Σήμερα πληροφορήθηκα για ένα ακόμα, δεύτερο, κρούσμα αυτοκτονίας νεαρού φοιτητή. Ήταν 28 ετών, είχε κωλοβαρέσει τις σπουδές ελλείψει πίεσης (οι γονείς ευκατάστατοι, χρήμα διαθέσιμο, το πανεπιστήμιο δεν πιέζει, οι γκόμενες πρόθυμες, οι φίλοι μια χαρά...) Πρόβλημα δεν φαινόταν κανένα στον ορίζοντα και ξαφνικά πηδάει από τον 4ο όροφο και αφήνει τους γονείς, τα αδέλφια και τους φίλους του με ένα "γιατί" στο στόμα...
Πριν από μερικούς μήνες, φοιτητής περίπου 25 ετών, με ανάλογες οικογενειακές και σπουδαστικές συνθήκες, πλακατζής, πρώτος στις παρέες και στα γλέντια, χάθηκε για 2-3 μέρες από την κίνηση. Τον αναζήτησε η μητέρα του στο διαμέρισμα που είχε νοικιάσει και τον βρήκε κρεμασμένο... Όλοι ακούμε και διαβάζουμε κι άλλες ανάλογες ιστορίες.
Πριν από 30-50 χρόνια που ήταν ο στρατός μαρτύριο για τα αγόρια, ιδίως αν είχαν πολιτικές αποκλίσεις από τα εθνικοχριστιανικά πρότυπα της αυταρχικής εξουσίας, ακουγόταν ποτέ ότι φαντάροι αυτοκτονούσαν? Τα τελευταία 15-20 χρόνια ακούγεται κάθε τόσο για αυτοκτονίες, στη σκοπιά, στο θάλαμο, στο γραφείο της μονάδας με το στρατιωτικό όπλο! Για ρωτείστε πιο μεγάλους που θυμούνται ή έζησαν συνειδητά εκείνη την εποχή, να σας πουν τί ξέρουν ή τι τράβηξαν οι ίδιοι...
Και να μην ακούω ιστορίες περί φτώχειας, ανεργίας κλπ. Υπάρχουν άνθρωποι που έφτασαν στην Αθήνα στη δεκαετία του '50 ξυπόλητοι και φόρεσαν για πρώτη φορά παπούτσια εδώ στην πόλη, μεταχειρισμένα από το Μοναστηράκι, που φορούσαν το σακκάκι του πατέρα τους για παλτό. Όποιος θέλει, μπορώ να του αναφέρω πριβέ συγκεκριμένα ονόματα γνωστών ανθρώπων της δημόσιας ζωής που είναι σε φωτογραφίες στα 10 χρόνια τους ξυπόλητοι! Η κατάσταση ήταν τότε πολύ χειρότερη αλλά οι άνθρωποι αντιμετώπισαν τις αντίξοες συνθήκες δυναμικά, είτε μόνοι τους, είτε με συγγενείς και φίλους.
Τώρα γιατί καταρρέουν οι νέοι με την παραμικρή πίεση? Γιατί απογοητεύονται επειδή τους άφησε μια φίλη (ή αντίστροφα), γιατί δεν αντέχουν τις καθημερινές μικρο-αποτυχίες, γιατί περιφέρονται με μια μόνιμη απαισιοδοξία και βαρεμάρα? χμ?
Πριν από μερικούς μήνες, φοιτητής περίπου 25 ετών, με ανάλογες οικογενειακές και σπουδαστικές συνθήκες, πλακατζής, πρώτος στις παρέες και στα γλέντια, χάθηκε για 2-3 μέρες από την κίνηση. Τον αναζήτησε η μητέρα του στο διαμέρισμα που είχε νοικιάσει και τον βρήκε κρεμασμένο... Όλοι ακούμε και διαβάζουμε κι άλλες ανάλογες ιστορίες.
