o tempora o mores ή αλλιώς "και τώρα τι κάνουμε;"

Ο προβληματισμός θεωρώ ότι είναι βάσιμος.

Μεγαλώνω.
Η ματιά στα τεκταινόμενα είναι σίγουρο ότι περνάει μέσα από τα φίλτρα της ηλικίας.
Η θέση που κατέχω απαιτεί ανοιχτό μυαλό και ελεύθερη σκέψη.
Η αμφιβολία όμως είναι έτοιμη να ξεπροβάλει ανά πάσα στιγμή .

Το αξιακό σύστημα και οι κανόνες επικοινωνίας και κοινωνικής συμπεριφοράς με τα οποία γαλουχήθηκα, αλλά και μετέδωσα μέχρι τώρα σε νεότερες γενιές, δεν μπορεί να είναι στατικό.
Μεταβάλλεται.
Ποιες όμως είναι οι αξίες, που έρχονται να αντικαταστήσουν τις περιθωριοποιούμενες;

Η χρήση λέξεων όπως μαλάκας, κώλος, σκατά, είναι επιτρεπτή μεταξύ των μαθητών ενός σχολείου ή ενός φροντιστηρίου;
Δείχνουν έλλειψη σεβασμού όταν εκφέρονται μέσα σε χώρους του σχολείουή του φροντιστηρίου, όπου πιθανόν να βρίσκονται και εκπαιδευτικοί ή γονείς;
-Κυρία να πάω να αλλάξω σερβιέτα;
Το φώναξε μέσα στην τάξη της, δεκαεξάχρονη.
Αγόρια και κορίτσια φυσικά γέλασαν.
Ήταν πλάκα. Ναι, αλλά μέχρι ποιο όριο μπορεί να γίνει αυτή ανεκτή; Ποιος διαμορφώνει τα όρια; Μέσα από ποιους μηχανισμούς γίνεται επιτρεπτή η υπέρβαση των ορίων;

Το προκλητικό ντύσιμο πώς ορίζεται;
Τι είναι προκλητικό ντύσιμο;

Η γλώσσα του σώματος, αλλά και η σημειολογία των κινήσεων είναι το ίδιο εύγλωττες όσο και ο προφορικός λόγος.

Μερικά χρόνια πριν, η αποκάλυψη το κεφαλιού, το "σου βγάζω το καπέλο" δηλαδή, αποτελούσε ένδειξη αναγνώρισης και σεβασμού.
Τώρα; Ζητάς από το μαθητή να βγάλει το καπέλο του μέσα στην τάξη;
Κι αν το ζητάς, τι λες στον πατέρα του μαθητή, που μπαίνει στην αίθουσα συγκέντρωσης των κηδεμόνων φορώντας καπέλο ή στον παππού του, που επίσης δεν βγάζει το καπέλο όταν μπαίνει μέσα στην εκκλησία;

Τι λες στην δεκαεξάχρονη κοπέλα που κάθεται στο πάτωμα με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο και τα πόδια ανοιχτά;
Το ότι φοράει παντελόνι, δεν μεταβάλει και πολύ το μήνυμα της πρόκλησης.
Το "βλέπεις" και επεμβαίνεις ή το αντιπαρέρχεσαι κάνοντας ότι δεν το πρόσεξες;

Και η καταγραφή ετούτη των σκέψεων και παρατηρήσεων, είναι περισσότερο από σίγουρο πως αν γίνει σε ένα δημόσιο χώρο, θα τύχει ποικίλων αντιδράσεων και σχολίων.
Θα ακουστούν τόσο σχόλια πλήρους συναίνεσης όσο και σχόλια απολύτως ειρωνικά.
Και είναι κατανοητό αυτό.

Ζούμε σε μια κοινωνία, που μεταβάλλει τις δομές, τις λειτουργίες, αλλά και τους στόχους της, με ταχύτατους ρυθμούς.
Είναι πολύ δύσκολο να διαμορφωθούν σταθεροί κανόνες συμπεριφοράς και ακόμα πιο δύσκολο να αναπτυχθούν μηχανισμοί και τεχνικές αφομοίωσής τους.
Οι μετέχοντες στις διαδικασίες παράγουν, απορρίπτουν, αντικαθιστούν.

Αναπτύσσουν άλλους κώδικες επικοινωνίας.

Είναι λογικό λοιπόν να αναρωτιέται κάθε καλοπροαίρετος και "ex oficcio" διαμορφωτής των αντιλήψεων της νέας γενιάς,
-Και τώρα τι κάνουμε;

Ή δεν είναι λογικό αυτό;