Σήμερα στο "Ε" της "Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας" υπάρχει μια συνέντευξη του Καθηγητή Φυσικής του Πανεπιστημίου της Κρήτης, Γιώργου Γραμματικάκη.
Σημειώνει κάπου εμφατικά, αναφερόμενος στις εργασιακές και εκπαιδευτικές επιλογές τους: "Διαφωνώ με την τάση να οδηγούνται τα παιδιά σε μια κατεύθυνση από τα 16 τους χρόνια. Είναι εγκληματικό ..."
Θα μπορούσα να το συνυπογράψω.
Υποθέτω και οι περισσότεροι από τους αναγνώστες της εφημερίδας.
Έχω όμως ένα ερώτημα.
Ο άνθρωπος στα 16 του, είναι παιδί;
Βιολογικά όχι.
Συνταγματικά επίσης όχι.
Πολιτικά, δεν έχει πλήρη δικαιώματα, αν και γίνεται συζήτηση να μετέχει των τοπικών εκλογών.
Οικογενειακά βέβαια παιδιά είμαστε για τους γονείς μας ανεξάρτητα από ηλικία.
Δεν θέλω προς το παρόν να θέσω άλλα ερωτήματα, του είδους:
-Ποια "παιδιά" είχε στο μυαλό του ο καλός καθηγητής.
Συμπεριλαμβάνονται στην θέση του και τα "παιδιά", που δεν οδηγούνται αλλά έχουν κάνει τις επιλογές τους, γιατί το κοινωνικό στρώμα (για να μην πω η κοινωνική τάξη) στο οποίο βρίσκονται, θεωρεί αυτονόητο το να έχουν πάρει τέτοιες αποφάσεις, από αρκετά νωρίτερα;
Ή, ποια ηλικία κρίνεται σαν κατάλληλη να επιχειρηθεί (και από ποιόν;) αυτή η στροφή του "παιδιού"; Η ηλικία των δεκαοχτώ, όταν θα έχει τελειώσει και τον ανώτερο κύκλο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και θα ασκεί και το πολιτικό δικαίωμα του εκλέγειν;
Δεν προχωράω όμως παρακάτω.
Μένω στο αρχικό αρχικό ερώτημα το οποίο ΔΕΝ είναι θεωρητικό.
Είναι απολύτως ρεαλιστικό και έχει να κάνει με το σχεδιασμό και την στοχοθέτηση της εκπαιδευτικής πολιτικής στο σύνολό της, αλλά και γενικότερα της κοινωνικής οργάνωσης.
Σημαντική διευκρίνηση.
Όταν αναφέρομαι σε εκπαιδευτική πολιτική, δεν μιλάω μόνο για τα θέματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά για τα θέματα όλων των βαθμίδων, όπου συμπεριλαμβάνω ΚΑΙ την τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση και (την ονομαζόμενη) αρχική κατάρτιση
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Θέλει και ρώτημα;
Όσο κι αν μερικά υπό ορισμένες συνθήκες,αναγκάστηκαν να "ωριμάσουν" είναι παιδιά
Μήπως βιαζόμαστε πολύ να τα σπρώχνουμε στον κόσμο,των μη ενήλικων ενήλικων;
Από ζήλεια ίσως;Κρυμμένη καλά πίσω από διάφορες δικαιολογίες;;;;;
Alkyoni Παραμένω να έχω απορίες.
Είναι παιδί ένας άνθρωπος που η φύση το έδωσε το δικαίωμα να μετέχει στη διδιακασία της αναπαραγωγής;
Είναι η ζήλεια άραγε το συναίσθημα που οδηγεί τη σκέψη να αναρωτιέται "έχω το δικαίωμα να ευνουχίζω τον άνθρωπο;", που η φύση κλπ κλπ;
Και είναι "μερικά" τα παιδιά, που δεν ζουν στα μεσαία και ανώτερα στρώματα των αστικών τάξεων στις καπιταλιστικές κοινωνίες (για τα οποία μπορεί ίσως να τεθεί το ερώτημα του "πότε και αν θα τα βοηθήσω στις επιλογές τους")ή η ισχυρή πλειοψηφία;
Δεν ξέρω...
Την καλησπέρα μου
Μπορούμε να αντιστρέψουμε το ερώτημα και να το θέσουμε ως εξής:
Είναι σωστό να επιβραδύνουμε ή να αρνούμαστε την ωρίμανση των παιδιών αφαιρόντας τους την δυνατότητα αυτοδιάθεσης;
συγγνώμη, αλλά ειδικά όσον αφορά κάτι τόσο γενικό όσο η επιλογή κατεύθυνσης (δεν μιλάμε για επιλογή σχολής, θέσης εργασίας ή τόπου διαμονής!) όλα τα παιδιά νομίζω απο τα 14-15 τους έχουν ψιλοκάνει αυτή την επιλογή... εσείς δεν ξέρατε δηλαδή στα 15 σας προς τα που κλίνετε??Στα 16-17 πια, τα "παιδιά" υπολείπονται μόνο σε κοινωνικές ικανότητες, η καθαρή λογική τους είναι πλήρως ανεπτυγμένη.
Δημοσίευση σχολίου