Κυριακή, Αυγούστου 27, 2006

Για το δέκα (10) σαν "κατώφλι" εισαγωγής στα ΑΕΙ ...

Ο φίλος μας Padrazo, ανέβασε κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες σκέψεις για το θέμα της ύπαρξης του "κατωφλίου" του 10, που έχει τεθεί, προκειμένου να εισαχθεί ένας απόφοιτος Λυκείου στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Το σχόλιο που σκέφτηκα να κάνω, έτυχε (;) να βγει μεγάλο.
Έτσι, αφού έχω το μαχαίρι και το πεπόνι, :) είπα να εμφανίσω τις σκέψεις μου με τη μορφή αυτόνομου σημειώματος.
Ελπίζω να τις ανεχτείτε.


Κατ' αρχήν το επιχείρημα ότι αφού δίνεις απολυτήριο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, το οποίο σχεδόν σε όλο τον κόσμο θεωρείται προϋπόθεση (τις πιο πολλές φορές μοναδική) για την παρακολούθηση των μαθημάτων των ΑΕΙ και έχεις θέσεις στα Ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τότε είναι ανόητο να αποκλείεις κάποιους από τους κατόχους του, το βρίσκω σωστό.

Εκτός και αν ...

Εκτός και αν δεν πιστεύεις ούτε και εσύ ότι, αυτοί που κατέχουν το απολυτήριο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, το κατέχουν δίκαια!!!

Το έχω σημειώσει και αλλού, αλλά ας το επαναλάβω.

Οι εισαγωγικές εξετάσεις για τα ΑΕΙ, έχουν ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ.

Δεν υπάρχουν εισαγωγικές εξετάσεις.

Απολυτήριες εξετάσεις έχουμε και γι αυτές θα πρέπει να γίνεται η όποια συζήτηση και να απαντηθούν ουσιασιαστικά ερωτήματα.

Για παράδειγμα, αφού είναι απολυτήριες οι εξετάσεις, γιατί δεν γίνονται σε όλα τα μαθήματα;
Προφανώς λόγω λαϊκισμού είναι η απάντηση. Η μεταρρύθμιση που επεχείρησε ο Αρσένης (με όλα τα στρεβλά της) έγινε ένα μπάχαλο από τον Ευθυμίου και τώρα μετατράπηκε σε παιδική χαρά από την Γιαννάκου.

Επίσης μια άλλη σκέψη και ουσιαστικότερη ίσως είναι ότι οι εξετάσεις, κάθε είδους εξετάσεις, πραγματοποιούνται για κάποιο ΣΚΟΠΟ.
Ποιος είναι ο σκοπός των εξετάσεων που διενεργούνται με τη λήξη των μαθημάτων της Γ' Λυκείου;

Ομολογώ ότι δεν μου είναι απολύτως σαφής ο σκοπόςαυτός. Εκείνο που ξέρω όμως, είναι πως, αν δεν είναι απόλυτα σαφείς ο σκοπός και οι στόχοι μιας εξέτασης, (και όλων των διαδικασιών που έχουν προηγηθεί) τότε μόνον κατά τύχη οι εξετάσεις μπορεί να είναι ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΕΣ και ΧΡΗΣΙΜΕΣ.

Η χρησιμοποίηση της βαθμολογίας και μάλιστα σταθμισμένης, ορισμένων μαθημάτων, για την επιλογή αυτών που θα παρακολουθήσουν τα μαθήματα των ΑΕΙ, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας μηχανισμός κατανομής, όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Padrazo.

Και ίσως, αν η επιλογή των μαθημάτων, η ύλη και ο τρόπος εξέτασής της, καθώς και η στάθμισή τους, είχαν γίνει με επιστημονικό τρόπο, ίσως, θα μπορούσε να είναι και αποτελεσματική και να αποτελούσε κριτήριο περί της ικανότητας παρακολούθησης μαθημάτων ΑΕΙ.

Φυσικά, κάτι τέτοιο θα προϋπόθετε ότι έχεις δηλώσει εξ αρχής, ότι δεν είναι επαρκές κριτήριο το απολυτήριο του Λυκείου, αλλά χρειάζεσαι και κάτι άλλο.

