34 χρόνια πλανητάρχης...

Συγγράφει, σκηνοθετεί, και διευθύνει έναν «κοσμικό χορό» και φροντίζει με πατρική επιμέλεια και παιδικό ενθουσιασμό να μεταδώσει τη γνώση του. Με το βλέμμα πάντα στραμμένο στον ουρανό και σε ότι υπάρχει μέσα και πέρα από αυτόν, χαϊδεύει τη φαντασία των επισκεπτών της αίθουσας προβολών, διευρύνει την αντίληψή τους για τον κόσμο, ενώ σε ορισμένους καθορίζει το μέλλον τους. Υπερβολή; Ο M. Δανέζης, αστροφυσικός, από το βήμα του Πλανηταρίου, το δήλωσε ενώπιον εκατοντάδων ανθρώπων. Μέσα σε αυτήν την αίθουσα δημιουργήθηκε ένα παιδικό του όνειρο και πάλι σε αυτήν, δεκάδες χρόνια μετά, έγινε πραγματικότητα.

Αντίστοιχα, τα όνειρα του Διονύση Σιμόπουλου, που καθόρισαν την πορεία της ζωής του, έκαναν την εμφάνισή τους 46 χρόνια πριν, όταν «για πρώτη φορά είδα μπροστά μου τηλεσκόπιο». Σε μία διεθνή κατασκήνωση προσκόπων, στον Παρνασσό, κάποια παιδιά από τις ΗΠΑ είχαν στήσει τρία τηλεσκόπια και παρακολουθούσαν τον ουρανό. Ένα βλέμμα του 17χρονου Διονύση μέσα από τη συσκευή προς την ολόγιομη πανσέληνο ήταν αρκετή για να μεταβάλλουν το τυχαίο περιστατικό σε καθοριστικό γεγονός. «Εκείνη τη στιγμή, λοιπόν, μου ήρθε ο ουρανός σφοντύλι, που λέμε. Όταν είδα το φεγγάρι τόσο κοντά, τους κρατήρες, νόμιζα ότι θα το έπιανα. Αυτές οι πρώτες σκηνές ήταν συνταρακτικές» (συνέχεια>>>)

Από την Καθημερινή, 5/10/2006