρήκα μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση στην εφημερίδα "Η ΑΥΓΗ" χτες, Κυριακή.
Αντιπαράθεση επιχειρημάτων μεταξύ της Βάσως Γκιντή και του Γιώργου Σταθάκη.
Το θέμα τους:
Υπάρχουν ιδιωτικά Πανεπιστήμια στην Αμερική;
Η συζήτηση γίνεται ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και πολύ διδακτική και μόνο με το ερώτημα, που τίθεται.
Πώς είναι δυνατόν να αναρωτιούνται δυο άνθρωποι των γραμμάτων και να γεμίζουν τις στήλες μιας εφημερίδας, όχι για κάτι θεωρητικό ή ιδανικό, αλλά για κάτι απολύτως υπαρκτό.
Πώς είναι δυνατόν να αντιπαρατίθενται και το θέμα τους να μην είναι κάτι θεωρητικό και αφηρημένο όπως το δέον γενέσθαι!!!
Πώς είναι δυνατόν να διαφωνούν και το θέμα τους με απλά λόγια να είναι: αυτό που βλέπουμε τι είναι δημόσιο ή ιδιωτικό;
Δεν έχω κανένα λόγο να παραθέσω εδώ τα επιχειρήματά τους. Δεν είναι αυτό που θέλω να επισημάνω.
Άλλο θέλω να τονίσω. Αυτό που έτσι και αλλιώς βρίσκεται στην ουσία κάθε προβληματισμού που αναπτύσσεται.
Την ανάγκη να υπάρξει ορισμός των εννοιών για τις οποίες υπάρχει διαφωνία.
Τι ορίζεται ως δημόσιο και τι ιδιωτικό;
Αυτό είναι το κεντρικό τελικά θέμα της αντιπαράθεσης.
Γιατί τα πανεπιστήμια της Αμερικής, υπάρχουν, λειτουργούν κάνουν δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Είναι εκεί στη θέση τους, μπορεί ο καθένας να μάθει ό,τι θέλει γι αυτά από τις ιστοσελίδες τους στο διαδίκτυο.
Το θέμα λοιπόν, όπως σε όλα τελικά τα θέματα, είναι ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΥΣΙΑ ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ΒΛΕΠΩ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ.
Είναι φανερό. Αυτό που υπάρχει, υπάρχει έτσι γιατί ΕΓΩ θέλω να είναι έτσι.
Και ακριβώς ολη η προβληματική αναδεικνύει την πραγματικότητα.
Δεν μπορεί να οριστεί τίποτα αντικειμενικά.
Δεν υπάρχουν θέματα ΟΥΔΕΤΕΡΑ. Όλα θέματα, όλα τα προβλήματα και όλες οι λύσεις που επιλέγονται είναι πολιτικά και ιδεολογικά φορτισμένες.
Κι ας καμονόμαστε ότι δεν το καταλαβαίνουμε
Και τα θέματα της Παιδείας και της εκπαίδευσης ειδικότερα, είναι τα κατ' εξοχήν πολιτικοιδεολογικά φορτισμένα θέματα.
Λένε πολλοί εδώ στη χώρα μας, καλοπροαίρετα:
Μα καλά, γιατί δεν γίνεται ένας εθνικός διάλογος και αφού συμφωνήσουμε στο είδος εκπαίδευσης που θέλουμε να παραμείνουμε απαρέγκλητα σε αυτό;
Μα γιατί για να γίνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει προηγουμένως να δεχτούμε όλοι οι άνθρωποι να εγκαταλείψουμε τις κοσμοθεωρίες μας και δεχτούμε την ύπαρξη μιας και μοναδικής.
Δηλαδή να δεχτούμε όλοι ότι υπάρχει μόνο ένας τρόπος ζωής που οδηγεί τον άνθρωπο στην ευτυχία, και είναι αυτός που συμφωνήσαμε και άλλος δεν υπάρχει.
Μάλλον μοιάζει ΟΥΤΟΠΙΚΟ κάτι τέτοιο.
Στον παράδεισο ίσως να μπορούσε να υπάρξει.
Και σε μια πλήρως συνειδητή αταξική κοινωνία ενδεχομένως.
Αλλά στην κοινωνία που ζούμε, δεν νομίζω ότι είναι και πολλοί εκείνοι που θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό.