Τότε όμως θα έπρεπε επίσης να απαντήσεις στο ερώτημα, γιατί το απολυτήριο των ελληνικών Λυκείων είναι ανεπαρκές κριτήριο για τα ελληνικά δημόσια Πανεπιστήμια και όχι για Πανεπιστήμια του εξωτερικού.

Αλλά αν όλα αυτά τα δηλώσεις τότε θα πρέπει να ξανασκεφτείς "τι σκοπό έχει εν τέλει η φοίτηση σε ένα ελληνικό λύκειο".

«Υλοποιούνται οι σκοποί που έχουν τεθεί από τους ιδρυτικούς Νόμους για τα Λύκεια;»

«Αν όχι, ποιος παρανομεί;» (ως γνωστόν όποιος δεν εφαρμόζει του Νόμους, παρανομεί)

Όλα ετούτα ίσως ακούγονται, και είναι, λίγο θεωρητικά.

Υπάρχει η πραγματικότητα που είναι δίπλα μας και ας δούμε τι λέει.

Λέει λοιπόν ότι, έχοντας ένα σχετικά υψηλό επίπεδο κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης στην χώρα μας, έχουμε διαμορφώσει και πρότυπα ζωής ανάλογα, ανεξάρτητα από το αν είναι εφικτή η λειτουργία της κοινωνίας, στην περίπτωση που αυτά τα πρότυπα πάρουν καθολική διάσταση.

Έχουμε αποδεχτεί ότι είναι αδιανόητο να μην αποκτήσεις πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, είτε έχεις τις ικανότητες γι αυτό είτε όχι.

Παρένθεση, το ότι δεν έχεις την ικανότητα να αποκτήσεις ένα πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, καθόλου δεν σημαίνει στην πραγματικότητα ότι υστερείς διανοητικά, και ότι δεν έχεις άλλες ικανότητες εξίσου σημαντικές. Ας μην το ανοίξω τώρα αυτό το θέμα.

Η ανάγκη για απόκτηση πτυχίου τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, δημιούργησε και τις προϋποθέσεις διεκδίκησης αυτού του "αγαθού" και έφερε την άσκηση κοινωνικών πιέσεων.

Έντονων κοινωνικών πιέσεων που είχαν σαν αποτέλεσμα την άμβλυνση των αυστηρών κριτηρίων επιλογής αυτών που θα είχαν πρόσβαση στα ΑΕΙ. Εδώ που τα λέμε δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά, αφού η άνοδος του οικονομικού επιπέδου, επέτρεψε την εύκολη μετανάστευση των απορριπτομένων, προς άλλες χώρες όπου γίνονταν και γίνονται δεκτοί.

Αυτές οι κοινωνικές πιέσεις, είχαν σαν αποτέλεσμα και τις ισχυρές "εκπτώσεις" στις διαδικασίες επιλογής φοιτητών για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τα τελευταία χρόνια, είχαμε μια ικανή μετατόπιση μαθητών από τα σχολεία της δευτεροβάθμιας ΤΕΧΝΙΚΗΣ εκπαίδευσης, προς τα σχολεία της ΓΕΝΙΚΗΣ, γιατί από τα Ενιαία Λύκεια ήταν ΕΥΚΟΛΟΤΕΡΗ η πρόσβαση στα ΑΕΙ.

Αυτή η μετακίνηση ενισχύθηκε και από το ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ κίνημα των εκπαιδευτικών, που έβλεπαν ότι η "διαρροή" των μαθητών προς τα τεχνικά επαγγέλματα, μείωνε σημαντικά τις θέσεις εργασίας, κυρίως των εκπαιδευτικών των λεγομένων "Γενικών μαθημάτων", καθώς και τα συμπληρωματικά μαθήματα (λέγε με φροντιστήρια), που αποτελούν ισχυρή ενίσχυση του εισοδήματός τους. Όλα αυτά και με την ανοχή του κράτους που αρνείται να καταβάλει αξιοπρεπείς μισθούς στους εκπαιδευτικούς και γι αυτό κάνει ότι δεν αντιλαμβάνεται ότι τα φροντιστηριακά μαθήματα "οργιάζουν"(πάρα το ότι ο νόμος ορίζει ότι τα ιδιαίτερα μαθήματα και η διδασκαλία σε φροντιστήρια, είναι για τους εκπαιδευτικούς του δημοσίου[μόνιμους, αναπληρωτές και ωρομίσθιους], ποινικό αδίκημα)