Πριν από 30-50 χρόνια που ήταν ο στρατός μαρτύριο για τα αγόρια, ιδίως αν είχαν πολιτικές αποκλίσεις από τα εθνικοχριστιανικά πρότυπα της αυταρχικής εξουσίας, ακουγόταν ποτέ ότι φαντάροι αυτοκτονούσαν? Τα τελευταία 15-20 χρόνια ακούγεται κάθε τόσο για αυτοκτονίες, στη σκοπιά, στο θάλαμο, στο γραφείο της μονάδας με το στρατιωτικό όπλο! Για ρωτείστε πιο μεγάλους που θυμούνται ή έζησαν συνειδητά εκείνη την εποχή, να σας πουν τί ξέρουν ή τι τράβηξαν οι ίδιοι...
Και να μην ακούω ιστορίες περί φτώχειας, ανεργίας κλπ. Υπάρχουν άνθρωποι που έφτασαν στην Αθήνα στη δεκαετία του '50 ξυπόλητοι και φόρεσαν για πρώτη φορά παπούτσια εδώ στην πόλη, μεταχειρισμένα από το Μοναστηράκι, που φορούσαν το σακκάκι του πατέρα τους για παλτό. Όποιος θέλει, μπορώ να του αναφέρω πριβέ συγκεκριμένα ονόματα γνωστών ανθρώπων της δημόσιας ζωής που είναι σε φωτογραφίες στα 10 χρόνια τους ξυπόλητοι! Η κατάσταση ήταν τότε πολύ χειρότερη αλλά οι άνθρωποι αντιμετώπισαν τις αντίξοες συνθήκες δυναμικά, είτε μόνοι τους, είτε με συγγενείς και φίλους.
Τώρα γιατί καταρρέουν οι νέοι με την παραμικρή πίεση? Γιατί απογοητεύονται επειδή τους άφησε μια φίλη (ή αντίστροφα), γιατί δεν αντέχουν τις καθημερινές μικρο-αποτυχίες, γιατί περιφέρονται με μια μόνιμη απαισιοδοξία και βαρεμάρα? χμ?
8 σχόλια:
Το θεμα ειναι πολυ λεπτο και δεν πρεπει να στεκομαστε μονο σε αυτα που φαινονται προς τα εξω,αλλα και σε αυτα που γινονται εκ των εσω.
Ειναι περιεργη η υποθεση με τις αυτοκτονιες...
Η αυτοκτονία φαίνεται σαν "πρόβλημα" για όσους πιστεύουν στην ατομική μοναδικότητα, το "μυστήριο" του θανάτου και το "φόβο" της ανυπαρξία. Αντίθετα με αυτές τις ρομαντικές προσεγγίσεις, νομίζω ότι είναι πολύ κανονικό να επιλέγει κανείς το τέλος του, ιδίως όταν έχει συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει αιτία της "ύπαρξης", ή και όταν αδυνατεί να το συνειδητοποιήσει.
Η αυτοκτονία δεν θα πρεπε να κατηγοριοποιείται ως απόκλιση, αλλά να χαιρετίζεται ως κάτι θεμιτά ουδέτερο, όπως για παράδειγμα οι παραφιλίες. Όλα τα άλλα είναι υποκρισία επιπέδου πολιτικής ορθότητας.
Ανέκαθεν γινόντουσαν αυτοκτονίες. Ιδίως στο στρατό, πριν 30-50 χρόνια. Τότε, γινόντουσαν ΚΑΙ αυτοτραυματισμοί προκειμένου να μη πάνε στρατό, δεν υπήρχε βλέπεις η δυνατότητα να πάνε να ζήσουν σε άλλες χώρες ως αντιρρησίες συνείδησης.
Γινόντουσαν και πολλές απόπειρες ΚΑΙ από κορίτσια, πριν 30-50 χρόνια, και πολλές πετύχαιναν.
Γινόντουσαν και πολλά "εγκλήματα τιμής".
Τελικά, νομίζω ότι το ποσοστό των αυτοχειριαζομένων δεν έχει αυξηθεί, αντίθετα από το ποσοστό ανθρώπων που δολοφονούνται στο ακατάλληλο οδικό δίκτυο της χώρας μας.