Θα ξαναφέρω εδώ κάποιες ακραίες θέσεις μου.
Το εκπαιδευτικό σύστημα που έχουμε στην χώρα μας, είναι ένα ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ εκπαιδευτικό σύστημα γιατί εν τέλει, και μέσω αυτού επιτυγχάνουμε να έχουμε την κοινωνία που επιθυμούμε.
Το εκπαιδευτικό σύστημα, κάθε εκπαιδευτικό σύστημα, λειτουργεί υπηρετώντας κάποιους κοινωνικούς σκοπούς.
Οι περισσότεροι από αυτούς τους σκοπούς, έχουν πολιτική χροιά, δεν δηλώνονται ρητά, και δεν έχουν ορατή προέλευση.
Καθορίζουν όμως τις λειτουργίες του
Είναι εύκολο να φτιάξει κανείς το τέλειο εκπαιδευτικό σύστημα, αρκεί να ορίσει επακριβώς και αναλυτικά τους σκοπούς του. (Και το πιο σημαντικό, να πείσει όλους τους άλλους να μη τους αμφισβητούν...)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Μάρκο,
Καταρχήν να απολογηθώ για την αργοπορία. Δεν ήθελα όμως να απαντήσω ή να γράψω κάτι χωρίς να έχω τον χρόνο να διαβάσω όλα αυτά που γράψατε ...
Θέτεις πολλά και πολύ δύσκολα ερωτήματα. Στα περισσότερα δεν υπάρχει η ΜΙΑ απάντηση ή κάποιο consensus ... Όπως δεν υπάρχει και το τέλειο εκπαιδευτικό σύστημα ή η τέλεια κοινωνία.
Άποψή μου είναι ότι το δικό μας δεν είναι -πλεόν- καλό. Για πολλούς λόγους που αν θέλεις τους συζητάμε κάποια στιγμή. Ένας ξεχωρίζει για μένα. Το υπάρχον κοινωνικό ΚΑΙ εκπαιδευτικό σύστημα (πάνε παρέα) έφτιαξε την δική μας γενιά που φαίνεται αδύναμη να το στηρίξει. Είναι η γενιά που εξακολουθεί να μαθαίνει στα παιδιά της ότι το κράτος έχει όλες τις ευθύνες, εμείς καμμία. Είναι η γενιά που δεν προχώρησε τελικά μπροστά, συνεχίζει να κρύβεται πίσω από μικροπολιτικές που δεν την αφορούν (παρόλο που έχει την δύναμη να τις αφοπλίσει). Είναι η γενιά που -ακόμα- δεν έχει δείξει άποψη ή χαρακτήρα. Δεν έμαθε να σκέφτεται. Και αν το εκπαιδευτικό σύστημα έχει ένα στόχο, είναι να βοηθήσει πρώτα την κριτική ικανότητα και μετά την εκπαίδευση σε επίπεδο απόλυτων γνώσεων. Να βοηθήσει τον μαθητή, φοιτητή να διαμορφώσει την δική του -αυστηρά προσωπική- κοινωνική συνείδηση.
Και όταν δεν υπάρχει άποψη, ανάγκη, θέληση, δεν υπάρχει και λύση.
Αντίθετα από εσένα, πιστεύω ότι η ανάγκη ενός εθνικού διαλόγου, σε επίπεδο πλέον ατόμου είναι επιτακτική. Ένα τέλειο (λειτουργικό θα έλεγα εγώ) εκπαιδευτικό σύστημα δεν απαιτεί μόνο ορισμούς αλλά συνειδητοποίηση του προβλήματος και στήριξη. Στόχους. Και δυστυχώς, ένα αποδεκτό εκπαιδευτικό σύστημα δεν μπορεί παρά να απαιτεί και παράλληλα βήματα της κοινωνίας την οποία υπηρετεί.
Μπορεί να το βλέπεις ουτοπικό, και ίσως και να ειναι ως ένα σημείο, αλλά η πρόταση θα ήταν για μένα ευαισθητοποίηση του κοινωνικού συνόλου, ξεσκέπασμα των προβλημάτων και των δεδομένων, σκιαγράφηση των επιλογών, διάλογος. Δεν θα συμμετάσχουν ποτέ όλοι, θα ήθελα όμως να πιστεύω ότι θα συμμετάσχουν πολλοί.
Δημοσίευση σχολίου