Αυτή η σχεδόν μαζική μετατόπιση μαθητικού δυναμικού προς τη γενική εκπαίδευση, η μείωση του μαθητικού πληθυσμού λόγω της υπογεννητικότητας, ο τρόπος διεξαγωγής των μαθημάτων, ο τρόπος διεξαγωγής των πανελληνίων εξετάσεων (ναι πρέπει να το πούμε κι αυτό, δεν εξασφαλίζεται πάντα η αντικειμεινκότητά τους), είχε σαν αποτέλεσμα να γίνονται κάτοχοι απολυτηρίου του Λυκείου και ουσιαστικά να αποκτούν το εισιτήριο πρόσβασης στα ΑΕΙ και μαθητές με πολύ μεγάλα ελλείμματα γνώσης.

(Δεν είναι τυχαίο που τόσοι πολλοί, δεν γνωρίζουν να γράφουν σωστά τη μητρική τους γλώσσα, τα ελληνικά. Δεν είναι τυχαίο που τόσοι πολλοί [και κυρίως πολλές] δεν γνωρίζουν καλά-καλά τις τέσσερις πράξεις της αριθμητικής)

Η εισαγωγή του «κατωφλίου» του δέκα, έστω και όπως εισήχθηκε, ανέδειξε μερικά από αυτά τα προβλήματα και μας κάνει όλους (;) να λέμε: Και τώρα;

Τώρα βρισκόμαστε μπροστά στα προβλήματα που όλοι μαζί δημιουργήσαμε και ζητάμε να λυθούν, χωρίς να πειραχτούν τα δικά μας «δίκαια». Γι αυτό άλλωστε αναφωνούμε και τόσο συχνά, «Πού είναι το κράτος»

Και τώρα βρισκόμαστε μπροστά στο «δέκα» και τι σημαίνει αυτό.

Τώρα βρισκόμαστε, για άλλη μια φορά, μπροστά στο δάσος και εμείς ασχολούμαστε, θα μου επιτρέψετε, με το δέντρο.

6 σχόλια:

KV είπε...

Sotirie παρόλο που βρίσκω δίκαιους τους περισσότερους προβληματισμούς σου, θα ήθελα να επικεντρωθώ σε μια φράση :

Έχουμε αποδεχτεί ότι είναι αδιανόητο να μην αποκτήσεις πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, είτε έχεις τις ικανότητες γι αυτό είτε όχι.

Όσο ειρωνικά και αν έγραψες ή αν πάρει κανείς αυτή την διαπίστωση, είναι πραγματικότητα και κατά μεγάλο ποσοστό η βάση του προβλήματος. Η χώρα μας έχει ένα από το μεγαλύτερα ποσοστά υποψηφίων για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και φοιτητών (και κατά συνέπεια ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά πτυχιούχων ανέργων ή υποαπασχολούμενων).
Για ένα κράτος με την οικονομική ευρωστία της Ελλάδας, μήπως το βάρος είναι ασήκωτο;;; Μήπως αυτό, σε συνδυασμό με την (ψηφοθηρική) προσπάθεια κάθε κυβέρνησης και φορέα να ικανοποιήσει τις "ανάγκη" του συνόλου για πτυχία σε όλη την επικράτεια, έχει τελικά σαν αποτέλεσμα να υποφέρει τόσο η (δωρεάν) εκπαίδευση;;; Όποιες και αν είναι οι ευθύνες νόμων, πολιτικών, εκπαιδευτικών και συνδικαλιστών για το σύστημα και την κατάσταση της παιδείας, μήπως τελικά ΜΟΝΟ αν αλλάξει αυτή η φοβερή νοοτροπία θα υπάρξει μία ελπίδα ;;;

Sotirios είπε...