Πώς βγάζεις συμπέρασμα; Είδες στατιστικές;
:-)
Το θέμα της αυτοκτονίας, και θα συμφωνήσω με τον πρεζα tv, είναι λεπτό και πολύπλοκο θα προσέθετα.
Τι είναι εκείνο που οδηγεί έναν νέο άνθρωπο (αλλά και μεγαλύτερο) να θέσει τέρμα στη ζωή του;
Υποτίθεται, ότι σε όλους είναι αποδεκτό ότι το δώρο της ζωής είναι ανεκτίμητο.
Γιατί κάποιοι και κάτω από ποιες συνθήκες το αρνούνται;
Μια τέτοια συζήτηση όμως είναι τεράστια και οι παράμετροι που πρέπει να αναλυθούν για να είναι κανείς σχετικά αντικειμενικός, πάρα πολλές.
Έχω την αίσθηση ότι το θέμα που θέλεις να αναδείξεις φίλε sfrag, δεν είναι τόσο αυτό της αυτοκτονίας, όσο της μεταβολής των κοινωνικών προτύπων και των ατομικών αξιών.
Με δεδομένο ότι η κάτακτηση της κοινωνικής αναγνώρισης μέσω των σπουδών και της απόκτησης υλικών αγαθών υπήρξε το όνειρο γενιών και γενιών, τώρα που βρισκόμαστε μπροστά στην υλοποίηση αυτού του ονείρου, βλέπουμε ότι και πάλι, το ανικανοποίητο είναι παρόν.
Αυτοκτονίες και πολύ περισσότερο απόπειρες αυτοκτονιών, θα συμφωνήσω με τη Ροδιά, πάντα υπήρχαν.
Δεν ξέρω αν μπορώ να δεχτώ την άποψη του e-lawyer που θέλει " ...Η αυτοκτονία ... να χαιρετίζεται ως κάτι θεμιτά ουδέτερο".
Είναι θέμα κοσμοθεωρίας.
Είμαι πεπεισμένος όμως ότι τα κοινωνικά πρότυπα έχουν ανατραπεί και οι προτάσεις που διαμορφώνονται μέχρι τώρα τουλάχιστον, δεν είναι πειστικές.
Φίλοι, δεν αμφισβητώ ότι πάντα υπήρχαν αυτοκτονίες. Το νεότερο φαινόμενο είναι αυτοκτονίες νέων παιδιών που δεν φαίνεται να έχουν προβλήματα στο σπίτι ή στις ασχολίες τους, τα οποία μάλλον δεν πιέστηκαν ποτέ. Αυτό είναι το ανησυχητικό κατά την αντίληψή μου!
Δεν είναι ότι δεν με τρομάζουν και δεν με θλίβουν οι αυτοκτονίες νέων ανθρώπων.
Δεν με εκπλήσσουν όμως.
Το κρίσιμο στην όποια ανάλυση γίνεται είναι ότι "δεν φαίνεται να έχουν προβλήματα...".
Το ότι δεν φαίνονται τα προβλήματα δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν υπάρχουν κιόλας.
Κατά τη γνώμη μου συμβαίνουν δύο πράγματα. Αφενός οι κοινωνίες δεν έχουν τα "εργαλεία" διείσδυσης στον ψυχισμό του νέου ανθρώπου που "κατασκευάζουν" και συνακόλουθα ανάλυσής του και αφετέρου οι προτάσεις ζωής που προέρχονται μέσα από τα νέα προβαλλόμενα πρότυπα δεν είναι πειστικές.
Πάντως το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο.
Σε κάθε ιστορική φάση έντονων κοινωνικών μεταβολών, μπορεί να παρατηρήσει ανάλογες συμπεριφορές.
Σίγουρα είναι τουλάχιστον θλιβερό.
Ίσως ο συγκεκριμένος να αυτοκτόνησε ακριβώς για τους λόγους που αναφέρατε στην πρώτη παράγραφο.
Ανία, μαλθακότητα, έλλειψη στόχων και.. ηλιθιότητα.... Άλλωστε στην τελευταία θέλουν να μας οδηγήσουν...
Δημοσίευση σχολίου