αποριών συνέχεια ... αναλόγου ύφους ...

Μια παρατήρηση, που συχνά πυκνά ακούω ή διαβάζω, είναι ότι οι βαθμίδες της εκπαίδευσης θα πρέπει να αποκτήσουν μεταξύ τους ανεξαρτησία. Να μπορεί, λένε οι υποστηρικτές της άποψης ο απόφοιτος Λυκείου (και εννοούν του Γενικού Λυκείου), να απασχοληθεί σε κάποια εργασία, να κάνει κάτι χρήσιμο.

Καλό ακούγεται κατ' αρχήν.

Αυτό βέβαια το κάποια, με την αοριστία που εμπεριέχει, είναι ... κάπως κακόηχο. Άσε που η διατύπωση "να μπορεί να απασχοληθεί" παραπέμπει σε ένα όρο που μετά βδελυγμίας απορρίπτει ο πάσα ένας διανοούμενος. Καταλαβαίνετε. Τον όρο απασχολήσιμος.

Ωραία λοιπόν.

Να μπορεί να απασχοληθεί κάπου και να ζήσει αξιοπρεπώς. Για να γίνει όμως αυτό, οφείλει να έχει εκπαιδευτεί (ή να έχει καταρτισθεί; ) και να έχει αποκτήσει τις απαιτούμενες δεξιότητες ώστε να ασκήσει αυτήν την κάποια εργασία.

Πώς, Πότε, και Πού άραγε θα γίνει αυτό;

Εξυπακούεται ότι η εργασία δεν είναι μια έννοια ουδέτερη (νομικά, οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά). Κατά την άσκησή της διαμορφώνονται σχέσεις. Θα τις έλεγα με το όνομά τους, παραγωγικές και από εκεί απορρέουν μια σειρά άλλων θεμάτων, αλλά φοβάμαι ότι θα ξεστρατίσω πολύ την απορία μου, παρόλο που δεν είναι ανεξάρτητα από τον όλο προβληματισμό.

Ας επανέλθω στα υποερωτήματα της απορίας μου.

Για το πώς, θα αποκτήσει τις δεξιότητες ο μαθητής του Γενικού Λυκείου, πρέπει να παραδεχτούμε ότι χρειάζεται να υπάρξουν κατάλληλοι εκπαιδευτικοί και υποδομές. Υπάρχουν;

Μπορεί άραγε ένα πτυχιούχος του Πολυτεχνείου, που έχει διοριστεί ως καθηγητής στο Λύκειο, να εκπαιδεύσει ένα μαθητή στη χρήση της ηλεκτροκόλλησης ώστε να συγκολληθεί ένας αγωγός μέσα στη θάλασσα;

Μπορεί ένας απόφοιτος Ανώτατης Σχολής (ποιας άραγε;) να δείξει τις τεχνικές βαφής των μαλλιών; (Και η κομμωτική ένα επάγγελμα είναι, ή δεν περιλαμβάνεται στις κάποιες εργασίες;)

Αυτές είναι ειδικές δεξιότητες θα επισημάνει κάποιος, να τις αποκτήσει ο ενδιαφερόμενος σε ειδικό σχολείο.

Πέρα από το ότι αν τον ακούσουμε, θα ανοίξουμε μια νέα συζήτηση (και θα την ανοίξουμε) γι αυτά τα "ειδικά" σχολεία, τα τεχνικά, η πρώτη επισήμανση που χρειάζεται να γίνει είναι ότι εν τέλει δεν υπάρχουν δεξιότητες που να μην απαιτούν συστηματική εκπαίδευση.

Πώς λοιπόν ο μαθητής του Γενικού Λυκείου θα αποκτήσει τις απαιτούμενες δεξιότητες;

Το πού, είπαμε το έχουμε δεδομένο δεδομένο. Στο Γενικό Λύκειο. Αυτό λέει η αρχική παρατήρηση, αλλά δεν φαίνεται υλοποιήσιμη. Αν μη τι άλλο οι κτηριακές υποδομές δεν το επιτρέπουν. Μπορεί να αναλάβει και ποιος το κόστος της διαμόρφωσης, συντήρησης και συνεχούς ανανέωσης και εκσυγχρονισμού αυτώ των υποδομών, προκειμένου ο χώρος να ανταποκρίνεται στοιχειωδώς στις απαιτήσεις τέτοιων λειτουργιών;

Για το πότε, θα γίνει η εκπαίδευση αυτή, η λογική λέει ότι θα χρειαστεί είτε να επιμηκυνθεί η διάρκεια της ημερήσιας και της εβδομαδιαίας λειτουργίας του Γενικού Λυκείου και να ξεπεράσει τις τριάντα ώρες την εβδομάδα, είτε να αλλάξει η δομή του προγράμματος σπουδών, είτε και τα δυο ταυτόχρονα.(Φυσικά όλα αυτά από μόνα τους είναι νέες συζητήσεις ...)Μπορεί να γίνουν δεκτές αυτές οι αναμορφώσεις;

Είναι επιτεύξιμα όλα αυτά;

Μια ιδέα είναι γίνουν αυτά μετά την αποφοίτηση από το Λύκειο. Μα τότε η ... ευχή να μπορεί ο απόφοιτος του Λυκείου να απασχοληθεί σε κάποια εργασία, είναι εξ αρχής χωρίς αντικείμενο. Για να μην την πω ότι μου φαίνεται και ολίγον υποκριτική ...

Μπορεί άραγε η «ευχή», που φαίνεται να αποδέχονται ασμένως αρκετοί, να υλοποιηθεί;

(Ο όρος Γενικό Λύκειο δεν είναι λάθος. Αυτός είναι ο σωστός πλέον. Με το Νόμο 3475/ΦΕΚ 146 T. A/13.7.2006. ο τίτλος "Ενιαίο Λύκειο" καταργήθηκε).

Powered by Qumana