kv Δεν είναι ειρωνική η φράση.
Είναι και μια δική μου διαπίστωση, όπως και δική σου και πολλών άλλων.
Στο ερώτημα βέβαια γιατί συμβαίνει αυτό, υπάρχουν πολλές απαντήσεις.
Μια απάντηση είναι αυτή που ήδη κατέγραψα. Η βελτίωση του οικονομικού επιπέδου άλλαξε και τα πρότυπα συμπεριφοράς.
Βεβαίως το νέο ερώτημα είναι και τους χρειάζεται όλους αυτούς τους πτυχιούχους της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης η χώρα μας.
Θα μπορούσε κανείς και σε αυτό το ερώτημα να δώσει καταφατική απάντηση.
Να πει ναι.
Αλλά αυτό έχει να κάνει με τις γενικότερες τάσεις της παγκόσμιας οικονομίας και τη συμμετοχή της χώρας στον παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας και του Κεφαλαίου.
Ξέρω, μοιάζει να θέλω να κάνω μια οικονομίστικη προσέγγιση του θέματος.
Δεν είναι όμως έτσι.
Στο βαθμό που βλέπουμε τα πτυχία ως διαβατήρια για την απασχόληση (δεν είναι η μοναδική τους χρησιμότητα βέβαια) οφείλουμε να δούμε και τους όρους παραγωγής που υπάρχουν.
Φυσικά, για όλα αυτά, έχει ενδιαφέρον και η κρατική παρέμβαση, αλλά όχι έτσι όπως φαίνεται να τη φαντάζονται οι πολλοί. Σαν μια παρέμβαση δηλαδή, που ο πατερούλης-Κράτος, θα βρει δουλειά σε όλους ή θα φροντίσει να τους απασχολεί όλους. Είτε το θέλουμε είτε όχι, ούτε στην ελληνική κοινωνία ούτε στο διεθνές περιβάλλον, μπορούν να υπάρξουν αυτές οι συνθήκες.
Φοβάμαι όμως ότι το θέμα παίρνει ιδεολογικοπολιτικές διαστάσεις (που βεβαίως κυρίως τέτοιο είναι. ιδεολογικοπολιτικό), αλλά δεν νομίζω ότι είναι ο χώρος και η ώρα να ανοίξω αυτό το κεφάλαιο.
Την καλησπέρα μου

Jason είπε...

Αυτή τη φορά συμφωνούμε απόλυτε στα περί παιδείας, αγαπητέ.

Markos είπε...

jason, ευχάριστο είναι αυτό.
Να δούμε λύσεις πού και πότε θα βρεθούνε
Καλησπέρα

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Για ακομη μια φορα τα νουμερα μιλουν απο μονα τους.
Απο τους 119461υποψηφιους εκτος καποιου ΑΕΙ ή ΤΕΙ εμειναν σχεδον οι 65000.Σαφως και δεν επρεπε να περασουν ολοι,αλλα γιατι τοσοι πολλοι εγραψαν κατω απο τη βαση;Ολοι τεμπελιδες και ρεμαλια ειναι;

Unknown είπε...

Όχι όλοι, αλλά σίγουρα περισσότεροι από τους 65000 που δεν πέρασαν :)

Η αλήθεια είναι ότι όντως το θέμα παιδείας είναι ιδεολογικό και μόνο ιδεολογικό. Ανάλογα με το πώς πιστεύεις ότι πρέπει να μορφώνεται ένας άνθρωπος, παρέχεις παιδεία.

Δεδομένο ότι η παιδεία είναι για όλους. Όμως τα πανεπιστήμια δεν δίδουν παιδεία, δημιουργούν επιστήμονες. Και όσο και αν θα μπορούσες να θεωρήσεις ότι αν κάποιος θέλει να γίνει επιστήμονας, ας γίνει και ας μην δουλέψει αν δεν θέλει σε αυτόν τον τομέα, άλλο τόσο δεν μπορείς να αγονήσεις έναν άνθρωπο που είχε μεράκι να σπουδάσει και να γίνει επιστήμονας και να εξασκήσει και την επιστήμη του.

Ή λοιπόν πρέπει να φροντίσεις ώστε να μην καταλήγουν άνεργοι επιστήμονες που αξίζουν, ή να αποδεσμευτείς απ' όσους σπουδάζουν για να βρούν δουλειά και όχι για να γίνουν επιστήμονες πρωτίστως....

Είναι πολύ μεγάλο το θέμα και σίγουρα δεν εξαντλείται σε 2 παραγράφους, αλλά νομίζω ότι γίνομαι κατανοητός τουλάχιστον.